Ongeplande keizersnede ervaring

@girafje, dat is best een lange herstelperiode! Lijkt me ook lastig inderdaad als je al een kindje hebt rondlopen die ook aandacht wil (en evt opgetild enzo). Was het je eigen keuze voor de geplande keizersnede? Snap dat je achteraf wel blij was toen hij 4,7kg bleek te zijn! ?
 
Hey,   Ach meis, het is helemaal niet gek dat je je zo voelt. Je staat er als zwangere vrouw weinig bij stil dat het ook 'niet kan lukken'. Want iedereen heeft het over normale bevallingen, daar word je op voorbereid in alle cursussen en daar bereid je je dan ook op voor. Als verloskundige kan ik zeggen dat niet elk lichaam gebouwd is op baren. De verhouding baby/bekken kan wel helemaal mis zijn. Of de baby ligt verkeerd. Zo zijn er nog zooo veel redenen waarom het niet op de vaginale manier gaat. Sta er bij stil dat 100 jaar geleden deze bevalling tot in den treuren had kunnen duren en misschien ten koste van het leven van jou en/of je baby had kunnen gaan. Je hebt het evengoed geflikt! Een gezonde zoon! Misschien niet op de manier die je voor ogen had, maar je hebt het geflikt! En een keizersnede is een heftige operatie met flinke lichamelijke schade voor mama. Dus wees trots!
 
Hier ook veel herkenbaarheid! Ik heb ook nog steeds een faalervaring en heb het nog niet helemaal verwerkt (dochter is nu bijna 8 maanden). Laatst zei een vriendin bijvoorbeeld dat ze zich tijdens de uitdrijving helemaal in haar element voelde, één met haar lichaam en dat de bevalling een prachtige ervaring was. Dat doet me wel pijn want bij mij is het zo hysterisch geëindigd (spoedkeizersnede na 16 uur op 9cm ontsluiting). Door die stomme herstelperiode heb ik de eerste weken minder kunnen genieten van mijn kindje dan ik achteraf had gewild. Kreeg ook door alle complicaties en bloedverlies, problemen met de borstvoeding waardoor er nog een soort verlieservaring bovenop kwam en ik de eerste 10 dagen om het anderhalf uur aan het kolven was. Echt compleet uitputtend was dat pfff.
Ik hoop ook dat ik ooit nog de hele bevalling mag doen.. uiteindelijk is je gezonde kind het belangrijkst en ik zou zo nog 10 keizersnedes voor haar over hebben maar dat maakt de teleurstelling in m'n eigen lijf niet minder.
Wat hierboven ook wordt gezegd, je wordt voorbereid op een normale bevalling, en je weet ook wel dat het "mis" kan gaan, maar daar houd je totaal geen rekening mee. Wordt eigenlijk ook ontraden omdat je de hele tijd die perfecte bevalling moet visualiseren bijvoorbeeld. 
Bij een volgende zou ik het sowieso eerst vaginaal proberen als alle artsen dat een goed idee vinden, omdat ik het herstel van die operatie echt zwaar vind tegenvallen.
 
Ja hoor. 3 maanden geleden ben ik bevallen van een prachtige dochter. Oo mijn uitgerekende datum kreeg ik opeens te horen dat ik galzure zouten had en gelijk naar het ziekenhuis moest. De volgende dag werd ik ingeleid maar ik mocht gewoon persen alles goed zou gaan. Nou mijn dochtertje reageerde niet goed op dat morfine gedoe en na 11 uur zeiden ze dat ik met spoed naar de operatie kamer moest. Ik wilde het niet, maar ben uiteindelijk heel blij dat ik het heb gedaan. Mijn snee zie je ook bijna niet. Ik snap je helemaal hoor, maar geniet van je lieve zoontje. Het is echt een blessing om moeder te zijn
 
Heel herkenbaar! 
na 31 uur, wee opwekkers en alles gedaan wat mogelijk was tot 9,5 cm gekomen. Toen was mij lichaam en ik op en waren er ondanks de wee opwekkers op de hoogste stand wat kon geen weeen meer te bekennen. Toen is er besloten om ons meisje te halen door middel van een keizersneden. Op dat moment heel blij mee maar achteraf bleek het een traumatische bevalling. 4 maanden na mijn bevalling profesionele hulp gezocht en EMDR gehad. Dit als heel positief ervaren waardoor ik nu beter kan accepteren dat het zo is gelopen. Helaas voor mij zal ik nooit vaginaal kunnen bevallen omdat bleek dat mijn bekken te smal zijn! Dit ondertussen door alle hulp kunnen accepteren! 
mocht je lang met die gevoelens blijven lopen is een goede psycholoog die gespecialiseerd is in zwangerschappen en bevalling misschien fijn!
 
Ik had zwangerschapsvergiftiging en werd ingeleid met weeopwekkers. Toen ik 10 cm ontsluiting had had ik helemaal geen persweeen, ik heb nog een uur geprobeerd te persen, maar er gebeurde niks gynaecoloog zei dat we het nog 30 min gingen proberen. En anders zou het een keizersnede worden Na 15 min zei ik zelf, ik ben er klaar mee doe maar die keizersnede. Ik voelde namelijk dat er niets veranderde en de persweeen  kwamen nog steeds niet. De weeopwekkers konden niet meer hoger omdat ik een tweeling verwachtte en dan zou ik de 2e niet eruit kunnen persen als ik nog meer opwekkend zou krijgen.
Toen was ik tevreden met mijn keuze voor de keizersnede. De meiden zijn gezond geboren een 1480gr en de ander 2675 met 35+2 weken. Een paar dagen later na mijn bevalling begon ik te twijfelen of ik niet door had moeten zetten nog die 15 min. Oktober beviel mijn nichtje natuurlijk toen begon het weer opnieuw hoezo kan zij het wel ik niet? 3 maanden later mijn schoonzusje een stuitbevalling gedaan. Ook toen twijfelde ik weer aan mijzelf. Maar heb het nu los gelaten, mijn lichaam was ziek en er eigenlijk niet klaar voor al te bevallen. Daarnaast denk ik dat de kleinste het anders ook niet had overleeft 
Het kost wat tijd om het te verwerken. En het gevoel moet slijten. Maar dit was sowieso de beste keuze voor jou en je kindje en daar moet je je aan vast houden! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan