Ik begrijp je gevoel. Ik ben nu zwanger en zal 33jr en 2mnd zijn als mijn eerste kindje geboren zal worden. Helaas duurde het bijna 3jr om zwanger te raken en daarvoor waren we er nog niet mentaal klaar voor (vriend woonde nog in US, we hadden geen huis). Ik zal ook 35/36 zijn mochten we voor een tweede kindje willen gaan. Grappig genoeg vind ik mijzelf ook oud! Ik ben de laatste van mijn vriendengroep dat een kindje krijgt, de rest heeft al kindjes rondlopen van 6jr en 4jr oud. Dat helpt niet echt mee denk ik.
Het is grappig dat ik mijzelf alweer bijna te oud vind, want mijn moeder was 34,5 toen ze mij kreeg en 37 toen ze mijn zusje kreeg. Ik heb een heerlijke jeugd gehad en nooit gemerkt dat mijn ouders "ouder waren". Vaak werden ze jonger geschat!
Mijn buurvrouw was 37jr toen ze vorig jaar haar tweede kindje kreeg. Heb nooit gedacht bij haar: dat is oud? Haar man is nu 40. Dus dan denk ik: wat zit ik te miepen? Leeftijd is maar een nummer, het is maar net hoe je jezelf voelt.
Nu pas merk ik dat mijn moeder ouder begint te worden, mijn schoonmoeder is 10jr jonger, dat verschil zie ik nu wel. Alhoewel mijn schoonmoeder al klaagt en zich soms gedraagt als iemand van 80 en mijn moeder ziet nog alle mogelijkheden en gaat er graag nog op uit. Mijn vader was 2jr jonger dan mijn moeder en is helaas alweer bijna 2jr overleden. Hij is 63jr geworden. Ook al krijg je jong(er) kinderen, dat wilt niet zeggen dat je ze oud ziet worden.
Mijn moeder wordt dit najaar 68, ik vind het vervelend dat ze pas zo oud voor het eerst oma wordt. Ik hoop dat ze nog lang fit blijft en mag genieten van het oma zijn. Ik denk dat het overlijden van mijn vader ook niet echt mee heeft geholpen met mijn zelfbeeld over leeftijd.
Ik zou je niet laten tegenhouden door je leeftijd.
