Lieve Mamma's,
Zucht...ik ben geen klager...maar ik moet nu toch wat kwijt...
Ik voel me echt vreselijk ellendig. Getver...huilen!!! Ik ben moe, moe, moe. Mijn hoofd en rug doen elke dag pijn. Ik voel me leeg en ellendig. Dit is niet van een paar dagen, maar al sinds een paar weken..misschien zelfs maanden. Alleen ik gaf niet toe aan mijn gevoel, gewoon doorgaan...elke keer weer. Tot vanmorgen dus. Huilend zat ik in de auto naar mijn werk, omdat ik moe ben en me leeg voel. Ik had alleen een vergadering, dus na 3 uurtjes kon ik weer naar huis. En weer huilen in de auto.
Zojuist eens even met mijn man om tafel gezeten. Ik ben zo'n binnenvetter...veel te laat iets aangekaart. Allerlei dingen heb ik gezegd, maar ik kan steeds niet goed aangeven waar het aan ligt. Mijn man gaf zelf aan dat hij inderdaad niet veel doet hier in huis, ook niet met Daan. Hij zit in de WW en ik heb me regelmatig daaraan gestoord; dat er niks uit zijn handen kwam. En ik kaaartte het echt wel aan. Maar ja, mijn man is erg assertief, dus op zijn manier legde hij het probleem wel bij mij neer.
Daan is nu 7 maanden. Er is een hoop gebeurt, zowel voor als na Daan zijn geboorte.(o.a overlijden van dierbaren, moeder zeer ernstig ziek, Daan sliep niet) Er werd wel tegen mij gezegd, toen ik weer ging werken, dat ik dat niet moest doen. Dat ik eerst maar eens dingen een plekje moest gaan geven. maar ik was echt toe aan werken. Nu heb ik het gevoel dat ik inderdaad niet alles het verwerkt en een plekje heb gegeven. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik me enorm aanstel en niet zo moet zeuren. Ik heb een pracht van een zoon en een leuke, afwisselende en soms ook spannende baan. (verst.gehandicapten) En toch...het rot gevoel is aan het overheersen. Ben ik aan het ontzwangeren? Of is het iets anders? (wat ik echt niet hoop) Eigenlijk wil ik me opsluiten, weg van alles. Maar ja, dat is niet helemaal realistisch. Maar diep van binnen is dat wel wat ik wil: weg van alles!
Nou...dit was het dan. Echt iets overwonnen voor mezelf om dit zo neer te zetten.
gr Anita
Zucht...ik ben geen klager...maar ik moet nu toch wat kwijt...
Ik voel me echt vreselijk ellendig. Getver...huilen!!! Ik ben moe, moe, moe. Mijn hoofd en rug doen elke dag pijn. Ik voel me leeg en ellendig. Dit is niet van een paar dagen, maar al sinds een paar weken..misschien zelfs maanden. Alleen ik gaf niet toe aan mijn gevoel, gewoon doorgaan...elke keer weer. Tot vanmorgen dus. Huilend zat ik in de auto naar mijn werk, omdat ik moe ben en me leeg voel. Ik had alleen een vergadering, dus na 3 uurtjes kon ik weer naar huis. En weer huilen in de auto.
Zojuist eens even met mijn man om tafel gezeten. Ik ben zo'n binnenvetter...veel te laat iets aangekaart. Allerlei dingen heb ik gezegd, maar ik kan steeds niet goed aangeven waar het aan ligt. Mijn man gaf zelf aan dat hij inderdaad niet veel doet hier in huis, ook niet met Daan. Hij zit in de WW en ik heb me regelmatig daaraan gestoord; dat er niks uit zijn handen kwam. En ik kaaartte het echt wel aan. Maar ja, mijn man is erg assertief, dus op zijn manier legde hij het probleem wel bij mij neer.
Daan is nu 7 maanden. Er is een hoop gebeurt, zowel voor als na Daan zijn geboorte.(o.a overlijden van dierbaren, moeder zeer ernstig ziek, Daan sliep niet) Er werd wel tegen mij gezegd, toen ik weer ging werken, dat ik dat niet moest doen. Dat ik eerst maar eens dingen een plekje moest gaan geven. maar ik was echt toe aan werken. Nu heb ik het gevoel dat ik inderdaad niet alles het verwerkt en een plekje heb gegeven. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik me enorm aanstel en niet zo moet zeuren. Ik heb een pracht van een zoon en een leuke, afwisselende en soms ook spannende baan. (verst.gehandicapten) En toch...het rot gevoel is aan het overheersen. Ben ik aan het ontzwangeren? Of is het iets anders? (wat ik echt niet hoop) Eigenlijk wil ik me opsluiten, weg van alles. Maar ja, dat is niet helemaal realistisch. Maar diep van binnen is dat wel wat ik wil: weg van alles!
Nou...dit was het dan. Echt iets overwonnen voor mezelf om dit zo neer te zetten.
gr Anita