Lieve dames,
Het doet mij erg veel verdriet om jullie verhaal te lezen. En alle herinneringen komen weer naar boven.
Ik heb een mooie zwangerschap gehad zonder complicaties en afgelopen december ben ik bevallen van een prachtige en kerngezonde dochtertje, ons eerste kindje. Haar hartje is voor de bevalling om onbekende reden helaas gestopt met kloppen. Alle onderzoeken die daarna hebben plaatsgevonden geven geen enkele aanwijzing wat hiervan de oorzaak geweest zou kunnen zijn. Alles wijst erop dat ze gezond was en had kunnen leven als het hartje niet gestopt was.
De eerste paar dagen na de bevalling heb ik mij redelijk sterk kunnen houden. Ik wilde dat ze een mooie uitvaart zou hebben omdat ik alles wat ik nog voor haar kon doen ook daadwerkelijk zelf wilde doen. Met het besef, daarna is ze er echt helemaal niet meer. Zodoende hebben mijn man en ik zelf het kistje uitgezocht, mooie kleertjes aangedaan, inschrijving gedaan bij het GBA, regelen van rouwcentrum/crematorium en de plechtigheid geregeld bij de uitvaart. 2 weken na de crematie hebben we het as uitgestrooid.
Na de crematie had ik, anders dan directe familie, geen behoefte aan andere mensen om mij heen. Zwangerschapsverlof was dan ook ideaal en meer dan welkom. De verwerking van het verlies verloopt ook heel anders voor mij dan voor mijn man. Hij is na enkele weken verlof weer gaan werken en zocht hierin zijn afleiding. Ik was daarentegen heel veel bezig ermee, door onder andere een plakboek te maken van alle herinneringen. Echo's, foto's, voetafdrukjes, afspraken met verloskundigen e.d.. Daarnaast ben ik ook heel lang bezig geweest om de hele zwangerschap in een album samen te vatten, vanaf de zwangerschapstest tot aan de as verstrooiing.
Na ongeveer 2 maanden vanaf de bevalling ben ik weer rustig aan de deur uitgegaan voor sociale events, zoals verjaardagen, verlovingen e.d. Nu inmiddels precies 4 maanden terug, heb ik er nog steeds veel moeite mee om erover te praten met mensen die ik nu de eerste keer na de bevalling weer tegenkom. Iedereen begint er toch over en helaas kun je dat niet tegenhouden. Sommige dagen zijn emotioneel wat zwaarder dan de ander. Ik denk dagelijks aan mijn dochtertje en aan wat wij nu allemaal voor moois missen. Het leven gaat verder en dat ik probeer ik ook te doen, al zal ik mijn engeltje nooit vergeten.
Mijn man en ik hebben ervoor gekozen om geen anticonceptie te gebruiken en willen zo snel mogelijk ons tweede. In februari heb ik nog een positieve zwangerschapstest gehad, maar helaas werd ik na enkele dagen toch nog ongesteld.
De angst om zoiets weer mee te maken blijft toch in je achterhoofd zitten, aangezien ik nu aan den lijve heb ondervonden dat een goede zwangerschap en gezond kindje nog geen garantie kan bieden dat alles goed afloopt. Toch kan ik niet wachten om weer zwanger te zijn, maar zolang ik mijn kindje niet gezond en wel in mijn armen zal hebben zal ik niet met een gerust hart kunnen slapen.
Heel veel sterkte met jullie verlies. Erover praten helpt het verwerkingsproces dus als jullie er behoefte aan hebben dan hoor ik dat graag.
Nathalie
