Relatie twijfels

Jeetje wat heftig. Ik heb geen relatie beëindigd in zwangerschap maar herken wel het afhankelijkheidgevoel. Geen weg zien alleen en daarom maar in relatie blijven, weggaan... die berg was zo hoog als de hemel voor mij.
Ik heb mezelf echt hard aan moeten pakken en na 3 kansen (en8jaar) eindelijk die relatie beëindigd. Ik was 1 dag ten einde raad... En de maanden erop heb ik voor het eerst de kracht van mijzelf ontdekt. Ik vond geluk in mijn onafhankelijkheid ontwikkelen en mijzelf als individue te zien. Nog nooit zo trots geweest. En had je dit vtv gezegd had ik gelachen en gezegd ja dat kan ik echt niet.
Nu heb jij een extra factor bij je... Welk voorbeeld wil je je kind nu geven? Mama heeft zichzelf weg  gecijfert of heeft door jou de sprong in het diepe gewaargd, de weg naar geluk ligt grotendeels in jou handen helaas.
Dit is een strijd die je helaas grotendeels zelf zal moeten voeren. Maar echt wil vooral zeggen als mens heb je krachten die je niet kent(in ieder zit een krijger die je gelukkig niet altijd hebt  in het leven) , vraag hulp en luister vooral eindelijk naar je stemmetje in je hart en hoofd. Soms is de weg naar geluk helaas via het moeras. Hij verdient jou loyaliteit iig niet meer. En die kleine verdient iig 1 iemand die een goed voorbeeld geeft, zelfs als je de kleine niet kan houden. 
 
[quote quote=10215366]Mijn gevoel gaat inderdaad ook uit naar weg gaan! Ik zit alleen zo met de zwangerschap in mijn maag. Om het alleen te doen vind ik echt te heftig, ook omdat ik bijna niemand heb om op terug te vallen. En voornamelijk omdat ik dan voor altijd aan hem vast zit![/quote]
 
Ik begrijp zeker dat het héél moeilijk is, maar de zwangerschap moet geen reden zijn om bij hem te blijven. Je bent echt meer waard dan een kerel die zo met jou (en jullie kind!) omgaat, en ook jullie kind verdient beter dan dit. Of je het alleen zou willen doen moet je zelf beslissen. Ik weet zeker dat je het zou kunnen, maar ik kan me erg goed voorstellen dat het een heel grote drempel is. Je kunt hiervoor hulp zoeken bij de huisarts, die kan je misschien helpen bij welk besluit je ook zal nemen. Het is helemaal aan jou of je dit kindje geboren wil laten worden of niet, en niemand zal je in dat laatste geval veroordelen - het is je recht, je hebt het er al moeilijk genoeg mee dus maak je daar alsjeblieft niet druk over. Maar bij hem blijven alleen omdat je zwanger bent is echt niet de goede manier. Je doet jezelf ontzettend tekort!
Als je angst om het alleen te doen vooral te maken heeft met dat je niemand hebt om terug te vallen: er zijn heel veel vrouwen in (soort van) hetzelfde schuitje als jij. Wellicht kun je daar steun vinden? Ook vrouwen die overigens niet in hetzelfde schuitje zitten als jij, maar ook zwanger / net bevallen zijn kunnen steun geven in deze tijd. 
Maar probeer eerst zelf te bedenken waar JIJ gelukkig van wordt. Zonder gelukkige moeder geen gelukkig kindje. En nadat jij daar voor jezelf een antwoord op gevonden hebt - en misschien bij hem weg bent, als je er zelf ook van overtuigd bent dat dit je gelukkiger zal maken, komt de tweede beslissing en dat is het kind. Even los van dat het ook zijn kind is, is het denk ik belangrijk voor jouzelf te bepalen of je het aan zou kunnen het bijvoorbeeld niet te houden. Het is niet de bedoeling dat je daarover, mocht je dat beslissen, dan voor altijd een schuldgevoel blijft houden tegenover jezelf. Ook hierin is het belangrijk te bekijken waar JIJ gelukkig van wordt en ook hiervoor kun je steun vinden bij verschillende instanties en personen.
Je kunt dit! Heel veel sterkte.
 
Lieve allemaal,
Alvast excuses voor het niet zo heel positieve verhaal.
Bedankt voor alle reacties. Inmiddels ben ik 13.4 weken zwanger. Ik heb in de tussentijd wel 5 afspraken gehad bij de kliniek, maar ik kon het niet. Dit was en is waarschijnlijk 1 van de moeilijkste dingen die ik heb gedaan. Ondanks alles wil ik het een kans geven. Ik denk dat ik eerst moet zien hoe het gaat als het kindje er is. Mochten er dan nog dingen zijn kan ik altijd nog weg bij hem. We moeten elkaar echt tegemoet gaan komen en partner beseft zich heel goed dat er niks meer hoeft te gebeuren op dat gebied. Ik weet dat het tot nu toe goed gaat, hij zit niet meer op apps of dat soort dingen. Ondanks mijn besluit kan ik toch niet genieten van de zwangerschap en maak me elke dag zo veel zorgen dat ik er niet van slaap. Bang om er alsnog alleen voor te staan uiteindelijk. Bang voor de veranderingen. Bang om weinig steun te krijgen van familie of onbegrip. In miijn hoofd spookt telkens: wat is ik nou wel die abortus had gedaan. Was er dan een 'last' van mijn schouders? Wat als het kindje er straks is en ik nogsteeds zo denk? Ik wil gewoon blij kunnen zijn en er naar uit kijken, maar door alles lukt het gewoon niet. Ik weet zeker dat als het kindje er is ik er alles voor zou doen om het een mooi,gezond,gelukkig leven te geven en alle liefde die ik heb. Ik vind het nu alleen zo moeilijk te accepteren en mijn gedachten gaan met me aan de haal. Ik heb zo veel stress dat ik er niet van slaap. Heb me al meerdere malen ziek moeten melden. Ik wil zodra de huisarts van vakantie is met iemand praten hier over en eventueel therapie volgen. 1 vriendin weet ook hoe ik mij voel, maar ze heeft zelf 2 kinderen en min of meer de perfecte relatie. Ik zou heel graag met vrouwen in contact komen of ervaringen delen van vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Die gekozen hebben het kind te houden en hoe ze hier achteraf op terug kijken. Of vrouwen in een 'lastige'' relatie(die er nu alleen voor staan)of gewoon door omstandigheden niet zo blij kunnen zijn met de zwangerschap als ze zouden willen. Alle ervaring, tips zijn welkom. 
 
Groetjes
 
Ik hoop echt voor je dat een pop poli oid jou kan helpen anders kunnen de komende 9 maanden echt een hel worden. Ik zou hem nooit meer vertrouwen en had een andere keuze gemaakt, maar goed. Als dit goed voelt voor jou wens ik je veel succes 
 
Pff wat een verhaal. Persoonlijk zou ik niet bij hem blijven maar ik zie in dat de stap om weg te gaan, te groot is voor jou. Die drempel is te hoog op dit moment. 
Hoop dat hij er van geleerd heeft, maar je vertrouwen in hem heeft een hele dikke druk gekregen. Kijk je nu elke dag in zijn telefoon? Ik zou echt een FBI agente worden en zijn hele Facebook, Twitter, snapchat, Instagram, mail,sms'je, oproepen en bank gaan kijken haha. Vind het echt sneu voor je. Leef echt met je mee. 
Helaas kan ik je niet helpen kwa ervaring maar zoals hierboven ook al verteld is is er een POP poli waar je echt heen moet gaan. Je moet hier met meer mensen over praten anders krop je alles op en heb je straks teveel stress.   ??
 
Hoi
 
Ik zou met jezelf en je zwangerschap bezig houden. Of jullie nu relatie hebben of niet jullie kunnen afspreken maken of vast leggen over jullie kindje.  Als deze relatie   al ongezond en stressvol is voor jezelf dan helemaal.voor je kindje straks. Ik zou met hem gaan zitten en alles bespreken en eerlijk gezegt je hebt nu grotere verantwoordelijkheid dan rekening houden met hoe een andere volwassen zich voelt als je iets beëindigt. Good luck.
 
Btw ben zelf ook 28 ben inmiddels 31 weken zwanger van mijn derde kindje en doe het ook alleen en heb ook geen groot netwerk op me moeder na. Vader is wel in beeld maar , niet hoe het hoort. Heb er vrede mee en heb ook redelijk snel die knop omgeschakelt voor me kids en mezelf. 
 
Je bent volwassen genoeg waarom ga je niet weg bij hem ondanks je ban hem houd dit doe je zelf nu zit je in deze positie verantwoordelijk heid nu nemen dus. 
Jou beslissing om met hem te gaan en je weet wat die deed waar jullie botsen tja jullie zijn beiden volwassen dus oplossen samen
 
 
Terug
Bovenaan