Tegen wil en dank toch teleurgesteld

Nou ik vind dat je voor je gevoel niet hoeft te schamen   dat zou mooi worden

Je gevoel is en blijft je gevoel   ik was er van overtuigd dat ik een meisje kreeg het werd een jongen dat wil niet zeggen dat ik minder van hem houd nee tuurlijk niet
Maar als je daar straks wel last van houd dat je minder om je kindje geeft omdat het niet is wat je in je koppie had zou ik zeker hulp inschakelen want dat is niet goed


Ik wens je veel succes en wie weet verandert je gevoel nog wel


Groetjes angela
 
Ik kan het me moeilijk voorstellen...
Probeer me er in in te leven, maar het gaat er bij mij niet in, sorry...
Dat je enigzins een ' voorkeur' hebt, is menselijk. Maar dat het zo ver kan gaan...
Als je kind na de bevalling op je buik wordt gelegd dan is het toch gewoonweg niet belangrijk wat het is, het is je kind....Ligt het ook aan je hormonen????(!)
En inderdaad, als je veel moeite hebt om zwanger te worden of een heel medisch traject hebt gevolgd dan komt dit heel raar over...

Sterkte!
 
Het gevoel dat ik per se meisjes wilde is bij mij langzaam aan het verdwijnen. Zelfs na mijn miskraam begin dit jaar bleef ik de voorkeur voor een meisje houden. Ik kijk nu steeds meer naar de baby en kinderfoto's van mijn vriend en ik zou me toch heel erg gelukkig mogen prijzen als ik zo'n schatje op de wereld zou mogen zetten. Wat een wolk van een kind zeg en zo zoet (en nog steeds!). Volgende week hebben we de echo en als het goed is zouden we dan ook het geslacht kunnen zien. Ook al zegt mijn gevoel heel sterk dat ik nu zwanger ben van een meisje, een jongetje zou oprecht ook heel leuk zijn. Al ga ik dan voortaan niet meer op mijn intuïtie af (en die van anderen, want iedereen is ervan overtuigd dat ik een dochter krijg) We zullen het zien. Probeer inderdaad lekker te genieten van je zwangerschap. Als je eigenlijk geen jongen wilde: Kijk naar baby foto's van de vader en praat met je schoonouders over hoe hij was als kind. Je bent toch ook verliefd op hem geworden? Zal dus wel een schatje zijn geweest. Wilde je eigenlijk geen meisje: bedenk wat je allemaal met haar kunt gaan doen, balletles, paardrijden en lekker tutten. Die hummel is zo zijn best aan het doen om groot te groeien, zou zonde zijn als je daar niet van kunt genieten.
 
Ik wil toch even reageren op de mensen die zeggen moeite te hebben met jou gevoelens omdat ze zelf moeilijk zwanger worden. Dat geldt niet voor alle dames die moeilijk zwanger worden. Ook mij is na drie jaar proberen gezegd dat ik op natuurlijke wijze niet zwanger kon worden en daar heb ik heeeel veel verdriet van gehad en ik weet ook nog heel goed hoe het voelt. Ik heb ondanks dat geen moeite met de gevoelens van anderen, ook niet als dat gaat om voorkeur van geslacht. Gevoelens zijn vrij!! Ik snap wel dat sommigen het er moeilijk mee hebben, (ook zij hebben op dat gevoel alle recht) maar degene die de voorkeur heeft, heeft het ook moeilijk. Die voelt zich schuldig en wordt veroordeeld!!
Groetjes Ivy
 
hey, ik snap je gevoel best hoor, k ben nu 19 jaar en 10 weken zwanger,ik heb in gedachte dat een meisje leuk is, dan zie ik dat voorme als ze 16 is dat we samen stappen of winkelen echt leuk, maar mn vriend zou graag een jongetje willen, lekker smaen stoeien en stier aankleden en meenemen naar autoraces ect. als het straks een meisje zou zijn zou ik me een beetje schuldig voelen denk ik, dat vind ik heel klote.. we ik heb ook veel leuke meiden namen in gedachte en vind het maar moeilijk voor een jongen.
nou succes met je zwangerschap!

Groetjes Danielle
 
hallo,

ik heb even getwijfeld of ik wel zou reageren maar ik kan het niet laten. ik zit met stomheid geslagen sommige berichten te lezen. hoe kun je nou in godsnaam zo van slag af zijn omdat het geslacht van je kindje, niet het geslacht is wat jij ervan gehoopt had. wij hebben zelf twee miskramen gehad en in onze familie - vriendenkring  hebben er trieste gebeurtenissen plaats gevonden wat betreft zwangerschappen of  bevallen. dit gaat er bij mij niet in en het doet me zelfs pijn om dit soort dingen te lezen, nee en snappen doe ik het niet.

liefs kim  
 
Nee, nogmaals ik kan het ook niet snappen. Er zijn zelfs moeders die jaren na de geboorte van hun kind er nog steeds mee worstelen. En die beweren niet een leuke kraamtijd te hebben gehad hierdoor en ' het moesten verwerken'.... ik schrik hier van hoor!
 
Pfff, wat een reacties in 1 dag tijd!

Voor degenen die mijn verhaal goed gelezen hebben: heel erg bedankt voor jullie woorden.

Voor de anderen: leer toch eens lezen!!!
Ik heb niet geschreven dat ik me schaam voor mijn gevoel. Voor eerlijke gevoelens hoef je je NOOIT te schamen en dat doe ik dan ook niet. Een schuldgevoel heb ik ook  (nog) niet. Ik heb een gevoel waar ik zelf van baal, omdat ik me niet zo wil voelen. Mijn kindje is voor 100% gewenst en ik geniet van elk schopje dat ik ervan krijg. Het heeft alleen niet de sexe waarvoor een voorkeur in mijn gevoel is geslopen.

Ik heb ondertussen een gesprek gehad met mijn vk en ik lees het hier ook in de reacties: het komt zo ontzettend vaak voor! Van haar kreeg ik een compliment voor mijn realistische kijk op mijn gevoel zonder mijn gevoel teniet te doen. Ze heeft de ervaring dat dit een belangrijke sleutel is tot het verwerken van de teleurstelling en ik heb ook goede hoop dat ik mijn kindje niet alleen volledig gewenst in mijn armen kan sluiten, maar ook gelukkig zal zijn met de sexe die het heeft.
Elke dag kom ik er weer iets verder mee.

Na vandaag ben ik optimistisch dat het me zal lukken mijn teleurstelling om te zetten in blijdschap en geluk.

Bedankt,
Leontine (21w+3d)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan