Postnatale depressie.

Oh zo herkenbaar, helaas....
Ik ben vorige week vrijdag ook naar de ha geweest omdat het zo niet langer kan.
Ben zo moe, wil wel maar mn lichaam niet, slaap heel slecht en te kort natuurlijk en als je eenmaal zo'n achterstand op het slapen hebt opgebouwd haal je dat niet ff met een paar nachten weer in. Loop op mn tenen door het huis, maak ook steeds ruzie om niets met mn man. Hij werkt en ik niet(zit al 2 jaar in de ziektewet, heeft er ook mee te maken dat ik me niet goed voel maar weer een ander verhaal)
Tijdens de zwangerschap zat ik al niet op een roze wolk, die is echt aan me voorbij gegaan. Ben wel ontzettend blij met mn zoontje en kan echt niet zonder hem, maar ik weet wel dat ik het moeder zijn heel zwaar vind. Heb veel gelezen tijdens de zwangerschap maar in de praktijk is het toch heel anders.
En nu heb ik aan de bel getrokken bij de ha, alleen die is geen voorstander van meteen medicijnen uitschrijven, opzich goed natuurlijk. Dus krijg ik eerst een paar gesprekken met een sociaal psychiatrisch verpleegkundige die met mn ha samenwerkt om dan te kunnen bepalen hoe en wat.
Er moet wat gebeuren dat besef ik heel goed, gelukkig heb ik een hele lieve man die heel veeeel geduld met me heeft, een ander had allang zn koffer gepakt vrees ik.....
We kunnen gelukkig goed samen praten, dat scheelt ook een boel, maar   het gevoel gaat niet weg, ben mezelf kwijt.....

Dus ik herken wat je schrijft Sabina...heel veel sterkte van mijn kant!!

liefs babbelaartje
 
hoi Sabina,

Wat goed dat je de stap hebt gezet om naar je huisarts te gaan! Dat is de eerste stap op weg naar genezing. Zo moet je het zien: je bent ziek en daar kun je van genezen, met hulp van medicatie en therapie en praten, heel veel praten....
Zelf heb ik dit niet meegemaakt maar heb wel een dikke tien jaar geleden (toen ik 21 was) een depressie gehad. ik herken weldegelijk dingen uit je verhaal. Er is echt licht aan het einde, het komt echt weer goed. Ik weet van mezelf dat ik er gevoelig voor ben. heb dus ook echt een beetje in angst gezeten toen ik in verwachting was van de eerste en nu ook van de tweede. Tot nu toe is alles goed, maar ik ben me wel bewust van de signalen.

Het is niets om je voor te schamen. Immers: dit overkomt je gewoon. Het is verschrikkelijk, maar blijf een open boek voor je naasten en je partner en blijf praten!!

Het komt echt goed! Ik wil je heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel geven en ik ben trots op je dat je deze stappen al hebt gezet!!!!!! Hou vol!

Liefs, Misja, mama van Thijmen en Marten
 
Lieve Sabina,

Ik vind het echt onwijs knap dat je zo eerlijk durft toe te geven dat je even van je roze wolkje bent gevallen. Juist op dit forum, waar de meeste helemaal overlopen van enthousiasme ben ik blij dat iemand zo zichzelf durf en kan zijn.

Ik hoop dat je naast de medicijnen ook gaat praten met een psycholoog, want je depressie  komt wel ergens vandaan.

Heel veel sterkte!
Groetjes Charlotte

 
Hai,
Ik herken alles helemaal hoor. Mijn bevalling liep anders dan gepland. Mijn zoontje wilde niet indalen. Ze hebben eerst geprobeerd om in te leiden 2 dagen maar had ik maar 1cm. Toen werd het een keizersnede. Een paar uur na de keizersnede werd ik zo ziek en bleek dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Op een gegeven moment was ik lichamelijk redelijk stabiel maar elke ochtend werd ik wakker en zat ik meteen te huilen. Ik voelde me zo ongelukkig. Iedereen vond mijn zoon een schatje en ik had dat gevoel gewoon niet en daar voelde ik me dan weer schuldig over. Mijn zoontje heeft lang in een stuit gelegen en daardoor heeft z;n nek lang vast gezeten. Daardoor heeft hij de eerste paar maanden heel veel gehuild. Soms belde ik uit nood m'n ouders of iemand op omdat ik gewoon zo verdrietig was dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. En zo bang dat ik nooit meer de oude zou worden.
Op een gegeven moment zei mijn moeder dat het zo niet langer door kon gaan en stuurde mij naa de dokter. Dat was in december. In september ben ik bevallen.
Ik kreeg toen meteen het medicijn Seroxat. Daarna heb ik nog ene paar behoorlijke dips gehad maar de tussentijd werd steeds langer en de dipjes werden steeds korter.
Ik ben wat later gaan werken en afgelopen januari therapeutisch begonnen.
Nu werk ik weer helemaal en ben weer helemaal de oude.
De medicijnen blijf ik voorlopig nog even slikken. Ik snap nu niet hoe ik zo in de put heb kunnen zitten. Elke dag vind ik leuk, ik voel me nu echt moeder, lach nu weer zoals vroeger, heerlijk!
Als een keer met me wilt praten kan dat altijd hoor.
Laat het maar weten/. En zo niet is dat natuurlijk ook prima.
Sterkte,echt.....het komt goed.
Dikke knuffel van Marieke
 
Hoi..


Ik heb het heel licht in mijn zwangerschap gehad.

Ik hoop dat je gauw weer jezelf bent en alles wat rozenkleuriger eruit gaat zien..

Heel veel strekte gewenst meis!

Liefs bianca
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan