Ik baal ook nog steeds heel erg van mijn keizersnede.
Ik kreeg bij 4 cm al persdrang. En na 3,5 uur werd dat zelfs een weeënstorm, maar de rand was verdikt geraakt dus na 1,5 uur in de weeënstorm kreeg ik gelukkig velichting van een ruggenprik (wat ik van tevoren ook al echt niet wilde). Ik was op dat moment in wat ze noemden "baringsnood" dus moest ook echt wel. Toen met de ruggenprik ging de ontsluiting nog steeds langzaam en ik moest op een gegeven moment zelfs op mijn knieën gaan zitten (erg lastig met slapende benen) omdat geen andere houding fijn werd gevonden door mijn zoontje. Uiteindelijk toch de 10 cm gehaald en ik mocht gaan persen. Ik kon zelfs de haartjes al voelen daar beneden! Maar de 2e keer ph van de kleine prikken was verkeerd dus hij moest snel komen. En toen kregen ze de vacuuümpomp niet goed op zijn hoofd. Die glipte er constant vanaf en ze konden er niet mee helpen. Toen dus na 26 uur bevallen alsnog een keizersnede. Op dat moment was ik echt van "Nee, Nee, Nee, ik kan nog wel even persen", maar ging echt niet meer. Mijn zoontje heeft ook nog een dag aan de CPAP (zuurstof) gelegen op de afdeling neonatologie en dat terwijl hij ruim 4 kg was en een week overtijd.
Gelukkig heeft hij nog op de operatiekamer een tijd op mijn borst kunnen liggen en heb ik de keizersnede kunnen meekijken. Kreeg ik er toch nog iets van mee. Maar op het moment dat ik op die OK lag zakte wel al mijn energie in die ik 15 min daarvoor nog had. Ik heb echt met heel veel moeite soms 1 oog open gehouden om naar mijn zoontje te kijken.
Op zich heb ik vrede met de beslissingen die zijn genomen. En ik heb het geheel niet als traumatisch ervaren. Ik baal gewoon ontzettend. En denk soms dat als ik nou eerder had aangegeven dat ik persdrang had of die beter had kunnen ophouden, dat ik dan misschien die rand niet had gekregen en alles beter was verlopen. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik wel zo'n beetje alle heftige onderdelen van een bevalling nu heb meegemaakt (weeënstorm, persweeën ophouden, lange bevalling, persen, keizersnede). Dus ik weet dat ik wel heel wat aan kan.
Wat ik er wel heel sterk aan heb overgehouden is dat ik een "do-over" wil en dus graag een 2e bevalling. Dus daarin zit toch het gevoel dat ik nu iets verkeerds heb gedaan wat ik de volgende keer "goed" wil doen. Maar ik ben er daardoor gelukkig ook niet bang voor om het nog eens door te maken. En uiteindelijk ja, alle cliches zijn waar, je krijgt er iets prachtigs voor terug.
Ik kreeg bij 4 cm al persdrang. En na 3,5 uur werd dat zelfs een weeënstorm, maar de rand was verdikt geraakt dus na 1,5 uur in de weeënstorm kreeg ik gelukkig velichting van een ruggenprik (wat ik van tevoren ook al echt niet wilde). Ik was op dat moment in wat ze noemden "baringsnood" dus moest ook echt wel. Toen met de ruggenprik ging de ontsluiting nog steeds langzaam en ik moest op een gegeven moment zelfs op mijn knieën gaan zitten (erg lastig met slapende benen) omdat geen andere houding fijn werd gevonden door mijn zoontje. Uiteindelijk toch de 10 cm gehaald en ik mocht gaan persen. Ik kon zelfs de haartjes al voelen daar beneden! Maar de 2e keer ph van de kleine prikken was verkeerd dus hij moest snel komen. En toen kregen ze de vacuuümpomp niet goed op zijn hoofd. Die glipte er constant vanaf en ze konden er niet mee helpen. Toen dus na 26 uur bevallen alsnog een keizersnede. Op dat moment was ik echt van "Nee, Nee, Nee, ik kan nog wel even persen", maar ging echt niet meer. Mijn zoontje heeft ook nog een dag aan de CPAP (zuurstof) gelegen op de afdeling neonatologie en dat terwijl hij ruim 4 kg was en een week overtijd.
Gelukkig heeft hij nog op de operatiekamer een tijd op mijn borst kunnen liggen en heb ik de keizersnede kunnen meekijken. Kreeg ik er toch nog iets van mee. Maar op het moment dat ik op die OK lag zakte wel al mijn energie in die ik 15 min daarvoor nog had. Ik heb echt met heel veel moeite soms 1 oog open gehouden om naar mijn zoontje te kijken.
Op zich heb ik vrede met de beslissingen die zijn genomen. En ik heb het geheel niet als traumatisch ervaren. Ik baal gewoon ontzettend. En denk soms dat als ik nou eerder had aangegeven dat ik persdrang had of die beter had kunnen ophouden, dat ik dan misschien die rand niet had gekregen en alles beter was verlopen. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik wel zo'n beetje alle heftige onderdelen van een bevalling nu heb meegemaakt (weeënstorm, persweeën ophouden, lange bevalling, persen, keizersnede). Dus ik weet dat ik wel heel wat aan kan.
Wat ik er wel heel sterk aan heb overgehouden is dat ik een "do-over" wil en dus graag een 2e bevalling. Dus daarin zit toch het gevoel dat ik nu iets verkeerds heb gedaan wat ik de volgende keer "goed" wil doen. Maar ik ben er daardoor gelukkig ook niet bang voor om het nog eens door te maken. En uiteindelijk ja, alle cliches zijn waar, je krijgt er iets prachtigs voor terug.