Sorry, maar ik vind zwanger zijn niet leuk meer!

Gea,

Bianca schrijft ook dat ze blij is met van alles, ,maar dat ze de kwaaltjes vreselijk vindt. Hier is de plek om te klagen. En ik heb wel miskramen gehad, maar dan nog als je daarna je zo beroerd voelt dan heb je van die momenten. En dat is denk ook het geval van Bianca. Van die momenten dat je even wil klagen. Ik denk niet dat ze bedoelde dat ze niet blij is met haar kindje.

Zelf vind ik een miskraam geen reden om te zeggen dat een ander zich niet beroerd mag voelen op een forum dat bedoeld is voor het uitwisselen van verdriet, vreugde en positieve en negatieve ervaringen. Tuurlijk is het allemaal wonderlijk en zijn we allemaal ontzettend blij, maar laten we wel reeël zijn niet iedere zwangerschap is hetzelfde en soms kan het echt verdomd zwaar zijn.

En tja als jij zegt dat kwaaltjes erbij horen en geen reden is om je even wat minder blij te voelen, dan kan ik ook zeggen je weet van te voren dat er zwangerschappen mis gaan, dus ga daar dan ook niet over klagen, dat hoort ook bij het leven.

Dit is misschien heel cru gezegd, maar ik vind eigenlijk gewoon dat iedereen recht heeft op zijn eigen verdriet, zorgen, blijdschap etc. etc. Dus ongeacht wat je meemaakt. Iedereen voelt toch zijn eigen dingen het meest.

Ooit schreef iemand op dit forum en ik vind het nog steeds mooi gezegd. Emoties zijn altijd waar en staan dus nooit ter discussie. En zo is het maar net.

Miep
 

Sorry Miep,

maar ik vind de tekst van de discussie al storend overkomen.

iedereen mag klagen maar.....et komt erg hard over.....en we kunnen best een beetje rekening houden met elkaar.....

ook ik heb gereageerd op het miskramen forum.

je kan iets ook anders formuleren meid.

Gea
38 wkn en 2 dgn
 
ook ik heb het al vaak zat gezegd, maar het lijkt wel alsof je MOET genieten als je zwanger bent.

Nou ook bij mij is het vies tegen gevallen. het gaat gelukkig de laatste week iets beter, maar tussen week 9 en week 17 was ik het goed zat.

Het feit dat je lichaam zo drastisch veranderd zonder dat je er ook maar iets invloed op hebt is mij behoorlijk tegengevallen. normaal als je te veel werkt of dingen doet en daar moe van wordt dan weet je dat je het wat rustiger aan moet doen. Maar als je al minder doet en dan nog bekaf ben dan kan dat behoorlijk frustie zijn.

Je wordt door je omgeving zo raar aangekeken als je zegt dat het je tegenvalt. Tuurlijk ben ik blij, maar dat betekent niet dat ik alles wat erbij kom   kijken maar slik.
Ook het verhaal dat ik ALLES wel vergeten ben als ik die hummel in mijn handen heb vind ik overtrokken. Tuurlijk je zal heel blij zijn maar dat betekend niet dat je alles maar vergeet.

Dus ben ik blij dat ik  niet de enige ben die af en toe tegen onbegrip aanloop. En ook blij dat er meer zijn die het uit durven spreken.
Na een miskraam kan het voor iemand grof klinken maar ik denk dat het even los gezien moet worden van elkaar. Het zijn tenslotte 2 verschillende emoties.

gr Mirinda
19w2d
 
Hallo allemaal,

Ik kan nu nog niet meepraten, omdat ik nog neit zwanger ben, maar het wel wil worden!
Maar ik wil toch even reageren.
Ik heb inmiddels 2 voldragen zwangerschappen achter de rug. Van mijn eerste heb ik een zoontje die nu 2 jaar en 9 maanden is. Van de tweede zwangerschap heb ik een dochtertje.
Allebei de zwangerschappen heb ik ontzettend veel last van misselijkheid
(de hele zwangerschap door) en vanaf de 4 maanden last van brandend maagzuur. En ik was DOLBLIJ dat ik zwanger was, maar iedere dag minimaal 3 keer boven de pot hangen en daarbij ook bijna nog niets kunnen eten omdat ik anders verging van de pijn, vond ik niet echt leuk. Dus ik heb best wel eens gescholden dat ik zwanger was. Ook al was ik er DOLBLIJ mee. Nu vraag je je misschien af, waar wil ze naartoe.... Om even op de reactie te reageren van jaikke, ook al heb je een miskraam gehad, kun je je misschien nog wel inleven in andermans dingen. zij doen dat ook bij jou! En heus, als je zwanger bent en je hoort van iemand anders dat die een miskraam heeft gehad, gaat er stiekum bij iedere zwangere vrouw wel een steek door haar hart.
Ik zal mijn verhaal even afmaken,
Mijn 2e zwangerschap heb ik dus ook weer allemaal lopen braken en brandend maagzuur gehad. Allemaal medicijnen voor gehad, maar het hielp allemaal maar tijdelijk. Rond de 22 weken kreeg ik te horen dat mijn kindje in mijn buik minimaal 3 zware openhartoperaties moest ondergaan zou ze misschien een tiener worden of heeeeel misschien ouder. Maar verder prenataal onderzoek moest uitblijken of ze daarvoor in aanmerking kwam. Of ik moest de zwangerschap af willen breken, maar dat kon ik niet. Dus inderaard heb ik er zelf voor gekozen om zwanger te blijven en die kwaaltjes voor lief te nemen. En dat doe je, maar als je 2 maanden verder bent en je kan daardoor bijna niet leven, zeg je toch wel even heel stellig, ik vind zwanger zijn niet leuk meer. En ik wil heel eerlijk zeggen, ik wilde heel graag zwanger blijven, ewant zo lang mijn meisje in mijn buik zat, had ze nergens last van, dus van mij mocht ze blijven zitten.
Uiteindelijk is ze geboren en na een week overleden. We hebben haar lekker thuis gehouden omdat opereren geen optie was voor haar. En we hebben die week ten volle kunnen genieten van haar.
Ik kan me dus heel erg goed voorstellen dat je onder wat voor omstandigheden dan ook, soms toch zegt, ik vind het niet leuk meer.
Dit is trouwens geen persoonlijke aanval, maar misschien eens even laten weten dat je buiten je eigen boxje moet kijken en ook aan anderen denken.
Verder wil ik nog even kwijt, hoe erg ik een miskraam ook vind ( ook daar heb ik ervaring mee), je kunt nog beter dat krijgen, dan dat je te horen krijgt, je kind in je buik is erg ziek en zal niet overleven. Iedere ergere vorm zou een vorm van vroeggeboorte of miskraam zijn. Dus bedenk maar dat je een verschrikkelijk ziek kindje in je buik had, dat zo misschien veel beter af is, ook al doet het pijn.....

Sorry, dit is mijn mening en misschien heb ik iets te boos gereageerd. Ik wil niemand kwetsen.....
 
Ienimienie (ben even de preciese naam kwijt),

wat erg dat je kindje zo ziek was en wat moedig dat je de zwan gerschap hebt uitgedragen. Alhoewel moedig, het was waarschijnlijk iets wat je moest doen, en dan sla je je er doorheen.

Ik heb zelf ook de nodige miskramen gehad en ik heb bij één van de zwangerschappen tot 22 weken boven de wc-pot gehangen, dus in dat opzicht ken ik ook beide kanten. En ik ben heel dankbaar dat ik niet heb mee hoeven te maken (en hopelijk nooit hoef mee te maken) wat jij hebt meegemaakt.

Ik wens je heel veel sterkte en ik wens je nog heel veel mooie wonderen toe.

Miep
 
Dank je wel miep34....
Tja, het is en blijft altijd verdrietig en je wenst het echt helemaal niemand toe. HEt liefst zie ik ook iedereen gewoon gelukkig en zwanger, maar ja, dat is nu eenmaal niet zo en hoe hard het ook klinkt, dit soort kindjes moeten ook geboren worden. En ik ben blij dat zij bij ons is geobren, mijn man en ik zeggen wel eens tegen elkaar, waarom zou ze bij ons gekomen zijn? Omdat ze geen beter en fijner huisje heeft kunnen krijgen, was mijn eerste reactie toen ze was overleden.
Verder heb ik er zelf voor gekozen om de zwangerschap uit te dragen. En hoewel het spanningen met zich meebracht heb ik de zwangerschap in die zin niet extra zwaar gevonden. Ik had gewoon zoiets van, in ons geval kan ik haar te vroeg geboren laten worden, dan leefst ze misschien een paar uur. Als ik de zwangerschap voldraag is het misschien ook maar een paar uur, maar kan het ook een paar dagen of misschien zelfs wel 2 weken zijn. Plus dat ik dan ook nog eens iedere dag van elk schopje heb kunnen genieten. In die zin zag 9 en zie ik nog steeds) de zwangerschap op zich en de "vrucht" als 2 hele aparte dingen. Want je kunt een superzwangerschap hebben en dan een heel ziek kindje krijgen, maar je kan ook een verschrikkelijke zwangerschap hebben en dan een gezond kindje krijgen.
Verder zijn we nu wel weer bezig om zwanger te worden, al is dat nu ook niet echt leuk meer, ik zal nooit een onbezorgde zwangerschap meer hebben.
 
Hoi Bianca,

Ook ik heb een tijdje geleden mijn nood geklaagd. Ik kon die roze wolk ook niet vinden.
Inmiddels ben ik zover dat ik me voor een deel ziekgemeld heb maar dat ging niet zonder slag of stoot.
Ook ik had het gevoel alles te moeten aan kunnen en ook nog eens genieten. Voelde me erg schuldig.

Gelukkig is dat schuld gevoel nu over en heb ik een paar knopen door gehakt.
Meid ik wens ze sterkte en dat je je maar beter mag voelen maar zoals je hebt kunnen lezen ben je niet de enige (waarschijnlijk een prettig gevoel?)

Groet, Zwolsenieuwe
(28wkn)
 
ik kan me goed voorstellen dat je zo niet prettig voelt bianca!!
ik wens je veel sterkte meid!

voor inienimie: wat super erg zeg, jou verhaal !! echt respect voor!!

liefs wilma
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan