moeder/oma

Een zwangerschap doet rare dingen met je.Je draagt je baby 9maand.Het kindje komt ter wereld.Wat gebeurt er ...ik werd als moeder uit de weg geduwd door schoonmoeder.Zij deed alles om in de belangstelling te staan.Deed net alsof zij de moeder was.Ik ben erg bang geworden ...en inderdaad nu bescherm ik mijn kind tegen de kwaadaardige schoonmoeder.Ik wou alleen dat ik met een propere lei kon beginnen.Dat ik die kwetsende dingen uit het verleden kon vergeten.En gewoon onmiddellijk reageren op de dingen die me frustreren.Op dit ogenblik ben ik zo kwaad ...dat ik gewoon al die dingen van al die maanden naar haar hoofd wil slingeren.Ik kan het maar niet loslaten ..toen ze in het ziekenhuis voor mijn bed ging staan om naar mijn kleintje te kijken...om dan met een grote smile te zeggen dat ze mijn kind toch al naakt voor mij gezien had.Dan denk ik toch wel dat iedere moeder hiervan zou aangedaan zijn.En dit is 1 ding uit de zovelen.Ik weet dat ik hormonaal wat in de war ben...maar toch heb ik dit gevoel alleen maar tegenover mijn schoonmoeder.Hoe zou jij reageren moest iemand over jou kind zeggen "dat het maar geen dikke zal worden".Tewijl jezelf niet slank bent.Zou jij dit persoonlijk op nemen?
 
Tja, ik vind het ook moeilijk om te accepteren dat mijn moeder mijn baby zo slecht aanvoelt. Het wordt nu wel erg duidelijk dat ik en mijn moeder nooit vriendinnen zullen worden. Tot nu toe kon ik er een beetje omheen en afstand houden. Het zet je wel aan het denken; ze voelde mij dus vroeger ook slecht aan. Dat maakt me boos. Ik verwijt mijn moeder veel over mijn eigen opvoeding dat ik mijn dochter daarvoor wil beschermen. De oplossing is volgens mij om te beseffen dat ik en mijn dochter twee verschillende personen zijn en dat ze er dus geen last van hoeft te hebben. Zij hebben een heel andere relatie. TJa, ik denk dat het wel even tijd kost om een nieuwe manier te vinden om met mijn moeder om te gaan. Op dit moment voelt die relatie heel leeg en koud. We praten over de baby en ik denk: houd toch op en ga weg. Best wel erg eigenlijk voor haar ook. Nou ja, dit is mijn ervaring nu. Benieuwd hoe het zich bij jou ontwikkelt.
 
Als kind dacht ik dat mijn moeder altijd gelijk had.Kinderen zwijgen en luisteren.Nu ik zelf een baby heb ga ik mijn eigen opvoeding onder de loep nemen.Ik zie dat mijn moeder fouten heeft gemaakt.Ik vergeef het haar ook ... Ik hoop wel dat ik uit die fouten kan leren.Ik wil mijn dochter meer zelfvertrouwen geven.Ik begrijp mijn moeder nu wel waarom ze die bepaalde fouten heeft gemaakt.Ik ben ook angstig en probeer mijn kind over te beschermen.Ik hoop dat ik mijn dochter beter kan loslaten en kan aanvaarden dat ze een mens is met eigen ideen ,met andere gedachten dan mezelf.Iets waar mijn moeder het nog steeds moeilijk mee heeft.Ik vergeef het haar.Omdat ik weet dat ze het beste met ons voor had.Maar ik heb het moeilijk gehad om me los te laten van haar....en nu vele jaren later heb ik een schoonmoeder die me terug als een klein kind gaat behandelen.Tegen mijn moeder kan ik zeggen ma dat zijn u zaken niet.Maar tegen een schoonmoeder doe je dat niet.Ik zit dus al maanden met opgekropte negatieve gevoelens.Ik had veel sneller aan de rem moeten trekken.Weet je ...ik moet leren van geen schuldgevoelens te hebben als ik voor mijn mening op kom.Want dat voelen mensen...en mijn schoonmoeder heeft hier misbruik van gemaakt.Van mij als vrouw en moeder weg te cijferen.
 
Ik voel hetzelfde als jij. Ik dacht alleen dat ik wel een goede band met mijn ouders had. Nu kijk ik heel anders tegen ze aan. Ze zijn onzeker en staan veel pessimistiser in het leven. Net als jij neem ik ze kwalijk dat ik vroeger een onzeker en verlegen kind was waardoor ik als puber hele foute keuzes heb gemaakt. Ik heb zelfs op het punt gestaan, de hele relatie met mijn ouders te verbreken. Mijn vriend zegt dat ik ze dat niet kwalijk mag nemen omdat zij altijd gedaan hebben wat zij dachten dat goed was. Toch baal ik van ze. Vrijdag heeft mijn moeder voor het eerst opgepast. Dat ging goed. Het is een klein stapje in de goede richting.
Het klinkt stom maar ik denk dat de enige opslossing is om het tijd te geven. Hoe oud is jouw babytje? Ik merk dat het beter gaat naar mate ze ouder wordt. Sterkt.
 
Bij mijn eerste kind was ik ook sneller geirriteerd als anderen mij "stoorden" in de omgang met mijn kind.Ik wilde alles doen en regelen voor mijn kind.Daar hoefde ik geen ouders/schoonouders bij.
Bij mijn 2e kind realiseerde ik mij dat het juist ook heel bevrijdend is als zij ook eens een handje meehelpen,hun ervaringen vertelden enzovoorts.Ik was bij mijn 1e duidelijk veel claimender naar mijn eigen kind,dan bij mijn 2e kind.De relatie met mijn ouders en schoonouders is dan ook prettig te noemen.Ik neem hun serieus en zij mij.Dit is ook berijkt door te praten als er wrijvingen waren.Geven en nemen van beide kanten.Jazeker ik ben nog steeds een moeder die de kinderen tegen alle kwaad wil beschermen,maar wat fijn toch dat mijn ouders en schonouders ook het beste met ons en de kinderen voorhebben.Een hele rijkdom.Ik wens jullie dit ook toe!
 
Mij dochter is nu precies drie maanden. Ik ben ook benieuwd hoe oud jouw kindje is en op welk tijdstip je je moeder dus voor het eerst liet oppassen. Ik zou het op dit moment nog niet kunnen. Mijn vriend en ik hebben allebij iets heel beschermends en we hebben afgesproken dat we zoveel mogelijk vrienden zullen laten oppassen die net zo over baby's en opvoeding denken als wij. Dat zullen we dan misschien niet zo lang vol houden. Het is ook wel zo dat het ook handig kan zijn en een verrijking als je eenmaal kan accepteren dat ouders het ook goed met je kindje voorhebben (zie laatste anonieme reactie). Maar ja, dan moet ik er eerst wel tegen kunnen dat ze lang zal huilen voordat ze aan hen went.
Mijn ouders (vader is al overleden) waren ook heel pessimistisch, namen nooit een risico en konden heel moeilijk van het leven genieten. Ze ondernamen weinig en hadden weinig/geen vrienden. Ik moest alles nog leren en inhalen toen ik het huis uit ging. Als ik naar hun eigen jeugd kijk, dan hebben ze gedaan wat ze konden en toch verwijt ik het hen, want ik vind toch dat ze beter hadden kunnen weten.
Het zal inderdaad tijd nodig hebben, maar het is daarom ook wel fijn om het even te moeten beschrijven allemaal. Wel grappig zo'n forumgesprekje. Groeten.
 
In het begin ging het heel goed. Ik had het gevoel dat mijn band met mijn ouders werd versterkt door mijn zwangerschap. Toen mijn dochtertje, nu vijf maanden, nog heel klein was, pasten ze wel eens een uurtje op. En dat ging goed. Op een gegeven moment zei mijn vriend dat ze te druk met haar waren. Ik ging erop letten en heb het ook tegen mijn ouders gezegd. Die reageerden heel spastisch. Ze dachten dat ons dochtertje een hekel aan ze had. En van mijn vader had ik het niet zo tegen mijn moeder mogen zeggen. Toen werd ik heel kwaad. Want waar gaat het nu eigenlijk om? Om hun gevoelens of om die van ons kleintje? Nou dan kies ik toch voor het laatste. Ik ging nadenken over mijn jeugd en werd steeds kwaader. Ik kon ze niet meer zien of luchten. Sinds vorige week ben ik weer aan het werk. Op vrijdag past mijn moeder bij ons thuis op en dat ging goed. Het is weer een stapje in de goede richting. Toch houd ik het contact nog maar even beperkt. Het erge aan de hele situatie is dat mijn moeder helemaal idolaat van ons dochtertje is. Ik hoop dat mijn relatie met mijn ouders snel weer de oude is, nu vind ik het eigenlijk een beetje zielige mensen.
Is jouw moeder ook zo gek op je kindje?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan