Hoi meiden,
Wat ben ik blij met dit onderwerp zeg! Ik lees zoveel herkenbare dingen.
Esmé, ik vind jouw tips heel goed, maar ik vind ze altijd moeilijk toe te passen in de praktijk. Zoals ik al schreef is deze situatie al een half jaar gaande en bij het minste of geringste zit ik op de kast. Ik kan het gewoonweg niet altijd 'rustig' houden. Ik ben de hele dag met ons probleem bezig. Van het moment dat ik wakker wordt schiet het door mijn gedachten, totdat ik ga slapen. Af en toe om gek van te worden. Vooral ook omdat Merijn en Siebe ook ouder worden en de tijd verstrijkt zonder dat ik écht kan genieten van ze.
Marcel werkt ook in het blauw, maar helaas heeft hij van deze technieken niet veel mee gekregen. Althans, niet op privé-gebied. Kun jij hem niet eens wat bijbrengen ??!! Ennuh, die net-puber-af-trut (sorry voor mijn agressieve uitdrukking, maar ik vind het leeftijdsverschil nog steeds lachwekkend, 22 en 38) is ook een collega van je. Je zou toch zeggen dat ze beiden voldoende inlevingsvermogen zouden moeten hebben om reëel met dit probleem om te gaan, maar blijkbaar doet verliefdheid hele gekke dingen met je en raak je dus het gevoel voor alle realiteit kwijt. Ik heb haar op zeker moment ook een sms gestuurd waarin ik onze situatie uitgelegd heb (ik was toen 34 weken zwanger) en haar vriendelijk, maar wel dringend verzocht heb om Marcel met rust te laten. Helaas heeft ze dat dus niet gedaan, maar ja, als Marcel ook nog steeds contact met haar blijft houden is dat natuurlijk ook erg moeilijk. Ik ben er van overtuigd dat ze hem over een jaar niet meer ziet staan, want dan is het spannende er af. Marcel is nu ook niet bepaald een initiatiefrijke man. Als ik nooit geen dingen voor zou stellen, zouden we in onze vrije tijd altijd thuis zitten. Hij is totaal niet galant, attent of romantisch en eigenlijk ook niet echt spannend. Dat klinkt negatief en je vraagt je misschien af wat ik nog bij die man doe (en ik begin me dat nu ook af te vragen, hahaha) , maar ik bedoel daar mee aan te geven, dat een meisje van 22 jaar al snel op hem uitgekeken zal zijn. Tja, hij heeft een lekker lijf en ziet er in mijn (en hoogstwaarschijnlijk haar) ogen goed uit, maar
ja, van een knappe tafel kun je niet eten, zeggen ze altijd. Ik heb hem dit bovenstaande doemscenario ook al vaak genoeg voorgehouden, maar zo zegt hij, dat ik niet kan weten, of het wel of niet tussen hem en haar zal werken en dat is natuurlijk ook zo, maar toch...... Stel over 5 jaar, dan is zij 27 en hij 43. Zit zij dan nog op zo'n oudje te wachten. Ik denk het niet dus... Wat als zij nog kinderen wil.... Bij mij stelde hij dat hij niet te oud wilde zijn als hij aan kinderen begon, omdat hij anders niet fit genoeg meer zou zijn, om leuke dingen met hen te doen. Hoe zullen haar ouders het vinden (ze woont nog thuis) dat hun lieve dochter thuis komt met een vent van 38 met 2 kinderen?
Ik heb ook al eens voorgesteld om naar een relatietherapeut te gaan, omdat wij samen blijkbaar niet (meer) kunnen communiceren, maar als reactie daarop krijg ik te horen, dat hij absoluut niet naar zo'n kwakzalver gaat en dat dat alleen maar heel veel geld kost. Tja, wat moet je dan hè. Ik heb hem ook al voorgesteld om zelf eens met iemand te gaan praten die er 'verstand' van heeft, maar hé, hij heeft geen probleem dus waarom zou hij daar naar toe gaan.....
Je zegt trouwens ook dat je die technieken niet moet toepassen als je kwaad of verdrietig bent, maar dat doe ik ook niet. Ik probeer er ook regelmatig over te beginnen als er een ongedwongen sfeer hangt. Het probleem is echter dat Marcel nagenoeg geen antwoorden teruggeeft. En dáár word ik op zeker moment weer kwaad over. Hij heeft liever dat ik het er maar niet meer over heb, want zo zegt hij, hoe vaker ik er over begin, hoe erger het wordt. Ik vind dit echter wel degelijk een probleem en wil daar een oplossing voor en ik wil daar ook over kunnen praten.
Mijn probleem is echter wel tijdens zo'n gesprek dat ik hem na een paar vragen gesteld te hebben, dingen ga verwijten (hij liegt namelijk steeds tegen me) en hij op zeker moment weer zegt dat ie dan maar definitief bij mij moet weggaan, omdat hij nog steeds gevoelens heeft voor haar en niet weet welke beslissing de juiste is, en dat leidt er weer toe dat ik weer heel verdrietig word en dan is het cirkeltje weer rond. Overigens zei hij gisteren min of meer dat hij hier bleef voor de kinderen en dáár zit ik nu niet bepaald op te wachten. Ik wil dat hij ook probeert er voor mij te zijn en dat hij wil proberen in onze relatie te investeren. Bijna 2 weken geleden heeft hij mij gezegd dat het definitief over was tussen ons en dat het nooit meer goed zou komen. Echter, afgelopen zaterdag kwam hij thuis, nadat hij met haar gepraat had (waar hij ook weer over gelogen heeft) met de mededeling dat hij was gaan twijfelen of hij de juiste keus had gemaakt. Ik voel me momenteel gewoon een speelbal. Ja-nee-ja-nee. Ik wil duidelijkheid.
Ook voor mijn kindjes wordt het tijd dat ik duidelijkheid krijg, want ik ben momenteel niet bepaald de gezelligste en rustigste moeder die een kind zich kan wensen. Doordat ik me zo ellendig voel, kan ik niet rustig op Merijn reageren als hij eens wat doet en begin ik tegen hem te schreeuwen. Ik voel me daar ook echt schuldig door, maar ja, ik ben ook maar een mens. Ik vind wél dat ik me zo veel mogelijk moet inhouden, maar het lukt me niet altijd. Ik denk dat als duidelijk wordt hoe het gaat lopen, ik een bepaalde rust over me zal krijgen. Of het nu positief of negatief uitvalt.
Ik ga er maar weer eens mee stoppen. Ik vind dat ik al vrij veel persoonlijke dingen op het net gooi, maar ja, het kan me op dit moment eigenlijk niet zo veel schelen. Door het op te schrijven, kan ik het ook een beetje verwerken, zoals jij al schrijft. Ik kan het wel voor mezelf opschrijven, maar ik vind het ook fijn dat iemand het leest die onze situatie niet kent en er een onpartijdige mening over kan geven.
Op dit moment ga ik er maar van uit dat het over is en laat ik me maar vast inschrijven voor een huurwoning, want in mijn ogen gaat het niet meer lukken als hij niet meer inzet toont dan hij nu doet.
Tess, ik ben blij dat je vertelt dat al weer een beetje beter gaat, maar hou het in de gaten hoor. Denk niet te snel dat alles weer koek en ei is. Investeren in elkaar is en blijft belangrijk. Laat het niet zo ver komen als bij ons.
Liefs Fonske
By the way, laat de vrouwen onder ons die ook 22 jaar of jonger zijn alsjeblief geen aanstoot nemen aan mijn opmerking van net-puber-af-trut, want dat bedoel ik echt niet in het algemeen. Ik heb gewoon iets tegen de persoon die mij dit mede aan doet.
