<p>Wat erg dat ik hier serieus van wakker lig nu, maar moet het even kwijt. Ik heb niet echt een goede band met mijn schoonmoeder en sinds ik bevallen ben, is het voor mijn gevoel nog erger geworden. Zij weet dit niet maar, ik hou haar het liefst zo ver mogelijk van mijn dochter uit de buurt. Als zij er was met de kraamweek voelde ik me verschrikkelijk. De eerste dag lag ik op bed en zij kwam mijn dochter naar boven brengen nadat mijn man haar mee naar beneden had genomen. Ze kwam vol trots mijn slaapkamer binnen. Maar ze presenteerde mijn dochter alsof ze van HAAR was. Ik wilde haar zo snel mogelijk weer in mijn eigen armen, dus ik zei rustig: geef haar maar. Maar dat deed ze dus niet! Ik moest het 2x vragen. Ik was zo boos, maar kon dit toen niet uiten. Toen ze wegging ging het opeens zo snel. Ze bukte zich naar voren en gaf mijn dochter zo een kus op de mond. Ik schrok, maar zei niets. Ik later enorm in tranen (hallo hormonen) omdat zelfs ik mijn dochter nog niet op de mond had gezoend en zij was nu de eerste. Heel eerlijk, hier zit ik nog steeds mee. Er zijn eigenlijk nog ergere dingen gebeurt in de kraamweek, maar dat wordt even te veel om op te noemen en daar gaat het nu niet om. Nu is mijn dochter 9 maanden en ik heb al vaker geprobeerd aan te geven dat met afscheid nemen ze geen zoen op de mond hoeft. Een zoen op de wang of voorhoofd is prima. Maar ze wil het niet horen. Nu lig ik dus wakker met de vraag, moet ik haar gewoon appen? Dan kan ze er niet om heen en ben ik van deze stress af. Wat vinden jullie?</p>