A
Anoniem
Guest
De operatie is achter de rug en ons kleintje is gestorven. Ondanks dat we hier al weken mee bezig waren en voorbereid waren was het erg zwaar en emotioneel. Ik heb met mijn handen op mijn buik gelegen tot ik werd weggereden. Ik kon niet stoppen met huilen. Voelde me een verrader en een slechte mamma. We zijn begeleid door een maatschappelijk werkster en mijn ouders zijn ook gekomen.
Ik ben plaatselijk verdoofd en kreeg een roesje maar de ingreep was toch behoorlijk pijnlijk en dat zeg ik niet snel. Het was erger dan de punctie met ivf. Heb het echt uitgegild en het moeilijke was dat ik stil moest liggen. Gelukkig mocht mijn wederhelft mee en die heeft de hele tijd achter me gezeten met zijn handen in mijn nek en daar werd ik rustiger van. Er werd door de holle naald heen een cameraatje in de baarmoeder gebracht en op een scherm zagen we dan voor het eerst ons kleintje in kleur. Helemaal af en volmaakt. Het is werkelijk waar een wonder hoe alles er van binnen uitziet. De arts begon met het laseren van de aderen in de navelstreng en het kleintje kreeg het langzaam moeilijker. Er was een moment dat het de navelstreng beetpakte met het handje en dat vond ik erg moeilijk om te zien. 'help me mamma doe dit niet' dat schoot door mijn hoofd. Ik heb mijn kleintje hardop gedag gezegd. (4 dokters in de ruimte maar dat kon me niet schelen)
Het valt ons erg zwaar maar de artsen en wij denken dat dit de beste oplossing is. Zeker weten doe je het nooit maar we moeten wel zo denken anders worden we gek. Nu moet ik een week plat blijven liggen om weeen tegen te gaan. Niet niezen, hoesten ed. voor zover je dit tegen kan houden. Over 1,5 week moeten we terug naar Leiden voor een onderzoek en gesprek. Voordat we naar huis gingen is er nog een echo gemaakt en het overlevende kindje deed het goed. Nu dus duimen en hopen dat dit het gaat redden en het allemaal niet voor niks is geweest.
Bedankt voor al jullie steun en lieve berichten!
x ing
Ik ben plaatselijk verdoofd en kreeg een roesje maar de ingreep was toch behoorlijk pijnlijk en dat zeg ik niet snel. Het was erger dan de punctie met ivf. Heb het echt uitgegild en het moeilijke was dat ik stil moest liggen. Gelukkig mocht mijn wederhelft mee en die heeft de hele tijd achter me gezeten met zijn handen in mijn nek en daar werd ik rustiger van. Er werd door de holle naald heen een cameraatje in de baarmoeder gebracht en op een scherm zagen we dan voor het eerst ons kleintje in kleur. Helemaal af en volmaakt. Het is werkelijk waar een wonder hoe alles er van binnen uitziet. De arts begon met het laseren van de aderen in de navelstreng en het kleintje kreeg het langzaam moeilijker. Er was een moment dat het de navelstreng beetpakte met het handje en dat vond ik erg moeilijk om te zien. 'help me mamma doe dit niet' dat schoot door mijn hoofd. Ik heb mijn kleintje hardop gedag gezegd. (4 dokters in de ruimte maar dat kon me niet schelen)
Het valt ons erg zwaar maar de artsen en wij denken dat dit de beste oplossing is. Zeker weten doe je het nooit maar we moeten wel zo denken anders worden we gek. Nu moet ik een week plat blijven liggen om weeen tegen te gaan. Niet niezen, hoesten ed. voor zover je dit tegen kan houden. Over 1,5 week moeten we terug naar Leiden voor een onderzoek en gesprek. Voordat we naar huis gingen is er nog een echo gemaakt en het overlevende kindje deed het goed. Nu dus duimen en hopen dat dit het gaat redden en het allemaal niet voor niks is geweest.
Bedankt voor al jullie steun en lieve berichten!
x ing