PPD of ontzwangeren???

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve Mamma's,

Zucht...ik ben geen klager...maar ik moet nu toch  wat kwijt...
Ik voel me echt vreselijk ellendig. Getver...huilen!!! Ik ben moe, moe, moe. Mijn hoofd en rug doen elke dag pijn. Ik voel me leeg en ellendig. Dit is niet van een paar dagen, maar al sinds een paar weken..misschien zelfs maanden.  Alleen ik gaf niet toe aan mijn gevoel, gewoon doorgaan...elke keer weer. Tot vanmorgen dus. Huilend zat ik in de auto naar mijn werk, omdat ik moe  ben en me leeg voel. Ik had alleen een vergadering, dus na 3 uurtjes kon ik weer naar huis. En weer huilen in de auto.
Zojuist eens even met mijn man om tafel gezeten. Ik ben zo'n binnenvetter...veel te laat iets aangekaart. Allerlei dingen heb ik gezegd, maar ik kan steeds niet goed aangeven waar het aan ligt. Mijn man gaf zelf aan dat hij inderdaad niet veel doet hier in huis, ook niet met Daan. Hij zit in de WW en ik heb me regelmatig daaraan gestoord; dat er niks uit zijn handen kwam. En ik kaaartte het echt wel aan. Maar ja, mijn man is erg assertief, dus op zijn manier legde hij het probleem wel bij mij neer.
Daan is nu 7 maanden. Er is een hoop gebeurt, zowel voor als na Daan zijn geboorte.(o.a overlijden van dierbaren, moeder zeer ernstig ziek, Daan sliep niet)  Er werd wel tegen mij gezegd, toen ik weer ging werken, dat ik dat niet moest doen. Dat ik eerst maar eens dingen een plekje moest gaan geven. maar ik was echt toe aan werken. Nu heb ik het gevoel dat ik inderdaad niet alles het verwerkt en een plekje heb gegeven. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik me enorm aanstel en niet zo moet zeuren. Ik heb een pracht van een  zoon en een leuke, afwisselende en  soms ook spannende  baan. (verst.gehandicapten)   En toch...het rot gevoel is aan het overheersen. Ben ik aan het ontzwangeren? Of is het iets anders? (wat ik echt niet hoop) Eigenlijk wil ik me opsluiten, weg van alles. Maar ja, dat is niet helemaal realistisch. Maar diep van binnen is dat wel wat ik wil: weg van alles!

Nou...dit was het dan. Echt iets overwonnen voor mezelf om dit zo neer te zetten.

gr Anita


 
Hoi Anita,

Ten eerste; wat ontzettend goed dat je het uit! Geen gel*l hoor!

Daarnaast stel je jezelf ab-so-luut niet aan. Als ik dat zo lees heb je behoorlijk wat meegemaakt in een jaartje, natuurlijk heb je tijd nodig om daar over heen te komen. Ik weet niet of het ontzwangeren is, ppd of dat je gewoon midden in een verwerkingsproces zit, maar neem je tijd en praat er goed over met je dierbaren (is moeilijk, vooral als je een binnenvetter bent). Misschien is het wat om hulp van buitenaf te zoeken? Gewoon om je weer even op weg te helpen?

Volgens mij is het toch ook wel handig om je man te laten weten dat hij wel echt te hulp moet schieten omdat je anders overspannen thuis zit. Als hij de ernst van de situatie inziet zal hij dat ook ongetwijfeld graag doen.

Zorg goed voor jezelf hoor! Want het is echt niet zo dat je eerst voor iedereen moet zorgen en dan pas voor jezelf, das verkeerdomom.

Sterkte, KT
 
Hoi KT,

Ja nee, dat doe ik wel. Ik zorg graag eerst voor andere mensen en daarna pas voot mezelf. Daarom past mijn werk ook zo goed bij me. Ik regel en doe van alles voor mij doelgroep.
Mijn man heeft inderdaad al wel toegezegd dat hij meer gaat helpen. Maar dit is een terug kerend probleem. Hij vind dat ik eerder tegen hem moet zeggen dat hij wat moet doen, ik vind dat hij geen klein kind is en zelf ook wel ziet dat er iets moet gebeuren. En zo gaat het dan dus mis.
We hebben  nu met zijn 2en afgesproken dat hij echt meer gaat doen en dan kijken we of ik me daardoor beter ga voelen. Al heb ik het gevoel dat er meer gaande is dan alleen dat stomme huishouden.
Volgende week gaat mijn man beginnen met een andere baan. Ook onregelmatig en met een heftige doelgroep. Hij zal na een jaar WW wel helemaal bekaf zijn. Ik had dus al de neiging om te zeggen dat hij dan niet veel hoeft te doen. Maar hij zei zelf gelukkig al dat ik nu niet weer de barmhartige samaritaan moet gaan uithangen. We zullen zien....Hulp erbij halen...dat vind ik echt heel moeilijk hoor. We gaan eerst zien hoe het gaat nu ik mijn  gelucht heb. (al lucht het niet echt op...)

gr Anita
 
Zucht, mannen... Echt, die zien een laag stof niet liggen al zouden ze hun nek erover breken!!
Wim en ik hebben een schema gemaakt, dat werkt redelijk. Maareh, praat met je man over een soort van verdeling kwa huishouden en zorg voor je uk. Als hij weet waar 'ie aan toe is dan werkt dat voor hem vast een stuk beter. Het gaat hier redelijk. Niet briljant hoor, want meneer is goed in staat om éérst het huis te gaan stofzuigen en dáárna in de tuin te gaan werken...

Ik blijf erbij; zorg goed voor jezelf! Mijn moeder heeft ernstige hartklachten en toen ik net moeder was geworden speelden die dusdanig op dat we echt een tijd voor haar leven hebben gevreest. Gelukkig is ze er weer (redelijk) boven op gekomen, maar ik merk wel aan mezelf dat ik er nog niet helemaal klaar mee ben (om maar even een navelstaar term te gebruiken).
Wat ik probeer aan te geven is dat dat soort dingen heftig zijn en vooral als je zelf iets heel emotioneels heb meegemaakt zoals het krijgen van een kindje. Wees lief voor jezelf, verwen jezelf en wees soms ook streng voor jezelf (door er wél over te praten, met een vriendin, met je moeder en vooral ook met je man).

Heel veel sterkte, KT
 
Hoi Anita...
Auwwww.... dit klinkt mij namelijk (te) bekend in de oren..... (en sil27 ook denk ik )
Hier had ik dus hetzelfde probleem, en ben er uiteindelijk toch mee naar de dokter gestapt..
Mijn motivatie van ontkenning was; ik wil mijn kind geen pijn doen/ik ben wel geintereseerd in mijn kind; dus heb ik geen depressie.
Niets is/was minder waar... het hoeft geen ppd per definitie te zijn, maar het kan ook een "gewone" depressie zijn (lijken nl. wel sterk op elkaar)
Ik ging voor mijn slaapprobleem naar de HA, ik kreeg tabletjes die ik max. 3x per week mocht slikken (vrij zwaar) en nog sliep ik niet! Toen viel voor mij het kwartje, ik dacht ook dat ik mezelf aanstelde.
Ik kreeg daarna anti-depressiva's (lichte)  en sindsdien slaap ik weer goed.(en volgende week 1e therapie)

Ik zeg, ga naar de dokter voor de zekerheid... mijn dochter is 9 maanden en ik sta nu pas aan het begin van "genezing"... wellicht dat je dokter andere adviezen/hulpstukken kan bieden.
Het is vrij normaal dat na zoveel voor je kiezen gehad te hebben, dat dat niet in de koude kleren gaat zitten... de klap komt altijd achteraf.

Mijn man zat dus tijdens mijn zwangerschap in een depressie (en WW), een vriendin (die samen met mij zwanger was) heeft  haar kind verloren(38+weken), en de nodige sterfgevallen. Een mens kan maar zoveel hebben.. en eens houd het op.

Het is een heeeeeel verhaal geworden, maar praten..praten..praten.. helpt heeeel goed, en als je het 'kan', ga er toch mee naar de dokter.. (die kan ook uitsluiten)

Heeeeel veel sterkte!! En je stelt je eigen echt NIET aan hoor!!!
Groetjes Debby mv B'Elanna
 
Het klinkt mij idd ook té bekend in de oren. En mijn advies is dan ook; zoek hulp!
Schaam je niet, maar wees trots op jezelf dat je er mee naar buiten durft te komen.
Ik deed dat destijds niet en ben er uiteindelijk pas weer bovenop gekomen door therapie en medicijnen.
Ik denk, dat als ik er eerder over gepraat had, het niet zover was gekomen.

Je stelt je absoluut niet aan. En, zoals Debby al zei, hoeft het geen ppd te zijn. Was het bij mij destijds ook niet. Maar ook bij een 'gewone' depressie heb je hulp nodig.
De kwestie met je man is erg vervelend en doet er geen goed aan. Maar ik denk ook dat het maar een stukje van de hele situatie is.
Tussen mij en mijn vriend is het toen ook bijna mis gelopen als gevolg van mijn depressie.
Ik ben zo blij dat ik toen alsnog hulp heb gezocht, al heb ik wel spijt dat ik het niet veel eerder heb gedaan. Want de dingen die ik gemist heb met mijn dochter, in de tijd dat ik depressief was, krijg ik nooit meer terug..
Heel veel sterkte.
Sil
 
Ow zo gaat het hier ook en dat is ook niet van een paar uren en ook mischien wel al maanden. Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat het anders is geweest na mijn bevalling. Ook hier is veel gebeurd (vader in het ziekenhuis, later nog een keer, zus verhuisd, zelf een huis kopen, zwager opgenomen in ene kliniek).
Ik heb nu 6 weken vrij, dus hoop even op mezelf te kunnen komen. Ik ben ook geen prater en mijn vriend is niet echt een luisteraar.
Ik stop nu maar met mijn gezeur.

Ik wilde je nog wel hele veel sterkte wensen.

Natasja
 
Lady's...

Het doet me echt goed om zoveel te lezen! Mijn man leest dit ook allemaal (we hebben geen geheimen) en heeft ook wel het idee dat ik/we er op tijd bij zijn. Hij ziet toch wel graag dat ik even langs de huisarts ga. Ik denk er nog even over na.

KT: heel herkenbaar van je moeder. Mijn moeder kreeg het dus ook aan haar hart en is letterlijk voor de dood weg gehaald. (daan was toen 5 weken)  En nu is ze er echt nog niet ... herstel gaat zeer langzaam.
Natas... zoals jij het noemt: ik vind niet dat je "zeurt". Ik  merk dat ik het kletsen makkelijker vind via de pc dan in real life.  En waarom ook niet?

Thanx everybody!!!

 Anita
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan