Het is inmiddels al 6 maanden na mijn bevallking, maar ik heb een postnatale depressie.
Ben onlangs bij mijn huisarts geweest, en heeft dit geconstateerd.
Ik voel mij zo ontzettend down, ben zo moe, zie het totaal niet meer rooskleurig.
Ik wil zo graag het gevoel weer terug hebben, dat ik zo kon genieten van Joëlla.
Dat arme kind, ik voel mij nu zo'n slechte moeder.
Ik ben zo bang dat dit gevoel nooooooit meer weg gaat.
Er spoken allemaal nare gedachtes door mijn hoofd.
Ben bang dat ik iets ga doen waar ik onwijse spijt van ga krijgen.
Terwijl ik echt ziels veel van Joëlla hou, lijkt het op dit moment af en toe dat het me echt ff niet boeit dat ze er is.
Ik heb oxxexepam gekregen, maar word daar echt nog slaperiger door.
Ik durf niet meer de realiteid op t.v of waar dan ook onder ogen te komen.
Ben zo bang dat ik het op me zelf ga betrekken.
Ik zou Joëlla of me zelf echt nooit wat aan doen, maar die ideeën spoken gewoon door je hoofd als je bang bent je iemand wat aan gaat doen.
Mensen zullen wel denken ze is hartstikke gek, maar nee ik realiseer me dat ik niet gek ben, maar behoorlijk depressief.
6 maanden na mijn bevalling, snap ik niet dat het nu zomaar komt op duuiken.
Het liefst zou ik nu voor een paar maanden een winterslaap willen houden, zo dat ik dit nare gevoel niet meer hoef te voelen.
Dinsdag krijg ik voor het eerst hulp, en hoop zo dat er snel verbetering in komt.
Ik wil mij weer als voor heen voelen, een trotse en oooooh zo'n gelukkig moeder
Kan de hele dag door wel janken.
Zit op dit moment ook in de ziektewet, ben ook echt niet in staat om te werken.
Ik hoor ook snel welke medicijnen goed voor me zijn, en hoop echt dat ze snel gaan werken.
Meiden, ik vertel julie dit omdat ik veel aan julie heb gehad en nog heb.
Ik hoop echt dat julie mij niet voor gek verklaren, maar dat julie het een beetje begrijpen.
Ik probeer zo veel mogelijk afleiding te zoeken, en doe dit ook op dit forum.
Ik hou julie zeker op de hoogte.
Gelukkig heb ik een lieve man, moeder vader, zusje, schoonbroer die goed voor mij en Joëlla zorgen, en ben hun ook eeuwig dankbaar.
Zo lucht wel ff op me ei hier kwijt te zijn.
Heel veel liefs Sabina (nog steeds trotse moeder van Joëlla, alleen nu niet gelukkig)
Ben onlangs bij mijn huisarts geweest, en heeft dit geconstateerd.
Ik voel mij zo ontzettend down, ben zo moe, zie het totaal niet meer rooskleurig.
Ik wil zo graag het gevoel weer terug hebben, dat ik zo kon genieten van Joëlla.
Dat arme kind, ik voel mij nu zo'n slechte moeder.
Ik ben zo bang dat dit gevoel nooooooit meer weg gaat.
Er spoken allemaal nare gedachtes door mijn hoofd.
Ben bang dat ik iets ga doen waar ik onwijse spijt van ga krijgen.
Terwijl ik echt ziels veel van Joëlla hou, lijkt het op dit moment af en toe dat het me echt ff niet boeit dat ze er is.
Ik heb oxxexepam gekregen, maar word daar echt nog slaperiger door.
Ik durf niet meer de realiteid op t.v of waar dan ook onder ogen te komen.
Ben zo bang dat ik het op me zelf ga betrekken.
Ik zou Joëlla of me zelf echt nooit wat aan doen, maar die ideeën spoken gewoon door je hoofd als je bang bent je iemand wat aan gaat doen.
Mensen zullen wel denken ze is hartstikke gek, maar nee ik realiseer me dat ik niet gek ben, maar behoorlijk depressief.
6 maanden na mijn bevalling, snap ik niet dat het nu zomaar komt op duuiken.
Het liefst zou ik nu voor een paar maanden een winterslaap willen houden, zo dat ik dit nare gevoel niet meer hoef te voelen.
Dinsdag krijg ik voor het eerst hulp, en hoop zo dat er snel verbetering in komt.
Ik wil mij weer als voor heen voelen, een trotse en oooooh zo'n gelukkig moeder
Kan de hele dag door wel janken.
Zit op dit moment ook in de ziektewet, ben ook echt niet in staat om te werken.
Ik hoor ook snel welke medicijnen goed voor me zijn, en hoop echt dat ze snel gaan werken.
Meiden, ik vertel julie dit omdat ik veel aan julie heb gehad en nog heb.
Ik hoop echt dat julie mij niet voor gek verklaren, maar dat julie het een beetje begrijpen.
Ik probeer zo veel mogelijk afleiding te zoeken, en doe dit ook op dit forum.
Ik hou julie zeker op de hoogte.
Gelukkig heb ik een lieve man, moeder vader, zusje, schoonbroer die goed voor mij en Joëlla zorgen, en ben hun ook eeuwig dankbaar.
Zo lucht wel ff op me ei hier kwijt te zijn.
Heel veel liefs Sabina (nog steeds trotse moeder van Joëlla, alleen nu niet gelukkig)