Tegen wil en dank toch teleurgesteld

A

Anoniem

Guest
Hehoi,

Ik ben 21 wkn zwanger van mijn tweede kindje en heb vanaf het begin van de zwangerschap gehoopt op een bepaalde sexe. Aan dit gevoel kon ik niets veranderen, het zat nu eenmaal in me. Mijn verstand vond het niets uitmaken: een jongetje of een meisje. Tja, maar dat gevoel ... heel vervelend!

Omdat ik bang was teleurgesteld te zijn als het de andere sexe zou zijn, heb ik de gyn vorige week bij de structurele echo gevraagd te kijken wat het is. Mijn man was het hier trouwens helemaal mee eens en vond het vooral rot voor mij dat ik dat gevoel had.
Nu bleek mijn kindje inderdaad de sexe te hebben niet ik gevoelsmatig niet had gehoopt. En mijn angst werd waarheid: ik was hevig teleurgesteld.
Verder was het met mijn kindje helemaal top, geen problemen, goede groei. Maar die teleurstelling, hoe ga ik daarmee om.
Ik baal stevig van mezelf omdat ik toch wel teleurgesteld ben. Maar ik heb toch ook niet het gevoel dat dit kindje door mij ongewenst is.

Wie kent dit gevoel? En hoe ging (of ga) jij ermee om?

Greetz,
Leontine
 
Hoi,

Ik herken je gevoelens hoor!! OOk ik ben zwanger van mijn 2e kindje en heb al een dochter van ruim 2, toen ik van haar zwanger was heb ik van te voren ook willen weten wat het was, dit om teleurstellingen bij de bevalling te voorkomen. Ik was toen 19 weken zwanger en heb vreselijk liggen huilen dat het niet  een zoon zou worden. Na een tijdje was ik aan het idee gewend en werd ik blij met het idee een meid te krijgen. Ik schaamde me vooral naar de mensen van wie ik wist dat ze geen of moeilijk kinderen konden krijgen, ik was immers zwanger en moest blij zijn met een gezond kind(en dat is voor mij uiteindelijk de ommekeer geweest om blij te zijn met een dochter en wat voor 1!! Zo wil ik wel 10 dochters!!)

Nu ben ik morgen 19 weken zwanger van de 2e en heb met 14 weken een pretecho laten maken, ook nu had ik weer een voorkeur(ik kan je helaas niet vertellen welke want wie weet lezen er bekenden mee) en ook nu kwam die weer niet uit. Ik ben opnieuw teleurgesteld en hoop eigenlijk stiekem dat ze het met 14 weken niet goed hebben kunnen zien en ik over 2 weken een andere uitslag krijg.....mijn vk heeft gezegd dat het met 14 nog erg vroeg is om een geslacht te vertellen...Nou ja, ik moet nog even wachten en ik hoop dan op meer zekerheid. Mocht het nu zo zijn dat ik dit keer weer niet hoor wat ik nu graag zou willen krijgen dan zal ik wel weer teleurgesteld zijn maar als het kindje gezond is dan heb ik me voorgenomen me er bij neer te leggen.

Nogmaals, ik herken je gevoelens maar wil je op het hart drukken dat zoon of dochter geweldig zijn, het belangrijkste is hun gezondheid.

groetjes, Odette
 
Hoi Leontine,

Ook ik had bij beide zwangerschappen een voorkeur. Bij de eerste wist ik niet wat het zou worden, maar ach het was zo en zo erg nieuw en alles was hartstikke welkom, maar stiekem hoopte ik toch wel wat het zou zijn.

Nu weet ik het wel en nadat ik die echo heb gehad had ik ook echt zoiets van nou wat is er eigenlijk zo speciaals aan om het te weten? Ik was dan ook wel een klein beetje teleurgesteld wat het werd. Wilt niet zeggen dat het babietje niet welkom was hoor, integendeel. Maar je hebt een bepaald beeld van je gezinnetje (vanuit je jeugd/vroeger) denk ik en als dat niet doorgaat moet je toch wel wennen. ( Dit zal absoluut anders zijn voor mensen waar het niet zo makkelijk is om zwanger te worden, zoals mijn 1 van mijn beste vrienden).

Wat ik wel heerlijk vind dat ik het deze keer weet is dat ik al heerlijk aan het andere beeld van een gezinnetje heb kunnen wennen en helemaal blij ben met wat ik nu krijg. Zo en zo blijft het iets waar je erg blij mee moet zijn vind ik en uiteindelijk maakt een geslacht weinig uit!

Groetjes!
 
Heel vervelend dat je je zo voelt, want een kind krijgen is gewoonweg een kadootje. Echt super super super. Ik hoop echt dat je kind dit nooit zal merken, want wat lijkt me dat vreselijk voor je kind.

Het volgende zal ik me beslist niet populair mee maken. Je zegt dat je je schaamt voor je gevoelens, en ik vind dat terecht. Je moet je ook schamen! Helaas zijn het wel gevoelens en die heb je nu eenmaal. Je hebt gelukkig nog 4 maanden de tijd om je diep te schamen en gelukkig te worden met het kindje dat je krijgt. Waarschijnlijk zal je op het moment dat je kind op je buik gelegd wordt, overlopen van gelukkige en liefdevolle gevoelens, en dat hoop ik dan ook echt voor je, want wat lijkt mij het vreselijk om te moeten leven met een dergelijke teleurstelling en schaamte.

Sterkte de komende maanden.

Miep
 
Persoonlijk heb ik geen last van teleurstelling of een vast beeld van welk geslacht de baby zou moeten zijn, maar het lijkt me heel vervelend als je dat wel hebt. Een gevoel is een gevoel en kan niet zomaar het zwijgen opgelegd worden. Ik zou me er dan ook niet voor schamen, heeft geen zin. Ik zou alleen uitkijken aan wie je het vertelt en zo zorgen dat je kind het later niet te horen krijgt. Begin het leven van je nieuwe kind niet met schuldgevoel. Zeker weten dat je juist van dit kind meteen zal houden. Bovendien heb je nog voldoende tijd om te wennen. Ga juist hele leuke dingentjes kopen voor het geslacht dat je krijgt, dan groei je er vanzelf in.
Groetjes Ivy
 
Hoi,

Ook ik heb (had?) een voorkeur en  weet nog niet wat het wordt, maar ik heb me er bewust al mee bezig gehouden om  op voorhand wat tegen een evt.  teleurstelling te doen omdat ik het zo vreselijk vond voor het kleintje dat in mijn buik zo hard zijn/haar best doet. Misschien werkt het voor jou ook, al is het maar een beetje.

In mijn omgeving zag ik gewoon niet zo veel leuke kinderen van een bepaald geslacht. Kort gezegd  ben ik toen heel anders gaan luisteren naar verhalen van collega's/vrienden/kennissen en ben expres op die leuke speciale dingen gaan letten die bij dat geslacht lijken te "horen" (al gaat dat niet altijd op: ik ken jongetjes  die met poppen spelen en meisjes die in bomen klimmen, maar enfin) en het  heeft geholpen. Van de week droomde ik ineens dat ik een kindje kreeg met een bepaald geslacht en het voelde  gewoon goed.    

Dus misschien werkt het dus om juist de  leuke dingen te benadrukken (leuke verhalen over een jongetje of een meisje  "op te zoeken" zeg maar) want als je kindje geboren is en dat negatieve gevoel is niet minder, dan kan dat (ik zeg dus niet dat het gebeurt)  toch effect hebben op de relatie met je kind, weet ik uit ervaring in de kennissenkring.

groetjes, Marnie
 
tja jeetje   jij kunt het toch ook niet helpen dat je een gevoel hebt?
ik heb het totaal niet ook niet met de eerste en begrijp absoluut dat mensen die moeilijk of niet zwanger worden het achterlijk vinden maar ja je voelt het no eenmaal zo....
je gevoel is iets dat je hebt en niet makkelijk kunt uitschakelen, voel je daarom zeker neiet schuldig, als je op het moment dat je je ukkie strax echt veel gaat voelen en zeker als je bevallen bent nog dat gevoel hebt moet je je WEL zorgen gaan maken als het gevoel je liefde voor je kindje minder maakt is er een probleem maar nu met al die hormonen nee hoor het komt allemaal wel goed!
maar beloof jezelf 1 din"g: als je gevoel niet volledig weg is na je bevalling shakel dan hulp in!!!
tot die tijd, meid geniet ervan zolang het je lukt, huil erom als je dat nodig hebt maar echt geniet het duurt maar zo kort

'veel sterkte

brenda
 
Persoonlijk heb ik hier grote moeite mee, maar dat is vanwege mijn eigen situatie.
Ik heb 6 hormoonkuren achter de rug, omdat ik van mezelf niet zwanger werd. Nu ben ik zwanger: HET IS EEN WONDER. Jongen of meisje: HET IS EEN WONDER!

Ik kan me wel indenken dat als het wel makkelijk ging, dat ik meer  wensen zou hebben  ten aanzien van het geslacht. Nu ben ik echter heel gelukkig en dankbaar dat het is gelukt!

Geniet avn je zwangerschap!

Liefs,
Bien
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan