Ouders komen nooit langs en hebben het te druk met zus/kleinkind
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Sollune: Nee, niet zozeer. Door mijn ADHD (lichte vorm) en mijn problemen die daarbij komen zoals niet kunnen concentreren, vaak problemen op school --> geen dramatische problemen hoor, maar vraagt wel extra aandacht natuurlijk. Mijn moeder is op zich een persoon met een goed karakter. Ze staat altijd klaar voor ''iedereen'' en helpt zo veel mogelijk zelfs tegen haar eigen principes in en ook als het haar haar eigen gezondheid kost. Maar ''ik heb mijn aandacht al op gemaakt''. Vroeger moesten ze natuurlijk veel met mij bezig. Ik heb op naschoolse opvang gezeten (dus hadden ze al geen omkijken naar mij) ik zeg al vanaf mijn 12e dat ik ADHD heb, maar zelfs nu dat de uitslagen van de psychiater het zeggen wil mijn vader er nog niets van weten ''want dat is niet zo''.
Zelf denk ik ook dat mijn ouders denken ''perfect'' te zijn en dus ook perfecte kinderen op de wereld gezet te hebben. Want toen zij hoorde dat ik artrose had (heb) werd mijn vader emotioneel. Nee hoor, niet omdat ik het heb. Maar omdat hij ''gefaald'' heeft. Serieus, hoe meer ik type, hoe meer ik me ga afvragen of ze überhaupt wel normaal zijn met hun ge-''u'' en denken dat ze perfect zijn. Ik zoek wel eens op problemen die wij hebben (gehad) maar ik blijf altijd terug komen op ''narcisme'' echt elke zoekopdracht komt dit weer terug.
Eerst (toen mijn zus zwanger was) wilde ze GEEN vaste oppas dagen. Toen kreeg ze die dus wel, vrijdag en zaterdag (hij bleef ook gewoon slapen) ''omdat mijn zus de rust nodig heeft en het zo zwaar heeft''. Toen kwam onze zoon, daar heeft ze ook een tijdje elke maandag op gepast (had ik de tijd om wat in huis te doen --> huisman dus) en kon ik fitnessen zonder deadline, later werd dit twee ochtendjes hier langs komen en oppassen, toen werd mijn zus haar dochter geboren, kwam ze helemaal nooit meer hier. Ja, soms ''ff snel tussendoor'' koppie doen. Dat is gewoon niet hoe je met elkaar om hoort te gaan vind ik. De eerste 6 maanden vanaf de geboorte van de dochter van mijn zus is ze elke dag alleen maar daar geweest om te helpen. Naarmate de maanden vorderde, probeerde ik subtiel en voorzichtig te vragen of ze (alstublieft) weer eens bij mij kon komen oppassen, want mijn lichaam gaat zonder de fitness echt als een speer achteruit. Ik heb er dagen tussen zitten dat ik gewoon niet lopen kan van de pijn, en laat dat nou vrij vaak nodig zijn met een (zeer ondernemende
) peuter van 2. Dus we gaan gewoon door.
Maar toen was het antwoord ''ja hoor, ik ga binnenkort afbouwen''. Echt, afbouwen? Het lijkt wel een verslaving zoals ze dat zegt. Ik walg er echt van. Maar mijn zus heeft zeer zeker een handje van zielig doen en aandacht trekken hoor, dus wie weet weet zij mijn moeder gewoon zeer goed te bespelen (en haar goedheid te misbruiken i.m.o)
Als ze bij mijn zus is praat ze wel vaak over mij hoe ''zielig'' ik wel ben met mijn mankementen en dat ze het zo verschrikkelijk vindt (naar eigen zeggen) blablabla, maar ze doet niet heel erg veel aanstalten om het ook maar ietwat te verlichten. Ze kan mij heel erg helpen met 3 uurtjes op maandag en woensdag op te passen. Maar dat is echt te veel, want ze moet op de fiets naar mijn zus door weer en wind omdat ze haar kind van school moet halen ''want die kwam vandaag voor 't eerst van school''. Ja en? Mijn zoon gaat ook naar de PSZ en vindt het ook erg leuk en is echt dolenthousiast als opa en/of oma komt/komen. Maar nee, daar heeft ze weer geen tijd voor.
Je merkt dat je moeder met jou voorzichtiger is dan met je broers? Maar is de relatie verder wel goed? Want dat is het bij mij namelijk ook niet. Tenminste, zij denken altijd maar dat er niets aan de hand is, maar ik ben er echt spuugzat van. Ik word er echt pissig om. En natuurlijk hoeft ze van mij niet af te meten hoe vaak hier en hoe vaak daar. Maar ze zijn altijd welkom om een bakkie te komen doen of wat dan ook, dat weten ze ook.
Mijn schoonouders daarentegen zijn bijvoorbeeld heel anders. Die ''willen zich niet opdringen'' dus die komen alleen als ze of uitgenodigd worden of een verjaardag is o.i.d. Maar wij gaan meestal naar hen toe op visite. Dat weten we, dat gaat altijd prima zo. Staan ook voor ons klaar. Maar als je altijd welkom bent, zeker bij je eigen kind, dan maak je er toch wat van?
En druk, ja wat is druk? Een beetje het huis doen (ook belangrijk natuurlijk) koffie drinken bij van die theemutsen (sorry, zo noem ik ze nu eventjes) en langs mijn zus die ''het wel lekker makkelijk vindt''. Nou ja, ik weet niet zo goed meer wat ik moet zeggen (typen) nu. Maar ik vind het wel fijn dat er iemand is die erop reageert/meedenkt. Dank jullie wel.
Zelf denk ik ook dat mijn ouders denken ''perfect'' te zijn en dus ook perfecte kinderen op de wereld gezet te hebben. Want toen zij hoorde dat ik artrose had (heb) werd mijn vader emotioneel. Nee hoor, niet omdat ik het heb. Maar omdat hij ''gefaald'' heeft. Serieus, hoe meer ik type, hoe meer ik me ga afvragen of ze überhaupt wel normaal zijn met hun ge-''u'' en denken dat ze perfect zijn. Ik zoek wel eens op problemen die wij hebben (gehad) maar ik blijf altijd terug komen op ''narcisme'' echt elke zoekopdracht komt dit weer terug.
Eerst (toen mijn zus zwanger was) wilde ze GEEN vaste oppas dagen. Toen kreeg ze die dus wel, vrijdag en zaterdag (hij bleef ook gewoon slapen) ''omdat mijn zus de rust nodig heeft en het zo zwaar heeft''. Toen kwam onze zoon, daar heeft ze ook een tijdje elke maandag op gepast (had ik de tijd om wat in huis te doen --> huisman dus) en kon ik fitnessen zonder deadline, later werd dit twee ochtendjes hier langs komen en oppassen, toen werd mijn zus haar dochter geboren, kwam ze helemaal nooit meer hier. Ja, soms ''ff snel tussendoor'' koppie doen. Dat is gewoon niet hoe je met elkaar om hoort te gaan vind ik. De eerste 6 maanden vanaf de geboorte van de dochter van mijn zus is ze elke dag alleen maar daar geweest om te helpen. Naarmate de maanden vorderde, probeerde ik subtiel en voorzichtig te vragen of ze (alstublieft) weer eens bij mij kon komen oppassen, want mijn lichaam gaat zonder de fitness echt als een speer achteruit. Ik heb er dagen tussen zitten dat ik gewoon niet lopen kan van de pijn, en laat dat nou vrij vaak nodig zijn met een (zeer ondernemende
) peuter van 2. Dus we gaan gewoon door.Maar toen was het antwoord ''ja hoor, ik ga binnenkort afbouwen''. Echt, afbouwen? Het lijkt wel een verslaving zoals ze dat zegt. Ik walg er echt van. Maar mijn zus heeft zeer zeker een handje van zielig doen en aandacht trekken hoor, dus wie weet weet zij mijn moeder gewoon zeer goed te bespelen (en haar goedheid te misbruiken i.m.o)
Als ze bij mijn zus is praat ze wel vaak over mij hoe ''zielig'' ik wel ben met mijn mankementen en dat ze het zo verschrikkelijk vindt (naar eigen zeggen) blablabla, maar ze doet niet heel erg veel aanstalten om het ook maar ietwat te verlichten. Ze kan mij heel erg helpen met 3 uurtjes op maandag en woensdag op te passen. Maar dat is echt te veel, want ze moet op de fiets naar mijn zus door weer en wind omdat ze haar kind van school moet halen ''want die kwam vandaag voor 't eerst van school''. Ja en? Mijn zoon gaat ook naar de PSZ en vindt het ook erg leuk en is echt dolenthousiast als opa en/of oma komt/komen. Maar nee, daar heeft ze weer geen tijd voor.
Je merkt dat je moeder met jou voorzichtiger is dan met je broers? Maar is de relatie verder wel goed? Want dat is het bij mij namelijk ook niet. Tenminste, zij denken altijd maar dat er niets aan de hand is, maar ik ben er echt spuugzat van. Ik word er echt pissig om. En natuurlijk hoeft ze van mij niet af te meten hoe vaak hier en hoe vaak daar. Maar ze zijn altijd welkom om een bakkie te komen doen of wat dan ook, dat weten ze ook.
Mijn schoonouders daarentegen zijn bijvoorbeeld heel anders. Die ''willen zich niet opdringen'' dus die komen alleen als ze of uitgenodigd worden of een verjaardag is o.i.d. Maar wij gaan meestal naar hen toe op visite. Dat weten we, dat gaat altijd prima zo. Staan ook voor ons klaar. Maar als je altijd welkom bent, zeker bij je eigen kind, dan maak je er toch wat van?
En druk, ja wat is druk? Een beetje het huis doen (ook belangrijk natuurlijk) koffie drinken bij van die theemutsen (sorry, zo noem ik ze nu eventjes) en langs mijn zus die ''het wel lekker makkelijk vindt''. Nou ja, ik weet niet zo goed meer wat ik moet zeggen (typen) nu. Maar ik vind het wel fijn dat er iemand is die erop reageert/meedenkt. Dank jullie wel.
Toen ik mijn moeder even los ging zien als mens en als moeder begon ik het allemaal beter te begrijpen. Als moeder verwacht je als kind natuurlijk onvoorwaardelijke liefde en toewijding. (Dat jij je portie aandacht gehad hebt is niet onvoorwaardelijk) Als moeder snapte ik dr vaak niet. Als mens met een verleden wel. Ik heb m'n moeder ooit een half jaar bewust niet gezien. Ik drong niet tot haar door. Pas een half jaar later en 10 telefoontjes later kon ik eindelijk een fatsoenlijk gesprek met r aangaan. Sindsdien is onze band gegroeid en vrij sterk nu. Ze staat open voor feedback en neemt dingen van me aan. Vandaar dat ik zei wie niet luisterd moet maar voelen. Maar ja het kan dan twee kanten op. Of ze draait bij of ze is zo koppig dat je dr dus echt niet meer ziet. Maar het draait ook om jouw geluk..
Ik bedenk me net. Misschien is dit wel de reden dat ze wat voorzichtiger met mij is..
Ik bedenk me net. Misschien is dit wel de reden dat ze wat voorzichtiger met mij is..
Wauw, dat is bijzonder (vind ik) mijn ouders nemen nooit wat van mij aan. Dat heeft ook weer te maken met het perfecte en de kromme denkwijze. Want ja hè, ik ben natuurlijk hun zoon, dus jonger, minder levenservaring dus wat weet ik nou? En als ik eens iets weet en ik begin over internet (ja, ik lees veel op internet over dingen die mij trekken) dan is het weer ''alles wat op internet staat blablabla''. Ja, artsen die laten zien hoe bepaalde dingen werken zijn natuurlijk achterlijk, ''want het internet''.
Iets aannemen van mij doen ze nooit, ook met de reden wat weet ik nou. Recent heeft mijn vader een nieuw abonnement afgesloten voor zijn mobiel (even om een voorbeeld te noemen) maar hij wilde er niet (te)veel voor betalen. Onder de 20 euro per maand met een apple 4 of zo (niet zo thuis in de appels ) dus ik zoek voor hem mijn ogen uit mijn hoofd, dagen lang geörienteerd, gezocht en vergeleken. Aangezien ik veel ervaring heb met internet (ik bouw zelf computers als het nodig is en weet het nodige van ICT en hij is echt een leek zeg maar) heb ik uiteindelijk een mooi abonnement voor hem gevonden. 21.50 in de maand. Maar dat was wel bij Hi. Maar dat klopte niet, Hi was slecht (zijn ze allemaal trouwens lol) en ze hebben ook internet van KPN en vaste telefonie dus hij wilde bij KPN want die hadden een mooi aanbod van 27.50 dus met een tientje korting en mijn moeder mocht dan voor 1 euro per maand meeliften en onbeperkt bellen (iets in die richting). Maar nu voelt ie zich genaaid door KPN, want KPN sprak over 27.50 met de korting er al af. Dus een abonnement van 37.50 m- 10 euro korting = 27.50. Dit zei ik hem al van tevoren, dat soort mensen spreken altijd over de aantrekkelijkste prijs. Dat is een gemene valkuil die ik al lang door had. Maar goed, ik wist niets natuurlijk.
Dit is dus even om aan te geven hoe koppig mijn ouders beiden zijn, had ie naar mij geluisterd was ie voor 21,50 klaar.
En soms als (ALS!) we er eens over praten, lijkt mijn vader het wel te begrijpen. Maar ook dat is blijkbaar schijn, want er verandert niets.
Maar hoe bedoel je precies ''10 telefoontjes later''? Had je gewoon 10 keer niet opgenomen? Of ging het er zo heftig aan toe dat jullie ophingen? Ik heb niet zoveel ervaring met dat soort dingen zeg maar haha.
Trouwens, ik heb nog een voorbeeld waaruit blijkt dat niemand doordringt bij ze.
Mijn moeder gaat wel eens naar een vrouwtje, die helpt haar, die kan bepaalde dingen zien die anderen niet kunnen zien. Ikzelf kom daar ook wel eens (heel af en toe) en ze vroeg meteen al wat er tussen mij en mijn ouders was (je hoeft het niet te geloven natuurlijk, begrijp ik heel goed) maar toen heb ik dus uitgelegd dat ik hier zo mee zat en mijn vrouw ook. Ze vroeg mij ''mag ik het haar eens subtiel vragen hoe zij hierover denkt?'' dus ik zei ja natuurlijk (elke stap die misschien kan helpen neem ik zeker weten met beide handen aan) Inmiddels is ze er al meerdere keren geweest, maar ik hoor nog niets van mijn moeder. Blijkbaar heeft ze het er dus wel over gehad (geloof ik meteen) maar mijn moeder zal het wel leuk of normaal vinden of zo.
Geweldig -_-
Iets aannemen van mij doen ze nooit, ook met de reden wat weet ik nou. Recent heeft mijn vader een nieuw abonnement afgesloten voor zijn mobiel (even om een voorbeeld te noemen) maar hij wilde er niet (te)veel voor betalen. Onder de 20 euro per maand met een apple 4 of zo (niet zo thuis in de appels
) dus ik zoek voor hem mijn ogen uit mijn hoofd, dagen lang geörienteerd, gezocht en vergeleken. Aangezien ik veel ervaring heb met internet (ik bouw zelf computers als het nodig is en weet het nodige van ICT en hij is echt een leek zeg maar) heb ik uiteindelijk een mooi abonnement voor hem gevonden. 21.50 in de maand. Maar dat was wel bij Hi. Maar dat klopte niet, Hi was slecht (zijn ze allemaal trouwens lol) en ze hebben ook internet van KPN en vaste telefonie dus hij wilde bij KPN want die hadden een mooi aanbod van 27.50 dus met een tientje korting en mijn moeder mocht dan voor 1 euro per maand meeliften en onbeperkt bellen (iets in die richting). Maar nu voelt ie zich genaaid door KPN, want KPN sprak over 27.50 met de korting er al af. Dus een abonnement van 37.50 m- 10 euro korting = 27.50. Dit zei ik hem al van tevoren, dat soort mensen spreken altijd over de aantrekkelijkste prijs. Dat is een gemene valkuil die ik al lang door had. Maar goed, ik wist niets natuurlijk.Dit is dus even om aan te geven hoe koppig mijn ouders beiden zijn, had ie naar mij geluisterd was ie voor 21,50 klaar.
En soms als (ALS!) we er eens over praten, lijkt mijn vader het wel te begrijpen. Maar ook dat is blijkbaar schijn, want er verandert niets.
Maar hoe bedoel je precies ''10 telefoontjes later''? Had je gewoon 10 keer niet opgenomen? Of ging het er zo heftig aan toe dat jullie ophingen? Ik heb niet zoveel ervaring met dat soort dingen zeg maar haha.
Trouwens, ik heb nog een voorbeeld waaruit blijkt dat niemand doordringt bij ze.
Mijn moeder gaat wel eens naar een vrouwtje, die helpt haar, die kan bepaalde dingen zien die anderen niet kunnen zien. Ikzelf kom daar ook wel eens (heel af en toe) en ze vroeg meteen al wat er tussen mij en mijn ouders was (je hoeft het niet te geloven natuurlijk, begrijp ik heel goed) maar toen heb ik dus uitgelegd dat ik hier zo mee zat en mijn vrouw ook. Ze vroeg mij ''mag ik het haar eens subtiel vragen hoe zij hierover denkt?'' dus ik zei ja natuurlijk (elke stap die misschien kan helpen neem ik zeker weten met beide handen aan) Inmiddels is ze er al meerdere keren geweest, maar ik hoor nog niets van mijn moeder. Blijkbaar heeft ze het er dus wel over gehad (geloof ik meteen) maar mijn moeder zal het wel leuk of normaal vinden of zo.
Geweldig -_-
Haha, half jaar niet gezien maar wel 10 keer gebeld. Vinger naar mij wijzen en zichzelf in een slachtoffer rol gooien waar ik niks mee kon, dus opgehangen. Iedere keer hetzelfde tot dat ene telefoontje, hehe, waarin er eindelijk dingen toe werden gegeven.
Maar heb je intussen enig idee wat je zelf nu wil? Ja wat je wil weet ik wel, maar je aanpak? Het is echt vervelend.. Herkenbaar wat je zegt, jij bent jonger dus... (Nu niet meer overigens)
Maar heb je intussen enig idee wat je zelf nu wil? Ja wat je wil weet ik wel, maar je aanpak? Het is echt vervelend.. Herkenbaar wat je zegt, jij bent jonger dus... (Nu niet meer overigens)
Ja echt flauw is die gedachte ''je bent jonger'' word ik zo ontzettend moe van he. Zij komen uit 56 en 54, dus wie weet er nou meer van computers, internet en wie weet zich nou beter te redden? Zij, die niet eens weten hoe je een foto moet toevoegen aan hun emails, of ik die PC's bouwt en elke dag wel op het net zit, en soms wel 8 uur achter elkaar. Nou ja, ik zal wel dom zijn. Echter vergeten ze een klein dingetje. Ik ben inmiddels geen klein jongetje meer, ik ben een volwassen man. Ik hoor net zoveel respect van hen te krijgen dan ik hen geef. We zijn allemaal even veel, niets meer of minder. In hun ogen zijn zij meer omdat ze mijn ouders zijn Tsk, wil je even gauw wieberen zeg. Ik heb tot zo verre respect voor mijn ouders, absoluut. Maar ze moeten het wel verdienen.
Anyway. Wat wil ik? Voor het mooie wil ik dat we allemaal gewoon met elkaar om gaan. Mijn ouders zo nu en dan langskomen om een bakje koffie en dan gewoon op normale tijden. Als ze komen, niet binnenkomen met de uitspraak ''we moeten wel zo weg, dus we blijven maar even''. Normale omgang met elkaar, niet aldoor dat gezeur (er is ook altijd wel iets te zeiken trouwens). Dat ze ook soms doordeweeks langskomen. En het liefst nog dat mijn moeder komt oppassen twee ochtendjes dan zou ik mijn fitness weer kunnen hervatten en weer proberen mijn knieën te verstevigen zodat ik minder pijn heb in het dagelijks leven. En dat ze niet liegen om hoe vaak ze bij mijn zus zijn. Want dat doen ze ook gewoon.
Ze hoeven echt niet elke dag te komen hoor, maar gewoon eens wat vaker dan nu. Het komt altijd van onze kant en als wij langs komen wilden ze net weg, moeten ze net ergens heen, komt er net iemand anders blablabla.
Ik weet dat ik nu echt veel teveel wil, maar dat zijn allemaal simpele dingen zoals het eigenlijk standaard al hoort te gaan. Helaas kan ik er niets meer aan doen ben ik bang behalve mijn verhaal kwijt op het internet aan onbekenden. (Lucht trouwens soms vaker op dan aan een bekende, onbekenden zijn niet bevooroordeeld)
Denk dat mijn vrouw wel hetzelfde wil. Die vindt het voornamelijk erg voor onze zoon dat hij ze nooit ziet. Hij is echt gek op zijn beide oma's. Op zich vragen wij ons af of hij dit wel al zo bewust meemaakt. Maar anderzijds, hij is natuurlijk niet gek. Het is een heel snugger ventje, bij de tijd en weet alles maar al te goed. Dus waarom dit niet? Hij vraagt mij ook regelmatig ''oma ton...'' (ton is telefoon bij hem) en dan wil meneer foto's zien van oma die ik gemaakt heb toen oma mee was naar een pretpark. Dus ik vermoed dat hij het wel degelijk door heeft. En juist voor hem vinden wij het zo zielig, zeker omdat wij weten hoe gek hij is op beide oma's en dat hij helemaal begint te stralen als hij zijn kamertje laat zien met zijn mooie auto stickers van Cars en Mario Kart. Elke auto apart aanwijzen, ''OOHHH AITO, OMA AITO...'' (auto spreekt ie nog uit als aito ) dat doet gewoon zeer als ik daarover terug denk. (sorry hoor, kom inmiddels echt een beetje over als een mietje met teveel emoties heb ik het gevoel) Nou ja, zo dan weer even Bedankt weer voor je reactie Sollune.
Anyway. Wat wil ik? Voor het mooie wil ik dat we allemaal gewoon met elkaar om gaan. Mijn ouders zo nu en dan langskomen om een bakje koffie en dan gewoon op normale tijden. Als ze komen, niet binnenkomen met de uitspraak ''we moeten wel zo weg, dus we blijven maar even''. Normale omgang met elkaar, niet aldoor dat gezeur (er is ook altijd wel iets te zeiken trouwens). Dat ze ook soms doordeweeks langskomen. En het liefst nog dat mijn moeder komt oppassen twee ochtendjes dan zou ik mijn fitness weer kunnen hervatten en weer proberen mijn knieën te verstevigen zodat ik minder pijn heb in het dagelijks leven. En dat ze niet liegen om hoe vaak ze bij mijn zus zijn. Want dat doen ze ook gewoon.
Ze hoeven echt niet elke dag te komen hoor, maar gewoon eens wat vaker dan nu. Het komt altijd van onze kant en als wij langs komen wilden ze net weg, moeten ze net ergens heen, komt er net iemand anders blablabla.
Ik weet dat ik nu echt veel teveel wil, maar dat zijn allemaal simpele dingen zoals het eigenlijk standaard al hoort te gaan. Helaas kan ik er niets meer aan doen ben ik bang behalve mijn verhaal kwijt op het internet aan onbekenden. (Lucht trouwens soms vaker op dan aan een bekende, onbekenden zijn niet bevooroordeeld)
Denk dat mijn vrouw wel hetzelfde wil. Die vindt het voornamelijk erg voor onze zoon dat hij ze nooit ziet. Hij is echt gek op zijn beide oma's. Op zich vragen wij ons af of hij dit wel al zo bewust meemaakt. Maar anderzijds, hij is natuurlijk niet gek. Het is een heel snugger ventje, bij de tijd en weet alles maar al te goed. Dus waarom dit niet? Hij vraagt mij ook regelmatig ''oma ton...'' (ton is telefoon bij hem) en dan wil meneer foto's zien van oma die ik gemaakt heb toen oma mee was naar een pretpark. Dus ik vermoed dat hij het wel degelijk door heeft. En juist voor hem vinden wij het zo zielig, zeker omdat wij weten hoe gek hij is op beide oma's en dat hij helemaal begint te stralen als hij zijn kamertje laat zien met zijn mooie auto stickers van Cars en Mario Kart. Elke auto apart aanwijzen, ''OOHHH AITO, OMA AITO...'' (auto spreekt ie nog uit als aito
) dat doet gewoon zeer als ik daarover terug denk. (sorry hoor, kom inmiddels echt een beetje over als een mietje met teveel emoties heb ik het gevoel) Nou ja, zo dan weer even Bedankt weer voor je reactie Sollune.Bedankt voor je reactie Vissen. Heeft ook geen zin helaas een gesprek met mijn vader. Mijn vader is ondanks dat hij soms wel eens iets begrijpt ook een met een bord voor zijn hoofd. Doet net zo hard mee.
Ze dekken elkaar ook altijd in. Zolang als mijn vrouw mijn ouders ken (inmiddels 8 jaar) is mijn vader altijd al chagrijnig. Ze ken hem niet anders (ik wel trouwens) En het komt altijd door zijn werk volgens mijn moeder. Tijdje geleden is hij ontslagen (bedrijf ging een doorstart maken) en is hij een jaar werkeloos geweest. Toen was hij net zo chagrijnig. Maar dan kwam het weer omdat hij geen werk had, elke week moest solliciteren en welke andere smoezen ook.
Enige dat hij begrijpt, is dat mijn moeder veel naar mijn zus gaat. Maar dat is niet zozeer omdat hij vindt dat ze hier ook eens moeten komen, maar omdat mijn moeder op haar gezondheid moet letten aangezien ze altijd bezig is voor iedereen ten kosten van haarzelf.
Dus ondanks dat hij sommige dingen wel lijkt te begrijpen, is het blijkbaar alleen in eigen belang. Of zo. Ik heb echt alles al geprobeerd. Mijn moeder begrijpt altijd alles wel. Die kan ook heel serieus praten over de meest vreemde dingen. Wat ik dan wel weer waardeer, kun je altijd je hart luchten. Hoewel, dat kon ik, want een paar jaar geleden heeft ze ook gezegd dat ze niet aldoor de ellende wil horen van een ander (A.K.A mij) Erg leuk, een moeder hebben waar je niet je verhaal kwijt kunt. Daar heeft men soms behoefte aan. Maar goed, het zal allemaal wel, zij weten toch alles beter, ik moet respect tonen en zij zijn ouder dus ik weet niets.
Ze dekken elkaar ook altijd in. Zolang als mijn vrouw mijn ouders ken (inmiddels 8 jaar) is mijn vader altijd al chagrijnig. Ze ken hem niet anders (ik wel trouwens) En het komt altijd door zijn werk volgens mijn moeder. Tijdje geleden is hij ontslagen (bedrijf ging een doorstart maken) en is hij een jaar werkeloos geweest. Toen was hij net zo chagrijnig. Maar dan kwam het weer omdat hij geen werk had, elke week moest solliciteren en welke andere smoezen ook.
Enige dat hij begrijpt, is dat mijn moeder veel naar mijn zus gaat. Maar dat is niet zozeer omdat hij vindt dat ze hier ook eens moeten komen, maar omdat mijn moeder op haar gezondheid moet letten aangezien ze altijd bezig is voor iedereen ten kosten van haarzelf.
Dus ondanks dat hij sommige dingen wel lijkt te begrijpen, is het blijkbaar alleen in eigen belang. Of zo. Ik heb echt alles al geprobeerd. Mijn moeder begrijpt altijd alles wel. Die kan ook heel serieus praten over de meest vreemde dingen. Wat ik dan wel weer waardeer, kun je altijd je hart luchten. Hoewel, dat kon ik, want een paar jaar geleden heeft ze ook gezegd dat ze niet aldoor de ellende wil horen van een ander (A.K.A mij) Erg leuk, een moeder hebben waar je niet je verhaal kwijt kunt. Daar heeft men soms behoefte aan. Maar goed, het zal allemaal wel, zij weten toch alles beter, ik moet respect tonen en zij zijn ouder dus ik weet niets.