Moeilijke keus

Hello allemaal!
Wat fijn dat er zoveel gereageerd is zeg! Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu toch meer het idee heb dat ik het wel wil houden, hoewel ik het (zoals sommigen schrijven) wel een beangstigend idee vind dat ik dan nooit meer alleen aan mezelf kan denken (erg he) ik heb soms bij mijn neefje en nichtje (7 en 1) hoe lief ik ze ook vind ook zoiets van ga nu maar eens lekker zelf spelen of ga naar je moeder want ik heb geen zin meer en dat kan bij je eigen kind natuurlijk niet!!

Ik zal natuurlijk nog wel laten weten wat ik uiteindelijk gekozen heb. Word echt gek van het nadenken. De ene keer denk ik HOUDEN!!!!!!! en voel ik me super blji en dan ineens slaat de paniek me weer om het hart en begin ik overal aan te twijfelen.

X Door
 
Meid, het is ook heel spannend. Zeker een eerste. Je hebt nog geen idee van wat er allemaal gaat komen.
Zelf ben ik onverwacht zwanger geraakt de eerste keer. Mijn man schrok ook en ik ook. Uiteindelijk hebben we nog dezelfde avond besloten om het te houden. Juist ook vanuit het schuldgevoel waar jij eerder over sprak.
We waren er nl van overtuigd dat we nog lang samen zouden zijn en dat we samen kinderen wilden. We dachten allebei dat als we dit kindje weg zouden halen, we ons altijd schuldig zouden blijven voelen, zeker wanneer er dan over een paar jaar wel kindjes van ons samen rond zouden lopen.
We hadden een klein appartement zonder extra kamers, ook dat nog.... Maar toch is het allemaal goed gegaan. Inmiddels is ze een prachtmeid van 2 jaar. We zijn verhuisd en nr 2 op komst. Samen red je het wel, dat blijkt.

En soms zijn er echt wel dagen dat ik haar achter het behang kan plakken, hoor. Maar dat doet gewoon helemaal niets af aan de liefde die je voelt voor je kind.

Succes met je keuze!
Groetjes Doki
 
Awel Doortje,
ook ik had het gevoel, van WOW, nu kan ik nooit meer alleen zijn en moet ik steeds ons kleintje op de eerste plaats zetten. Klinkt idd mss heel egoïstisch, maar ik geef eerlijk toe dat ik hiervan best 'last' had.

Nu, ik moet zeggen dat valt reuze mee, uiteraard cijfer ik mezelf vaker weg en zet ik ons meisje op de eerste plaats, maar toch zorg ik dat ik nog voldoende tijd heb voor mezelf. Ik moet zegge, het is moeilijker, maar het lukt prima hoor!
Geloof me, het is uniek !!! En het feit dat je twijfelt, maakt dat ik het NOOIT zou late weghalen, want dat wil toch zeggen dat je het ergens toch wil houden en de spijt die je hebt als je het zou late weghalen, is denk ik ondenkbaar...

Liefs,
van ons...
 
Hoi Doortje81,

Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap.
Het is een moeilijke keuze, een keuze die wij niet kunnnen maken voor je maar je zelf zal moeten doen.

ik heb aan het begin ook getwijfelt, mijn vriend en ik zijn pas vanaf september samen en in december al zwanger.
was totaal niet gepland maar daarbij kwam ook nog kijken dat de dag dat ik het  me vriend vertelde we ontzettende ruzie hadden.
zo erg dat we op dat moment bijna uit elkaar zouden gaan.

ik was helemaal overstuur en heb in een vlaag gezegt dat ik het wel weg zou laten halen als hij het niet wilde hebben.
hoewel het pijn in me hart deed omdat ik ooit een geweldig mooi gedichtje heb gelezen waardoor ik altijd heb gezegt,  'mij niet gezien voor abortis.'
Als je wil kan ik het gedichtje voor je opzoeken.

Mijn vriend en ik zijn er helemaal overheen gekomen en heel blij met de baby opkomst.
hij is nu zelfs zo gelukkig emee dat wanneer ik een klein pijntje heb hij al wil dat ik naar de doktor ga.

En soms komt hulp van mensen om je heen uit een onverwachte hoek als je zwanger bent.
Veel succes met je keuze maken.

Met Vriendelijke Groet, Margo
 
Hoi Doortje ik wil je toch feleiciteren met je zwangerschap.

Zelf ben ik 3 jaar terug ongepland zwanger geraakt.
Nu mijn man en ik hadden toen 3 maanden een ralatie die heel heftig begonnen was en op dat moment nog was vanwege de ex van mijn man.Voor mij was abortus zo en zo geen optie, omdat ik wat dat beterft anti abortus ben en ook de rillingen ervan krijgals ike r aan terug denk.

Ook wij waren er totaal niet klaar voor en ook bij ons sloeg de twijfel vaak om het hart, nu zijnw e straks met z'n drietjes en gaan we dat redden met z'n drietjes want we konden elkaar nog maar zo kort en dan een kloof wat betreft het geloof tussen ons ik zwaar gelovig en hij totaal niet, wat moest ik met een kind strask moest ik het alleen opvoedde.

Wiij zijn er voor gegaan en wat zijn wij blij met ons mannetje.
Hij is nu 2 jaar en ja het is wel zeggen ook weleens tegen elkaar het had zo anders kunnen zijn, maar abortus was voor mij geen optie en ik had daar heel veel spijt van gekregen.

Ondertussen ben ik nu bijna 8 weken zwanger van ons tweede kindje.
WE zijn nu ruim 3 jaar samen en we hebben het gered.
Je moet er veel voor laten, maar je krijgt er o zoveel voor terug.
 
p ja ik wil je nog even sterkte wensen en wat je ook beslist het is jou beslissing en daar kunnen wij niet over oordelen.
 
Hoi Doortje.
Wat een pittige situatie...
Ik vind het dapper dat je als het ware toegeeft aan het feit dat je misschien toch wel het kindje wil laten komen, door o.a foliumzuur te slikken en gezonder te gaan eten....
Weet je, ons 1e kindje kwam ook ter wereld toen ons huisje nog totaal niet af was, en praktisch gezien...een babykamer en een kinderwagen en dergelijke vind je vast wel voor weinig.Maar dat zal je afweging niet zijn.Laat het in ieder geval geen punt zijn dat je 'thuisbasis' nog niet is zoals je had gehoopt die zou zijn als je een kind zou krijgen...
En onthoud, wie zegt dat je relatie het misschien niet overleefd?Je kan het ook zien als een bevestiging van jullie liefde.Die kindje had er kennlijke moeten komen!Iets mooiers is er toch niet?!
Ons kostte het 1,5 jaar en 2 miskramen eer we een gezonde dochter kregen, onze 2e dochter en nu (ben 36 weken zwanger van dochtertje 3) waren er wonderbaarlijk binnen 1 maand, dus het kan raar lopen...Zie het als een wondertje, en laat je niet al teveel beinvloeden door gevoelens van je ouders.Ben zo bang voor je dat je dan de rest van je leven met enorm veel spijt blijft rondlopen...Dat zouden je ouders toch ook niet willen voor je?
Succes met je keuze, enne, heb ook een beetje vertrouwen in jezelf, je bent vast sterker dan je nu denkt!!!
Gr.Missmama.
 
Hoi,

Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap. Het is idd een lastige situatie. Het is een beslissing die jullie samen moeten maken. Praat er veel over samen.Hoewel ik van mening ben dat er eigenlijk altijd wel iets is waardoor het niet uitkomt.

Iik ben van mening dat als je zwanger raakt (gewenst of ongewenst) dat het een geschenk is. Het is en blijft een wonder. Ik heb altijd gezegd dat ik nooit en te nimmer een kindje weg zou laten halen. Voor mij staat het gelijk aan moord.(sorry dat ik het zo cru zeg hoor). Je beslist over het leven van een ander ook al is het nog niet geheel op de wereld.
het is absoluut niet als aanval bedoeld zie het ook niet zo. Maar dit is mijn mening.

gr Linda
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan