Twijfel over 3e kindje, nu of nooit.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik weet niet zo goed hoe ik zal beginnen. Zal maar beginnen met me voor te stellen. Ik ben 35 jaar en moeder van 2 dochters (1 van 4 jaar en 1 van bijna 3 jaar). Ik heb altijd 2 kinderen gewild. Dat was genoeg in mijn ogen. Ik heb nooit gedacht dat het weer zou gaan kriebelen. Om toch, nog 1 keer, en dan echt de laatste...... Mijn man wou altijd meer kinderen. Hij wou altijd al 3 kinderen. Waarom dan toch die twijfel van mijn kant? Nou mijn 2e zwangerschap was VRESELIJK. In de 11e week bleek, na hevige bloedingen en krampen, dat ik zwanger was geweest van een tweeling waarvan eentje niet goed ging. Ik heb dus een miskraam gehad van eentje en gelukkig dat de andere bleef zitten maar de zwangerschap was dus heel onzeker. Plus dat ik enorme bekkeninstabilieit heb gehad dat ik amper nog kon lopen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de bevalling (vrouw met vaginismegeschiedenis!!). Ook vind ik het best wel druk met die 2 meiden en vraag ik mezelf af of ik het wel aan kan, een derde kindje. Nu is het toch wel anders dan als ze nog zo klein zijn en met die gebroken nachten. Als ik denk om weer opnieuw te beginnen (gebroken nachten, nachtvoedingen, flesvoedingen, totaal van je afhankelijk, drukte etc) begin ik toch wel te twijfelen. Ja, over niet al te lange tijd gaat mijn tweede ook naar school en krijg je toch weer wat meer vrije tijd terug. Maar aan de andere kant vind ik het ook heel gezellig dat ik in ieder geval haar nog bij me heb. De oudste gaat sinds dit jaar al alle ochtenden naar school maar de jongste heb ik in ieder geval nog thuis. En dan mijn leeftijd. Ben al 35 jaar. Dus qua leeftijd wordt het ook kielekiele. Ja, als je leest over al die risico's die je loopt als je boven de 35 bent. Maarja, die kriebels he! Om alles nog eens mee te maken en dan echt voor de laatste keer. Dus twijfel twijfel en dat al een hele poos. Dat ik echt niet weet wat te doen. Mijn man weet het wel, die wil wel. Misschien dat er vrouwen in hetzelfde schuitje zitten als ik? Ik wacht af.
 
Hoihoi,

ik herken je verhaal hoor. Ik heb twee zoontjes van 3 en 2. Begin dit jaar heb ik ook getwijfeld over een derde. Ik heb juist altijd gedacht die komt er wel, maar kreeg toen dezelfde twijfels als jij hebt. De jongetjes worden groter en daardoor alles makkelijker, waar begin je weer aan met zoveel voedingen enzo.
Mijn tweede zwangerschap was ook geen pretje. De eerste 20 weken gingen goed en daarna kon ik bijna niks meer door bekkeninstabiliteit.

Nu ben ik onderstussen 28 weken zwanger van onze derd uk! Alles gaat prima. De eerste 3 maanden wel heel misselijk geweest, maar nu gaat het prima. Zelfs BI valt erg mee en is stukken minder dan bij de tweede.

Ik heb er erg zin in dat onze derde uk er is. Vraag me weleens af hoe het allemaal gaat en het lijkt me ook erg druk, maar dat is vooral het eerste half jaar en daarna wordt het al weer wat rustiger. Ik ga er gewoon lekker van genieten van onze drie kids.

Wat voor jou een goede keus is, weet ik natuurlijk niet. Wat ik wel weet is dat mijn twijfels weg waren toen ik eenmaal wist dat dit kindje onerweg is.

Succes met beslissen!

Groetjes babymama
 
Ik herken ook veel van je verhaal. Ik heb 2 meiden, 1 van 2 en 1 van 4. Mijn wens was altijd 2 of 3 kinderen. De eerste 9 maanden na de tweede heb ik gezegd: dit doe ik nooit meer....
Ik vond het erg druk. Ons tweede meisje was een heel ontevreden baby en dat kwam de sfeer bij ons in huis niet ten goede. Maar toen ze bijna 1 was begon het toch weer te kriebelen, ze leerde lopen en praten en ik dacht steeds maar: is dit de laatste keer dat ik dit van zo dichtbij meemaak, mijn moppie die probeert te lopen en begint te kletsen.... Als er iemand zwanger was van de derde kreeg ik steeds vaker het gevoel: dat wil ik ook. Alleen de praktische bezwaren hielden me tegen. Misselijk tijdens de zwangerschap, gebroken nachten, gehuil, 10 keer voeden op een dag, geen ritme.... Mijn man had dezelfde twijfels. We hebben gekozen om ons hart te volgen en nu ben ik 23 weken zwanger van ons derde en ik vind het geweldig. Misselijkheid viel me erg mee tot nu toe en onze dochters vinden het geweldig dat er een baby in mijn buik zit. En als ik hun samen zie spelen, ben ik zo blij met onze keuze en dat het gelukt is en dat we straks nog een meisje gaan krijgen... Het zal vast wel weer heel druk worden, maar dat zie ik als inversteren...
Mijn tip is dus: volg je hart! En laat al die praktische punten gewoon voor wat het is. Het is je al 2x gelukt, dus de derde gaat je ook zeker lukken. Succes ermee!
 
Bedankt voor jullie lieve reacties. Het is inderdaad een kwestie van je hart volgen. Het is ook typisch dat je nu opeens overal gezinnen ziet met 3 kids!! Alsof ze je iets duidelijk willen maken. Maar ik weet nog niet wat we gaan doen. Ook omdat mijn zus en ouders adviseren om het niet te doen. Zij hebben me meegemaakt hoe ik was tijdens die 2e zwangerschap en na de tijd en ik zat toen niet helemaal lekker in mijn vel. Mijn 2e kindje had het kiss syndroom  en was een huilbaby. Pas na 9 weken kwamen we bij een manuele therapeut die haar in 2 behandelingen veranderde van huil- naar een blije baby. Pas toen kon ik met genieten beginnen maar dat lukte niet zo goed omdat ik zelf dus niet zo happy voelde. Zelf denk ik vanwege die hele zwangerschap, miskraam en  een start  met een huilbaby. Daarom  ga ik volgende week ook eerst praten met mijn huisarts om eens  wat meer te horen en ook over de risico's vanwege  mijn leeftijd. Nou, wordt vervolgd. Doeg.  
 
Hoi Hoi.. Het lijkt net of mijn verhaal hier staat.. Ik ben op dit moment ook erg aan het twijfelen, word ook 35, moet een jaar stoppen met medicatie als ik wil zwangeren en heb ook 2 kids van bijna 4 en bijna 3 (hier zit maar 11 maanden tussen).. alleen zijn het jongens.. haha.. Ook hier: zie op tegen de praktische bezwaren maar het kriebelt wel behoorlijk.. omdat ik van de 2e niet gepland zwanger raakte en we in die tijd een heftige periode hebben gehad, dachten we ook klaar te zijn met 2.. Maar toch zou ik graag nog een keer echt bewust willen zwangeren.. Ook met de kans op bekken instabiliteit etc. Ik ben ook bang dat de balans en de rust  die we nu weer terug hebben gevonden weer overhoop wordt gehaald.. Komen mijn zoontjes dan niet aandacht te kort met straks weer zo'n ukkie erbij.. Ondertussen kriebelt het vreselijk als ik zo'n kleintje zie. Andere vriendinnen met kinderen hebben dat helemaal niet, dus ook geen behoefte aan een 3e of meer.. Als het zo kriebelt, is dat dan geen duidelijk signaal ondanks alle twijfels en bezwaren?? Dus als er nog meer ervaringen zijn, hoor ik het graag! Wat heeft jullie geholpen toch de knoop door te hakken?

Liefs, Ukkie..
 
Hallo allemaal,

Ik ben 30 jaar en moeder van 1 zoontje van 2. Ik wil graag even reageren omdat dit topic mij zo aanspreekt, ik heb namelijk ook twijfels en ik heb ze al een dik jaar. Ik heb met mijn eerste een mooie zwangerschap gehad, alleen de bevalling was iets minder, die duurde 24 uur, moest midden in de nacht met 7 cm ontsluiting alsnog naar het ziekenhuis en als  klap op de vuurpijl ook nog een totaalruptuur. Na de bevalling kreeg ik nóg geen rust omdat ik zo onder de indruk was van alles dat ik klaarwakker op bed lag. Op een gegeven moment breekt je dat natuurlijk op. Ik was bang om alles verkeerd te doen  en ik wou niet alleen zijn met de baby toen mijn man weer moest werken.
In totaal ben ik een dik jaar mezelf niet geweest, zeg maar gerust oververmoeid en depressief. Ik heb het verborgen voor de buitenwereld, daar was ik heel goed in.
Mijn zoontje was  een onrustig kind, hij was gefrustreerd omdat hij veel meer wou dan hij kon en hij voelde mijn onzekerheid ook aan natuurlijk.

Nu hij  kan praten, rennen en lopen gaat alles veel beter, ik ben rustiger en veel meer ontspannen. Hij is ook rustiger en meer ontspannen!
Het gaat nu  ongeveer een jaar al veel beter met ons en toen kwamen de kriebels voor een tweede!
Nog wel twijfels hoor omdat het nu zo fijn gaat in ons gezin en ik niet hetzelfde weer wil meemaken + ik heb na de bevalling wat last gekregen van mijn schaambeen, vooral als ik ongesteld moet worden voel ik het...hoop echt niet dat ik straks ook last krijg van bekkeninstabiliteit.
Ik twijfel dus al een jaar, heb al 2x de pil laten staan en ben ook alweer begonnen.
Nu schrijf ik al een tijdje mee op het topic: wie  stopt er  in het najaar met  de pil?
Daar hebben ze me aangestoken met hun enthousiasme en ik  heb  eergisteren mijn  allerlaatste pil geslikt!
Ik  wil  toch meer kinderen en  ik zou het leuk vinden als ze ook nog wat aan elkaar hebben....waarom dan niet nu?!
Ik moet niet  langer twijfelen piekeren want dat helpt niets, zou het helpen als ik straks een positieve test in handen heb???

Ik denk nu zo: als ik weer last krijg van die nare gevoelens vlak na de bevalling dan ga ik meteen naar mijn huisarts en praat erover....er zal toch wel wat voor de krijgen zijn??

Ik hoop dat jullie je hart volgen en op je kriebels reageren.....nu het nog kan....Iemand op het topic zei tegen mij: ik heb nog nooit iemand gehoord die spijt had van zijn kinderen maar wel mensen die spijt hadden dan ze te lang hebben gewacht met kinderen!

Liefs Conny
 
 
Hai,

Hier nog iemand die toch getwijfeld heeft om wel of niet te gaan voor een 3e. Maar ja het begon bij ons allebei te kriebelen. Wel wilden toch nog heel graag 1 keer zo'n lief klein hummeltje in onze armen sluiten. Daarom hebben we toch besloten om ons gevoel te volgen, want inderdaad als je later spijt krijg dat je er niet voor bent gegaan, dan kun je dat niet meer terugdraaien. Inmiddels ben ik bijna 18 weken zwanger en superblij. Onze meiden van 4 en 2 zijn ook helemaal betrokken bij deze zwangerschap. De baby is nu al verwend hahaha. Ik krijg zoveel kusjes op m'n buik voor de baby. Superleuk. Achteraf kregen wij al te horen van vrienden van ons dat ze 't wel vreemd vonden dat wij nooit de jongensnaam bekend hebben gemaakt. Tja wie weet was er na de geboorte van onze jongste toch een toen nog onbewust verlangen naar een 3e kindje.
Nou ik wens jullie succes met jullie keuze. Het belangrijkste is dat jullie er allebei achterstaan. Laat je nog even horen wat jullie besloten hebben?
 
Hoi Sproet,

Wat een herkenbaar verhaal! Na mijn tweede (of zelfs al tijdens de zwangerschap van de tweede) heb ik geroepen, nooit meer! Heb geen makkelijke zwangerschappen en bevallingen gehad, maar bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Na een jaar begon het toch weer te kriebelen.
Ook ik heb veel getwijfeld, wel of niet. Praktisch, financieel, hoe gaan we het doen?
Iets wat ik bij nummer 1 en 2 nooit heb gehad. Maar uiteindelijk hebben de kriebels het toch gewonnen.
Ik ben zelf 34 jaar en mijn kinderen zijn inmiddels 4 en 2,5  jaar. Ik wilde ook niet al te oud zijn als ik weer zwanger zou zijn, dus begin september 2007, heb ik de implanon laten verwijderen. Helaas is mijn cyclus nog steeds niet (normaal) op gang en ben ik alweer bijna een jaar verder. Mijn verlangen naar nr 3 wordt alleen maar groter en mijn twijfels steeds kleiner.

Ik wil je veel succes wensen met je verdere beslissing!

Groetjes Suus
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan