Relatie twijfels

[Gebruiker10098701]

Hooi, 
Ik vind het een enorme rot positie voor je maar eerlijk is eerlijk, zoals ik het lees heb jij je daar zelf in gebracht. Ik bedoel dat ik niets lees over een ongeplande zwangerschap.. 
Er zal ongetwijfeld een reden zijn geweest waarom je toch de stap genomen hebt om van de anticonceptie af te gaan en het te proberen. 
Zijn een deel van de problemen in jullie relatie ook geen acceptatie proces? Mijn man doet ook vrij weinig tot niets in het huishouden maar dat heb ik geaccepteerd en als het echt nodig is, zal hij het ongetwijfeld doen. Vaak hebben we en zeker onder invloed van hormonen een onrealistische verwachting van de ander en die verwachting kan simpel weg niet altijd voldaan worden. 
Als je voor je zwangerschapstesten de keuze gemaakt had om weg te gaan, zal je dit misschien alsnog moeten doen en qua opties is helemaal aan jouzelf. Maar ergens denk ik; je hebt bewust in deze situatie gekozen voor een zwangerschap. Blijf dan achter die keuze. 
Ik ben nu 27 weken zwanger en afgelopen week dacht ik nog: HELP WAAR BEN IK AAN BEGONNEN. IK KAN EN WIL DIT NIET. 
Die paniekstand hoort er ook bij. De roze wolk (heb ik niet) heeft ook altijd een grijze rand met realiteit voor de situatie. 
Succes. 

 

[Helmaaa]

Van 1 zo’n berichtje kan ik als vreemde natuurlijk niets zeggen maar op de een of andere manier moet ik het kwijt. Deze man gaat echt niet ineens een droomman worden hoor. Je hebt echt iemand nodig waar je van op aan kunt, tijdens je zwangerschap, de bevalling, de new Born weken en alle jaren erna, anders kan je beter over co-ouderschap nadenken. En dan heb je ook nog de schoonfam.. Je zult voor altijd verbonden zijn met hem. 
Bij abortus zal het nooit meer goed komen tussen jullie, maar vind je dat erg? 
Verder, wat is je leeftijd, kun je makkelijk zwanger worden.. Wat zeggen je eigen fam/ goeie vrienden? Zou je co ouderschap zien zitten? 

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

@paaseitjes 
Ik vind het oprecht wel heel erg hoe makkelijk er over de wensen van het mannelijke geslacht wordt omgegaan als het gaat om abortus. 
Deze man koestert al jaren een droom waar ts vanaf weet. Dit wordt hem dus nu misschien afgenomen omdat het bij nader inzien toch allemaal niet zo goed voelt. 
Je neemt iemand gewoon iets af en maak uit het verhaal van ts op dat het echt niet helemaal ongepland was en dat het nu toch zo ver is. 
Wil je het beide nou niet dan zeg ik ok..
Misschien is hij in dat geval wel bereid alle zorg op zich te nemen als ts het echt niet wil.. het is ook zijn kind!  makkelijk? Nee maar om een ander mens zoiets zomaar af te nemen vind ik echt niet kunnen.. helemaal in deze setting (sorry)
hoeveel mannen willen het niet en daar wordt dan toch ook niet naar geluisterd? Deze man wil het heel graag. 
Ik vind sowieso dat mannen bizar weinig rechten hebben als het gaat om hun kinderen.  Om mij heen hoor ik weleens schrijnende verhalen, vind het best shockerend. Dat hij het kind niet kan en hoeft te dragen hoeft niet te betekenen dat dit kind geen mooi leven kan krijgen bij zijn of haar vader en diens familie. Had er eerder over nagedacht. 
Ik vind het op z’n minst eerlijk als hij hierbij betrokken wordt zodat hij zelf met voorstellen kan komen. 

 

[Moederrrrrr]

Herkenbare situatie, maar dan andersom. Onze relatie was ook niet opperbest (herken veel in wat jij verteld over jou vriend) maar ik stoorde me daar niet heel erg aan en had ook al jaren een kinderwens. Echter was mijn ex degene die ook op het punt stond om de relatie te verbreken toen ik zwanger bleek. We besloten het nog een kans te geven, voor onze kleine, maar het werkte gewoon niet meer. Ik ben van mening dat niemand daar gelukkiger van wordt, ook het kind niet, als je met zoveel moeite bij elkaar moet blijven. Inmiddels dus uit elkaar en 32 weken zwanger. Persoonlijk heb ik nooit getwijfeld abortus te plegen, mijn ex wel wegens de situatie die jij benoemd. Ja ik vind het beangstigend dat ik voor altijd aan hem verbonden zou zijn en hoe ik dit alleen moet gaan doen en ik had het zeker liever anders gewild, maar een kind was al jaren mijn wens en ik kan het niet over m'n hart verkrijgen dit leventje, hoe pril ook, te beëindigen. Tevens kun je niet in de toekomst kijken; zou ik me eeuwig schuldig blijven voelen over de abortus? Kan ik daarna nog kinderen krijgen? Ik ben van mening dat alles wel op zijn plek valt, schijnbaar is moeder worden je gegeven en als je 9 maanden een kleintje in je buik hebt gedragen komt die band en dat gevoel vanzelf! Eng is het, voor iedere zwangere, in het begin toch..
Ik hoop dat je een weloverwogen keuze maakt waar je zelf 100% achter staat, welke deze ook is. Veel succes! 

 

[Moederrrrrr]

Herkenbare situatie, maar dan andersom. Onze relatie was ook niet opperbest (herken veel in wat jij verteld over jou vriend) maar ik stoorde me daar niet heel erg aan en had ook al jaren een kinderwens. Echter was mijn ex degene die ook op het punt stond om de relatie te verbreken toen ik zwanger bleek. We besloten het nog een kans te geven, voor onze kleine, maar het werkte gewoon niet meer. Ik ben van mening dat niemand daar gelukkiger van wordt, ook het kind niet, als je met zoveel moeite bij elkaar moet blijven. Inmiddels dus uit elkaar en 32 weken zwanger. Persoonlijk heb ik nooit getwijfeld abortus te plegen, mijn ex wel wegens de situatie die jij benoemd. Ja ik vind het beangstigend dat ik voor altijd aan hem verbonden zou zijn en hoe ik dit alleen moet gaan doen en ik had het zeker liever anders gewild, maar een kind was al jaren mijn wens en ik kan het niet over m'n hart verkrijgen dit leventje, hoe pril ook, te beëindigen. Tevens kun je niet in de toekomst kijken; zou ik me eeuwig schuldig blijven voelen over de abortus? Kan ik daarna nog kinderen krijgen? Ik ben van mening dat alles wel op zijn plek valt, schijnbaar is moeder worden je gegeven en als je 9 maanden een kleintje in je buik hebt gedragen komt die band en dat gevoel vanzelf! Eng is het, voor iedere zwangere, in het begin toch..
Ik hoop dat je een weloverwogen keuze maakt waar je zelf 100% achter staat, welke deze ook is. Veel succes! 

 

[Anitafer]

Ik begrijp alle reacties heel erg goed. Het is ook niet niks en ik denk er ook niet licht over. Het feit is dat hij ook best wist dat onze relatie niet goed zat. Hij heeft mij altijd min of meer ‘gepushed’ en over gehaald nieuwe kansen te geven. Ik ben hier blijkbaar heel gevoelig voor en heb altijd gehoopt op een ‘wonder’ misschien? Door alles wat er gebeurd is zijn mijn gevoelens voor hem echt tot een nul punt gekomen. Het is heel moeilijk om aan een dood paard te trekken, maar ik wil wel mijn best doen. Ik was al gestopt met de pil, maar niet om zwanger te worden, maar voor de hormonen. We hebben het er wel bewust over gehad en als het zo ver zou komen zou het prima zijn. Zo snel had ik niet verwacht. Het is achteraf makkelijk praten, maar ik was er inderdaad zelf bij en heb hier dus min of meer bewust aan meegewerkt. Uiteindelijk kan je niet voorspellen hoe je je dan voelt en hoe je relatie er op dat moment zelf uit ziet. Als ik het wel houd is er ook absoluut geen sprake van dat de vader het niet deels zou mogen opvoeden/zien etc etc. Ook zou ik er alles aan doen onze relatie te laten slagen, voor ons en het kindje. Voor mij is het alles of niets. Als ik er voor kies het af te breken wil ik ook niet verder met deze persoon en is het klaar. Ik ben 28 en vriend 32. Hij is een erg zelf destructief persoon en ik weet dat hij zijn eigen leven ‘kapot’ zou maken als ik weg ga, dit maakt het ook niet makkelijker. Zijn familie is ook zeker niet de makkelijkste. Nogmaals, ik denk hier absoluut niet licht over! 

 

[lepeltjelepeltje]

Ik zou echt open kaart met hem spelen, gesprek afdwingen, hoe zelfdestructief en emotioneel hij ook reageert. En zelf hulp zoeken (via huisarts) en bedenken of je dit kindje wilt of niet. Het klinkt alsof je relatie geen kans van slagen heeft, maar misschien dat jullie, na een lastige periode, wel heel goede ouders voor jullie kindje kunnen zijn, maar dan niet in een relatie met elkaar. Een enorme rollercoaster zeg, zorg goed voor jezelf! 

 

[Anitafer]

Nooit verwacht zn heftig verhaal te moeten schrijven. Het is een tijdje geleden en ik ben nu 8 weken zwanger. Ik heb momenten gedacht dat het allemaal goed zou komen en ik zeker het kindje wilde houden. Er bleef toch een twijfel in mijn achterhoofd. Wanneer het gevoel voor iemand echt weg is is het heel moeilijk lief en gezellig te zijn. Vooral als je zwanger bent. Nou had ik mijn twijfels met hem gedeeld en ook eerlijk vertelt over mijn gevoel voor hem. Ook heb ik mijn gevoel gedeeld met verloskundige en 1 goede vriendin. We hadden besloten er voor te gaan. Vorig jaar zijn we uit elkaar geweest omdat hij online op zoek was naar ‘aandacht’ en eventueel ook afspraakjes op een datingapp. Voor zo ver ik weet is het daar niet toe gekomen, maar op dat moment was het voor mij wel klaar. Hij wijde dit aan een tekort aan liefde van mij. Dit kan ik enigzins begrijpen gezien mijn gevoelens voor hem na 10 jaar toch niet meer zo groot waren. Wel hadden we gemiddeld 2 keer in de week seks. Dus het was niet zo dat hij helemaal niks kreeg. Ik ben toen ongeveer 6 maanden ergens anders gaan wonen. Volgens hem stelde het allemaal niks voor en overdreef ik. Hij zou nooit onze relatie op het spel willen zetten en had zoo ontzettend veel spijt! Het zou nooit, nooit weer gebeuren. Persoonlijk vind ik het heel moeilijk om hem af te houden en contact helemaal te verbreken en hierdoor gaf ik hem natuurlijk ook hoop. Zonder hem heb ik het gevoel dat ik alleen op de wereld ben omdat de band met familie niet zo sterk is en dat is ook wat het zo moeilijk maakt. Soms voel ik me totaal afhankelijk. Ondanks dat hij mij zo graag terug wou heeft hij meerdere contacten met meisjes gehad in die tijd.Uiteindelijk hebben we besloten er voor te gaan en schoon schip te maken. Nou heb ik gisteren in zijn telefoon gevonden dat hij nog steeds contact heeft met een meisje waar hij toen naar  bed mee is geweest(moest ik van haar achter komen) Ik heb in een app gezien dat hij dagelijks contact had met meerdere vrouwen en meisjes op een flirterige manier. Deze app verwijderde hij altijd voor mij. De meeste contacten zijn van de laatste maand. Wanneer hij dus wist dat ik zwanger was en mij ook super slecht voelde. Hij checkt zelf alles van mij en ik heb daar geen moeite mee wand heb niks te verbergen. Hij doet al moeilijk als een jongen op mijn foto op fb reageerd oid. Ik ben totaal niet jaloers aangelegd, maar dit gaat te ver. Hij vraagt meerdere meisjes om bijvoorbeeld af te spreken op een ‘grappige’ manier en reageert met hartjes etc op foto’s van meisjes die net 20 zijn. Het moment dat we het weer zijn gaan proberen hadden we afgesproken over alles eerlijk te zijn en geen stiekem contact met anderen te hebben. Zodra het even niet loopt zoekt hij een uitvlucht door middel van aandacht. Dit is voor mij eigenlijk echt de druppel en ik zie niet hoe dit nog goed moet komen. Hij daarin tegen vind dat ik het met een korrel zout moet nemen, dat het allemaal niks betekende, niks is gebeurd en het een afleiding was. Het ergste vind ik nog dat hij nog contact had met dat meisje van daar voor. Ze was helemaal gek op hem toen. Ik heb haar gebeld en ze heeft me verteld dat ze alleen vriendschappelijk contact hadden momenteel en hij haar ook verteld heeft voor mij te willen gaan. Maar voorheen wel vaak afgesproken hadden en ook met elkaar naar bed zijn geweest. Toen ik hem dit vroeg ontkende hij 50x tot hij er niet meer omheen kon omdat ik haar er bij betrokken had. Ze zegt ook dat er een paar maanden geleden tijdens onze relatie nog sms contact is geweest en zag ik een berichtje waarin ze hem zegt ‘wat ze weet is nog maar het topje van de ijsberg’. Volgens hem loog ze altijd al veel en doet ze dit om hem voor zichzelf te winnen. Hij zegt dat hij mij hier geen extra pijn mee wilde doen door dit te vertellen. Ook zegt hij dat er verder nooit iets gebeurd is, zoals afspreken, tijdens onze relatie. Ik kan dit natuurlijk niet zomaar geloven en weet niet of ik hem ooit nog kan vertrouwen. Dit is de derde keer dat zoiets voor komt. Terwijl hij de gene was die zo graag kinderen wilde en mij beloofde dat alles goed zou komen. Hij blijft er bij dat het komt omdat hij geen liefde van mij krijgt, maar hij vind uit elkaar gaan ook geen optie. Hij wil er alles aan doen om het vertrouwen terug te winnen en mag desnoods op elk moment zijn telefoon checken. Hij heeft de app en de telefoonnummers verwijderd. Het is toch ongelovelijk dat iemand zo iets flikt op zn moment? Ik voel mij ontzettend zwak en heb niet eens de kracht om weg te gaan. Ik weet niet meer wat ik hier mee aan moet. Voor mij is het in ieder geval geen optie het kindje alleen op te voeden. Hij zou mij nooit met rust laten als ik zijn kind baar en bij hem weg ga. Ik wou dit gewoon even van mij afschrijven en weten wat jullie zouden doen in deze situatie.