Hallo,
Het is voor mij een grote stap hier iets te posten want ik vind dit een beetje een vrouwen site (is natuurlijk een vooroordeel). Maar er is iets wat mij heel erg dwars zit. Ik zal proberen de situatie zo goed mogelijk te schetsen.
Ik heb een zus, die heeft twee kinderen. Een van net 4 en een van nog geen 1. Wijzelf hebben een zoon van 2. Mijn ouders komen nooit bij ons langs op de koffie, of even om met onze zoon iets te doen, ze komen nooit even oppassen zodat ikzelf andere dingen kan doen, helemaal niets.
Sinds een week of 4 slaapt onze zoon in een andere kamer (zijn grote jongens kamer) en daar is hij ontzettend trots op. Ze zijn eventjes langs geweest te kijken, maar komen dan om 18.45 aanzetten terwijl ze weten dat onze zoon om 19.00 naar bed gaat. Onze zoon was echt dolblij en liet vol trots zijn kamertje zien, wees de stickers aan die hij heeft op de muur van Cars en Mario Kart, hij straalde erover. Oma wilde alweer naar beneden, maar die werd terug geroepen door hem zo trots en blij was ie.
Maar een kwartiertje is natuurlijk niet zo veel. Dus dat is op zich ook weer lullig voor onze zoon.
Mijn moeder gaat regelmatig naar mijn zus, want ''haar kind komt net van school'' en ''ze moet even de andere van het kinderdagverblijf afhalen want ze heeft koorts'' (haar kind dus) en mijn zus werkt zelf 2 dagen. En ze past regelmatig op op het kind van mijn zus, haalt hem op, haar kind logeert bij opa en oma ''want dan kan mijn zus rusten'' Ook komt ze regelmatig langs bij mijn ouders, want dan kan oma lekker op de kids passen en kan zijzelf bij ouders in bed of op de bank slapen ''want ze heeft het zo zwaar''. Ikzelf word er kotsmisselijk van van dit gedrag. Ze heeft een keizersnee gehad en ik zal als kerel zijnde absoluut never nooit oordelen over hoeveel pijn iemand dan heeft of heeft gehad. Maar als je op een gegeven moment alles weer zelf kunt doen en als er gevraagd wordt ''maar je kunt toch alles zelf weer doen?'' als reactie geeft ''ja hoor, maar in vind het wel mooi makkelijk''. Dan heb je in mijn ogen geen hulp meer nodig!
Mijn moeder is dit jaar de 60 gepasseerd, ze heeft artrose, fiboryalmagie (of zoiets, weet niet zo hoe dat heet) en is aardig krakkemikkig dus. Ze geeft eigenlijk al 3 en een half jaar aan dat alles haat teveel word met het oppassen op de kleinkinderen (oh wacht, kleinkind!) maar ''omdat mijn zus het zo nodig heeft'' doet ze het nog. Elke week komt ze daar zeker 4 keer om te helpen in huis, op te passen of wat voor onzin ook. Ook omdat mijn zus een kerel heeft die gewoon laks is met alles en veel te simpel. Dat vind mijn moeder ook vervelend voor haar. Als ze hier al is (of zijn, mijn vader is soms ook mee) dan hebben ze het er vaak over dat zij het o zo zwaar heeft. Ik word ook hier kotsziek van. Ik begin gewoon hele negatieve gevoelens te krijgen naar mijn zus, naar mijn moeder en naar het kind van mijn zus (die kan er overigens natuurlijk niets aan doen) omdat ze altijd daar zit en daar helpt en zeker door de tekst die ik regelmatig hoor ''ze heeft het zo zwaar''. Lees: Ze mankeert niets bijzonders behalve dat ze zo veel werkt (wel twee dagen) en dat ze een druk kind heeft. Dus het ''zo zwaar'' zal waarschijnlijk gewoon ''zo moe'' of ''zo vermoeid'' zijn.
Nu paste ze voorheen ook twee ochtenden in de week op op ons kindje. Dat was voor mij heel prettig, want dan kon ik fitnessen. De reden dat fitness zo belangrijk is voor mij, is omdat ik ook artrose heb. Echter is mijn artrose in een zo ver gevorderd stadium, dat ik afgekeurd ben, vaak slecht mobiel ben, de dagen ter plekke moet indelen, alles wat ik doe (de simpelste dingen) moet ik dus inplannen en goed over nadenken en overwegen of ik het wel doen moet. (Bijvoorbeeld, zal ik nu afwassen of zal ik vanavond douchen? Vanavond douchen kan, maar dan kan ik niet afwassen want dan kan ik niet meer douchen, dat red ik lichamelijk niet)
Recent heb ik een nieuw onderzoek aangevraagd (en afgerond) omdat ik wilde weten hoe mijn gewrichten ervoor staan. Maar dit was volgens de artsen zo bijzonder slecht (de meesten schrokken ook toen ze zagen hoe oud ik was) dat het hopelijk nog 10 jaar kan worden uitgesteld, maar als het (mij) te erg werd (de pijn) dat ik eigenlijk binnen 2 jaar al twee (volledige) knieprotheses kan krijgen.
Vandaar, fitness helpt mij heel erg. Ik kan alles altijd prima trainen behalve mijn knieën. Daar zit de (meeste) artrose. Maar sinds mijn moeder niet meer komt oppassen, gaat mijn gezondheid zwaar achteruit en dat kan natuurlijk weer resulteren in nog sneller aan nieuwe knieën toe zijn.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil absoluut niet als zielig overkomen en ik denk ook echt niet dat ik meer recht heb op hulp dan mijn zus (zoeken ze maar uit) maar ik vind het echt heel erg gemeen en zelfs kwetsend dat ze nooit eens langs komt om een koppie te doen. Ik ben doordeweeks ook gewoon thuis. Ze werkt (ook) niet meer (afgekeurd) dus ze kan ook een dag minder naar mijn zus gaan. Maar dan krijg je weer dat gezeur dat ze twee dagen werkt, net een nieuwe baan heeft, straks wordt ze ontslagen blablabla. Maar dat moet je eerder bedenken toch? Lijkt mij... Mijn vrouw werkt ook 40+ uur per week en in het weekend is ze thuis bezig met onze zoon en het resterende huishouden wat ik niet red momenteel (huishouden en peuter word lichamelijk veel te veel) dus als er in mijn ogen iemand recht heeft om moe te zijn, is zij dat wel. Maar goed, ons hoor je nooit klagen, want wij wisten van tevoren dat er (veel) tijd in kinderen gaat zitten. En we genieten er beiden ook heel erg van hoor trouwens en we doen het beiden heel graag met veel liefde.
wordt vervolgd.
Het is voor mij een grote stap hier iets te posten want ik vind dit een beetje een vrouwen site (is natuurlijk een vooroordeel). Maar er is iets wat mij heel erg dwars zit. Ik zal proberen de situatie zo goed mogelijk te schetsen.
Ik heb een zus, die heeft twee kinderen. Een van net 4 en een van nog geen 1. Wijzelf hebben een zoon van 2. Mijn ouders komen nooit bij ons langs op de koffie, of even om met onze zoon iets te doen, ze komen nooit even oppassen zodat ikzelf andere dingen kan doen, helemaal niets.
Sinds een week of 4 slaapt onze zoon in een andere kamer (zijn grote jongens kamer) en daar is hij ontzettend trots op. Ze zijn eventjes langs geweest te kijken, maar komen dan om 18.45 aanzetten terwijl ze weten dat onze zoon om 19.00 naar bed gaat. Onze zoon was echt dolblij en liet vol trots zijn kamertje zien, wees de stickers aan die hij heeft op de muur van Cars en Mario Kart, hij straalde erover. Oma wilde alweer naar beneden, maar die werd terug geroepen door hem zo trots en blij was ie.
Maar een kwartiertje is natuurlijk niet zo veel. Dus dat is op zich ook weer lullig voor onze zoon.
Mijn moeder gaat regelmatig naar mijn zus, want ''haar kind komt net van school'' en ''ze moet even de andere van het kinderdagverblijf afhalen want ze heeft koorts'' (haar kind dus) en mijn zus werkt zelf 2 dagen. En ze past regelmatig op op het kind van mijn zus, haalt hem op, haar kind logeert bij opa en oma ''want dan kan mijn zus rusten'' Ook komt ze regelmatig langs bij mijn ouders, want dan kan oma lekker op de kids passen en kan zijzelf bij ouders in bed of op de bank slapen ''want ze heeft het zo zwaar''. Ikzelf word er kotsmisselijk van van dit gedrag. Ze heeft een keizersnee gehad en ik zal als kerel zijnde absoluut never nooit oordelen over hoeveel pijn iemand dan heeft of heeft gehad. Maar als je op een gegeven moment alles weer zelf kunt doen en als er gevraagd wordt ''maar je kunt toch alles zelf weer doen?'' als reactie geeft ''ja hoor, maar in vind het wel mooi makkelijk''. Dan heb je in mijn ogen geen hulp meer nodig!
Mijn moeder is dit jaar de 60 gepasseerd, ze heeft artrose, fiboryalmagie (of zoiets, weet niet zo hoe dat heet) en is aardig krakkemikkig dus. Ze geeft eigenlijk al 3 en een half jaar aan dat alles haat teveel word met het oppassen op de kleinkinderen (oh wacht, kleinkind!) maar ''omdat mijn zus het zo nodig heeft'' doet ze het nog. Elke week komt ze daar zeker 4 keer om te helpen in huis, op te passen of wat voor onzin ook. Ook omdat mijn zus een kerel heeft die gewoon laks is met alles en veel te simpel. Dat vind mijn moeder ook vervelend voor haar. Als ze hier al is (of zijn, mijn vader is soms ook mee) dan hebben ze het er vaak over dat zij het o zo zwaar heeft. Ik word ook hier kotsziek van. Ik begin gewoon hele negatieve gevoelens te krijgen naar mijn zus, naar mijn moeder en naar het kind van mijn zus (die kan er overigens natuurlijk niets aan doen) omdat ze altijd daar zit en daar helpt en zeker door de tekst die ik regelmatig hoor ''ze heeft het zo zwaar''. Lees: Ze mankeert niets bijzonders behalve dat ze zo veel werkt (wel twee dagen) en dat ze een druk kind heeft. Dus het ''zo zwaar'' zal waarschijnlijk gewoon ''zo moe'' of ''zo vermoeid'' zijn.
Nu paste ze voorheen ook twee ochtenden in de week op op ons kindje. Dat was voor mij heel prettig, want dan kon ik fitnessen. De reden dat fitness zo belangrijk is voor mij, is omdat ik ook artrose heb. Echter is mijn artrose in een zo ver gevorderd stadium, dat ik afgekeurd ben, vaak slecht mobiel ben, de dagen ter plekke moet indelen, alles wat ik doe (de simpelste dingen) moet ik dus inplannen en goed over nadenken en overwegen of ik het wel doen moet. (Bijvoorbeeld, zal ik nu afwassen of zal ik vanavond douchen? Vanavond douchen kan, maar dan kan ik niet afwassen want dan kan ik niet meer douchen, dat red ik lichamelijk niet)
Recent heb ik een nieuw onderzoek aangevraagd (en afgerond) omdat ik wilde weten hoe mijn gewrichten ervoor staan. Maar dit was volgens de artsen zo bijzonder slecht (de meesten schrokken ook toen ze zagen hoe oud ik was) dat het hopelijk nog 10 jaar kan worden uitgesteld, maar als het (mij) te erg werd (de pijn) dat ik eigenlijk binnen 2 jaar al twee (volledige) knieprotheses kan krijgen.
Vandaar, fitness helpt mij heel erg. Ik kan alles altijd prima trainen behalve mijn knieën. Daar zit de (meeste) artrose. Maar sinds mijn moeder niet meer komt oppassen, gaat mijn gezondheid zwaar achteruit en dat kan natuurlijk weer resulteren in nog sneller aan nieuwe knieën toe zijn.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil absoluut niet als zielig overkomen en ik denk ook echt niet dat ik meer recht heb op hulp dan mijn zus (zoeken ze maar uit) maar ik vind het echt heel erg gemeen en zelfs kwetsend dat ze nooit eens langs komt om een koppie te doen. Ik ben doordeweeks ook gewoon thuis. Ze werkt (ook) niet meer (afgekeurd) dus ze kan ook een dag minder naar mijn zus gaan. Maar dan krijg je weer dat gezeur dat ze twee dagen werkt, net een nieuwe baan heeft, straks wordt ze ontslagen blablabla. Maar dat moet je eerder bedenken toch? Lijkt mij... Mijn vrouw werkt ook 40+ uur per week en in het weekend is ze thuis bezig met onze zoon en het resterende huishouden wat ik niet red momenteel (huishouden en peuter word lichamelijk veel te veel) dus als er in mijn ogen iemand recht heeft om moe te zijn, is zij dat wel. Maar goed, ons hoor je nooit klagen, want wij wisten van tevoren dat er (veel) tijd in kinderen gaat zitten. En we genieten er beiden ook heel erg van hoor trouwens en we doen het beiden heel graag met veel liefde.
wordt vervolgd.
) en verteld dat deze situatie mij heel erg kwetst en verdrietig