PPD of ontzwangeren???

Hoi Linda,
Ik wilde je ook helemaal niet aanvallen op je keus. Maar jij schreef het alsof medicijnen een soort van uitstel van executie was. Tenminste, zo begreep ik het. En dat is het dus absoluut niet.
Ik vind overigens wel dat huisartsen heel snel anti-depressiva voorschrijven en het daarbij laten.
Naar mijn mening werkt dit alleen optimaal ism therapie.

Anita; probeer bij je besluit te blijven en even voor jezelf te kiezen. Op het werk gaat alles wel door. Ik snap wel hoe moeilijk dat is, heb zelf ook last van een iets te groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Fijn dat Daan bij de oppas terecht kan. Probeer dan ook echt iets voor jezelf te doen.
( en niet het hele huis soppen, zoals ik...)
Heel veel sterkte.
Sil
 
Hey Sil!

Ik voelde me ook helemaal niet aangevallen
Maar ik denk gewoon dat niet in alle gevallen het terecht is dat je anti depressiva krijgt voorgeschreven!
En ik bedoelde het ook in mijn geval...ik geloofde toen niet dat het mij zou helpen en nu nog steeds niet.
In een rouwproces is het niet de bedoeling dat je je gevoelens gaat 'uitschakelen'...dat is wel voor je uitschuiven.
En je hebt gelijk het wordt veelste snel voorgeschreven..het lijkt wel of zo aandelen daarin hebben.
Mijn moeder heeft een spierziekte die kreeg het ook voorgeschreven!


En Anita...Sil heeft gelijk...niet het huis gaan soppen want dat is oh zo verleidelijk (praat ook uit ervaring!)

Groetjes Linda
 
Hoi Linda en Anita,

Ik sluit me bij de wijze woorden van Sil aan...
En idd Linda, de aller eerste keer dat ik een depressie te pakken had vond ik hetzelfde als jij. En op dat moment was dat ook het beste besluit voor mij om NIET te slikken.
En HA schrijven te snel een receptje uit, maar in mijn geval(nu).... ik heb ook geen zware medicijnen (gelukkig) en die had ik ook niet genomen, mijn HA weet als te goed dat ik niet graag slik. (hihihi.. wat een woordkeus!  )
Ik heb mirtazapine... en die vallen reuze mee. (de lichste)

En Anita.... pootje stijf houden bij je werkgever, je moet niets doen waar jij je nu niet lekker bij voelt!! Soms is het tijd om jawel... (en ik schrik omdat dit uit mijn mond komt... doet ze anders nooit!) EGOISTISCH te worden...
"T is moeilijk, ik ben het ook niet van nature, maar soms MOET je wel!

En je hebt nog steeds dat schouderklopje verdient!!
Groetjes Debby mv B'Elanna
 
Hoi,

Ja, het is echt een beetje belachelijk hoe dokters omgaan met anti-depressiva... Heb het zelf ook meegemaakt en stond echt met open mond weer buiten... Alsof je, als er iets ergs gebeurt is in je leven, niet meer dan drie maanden er mee mag zitten. Is het dan nóg niet over, hup, slik maar een gelukspilletje en je bent er weer.

Enniehoe, Anita, ik ben de vorige keer dat er iets ergs gebeurde en ik er een beetje in bleef steken, wel naar een professionele prater geweest (en die zijn er in allemaal verschillende soorten). Geen drie jaar durende intensieve praatsessie ofzo (waar ik dus bang voor was), maar een paar keer, heel erg gespitst op mijn problemen, hoe ik er mee omging en hoe dat beter kon. En echt, ben zooooo blij dat ik het gedaan heb. Ik loop nog steeds tegen dezelfde dingen aan maar weet er nu veel beter mee om te gaan.
Ik zie het een beetje als fysiotherapie voor de ziel.

Ik hoop dat je heel veel leuke dingen gaat doen, en dat je lekker gaat genieten van je mannen.

Dikke knuffel,

KT
 
Wauw! Ik sta er nog steeds versteld van wat een reactie's er komen op dit onderwerp...  Superrrrrrr!

Gister moest ik dus eigenlijk werken, om 15.30u. Om 15.40u belde mijn collega met de vraag waar ik bleef! Niet echt prettig...ik had toch aan mogen nemen dat mijn loc.hoofd er wel voor zou zorgen dat het bekend werd dat ik niet zou komen.  Toen ik mijn collega aan de tel had vertelde ze me dat er een zware crisis was en dat ze echt geen dienst alleen ging draaien. En zowaar: ik heb mijn poot stijf gehouden! (mede doordat mijn vent nee stond te schudden voor mijn gezicht.) Gelukkig zei mijn collega: "doe je ding, je bent vast niet voor niks thuis. Ik regel wel wat anders" Heel blij mee dat ze dat zelf zei! Toch voel ik me dan zo onprettig bij het idee dat ze daar alleen loopt met een flippende client. Ik wilde haar zelfs nog bellen later op de avond om te vragen hoe het ging...maar weer stak mijn man daar een stokje voor.
Geen medicatie genomen gister. We hebben hier in het hofje een hele poos gezellig buiten gezeten. Echt wel uren! Zo leuk! Maar ik merkte wel dat ik erg moe was. Toch vond ik de gezelligheid leuker dan slapen, dus het werd half 1! Vanmiddag maar ff proberen een tukkie te doen.

Heb ik nog een kleine vraag voor de dames onder ons die ook ervaring hebben hiermee: hebben jullie het naar buiten gebracht? Ik heb daar namelijk helemaal geen behoefte aan! Geen zin in (goed bedoelde) adviezen, medeleven of wat dan ook. (ja..wel van jullie hoor, da's anders vind ik...)

x Anita

PS: het laatste waar ik nu zin in heb is mijn huis poetsen! Al weet ik wel dat het moet gebeuren. Ik ga het NIET doen als Daan er niet is!
 
Hoi,

Ik had daar ook geen behoefte aan hoor.. het naar buiten brengen.
Uiteindelijk heb ik het wel gedaan, en dat gaf best een opluchting....
Je hoeft dan voor niemand "de schijn" meer op te houden dat het goed gaat als ze vragen hoe gaat het??
Mijn antwoord was altijd; goed hoor!! maar dat was niet waar, en wisten hun veel.
Ik had ook niet verwacht dat er zoveel begrip zou zijn... en dat was er in mijn geval dus wel!
Iedereen in mijn familie en vriendenkring weten het, het fijne ervan is.. is dat ze nu 10x overdenken om aan mij iets te vragen om iets te doen.
Omdat ze weten dat ik van nature altijd voor ze klaar sta, en op die manier steken ze daar een stokje voor. Soms vind ik dat met recht kut (om het maar effe zo te zeggen) maar aan de andere kant is het maar goed.. ik kan het nu ook (nog) niet.

Ik denk dat je het kan vertellen wanneer JIJ er klaar voor bent om het te vertellen.
Gebeurd dat niet, nog geen man overboord.. dan vertel je het niet.
Alles op zijn tijd en NO PRESSURE dat is het belangrijkste!!!

Sterkte en suc6 !! Groetjes Debby mv B'Elanna
 
Hier ook een ervaringsdeskundige

Als eerste wil ik je man ook even een schouderklopje geven! Hardstikke goed dat hij zich zo goed bewust is van het hele gebeuren en jou zo goed in de gaten houdt!

Bij mij is het volgens mij zover gekomen, juist doordat ik het niet naar buiten bracht.
Het kost al zoveel energie om dit mee te maken, maar het kost dubbel zoveel energie om voor de buitenwereld te doen alsof alles prima gaat.
Ik heb ook een paar vrij ernstige conflicten gehad met mijn familie, doordat ik handelde vanuit mijn depressieve gevoelens en zij hier dus niks vanaf   wisten.
Maar, zoals Debby zei, het is helemaal aan jou om deze beslissing te nemen.


Het hele verhaal heb ik ook pas naar buiten gebracht toen ik er eigenlijk al uit was. Zoals sommigen van jullie weten heb ik er zelfs een boek over geschreven. En toen heeft mijn naaste familie ook pas te lezen gekregen hoe erg het met me  gesteld was.
Ze zijn daar erg van geschrokken en hadden gewild dat ik het eerder had verteld. Achteraf had ik ook gewillen dat ik er eerder mee naar buiten was gekomen.
Maar aan de andere kant had ik het nu wel allemaal voor mezelf op een rijtje, zodat ik het zelf goed uit kon leggen.

Het blijft een gevoelig onderwerp en ik was ook echt bang dat ik in een hokje geplaatst zou worden. Maar niets was minder waar, door mijn familie/vrienden niet dan... (door andere instanties is weer een ander verhaal..)

Sil
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan