tromboseneiging??

A

ANONYMOUS_USERNAME

hoi allemaal,
Na twee keer een miskraam en een buitenbaarmoederlijkezwangerschap te hebben gehad heeft de gyn besloten om mijn bloed na te kijken voor een eventuele aanwijzing alles was goed maar ik moet me opnieuw laten prikken voor tromboseneiging / stolling.
Omdat dat niet helemaal goed was.
Wie kan mij hier wat meer over vertellen? Ik hoop snel wat van jullie te horen! veel liefs diane
 
Hoi diane,
Ik denk ik reageer gelijk even want ik weet hoe belangrijk het is om op dit gebied reacties te krijgen. Ik sta zelf mijn mijn verhaal onder jou en weet dus hoe het voelt om een miskraam te krijgen. Je wilt gewoon een antwoord of reden voor deze missers. Ik heb in mijn familie een vergelijkbaar geval als dat van jou. Mijn schoonzus kreeg na een gezond kind 2 keer achter elkaar een miskraam. Al snel bleek uit het bloed dat zij wat "klontervorming" had oftewel stollingen. Hierdoor werd de placenta niet goed doorbloed en ging het 2 keer mis in het begin van de zwangerschap(eerste 10 weken. Het enige wat zij kreeg was een kinderasperine bij de eerst volgende zwangerschap zodat haar bloed verdund werd. En toen is het wel goed gegaan. Het was wel nodig om na de bevalling (van een zoon)nog 6 weken te spuiten in haar bovenbeen om stollingen tegen te gaan. Misschien heb je iets aan dit verhaal.

groetjes inez
email: gastronoom@wxs.nl
 
Hoi Diane,
Even een antwoord op je berichtje. IUI
is zoiets als een inseminatietechniek. Het is geen IVF maar op het meest geschikte moment wordt 't zaad ingebracht tot in de baarmoeder. Dit vergroot de kans op succes. Althans dat zou zo moeten zijn. Ik ben hierin beland omdat ik na 3 miskramen wat meer gerichte hulp wilde en goed onderzoek naar een eventuele oorzaak van de missers. Intussen is nu duidelijk dat er niks dramatisch aan de hand is in mijn baarmoeder of bij mijn man, echter een optimale situatie was het ook niet gezien de ontstekingsbronnen die ze aantroffen in mijn baarmoeder. Afgelopen juni is dat dus weggehaald en inderdaad binnen 3 maanden was ik spontaan zwanger zonder hormonen en IUI(inseminatie). Dat het nu weer mis is is dit keer zowieso niet te wijten aan iets in mijn lichaam maar simpelweg aan de delingen in het vruchtje. Het was niet goed. Het wordt inderdaad wel steeds moelijker om te genieten van een zwangerschap. De eerste 3 maanden doe ik dat dus ook niet om mezelf te beschermen tegen weer een misser. Eigenlijk moet je dat niet doen maar het is moelijk om te negeren. Ik heb het er best wel moeilijk mee dat het nu al voor de 5e keer gebeurd, maar aan de andere kant ben ik heel nuchter en weet ik dat de natuur dit soort dingen zelf regelt en oplost. Weet je wat het ook is; ik put heel veel troost en positiviteit uit het feit dat ik al een dochter heb. Dat is natuurlijk moeilijker voor al die vrouwen die dat niet hebben en ook meerdere miskramen meemaken. Ik heb gelukkig het moederschap mogen meemaken en doe dat nog steeds. Het heeft altijd twee kanten; dit maakt het zoals ik net zei soms gemakkelijker en soms besef je juist daar door weer wat je mist.
Ik wil en meot voor mezelf en mijn gezin positief blijven en zo zit ik ook in elkaar en hoop dat jij dat ook op kunt brengen. Je weet voor jezelf dat je in ieder geval zwanger kunt raken en nu maar wachten op het moment dat het wel goed gaat. Negativiteit of jezelf heel down voelen werkt daarbij echt niet in je voordeel.
Veel sterkte en laat nog eens wat van je horen
Groetjes Inez
 
Hai Diane,
Wat leuk dat je zo snel reageert. Heb jij dat ook dat je de dingen van je af wilt praten met "lotgenoten"? alsof het dan gemakkelijker wordt. Goh het is inderdaad rot voor je dat je zusje nu zover zwanger is. Ik weet hoe het voelt; je gunt het haar van harte maar vraagt jezelf wel af waarom ik niet?? Ik had een beetje hetzelfde met mijn vorige en "huidige zwangerschap". Wij hebben een eigen zaak; een restaurant en mijn collega was een dik half jaar zwanger toen ik in maart/april ook zwanger was. Toen ging het zoals je weet mis en dan loop je dus nog maanden met elkaar te werken. Het was voor haar de eerste dus zij wilde van mij ook vaak wat ervaringen of dingetjes weten. Dat was best wel eens pijnlijk. Je wilt wel heel oprecht spontaan zijn maar hebt het soms moeilijk met jezelf. De laatste zwangerschap(nu dus)waren we op maandag net bij de gyneacoloog vandaan waar we hoorden met 8,5 week dat er weer geen hartje was en vervolgens kom ik thuis en komt net die collega gezellig langs met haar nu 2,5 maand oude kindje. Ook op zo'n moment is het even slikken.Bij mij is het toch voortdurend doorgaan i.v.m. de zaak dus het leidt gelukkig wel af. Soms heb ik wel eens zoiets van laat mij even alles rustig verwerken, als ik weer een baaldag heb,maar je hebt er niks aan. Ik weet wel als het nu loskomt, want het is nu na dik twee weken nog steeds niet begonnen, neem ik even een middag voor mezelf. Het was de laatste miskraam zo raar gegaan dat ik (je gelooft je oren niet) het vruchtje ben verloren terwijl ik in het restaurant aan tafel stond. Vervolgens ben ik snel naar boven gegaan(wij wonen boven de zaak) heb het "vruchtje opgevangen" en ben gewoon weer verder gegaan met mijn werk omdat het te druk was om boven te blijven. Dat wil ik dus niet weer dat gaat me iets te ver en te geforceerd. Ik ben zelf nu echter bang dat het een keer ziekenhuisopname wordt want er is in de verste verte geen begin. Het gekke is dat als ik niet bij de gyneacoloog zou zijn geweest had ik het niet eens officieel geweten omdat ik helemaal geen bloed heb verloren. Wat ik me trouwens afvraag; zat er bij jou tussen je 3 zwangerschappen veel tijd of zit alles relatief kort op elkaar en ben jij telkens gecurriteerd? wat is jouw ervaring daarmee? Ik hoop echt oprecht voor je dat de 4e keer scheepsrecht is. Ik hoop dat ik het je nog eens mag "horen zeggen" Veel sterkte en hou contact
Lieve groet, Inez
 
Hoi Diane,
Toevallig om te lezen dat we de laatste 2 zwangerschappen een beetje rondom dezelfde tijd zaten. Jij zat je laatste zwangerschap eind augustus en ik teste positief op 12 september. Best wel snel dat je nu alweer ongesteld bent of bent geweest. Dat is een goed teken. Het lichaam herstelt zich dan relatief snel. Wij zijn eigenlijk al bezig vanaf december 2000 dus eigenlijk al 3 jaar. Ik raakte niet erg snel zwanger dus mijn eerste zwangerschap was in augustus 2001 die ging met 7 weken al mis. Daarna was ik pas (alweer in augustus) begin augustus 2002 weer zwanger dus bijna een jaar ertussen. Oh nee tussendoor ben ik nog even zwanger geweest maar dat was echt heel kort. De zwangerschap van augustus 2002 duurde 11 weken, dacht ik, maar was met 9 weken achteraf gezien al mis. Heb toen met 6 en 8 weken een echo gehad en alles leek goed, dus niet. Dat was nummer 3 en de enige keer dat ik gecurriteerd ben. En dat was alleen vanwege de situatie. Ik moest toen hals over kop uit Spanje terug komen vanwege het plotselinge overlijden van mijn schoonmoeder, direct thuis ging het bij mij mis en toen heeft de desbetreffende gyneacoloog mij eigenlijk de curritage opgedrongen wegens de begrafenis e.d. Dat was toen allemaal heel beladen en emotioneel, dus curriteren is vanaf toen een mindere optie gebleven in mijn beleving. Oke toen in januari bij die kliniek beland; in maart zwanger(keer 4) in mei alles weer weg en de laatste in september en gelukkig ziet het er nu naar uit dat het wel spontaan komt. Vanmorgen ben ik apart nog naar de kliniek gereden om bloed te prikken.Ze kunnen aan je progesterongehalte enzo zien of hetlichaam al aan het ontzwangeren is. Ik had ineens zoiets van; ik wil weten hoever mijn lichaam is. En vanmiddag was er een beetje bloed dus ik hoop dat ik het vruchtje volgende week kwijt ben. Ik verbaas me trouwens over jouw opmerking dat je de laatste keer zoveel pijn had en bloed verloor. Dat heb ik tot nu toe nog nooit op die manier ervaren. Zo zie je maar weer dat het bij iedereen anders gaat. Ik heb natuurlijk de laatste keer wel flink krampen gehad maar het was te doen. Ik blijf nog steeds stilletjes hopen op een goede afloop, ik ben nu 33 jaar en geef mezelf nog 2 jaar. Wie weet kunnen we volgend jaar tegen elkaar zeggen"we zijn zwanger" en het gaat goed!!

Lieve groetjes Inez
 
Hai, ben ik weer.
Zat je er even doorheen??? Volgens mij is het de periode van het jaar. Ik had de afgelopen week ook een paar dipjes. Gemakkelijk al die welgemeende en goedbedoelde opmerkingen over leeftijd en het feit dat je wel zwanger kunt worden. Ik weet ik troost mezelf ook vaak met die gedachte maar het blijft natuurlijk altijd knagen. We hebben een stel goede vrienden die 8 jaar hebben gedoktert zonder aanwijsbare reden waarom het nu niet lukte. Zij hebben inmiddels een kindje geadopopteerd en gaan nu voor een tweede adoptie. Kijk zoiets relativeert voor mij ook wel een en ik zeg dan ook tegen mezelf; ik heb er een van eigen vlees en bloed laat ik mijn handjes dichtknijpen. Maar het volgende moment baal je weer als een stekker. Vooral als diezelfde kleine meid dan vraagt; mama wanneer krijg ik nu eens ee broertje of een zusje. En ondanks dat ze van niks weet vangt ze toch dingen en signalen op. Van de week zegt ze zoiets van; bij jou gaat het niet altijd goed in je buik he mam?? Hoe komt dat? Nou leg dat dan maar eens rustig uit. Weet je soms als ik zo om me heen hoor lijkt "de miskraam" wel iets van deze tijd te zijn, je hoort het zoveel. Een kennis van ons heeft afgelopen vrijdag zijn kindje van 30 weken moeten begraven. Opeens kreeg ze weeen en bleek op de echo dat het kindje helemaal niet goed was. Vervolgens hoor ik iets over een leidster van de peuterspeelzaal(waar Sacha op heeft gezeten) dat die was ook opgenoem met 26 weken. Kreeg zelf een onsteking en kindje werd geboren. Heeft het ook helaas niet gered. Kijk in zulke gevallen durf ik ook hardop tegen jou te zeggen; we moeten blij zijn dat wij(of ons lichaam)het iets eerder afbreekt. Ik ben het met je eens dat het ondanks dat toch KLOTE blijft. Zoals ik gisteren al zei: wij zeggen(schrijven) volgend jaar ook tegen elkaar; YES WE ZIJN ZWANGER EN HET GAAT GOED!!!!!!!

Lieve groet, Inez
 
Hoi,
Ik heb een berichtje gezet onder jouw laatste reactie (bij mij dus). Nu kan ik hetzelfde nog een keer kan zeggen maar hierbij verwijs ik even naar de lange lijst bij mij

Groetjes, Inez
 
Hoi Diane,

Wat me nu toch is gebeurd vandaag. Kom net terug uit het ziekenhuis. Vandaag begon het vloeien iets meer los te komen. Maar om 11.00 uur werd het zo erg dat ik praktisch niet meer van het toilet af kon komen. Als ik rechtop ging staan had ik binnen 5 minuten zoveel bloed en rotzooi verloren dat ik gelijk weer naar de wc kon gaan. Ben vanmiddag gelijk geholpen cq gecurriteerd in het ziekenhuis en vanavond 08.00 uur was ik weer thuis. Ben nu dus echt alles gelijk goed kwijt.
Hoe gaat het verder met jou ??
Lieve groet Inez
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan