Hoi Tess,
Dank je dat je mij ook een hart onder de riem wilt steken. Het doet me toch goed om te lezen wat je schreef.
De verliefdheid is nog niet over nee en dat maakt het zo verschrikkelijk moeilijk. Hij twijfelt momenteel heel erg of hij voor ons wil gaan vechten of met haar verder wil. Zijn verstand zegt dat hij bij ons hoort en zijn hart zegt anders. Bovendien ervaart hij enorm veel druk van buitenaf (familie) omdat zij hem allemaal proberen te laten inzien wat hij achterlaat als hij weggaat. Wat kan verliefdheid toch ook iets vervelends zijn. Vooral in ons geval. Zij is nota bene 22 jaar en Marcel wordt deze maand 38 !!! Het feit dat onze relatie al zo labiel is, is al erg genoeg, maar die verliefdheid maakt het nóg moeilijker.
Marcel is ook geen prater. Dat is inderdaad heel erg moeilijk om mee om te gaan. Ik daarentegen spreek altijd uit als iets me dwars zit. Je vraagt me of ik nog tips heb om jouw man aan het praten te krijgen, maar die heb ik dus niet. Ik kan je wel adviseren om zo'n avond niet te veel in het teken te laten staan van verplicht praten. Begin eens over de kinderen en de dingen die je dagelijks meemaakt. Al pratende kun je het gesprek een wending proberen te geven in de richting van jullie relatie en wat daar allemaal aan mankeert. Probeer in ieder geval rustig te blijven, ook als hij dingen zegt die jou kwaad of verdrietig maken. Ikzelf vind dat altijd moeilijk, omdat ik momenteel behoorlijk snel op de kast zit, maar ik probeer dan ook altijd in mezelf te zeggen dat ik rustig moet blijven en dat lukt dan wel. Maak de avond gezellig met een wijntje (of colaatje) en wat lekkers er bij. Wat kaarslicht, de t.v. uiteraard niet aan, een lekker muziekje op de achtergrond.
Mocht dit niet werken voor jullie, ga dan eens achter de computer zitten en probeer al jouw verdriet, kwaadheid, onzekerheden etc. op papier te zetten. Maakt niet uit hoeveel kantjes, maar vertrouw het allemaal aan het papier toe. Lees het daarna nog eens een paar keer door verdeeld over een aantal dagen en corrigeer het hier en daar. Vaak zie je namelijk dat je dingen op een bepaalde manier neerzet als je je kwaad of verdrietig voelt en later denk je, tjonge dat staat er helemaal verkeerd of de ander kan dingen anders lezen dan je ze bedoelt. Als je er een goed gevoel over hebt, laat het verhaal dan eens lezen aan jouw man en zeg er bij dat je het zoals je het opgeschreven nu eenmaal niet in woorden kunt uitdrukken, omdat je geneigd bent om kwaad of verdrietig te worden. Schrijf ook op dat je denkt dat hij niet meer zo veel voor jouw voelt en dat je door de zwangerschap onzeker bent geworden over jouw lichaam. Op die manier kan hij het ook eens goed tot zich laten doordringen, want misschien heeft hij niet eens het idee dat het allemaal zo erg is. Mannen interpreteren de dingen vaak toch anders dan vrouwen. Vrouwen zijn nu eenmaal veel meer gevoelsmensen.
Nou Tess, doe je best en vergeet niet dat ook JIJ er mag zijn. Iedere mens is de moeite waard, alleen beseffen we dat vaak te weinig. Ik kan me jouw gevoel zo goed voorstellen. Ik heb tot ik Marcel leerde kennen behoorlijk last gehad van een minderwaardigheidscomplex. Helaas is dat nu weer aan het terugkomen,omdat ik ook vind dat ik er niet uit zie. Ik ben er echter wel mee bezig (iedere avond buikspieroefeningen) en zodra ik stop met borstvoeding moet er zo'n 15-20 kilo af. Pffffff.....
Ik hoop zo ontzettend dat we er allebei over een half jaar om kunnen lachen en dat het allemaal weer koek en ei is. Op dit moment zie ik helaas alleen maar donkere wolken overdrijven. De tijd zal het leren....
Liefs Fonske.
