Daar ik zo triest wordt van de verhalen over baby's die huilen en niet slapen wilde ik een stukje uit een boek tikken in de hoop dat er moeders zijn die er iets mee doen....het boekje is van Desmond Morris, een wetenschapper uit Amerika.
Dit stukje gaat over slapen........( ik probeer het hele stuk kort samen te vatten)
(Ik heb een zoon van drie die altijd tussen ons in heeft geslapen en een zoontje van 3 maanden die het grootste gedeelte tussen ons in ligt en tot die tijd in een wiegje naast mijn bed staat...die van drie is zonder morren overgegaan in een groot bed zonder 1 traan te laten...)
Het is tegenwoordig gewoonte onze baby's alleen in een kinderkamer in een ledikant te slapen te leggen. Vaak is een kamer zeer fraai ingericht en aangekleed. Het bedje is warm, mooi, schoon en zacht. Is dit werkelijk wat baby's willen ?? Is het natuurlijk hem zo alleen te leggen ? Enige objectieve observaties leveren ons wat antwoorden op, al sluiten die mogelijk niet altijd aan bij onze wensen. Feit is dat een fraaie babykamer de moeder meer plezier doet dan het kind. Iedere baby geeft er de voorkeur aan in een bouwvallig holletje in de armen van zijn moeder te liggen boven alleen te zijn in de pracht zijn zijn kamertje. Dit wordt bewezen door het aantal keren dat de baby in elk van beide situaties zijn nood klaagt. Huilen en schreeuwen zijn een roep om hulp, niet de akelige streken van een verwend kind dat berekend en met overleg zijn uitgeputte ouders teistert, hoewel dergelijke geluiden in het verleden in alle ernst naar voren zijn gebracht. Kwestie is dat die eenzame baby's, die op zo onnatuurlijke wijze van hun ouders werden gescheiden uit protest begonnen te huilen. Ouders konden het kind gewoon laten huilen tot zijn ' wil was gebroken ', of ze konden heen en weer blijven hollen naar de babykamer om hun kind te troosten. Geen wonder dus dat deskundigen striktere gedragsregels bij gehuil in de nacht voorstelden. Jammer genoeg namen ze niet de tijd om de baby's goed te observeren en iets van ze te leren; ze droegen oplossingen aan die gebaseerd waren op verkeerde regels en disciplines. Baby's die dag en nacht bij hun moeder in de buurt blijven, hebben niet steeds huilbuien. Bij primitieve volkeren slapen de kleintjes vrijwel altijd bij de moeder, ze hebben vrijwel voortdurend lichamelijk contact met hun moeder en huilen aanzienlijk minder.
Om er zeker van te zijn dat er niets kon gebeuren, ontwikkelde het kind een doordringende, niet mis te verstane hulpkreet, die viel te beluisteren zodra de baby de veilige aanwezigheid van zijn beschermers moest missen. Het kind wat niet in staat zich als een aapje aan de moeder vast te klampen, evenmin was het in staat als een hinde met de moeder mee te rennen, dus bleef hem alleen de stem over om zich te beschermen. 's nachts verbleef het kind vlak bij de moeder, zodat ze hem onmiddelijk kon koesteren. Deze vorm van samen zijn betekende ook dat nachtvoedingen weinig inbreuk maakten. De moeder werd wel uit haar slaap gehaald maar op een heel rustige en eenvoudige wijze. Geen gespannen luisteren naar mogelijke geluidjes uit de babykamer, niet uit bed stommelen, of heen en weer lopen om een kind te kalmeren. De moeder werd ontspannen en uitgerust wakker, niet nerveus en uitgeput. Als dit allemaal zo goed werkte, waarom zijn we er dan vanaf gestapt ????
1 van de grootste punten is de opkomst van allerlei ongelooflijk strenge, harde opvoedingsideeen. Die draaiden wel voornamlijk om grotere kinderen, maar de algemene opvatting dat bij kinderen de roede niet gespaard dient te worden , breidde zich gaandeweg ook uit naar de babytijd. Baby's moest je in hun eentje laten huilen om ze strek en zelfstandig te maken. Het is opvallend dat de enkele primitieve stam die zich ook zo opstelde, oorlogzuchtig en strijdbaar stond tegenover de wereld.
Naast het idee dat de baby in zijn eigen bedje minder kans op infecties liep, speelde nog een derde overweging een rol....de vrees het kindje in het ouderlijk bed te zullen verpletteren. De suggestie dat een ouder boven op het kind zou kunnen rollen en het verstikken is tamelijk opmerkelijk als je bedenkt hoe onze soort het een miljoen jaar heeft moeten stellen zonder de "zegeningen"van een aparte babykamer. Een kind kind dat een beetje bewegingsvrijdheid heeft draait, worstelt en schreeuwt zodra hij in het nauw dreigt te raken. Iedere ouder die niet verdoofd is door alcohol slaappillen of drugs wordt hier wakker van.
Kortom de baby die bij zijn ouders slaapt geniet het voordeel dat die ouders voortudrend weten hoe het met hem gaat. Als het kind het te warm heeft, of te koud, als er iets ander is, weten zijn ouders dat veel eerder dan wanneer eerst een afstand naar de kinderkamer moet worden overbrugd. Bij elkaar slapen is daarom gezonder. De baby heeft bovendien het heerlijke gevoel dat hij veilig en gliefd is; die gevoelens zorgen er later voor dat het kind zich zelfstandiger op weet te stellin in plaats van vreesachtig in de wereld te staan met zijn 'gebroken wil'
Bij elkaar slapen is voor de moeder waarschijnlijk net zo belangrijk als voor het kind. Met heeft wel geopperd dat het bekende verschijnsel van postnatale depressie bijna volledig te wijten zou zijn aan het gevoel van anti-climax dat de moeder ervaart als het kind de baarmoeder heeft verlaten en om allerlei sociale gewoonten uit het zicht verdwijnt, eerst in het ziekhuis, later in de kinderkamer.
Moeders die met enige schaamte bekennen dat ze indertijd de regels hebben overtreden door hun huilende kind uit de wieg te halen en bij zich in bed te nemen, moeten zich maar bedenken dat echte schaamte op zijn plaats is bij diegenen die de misleidende, arrogante regels wel aanvaardden, en hun kleintjes aleen lieten om zichzelf eenzaam en verdrietig in een onnatuurlijke, verlaten slaap te huilen
Dit stukje gaat over slapen........( ik probeer het hele stuk kort samen te vatten)
(Ik heb een zoon van drie die altijd tussen ons in heeft geslapen en een zoontje van 3 maanden die het grootste gedeelte tussen ons in ligt en tot die tijd in een wiegje naast mijn bed staat...die van drie is zonder morren overgegaan in een groot bed zonder 1 traan te laten...)
Het is tegenwoordig gewoonte onze baby's alleen in een kinderkamer in een ledikant te slapen te leggen. Vaak is een kamer zeer fraai ingericht en aangekleed. Het bedje is warm, mooi, schoon en zacht. Is dit werkelijk wat baby's willen ?? Is het natuurlijk hem zo alleen te leggen ? Enige objectieve observaties leveren ons wat antwoorden op, al sluiten die mogelijk niet altijd aan bij onze wensen. Feit is dat een fraaie babykamer de moeder meer plezier doet dan het kind. Iedere baby geeft er de voorkeur aan in een bouwvallig holletje in de armen van zijn moeder te liggen boven alleen te zijn in de pracht zijn zijn kamertje. Dit wordt bewezen door het aantal keren dat de baby in elk van beide situaties zijn nood klaagt. Huilen en schreeuwen zijn een roep om hulp, niet de akelige streken van een verwend kind dat berekend en met overleg zijn uitgeputte ouders teistert, hoewel dergelijke geluiden in het verleden in alle ernst naar voren zijn gebracht. Kwestie is dat die eenzame baby's, die op zo onnatuurlijke wijze van hun ouders werden gescheiden uit protest begonnen te huilen. Ouders konden het kind gewoon laten huilen tot zijn ' wil was gebroken ', of ze konden heen en weer blijven hollen naar de babykamer om hun kind te troosten. Geen wonder dus dat deskundigen striktere gedragsregels bij gehuil in de nacht voorstelden. Jammer genoeg namen ze niet de tijd om de baby's goed te observeren en iets van ze te leren; ze droegen oplossingen aan die gebaseerd waren op verkeerde regels en disciplines. Baby's die dag en nacht bij hun moeder in de buurt blijven, hebben niet steeds huilbuien. Bij primitieve volkeren slapen de kleintjes vrijwel altijd bij de moeder, ze hebben vrijwel voortdurend lichamelijk contact met hun moeder en huilen aanzienlijk minder.
Om er zeker van te zijn dat er niets kon gebeuren, ontwikkelde het kind een doordringende, niet mis te verstane hulpkreet, die viel te beluisteren zodra de baby de veilige aanwezigheid van zijn beschermers moest missen. Het kind wat niet in staat zich als een aapje aan de moeder vast te klampen, evenmin was het in staat als een hinde met de moeder mee te rennen, dus bleef hem alleen de stem over om zich te beschermen. 's nachts verbleef het kind vlak bij de moeder, zodat ze hem onmiddelijk kon koesteren. Deze vorm van samen zijn betekende ook dat nachtvoedingen weinig inbreuk maakten. De moeder werd wel uit haar slaap gehaald maar op een heel rustige en eenvoudige wijze. Geen gespannen luisteren naar mogelijke geluidjes uit de babykamer, niet uit bed stommelen, of heen en weer lopen om een kind te kalmeren. De moeder werd ontspannen en uitgerust wakker, niet nerveus en uitgeput. Als dit allemaal zo goed werkte, waarom zijn we er dan vanaf gestapt ????
1 van de grootste punten is de opkomst van allerlei ongelooflijk strenge, harde opvoedingsideeen. Die draaiden wel voornamlijk om grotere kinderen, maar de algemene opvatting dat bij kinderen de roede niet gespaard dient te worden , breidde zich gaandeweg ook uit naar de babytijd. Baby's moest je in hun eentje laten huilen om ze strek en zelfstandig te maken. Het is opvallend dat de enkele primitieve stam die zich ook zo opstelde, oorlogzuchtig en strijdbaar stond tegenover de wereld.
Naast het idee dat de baby in zijn eigen bedje minder kans op infecties liep, speelde nog een derde overweging een rol....de vrees het kindje in het ouderlijk bed te zullen verpletteren. De suggestie dat een ouder boven op het kind zou kunnen rollen en het verstikken is tamelijk opmerkelijk als je bedenkt hoe onze soort het een miljoen jaar heeft moeten stellen zonder de "zegeningen"van een aparte babykamer. Een kind kind dat een beetje bewegingsvrijdheid heeft draait, worstelt en schreeuwt zodra hij in het nauw dreigt te raken. Iedere ouder die niet verdoofd is door alcohol slaappillen of drugs wordt hier wakker van.
Kortom de baby die bij zijn ouders slaapt geniet het voordeel dat die ouders voortudrend weten hoe het met hem gaat. Als het kind het te warm heeft, of te koud, als er iets ander is, weten zijn ouders dat veel eerder dan wanneer eerst een afstand naar de kinderkamer moet worden overbrugd. Bij elkaar slapen is daarom gezonder. De baby heeft bovendien het heerlijke gevoel dat hij veilig en gliefd is; die gevoelens zorgen er later voor dat het kind zich zelfstandiger op weet te stellin in plaats van vreesachtig in de wereld te staan met zijn 'gebroken wil'
Bij elkaar slapen is voor de moeder waarschijnlijk net zo belangrijk als voor het kind. Met heeft wel geopperd dat het bekende verschijnsel van postnatale depressie bijna volledig te wijten zou zijn aan het gevoel van anti-climax dat de moeder ervaart als het kind de baarmoeder heeft verlaten en om allerlei sociale gewoonten uit het zicht verdwijnt, eerst in het ziekhuis, later in de kinderkamer.
Moeders die met enige schaamte bekennen dat ze indertijd de regels hebben overtreden door hun huilende kind uit de wieg te halen en bij zich in bed te nemen, moeten zich maar bedenken dat echte schaamte op zijn plaats is bij diegenen die de misleidende, arrogante regels wel aanvaardden, en hun kleintjes aleen lieten om zichzelf eenzaam en verdrietig in een onnatuurlijke, verlaten slaap te huilen