Ouders komen nooit langs en hebben het te druk met zus/kleinkind

Haha, al zouden ze niets te zeggen hebben had ik het graag geprobeerd ;)

Van de week heeft mijn moeder gebeld. Ik dacht ''hèhè eindelijk zien ze het in en nemen ze contact op uit zichzelf helemaal''. Maar tevergeefs. Mijn moeder zei dat ze problemen met de printer hadden, en mijn vader zei ''dan moet je je zoon bellen'' (dan ben ik opeens wel in de picture weet je wel) Dus mijn moeder vraagt ''wat moet ik doen?'' Waarop ik antwoordde ''nou, jullie zouden om te beginnen eens een keertje langs kunnen komen op een normaal tijdstip''. Toen werd ze natuurlijk meteen weer verdrietig en zei ''boehoe (huilend dus) nou, dan los ik het zelf wel op''. Prima, opgehangen, toedeloe. Niet zomaar in de slachtofferrol gaan vallen terwijl je niet het slachtoffer bent hoor.

Drie dagen later (zondag) stonden ze weliswaar voor de deur. En dat rond een uur of 10.30. Natuurlijk binnen gelaten, aangesproken met ''jullie'' (bewust :')) maar verders normaal gedaan. Wij hebben liever dat onze zoon lekker geniet van het bezoek van opa en oma dan dat we ruzie gaan lopen maken. Ze hebben een koppie gedaan, stukje cake gehad die mijn vrouw toevallig net gebakken had en een uurtje of 2,5 gebleven. Onze zoon heeft heel erg genoten, daar gaat het om. Wij hebben gewoon over neutrale dingen gepraat, gewoon ''gezellig'' aan gezeten. Als ze er eenmaal zijn en het gaat over koetjes en kalfjes dan valt het ook best wel mee. Alleen dat u gezeur en die kromme gedachtes.

Dit was voor ons wel nodig, eens laten zien dat ze interesse hebben in onze zoon. Nu kunnen wij ook weer eens bij hen langs proberen te gaan. Toch blijf ik zitten met dat ge u en die kromme gedachtengang. Ik help ze ook niet meer met de PC of hun tablet, want een ander weet toch alles beter. De printer deed het namelijk ook niet meer sinds er iemand geweest is hun modem te installeren. Ja, laat mij dat dan ook doen. Nou ja, gaat de goede kant op met de omgang. Er is vordering.
 
Hopen dat je het zo kunt voortzetten. Als ik zo het meeste lees krijg ik het gevoel dat je moeder vooral mensen helpt om er zelf een goed gevoel aan over te houden. Ik bedoel hiermee dat ze iets van je zus krijgt, waar ze schijnbaar naar hunkert, wat ze bij jou/ jullie niet kan krijgen. Als je kijkt naar je ADHD dan moesten ze daar belangeloos energie insteken zonder iets terug te krijgen. Misschien lijkt je zoon veel op jou? En herinnerd ze dat aan die tijd?
Tja dat u zeggen. Mmh heb daar nooit iets mee gehad en begrijp het ook niet. Je kunt nog zo vaak u zeggen als je de mensen toch onbeschoft behandelt blijft het onbeschoft. Ook met u. Voor mij betekend u afstand en onpersoonlijkheid. Ik praat dan ook altijd zo dat ik het woord u kan omzeilen ha ha. Helaas denk ik dat je de energie beter in jezelf en je familie kunt steken als in je ouders en zus. Ik denk dat dit hele gedoe je namelijk leegzuigt. Loslaten is het toverwoord maat oh zo verdomde moeilijk, zeker als het om familie gaat. Ook ik moet een deel van mijn familie loslaten. Ik had ook graag gezien dat mijn broer de super oom zou zijn en mijn moeder de geweldige oma. Helaas kan ik dat niet sturen en ook niet afdwingen. Geloof mij, ik ben zo koppig dat ik dat gerust heb geprobeerd lol. Ik kan het nog steeds niet helemaal loslaten maar het geeft wel meer rust om te beseffen dat ze niet meer kunnen geven. Succes ermee en nogmaals richt je vooral op je liefdevolle familie en probeer de rest los te laten.
 
Hoi King Browser,

Ik heb alleen de eerste paar verhalen gelezen. Anders is het teveel voor mij. Sorrij daarvoor.

Ik ben wel benieuwd wat je zus hiervan vindt? Heeft ze hier al iets van gezegd tegen je ouders?

Misschien helpt dat als je zus jou steunt?
 
Zo, het is inmiddels weer een tijdje geleden dat ik gereageerd heb. Misschien vroegen sommigen zich al af of er überhaupt nog reactie zou komen. (heb dit zelf wel eens als ik mensen ergens zie posten, die zie je dan nooit meer terug)

Gebruiker 857720, ik begrijp het heel goed, het is ook een aardig verhaal. Ik weet zelf niet eens meer precies wat erin stat en wat niet, ik ga het zelf ook niet allemaal lezen aangezien dat met de ADHD een dagtaak gaat worden.
Heb wel eens met mijn zus gepraat, niet zozeer over deze problemen maar het kwam even ter sprake. Als ik haar vroeg waarom moeders zo veel bij haar zat kreeg ik vaak een reactie als ''ja, ik vind het wel mooi makkelijk'' en ''ze doet het toch zelf?'' o.i.d. Daar kom je ook niet veel verder mee dus.

Bliesener, ja inmiddels heb ik mij erbij neergelegd. Ik praat ook altijd om het ge-u (dat is nu even een woord oké?) heen. Net wat jij zegt, ik vind het inderdaad een enorme kloof bouwen en het geeft mij zelfs het gevoel alsof degene waartegen je u moet zeggen zichzelf meer voelt dan een ander.
Begrijp mij niet verkeerd, ik zeg netjes u tegen onbekenden en (aanzienlijk) oudere mensen dan mij. Maar ik begin het steeds meer apart te vinden als kinderen dit tegen ouders zeggen.
In het begin heb ik hier nog wel eens ruzie om gehad met mijn (toen vriendin, nu mijn) vrouw. Ik was namelijk niet beter gewend dan dat ik u moest zeggen, dus ik wilde dat mijn kind ook leren. Ik weet namelijk dat veel mensen die ''je'' mogen zeggen thuis ook vaak ''je'' zeggen tegen andermans ouders. Mijn ouders konden daar dus ook erg boos om worden en dat breng zeer ongemakkelijke situaties met zich mee als je een vriendje van school te spelen hebt.
Uiteindelijk begon ik er steeds meer maling aan te krijgen en nu heb ik er zelfs een rothekel aan. Het is gewoon een fobie geworden door dat gedram van mijn ouders. Onze zoon spreekt ons lekker aan met je en jij, tegen opa en oma zeg je u, dat vind ik wel redelijk. Hoewel de ene opa en oma niet eens u genoemd willen worden. Maar oké, dat is hun goed recht natuurlijk.

Zo, dan hebben we weer alles beantwoord en kan ik beginnen met de update.
We zijn natuurlijk alweer een paar maanden verder. Het contact is beter geworden. Niet bijzonder hoor, maar we kunnen gewoon weer af en toe langs komen, meestal een keer in de week of soms twee keer. Mijn vader kan soms zelfs weer lachen. Ikzelf laat de discussies voor wat het is, heeft hij iets beter dan ik? Dan is dat maar zo, helemaal mooi. Heeft hij ergens geen gelijk in maar blijft ie volhouden? Of klopt mijn mening niet volgens hem? Tja, jammer dan. Ik maak mij er niet meer druk om :')

Mijn moeder gaat niet meer zo vaak naar mijn zus toe. En mijn zus zelf heeft onze zoon twee weken geleden meegenomen naar een binnenspeeltuin met haar zoon, dat vonden ze alle drie hartstikke leuk. Onze zoon heeft ook echt genoten en was ontzettend moe toen hij terug kwam. Daar doen we het voor, plezier is belangrijk. Ik heb haar wel geld voor entree gegeven ondanks dat zij dit niet nodig vond.
Waar ik alleen wel vraagtekens bij heb, is het volgende. Ik heb nog een zusje, die heb ik volgens mij nooit eerder genoemd omdat hier niets mis mee is voor zo ver ik weet. Maar omdat zij recent bevallen is van een zoontje, wilde ik daar ook nog iets over kwijt.
De kraamhulp is inmiddels weg uiteraard, maar nu gaat mijn moeder daar logeren (ze wonen verderop) want anders heeft ze het zo zwaar... Niet dat ik dat erg vind hoor, ze doet haar best maar (hoewel mijn zusje haar vriend er minder vrolijk van word --> enigszins kan ik mij hier iets bij voorstellen) maar bij ons is ook nooit iemand geweest die kwam logeren, hooguit een paar keer op bezoek -_- als extra zorg nodig zou zijn dan zou de kraamhulp dit ook al wel aangeven en zou ze wel extra zorg krijgen/ Wel word er altijd gedaan alsof mijn vrouw het allemaal maar zo makkelijk heeft gehad. Alsof zij hem ''even'' op de wereld zette. Zij werd de 38e week ingeleid omdat het nogal een beste baby zou worden en hij mooi bleef zitten waar hij zat (lol) dus om 07.00 in het ziekenhuis en om 15.15 werd meneer ongeveer geboren met zijn 4890 gram, daarna hebben ze nog een uur lopen drukken en klieren om de placenta eruit te krijgen. Toen dit niet lukte na 75 minuten gingen ze maar even naar de OK om het daar onder narcose te doen. Daarna mocht ze niet mee naar huis omdat ze veel te veel bloed was verloren. Haar ijzer was iets van 4,2 of zo. Ja, ze heeft het inderdaad erg makkelijk gehad :/

Maar goed, geweest is geweest. Alles is weer wat gekalmeerd. Daar ben ik al lang blij om. Maar ik blijf het woord u vermijden, als ik vraag of ze iets willen hebben zeg ik heel simpel bijvoorbeeld ''wil oma nog een bakkie koffie?'' klinkt apart, maar jammer dan hoor. Ik heb er vrede mee.

Bedankt overigens voor allemaal dat jullie dit hebben gelezen en erop hebben gereageerd. Doet mij ook nu nog erg goed. Bedankt :)
 
Hoi,
 Ik lees nu 4 jaar later je verhaal. Zeker nooit geraden dat er 4 jaar later nog een reactie op komt. Benieuwd hoe het nu gaat.
Ik herken dingen als het gaat om mijn band mrt mijn ouders. Ze komen ook nooit langs, bellen en appen niet. Als ze appen, dan is het kortaf, waardoor je de vibe al weg is  je kan niet ff lekker appen zoals met sommige andere. Toen mijn zoontje voor het eerst op zijn fiets met zijwieltjes fietste, maakte ik een filmpje en stuurde het via de app. Niet eens een reactie.
Als smoes zeggen ze altijd. Ja jij neemt toch nooit je telefoon op.
Eerst woonde ik nu ze in de buurt. Toen kwam ze niet want ik had rare tijden (ze wilde altijd half 7 langskomen voor een uurtje en ik was dan nog weg ivm sport of iets en vroeg dan half 8. Dan hield t dus op.
Toen verhuisde ik naar een flat. Toen begon het verhaal, dat ik nooit opnam en mijn vader hoogtevrees heeft.
Vervolgens verhuisden we naar een 1gezinswoning. Toen kon het niet want mijn pa had nachtdiensten en ze hadden weinig tijd. Toen ging mijn pa met pensioen. Toen ging t ook noet , want ze maakten elk weekend fietstotchtjes en die gingen ze niet opgeven (voor mij). Toen zei Ik, kom je toch tijdens je fietstotchtjes even langs.... uh ja lastig....en het verhaal dat ik nooit opneem krijg je te horen. Ik zeg dan, die 3 x in een jaar dat je belt. Ik kan ook met andere een afspraak maken, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Maar hun willen dan (die 1 keer in de 3 tot 6 maanden spontaan langswippen (altijd net na het boodschappen doen of een tijdstip dat ze snel weer wegmoeten. Als we dan vragen, blijven jullie eten? Nee ze eten dan thuis.
We hebben een kleinzoon, mijn ouders nemen nooit contact op om een band te krijgen met hem. Ik heb er zelf jaren mee gezeten en bij veel zelfanalyse en terugblikken..... (vroeg vaak aan mijn moeder "hou je nog van me"  als kind,;omdat ze t nooit uit haar zelf zei en ook niet iets warms liet zien of horen). Goed jaren later, frustraties en mijn eigen analyses over alles, kom je op een punt... van laat maar. Maar ik moest wel de slikken toen ik zag dat het niet veranderde toen we een zoon kregen. Die interesse en gevoelsband is er ook niet. Tijdje terug was mijn vader hier, omdat we even voor 1 uur oppas nodig hadden. Onze zoon helemaal blij en hele tyd kletsen tegen opa. Opa reageerde niet, want hy keek tv. Pff
Onze zoon heeft ook tot voor kort al die tijd by ons in bed geslapen (heeft ook zn redenen, maar is ander verhaal). Altijd als we langskwamen was het eerste wat myn moeder vroeg: slaapt hij al in zijn eigen bed? Dat vond ze belangrijk namelijk...  haar mening is een feit, een norm. 
Ze zijn wel gezellig als je bij hun langskomt. Alles moet echt vanuit ons komen. Ik moet bellen en langskomen. Dat doen we dan nu ook wanneer we daar zin in hebben. 
Blijft een gevoelig puntje en je neemt het je leven mee. Maar het helpt wel als je het een plekje kan geven. Ik ben de afgelopen jaren ook veel minder in discussie gegaan en overal op happen. Het heeft toch geen zin. Praten ook geprpbeerd, maar als ik mijn gevoel uitspreek of vertel hoe ik vroeger iets heb ervaren, wat ze deden. Dan ontkent ze het gewoon. Zij zag het anders, dus het is niet gebeurd. 
Gelukkig zijn zijn andere opa en oma wel gek op onze zoon. Altijd met hem bezig of praten over hem. Fotos van hem in huis.... mijn ouders niet (ze zijn niet van foto's, alles moet strak en modern)
Als ik jou verhaal dan zo lees, dan denk ik dat je water bij de wijn zal moeten blijven doen om nog een enige vorm van warm contact wilt behouden.
Groetjes
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan