oudere moeder

40 jaar hier en zwanger van de 2e.
Wij hebben wel een vlokkentest gedaan om ernstige afwijkingen uit te sluiten of in ieder geval tevoren te weten - je hebt er toch al eentje rond huppelen.

Ik vind het trouwens wel zwaar, zwanger zijn op oudere leeftijd, mijn 1e kindje kreeg ik op mijn 36e en dat was al geen feest maar merk dat ik me nu helemaal bejaard voel als ik de auto uitstap of een trap oploop - hebben jullie dat ook?
 
Ha ha, ik ben zelf net 35 jaar geworden en heb al twee kids van 7 en 5 1/2 jaar en nu komt nr 3 (ben vandaag 27 5/7 wk zwanger).
Maar ik voel mij GEEN oude moeder hoor!! Je bent zo jong als je je voelt....
Maar ik besef wel dat een zwangerschap meer risico's voor moeder en kind met zich meebrengt als je boven de 35 bent.  

Voor mij is dit dan ook de laatste, vooral omdat dit alweer mijn derde keizersnede wordt en ja... dat moet een keer genoeg zijn he?

Mijn zus kreeg ook haar kids met 34 en (bijna) 37 jaar en gewoon twee gezonde knullen hoor!! Maar ja, het zegt inderdaad niets... je kind kan gezond zijn tijdens de zwangerschap maar ziek worden na de geboorte etc. Als je kind gezond geboren wordt, ga je je weer zorgen maken of je kind wel gezond blijft etc. Neeee, dat gaat nooit meer over!!

Geniet van je zwangerschap!! Heerlijk toch, toch nog een kindje krijgen?
Er zijn echt genoeg zwangerschappen van moeders rond de 40 die gewoon goed gaan hoor! Positief blijven denken.

Liefs Renata.

 
Hoi,

Om jullie even gerust te stellen: ik ben sinds feb 37 en sinds 18 juli moeder van een wolk van een dochter.
Ik was meteen bij de eerste ronde zwanger (wat ik niet had verwacht, dus was wel effe wennen aan het idee), heb een probleemloze zwangerschap gehad, beetje misselijk aan het begin en beetje pijn in de rug aan het eind, maar verder nergens last van. Was grappig, want ik zat op zwangerschapsgym met meiden die 10 jaar jonger waren en last hadden van krampjes, bekkeninstabiliteit etc, dus leeftijd zegt niet alles!

Ik heb een vruchtwaterpunctie laten uitvoeren (vond ik ook redelijk pijnloos, maar ik weet dat je er soms wel een hele dag beroerd van kan zijn), omdat we naast het verhoogde risico op Down (leeftijd) ook nog es een verhoogde kans op open ruggetje hadden (via de familie van mijn vriend), maar niks aan de hand, meisje is zo gezond als wat!

Ik heb een vrij lange zwangerschap gehad (42 wkn + 1), en ik ben ingeleid met een gel, maar dat had te maken met de korte navelstreng (ze is nooit helemaal ingedaald). Bevalling was vrij heftig en pijnlijk, maar je krijgt er zoveel mooie momenten voor terug!  

Wij willen ook niet al te lang wachten om voor een tweede te gaan, maar het is altijd nog maar de vraag of het nu ook weer zo snel lukt, en of alles goed blijft gaan, maar dat zien we tzt wel weer. Eerst maar es lekker genieten van onze lieve dochter!!

Veel succes en ik hoop dat alles voor jullie ook goed blijft gaan!
Groetjes,
Saskia
 
Jeetje Frees, wat naar! Maar geweldig dat je supergezond blijkt te zijn. Misschien moest je lichaam eerst even wennen aan het idee..?

Ik ben helaas na de hoopgevende innestelingssporen toch weer gaan bloeden. Het ziet ernaar uit dat ik een nog oudere moeder wordt (als dat uberhaupt al gaat gebeuren dus).
Maar al die somberheid terzijde (ik ga gewoon nog eens naar The Secret kijken, je weet maar nooit): hebben jullie als oudere moeders niet een dubbel gevoel over de verandering in je persoonlijke leven zodra een kind bij het gezin komt?
Mijn vriend en ik zijn beiden freelancers, af en toe (zoals nu) belachelijk druk, veel hectiek, heel veel afwisseling en samen hebben we enorm veel plezier en genieten we van dit heerlijke leven en deze bijzondere relatie.
Toch wil ik kinderen. Ik kan me namelijk  niet voorstellen om oud te worden zonder kinderen. Dat wil er bij mij niet in. Het lijkt me heerlijk om dit leven samen met een of meerdere kinderen te delen.
En dat is de dubbelheid. Nu kan ik  mijn leven  helemaal controleren zoals ik dat in 40 jaar heb leren te doen. Bij een kind ben ik die controle kwijt. Sterker nog: al bij de zwangerschap ben je de hele controle kwijt. En dat beangstigt mij want ik weet niet wat me te wachten staat.
Soms wou ik wel dat iemand dit deel even van mij over wilde nemen. Die vragen en onzekerheden. Ik kan me herinneren van de korte zwangerschap 2 jaar geleden (miskraam na 9 weken) dat we bij de verloskundige zaten en ik er helemaal niets meer van begreep. Mijn vriend stelde de vragen en ik was compleet in verwarring. Alsof er een dikke vitrage tussen mij en de buitenwereld zat. Daar hou ik niet zo van, het voelt naar en onwennig en ik had nergens meer greep op.
Begrijpen jullie dit of passen kinderen volledig en logisch in jullie levens?

Mo
 
Hoi Moniek

Allereerst: wat afschuwelijk dat het mis lijkt te gaan! Kan het nog stoppen, of denk je dat het echt mis is? Ik wens je heel veel sterkte!
Dan het andere aspect: nee, een kind paste niet automatisch in mijn leven. Ik heb zelfs altijd gezegd dat het niks voor mij was, een baby. Te veel gedoe, te veel praktische beren op de weg, enz. Toen ik 30 was begon het even te rommelen, maar mijn toenmalige partner wilde het niet. Hij was 27 en genoot van zijn vrijheid. Stappen, uitslapen, geen verantwoordelijkheid. Ik heb niet gepushed, want ik woonde toen met hem in het buitenland en wilde - als ik zwanger zou zijn - het kunnen delen met familie en vrienden in NL.
Eenmaal terug in NL (vriendje in buitenland gelaten), duurde het een tijdje voor ik mijn huidige partner tegenkwam en dus speelde het op dat moment helemaal niet. Ik had het wel naar mijn zin, maar bleef me afvragen hoe het zou zijn om moeder te worden. Nouja, ik had toch geen partner, en een kind alleen opvoeden was vor mij geen optie. Om mij heen kreeg iedereen kids en ik vond het toch soms wel moeilijk dat ik - voor mijn idee - die keuze niet had.
Toen leerde ik mijn huidige vriend kennen: en hij wilde wel graag! Ik had me er al wel zo'n beetje bij neergelegd dat het niet meer zou gebeuren en hij in eerste instantie ook (hij is bijna 48....!). Maar hij heeft  veel van mijn twijfels en bezwaren die ik ooit had weggenomen en samen met hem durf ik het nu wel aan. Ook hij vindt het eng, net als ik. Maar ik kan het leventje dat ik nu leid zonder kinderen de rest van mijn leven wel leiden, maar dat is het dan... Dan ga ik misschien nog wel 40 jaar zo door, zoals nu. Ik ben aan de andere kant ook een nieuwsgierig mens en ben meer dan eens in het diepe gesprongen. Natuurlijk weet ik niet hoe het zal zijn en of ik er spijt van krijg. Maar dit is een heel bijzondere nieuwe uitdaging, we zijn samen en hebben het goed, en ik wil ook dit facet van het leven meemaken en leren kennen. Nu het nog kan!
Ik ga er voor, en het komt allemaal wel goed! Dat zegt iedereen en waarom zou dat bij mij dan anders zijn... En het zal allemaal ook wel voordelen hebben om op oudere leeftijd kinderen te krijgen, maar soms loopt het gewoon zo. In ieder geval is mijn kind straks niet de enige met een oude moeder: het zijn er tegenwoordig steeds meer!

Ik wens je heel veel sterkte!
liefs
Frees
 
Dit voelt echt even lekker om er zomaar over te kunnen praten! Fijn is dit.
Als ik weer de drogist binnenstap om een nieuw doosje foliumzuur te halen kan ik me zo schamen dat ik met mijn oude kop nog een kinderwens heb. In mijn verbeelding zie  ik dan de meisjes achter de kassa medelijdend naar me kijken. Tsja.
Een tijdje geleden stond in Volkskrant Magazine ook een artikel over de oudere moeders in Nederland die het vaak al hadden opgegeven en toen plots, niet zelden met een nieuwe en waarschijnlijk ineens de juiste partner, toch zwanger werden en gezonde kinderen kregen. Bijzonder stimulerend aangezien ik mijn huidige vriend ook pas 3 jaar ken. En precies wat jij ook zegt Frees.
Ik vraag gewoon  me af of het tussen mijn oren zit, dat ik het op een bepaald niveau tegen zit te houden. En misschien helpen deze schrijfsels (die ik eens niet voor mijzelf houd maar met anderen deel) en jullie reacties mij om hier uit te komen.
Heerlijk, dat zelfbelang.

Mo
 
Hahaha, ja heel herkenbaar die drogist! Ik ben ook altijd verbaasd als ze normaal doen. Zeker bij de controles bij verloskundige of gyn, wanneer ik achter alleen mijn naam op de lijst 1966 zie staan, en verder alleen 1979, 1984 enz.   Maar nee, ze strepen de naam gewoon af zonder commentaar of rare blikken!
En de rest van de wereld, die denkt gewoon dat ik nog 33 ofzo ben! Heerlijk toch?
 
Ik heb zojuist mijn tweede zoontje gekregen op de leeftijd van 38. Ik heb wel een vlokkentest laten doen en was daarnaast ook wel bang dat het een tweeling zou blijken te zijn. Want daar heb je dus een verhoogde kans op met deze leeftijd en dat lijkt me erg zwaar. Maar alles is goed gegaan en ik heb 2 gezonde zoontjes. Wel vind ik de zwangerschappen erg zwaar, ik heb het idee dat het zwaarder is als je eind 30 bent. Ik twijfel nog erg of ik nog een 3e wil of niet, maar omdat ik dus al 38 ben vind ik dat ik die knoop snel moet doorhakken. Zoveel tijd heb ik niet meer.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan