Hai,
Onze zoon, nu 2 jaar en 9 maanden, had ook regelmatig last van oorontstekingen. De eerste anderhalf jaar is hij nooit bij de dokter geweest. De dokter keek dan ook raar op toen ik ineens in de spreekkamer zat. Onze zoon bleek een dubbele verwaarloosde oorontsteking te hebben. Wat voelden we ons schuldig. Hij greep namelijk nooit naar zijn oren en koorts had hij ook nog niet gehad. De arts schreef hem penicelline voor. Ik zei nog dat ik daar allergisch voor was, maar omdat onze zoon nog nooit medicijnen had gekregen, kon hij niet allergisch zijn. Dat hebben we geweten!
Binnen 1 dag stonden de blaren op zijn billen! Het huilen stond ons nader dan het lachen. Weer naar de dokter. Eerst moest alles uit zijn bloed zijn voordat hij wat anders voorgeschreven zou krijgen. Inmiddels ben je dan bijna een week verder en loopt dat kleine jochie nog steeds met die dubbele oorontsteking. Hij sliep wel goed, maar zodra hij wakker was, gilde hij het uit van de pijn.
Na die tijd zat ik gemiddeld 2x in de maand bij de huisarts vanwege oorontstekingen. De buisjes werden iedere keer vooruit geschoven, want hij wilde het eerst even aankijken. Het is je eerste kind, dus je gaat op de dokter af. Ik heb trouwens ook verder geen problemen met hem, want het is een prima arts. Tussendoor zag hij Björn ook op het consultatiebureau en dan keek hij ook extra naar de oren.
Afgelopen zomer (2004) hadden we heel even rust om in september weer van voren af aan te beginnen. Toen was ik het zat. Ik zag de winter alweer aankomen. En ja hoor, ik kreeg gelijk. Björn kreeg niet eens de kans om aan te sterken, want dan had hij de volgende verkoudheid en oorontsteking alweer te pakken.
Uiteindelijk naar de KNO-arts. Zij was vrij direct en binnen 5 minuten had zij besloten dat Björn in aanmerking kwam voor buisjes. Eindelijk!!!!
De afspraak werd gemaakt voor 5 januari dit jaar. Vlak voor Kerst begon Björn te hoesten en had hij verhoging. Ik belde de dokter wat ik moest doen, want ik zag de bui al hangen; met koorts krijgt Björn geen buisjes en 41 graden koorts was voor hem heel normaal. De dokter had zelf dienst met kerst, dus hij wilde het nog even aankijken, maar ik mocht hem altijd bellen.
Met Kerst ging het inderdaad wat beter, tot 2e Kerstdag 's middags. Hij begon weer wat meer te hoesten. De maandag na Kerst ging het wel weer, tot ongeveer 15.00 uur. Ik de huisarts bellen. De assistente zei dat als ik gelijk kwam, ik precies achteraan aan kon sluiten, dus zo gezegd zo gedaan. Weer een kuur gekregen.
Van maandag op dinsdagnacht hebben we de rotste nacht uit ons leven gehad. Björn was vreselijk benauwd en kon niet langer dan 10 minuten liggen. Geheel tegen onze principes in, hebben we hem bij ons in bed genomen. Slapen deden we alle drie niet, maar zo kon ik hem in de gaten houden. Dinsdagmorgen de huisarts weer gebeld en aan de assistente gevraagd of de huisarts tijdens visite rijden langs kon komen. (dit was een andere assitente dan maandagmiddag) Ze vond dat ik te overbezorgd was en ik moest de kuur een kans geven om te reageren. Ik werd zo vreselijk kwaad dat ik zei dat als de dokter niet kwam de kuur misscien wel helemaal geen kans zou krijgen! Ze zou het wel met de dokter overleggen en als hij niet kwam, dan zou ze me terug bellen.
Tussen de middag ging het echt niet meer. Björn had inmiddels een blauwe neus, blauwe lippen en blauwe nagels en zijn ogen draaiden steeds verder weg.
Ik weer de huisarts bellen en toen kreeg ik hem zelf aan de telefoon, omdat hij lunchen was. Binnen 5 minuten was hij er (ondanks de pak sneeuw) en binnen 5 minuten had hij het ziekenhuis aan de telefoon. De assistente vroeg ook nog of ik niet langs kon komen met hem. Hij had inmiddels 41,6 graden koorts en er lag 15 centimeter sneeuw in Friesland. Ik vroeg haar of ze een gaatje in haar hoofd had.
Björn is met spoed opgenomen en hij bleek maar 52% zuurstof in zijn bloed te hebben. Hij is gelijk aan een infuus gelegd, kreeg een snor in en een aparte kamer.
Het is echt kantje boord geweest. Iedere keer ging het alarm af en dan moest er weer zuurstof bij gegeven worden. De kinderarts stond hier ook versteld van. 's Avonds zat hij op 4,5 liter per minuut aan extra zuurstof. Normaal ligt het maximum rond de 2 liter. Verder kreeg hij een antibioticum (iedere 4 uur), om de 2 uur moest hij puffen, 4 minuten lang en hij kreeg prednison. Hij werd volgestopt met medicijnen. Er is 2x een thoraxfoto gemaakt.
Hij bleek een hele zware longontsteking te hebben! Door alle oorontstekingen had hij niet meer genoeg reserves om dit te trotseren.
3 januari werd hij uit het ziekenhuis ontslagen. 5 januari moesten we terug voor de buisjes. Hij zag het ziekenhuis en riep heel hard; NEE!
De buisjes waren een peulenschil.
Björn bleek al ruim een jaar zichzelf niet te horen. Zijn praten bleef daardoor enorm achter. Zijn motoriek is daarentegen dubbel zo hard gegaan.
Nu hij buisjes heeft, gaat het prima. Per dag hoor je verbetering aan zijn woordjes. Een achterstand van een jaar heb je natuurlijk niet binnen 4 maanden weggewerkt, maar we zitten op de goede weg.
Morgen gaan we voor het eerst naar het audiologisch centrum. De artsen en wij willen toch wel graag weten of hij blijvende schade opgelopen heeft. Doof is hij zeer zeker niet, maar ik kan niet met zekerheid zeggen of hij alle klanken hoort. Hij slaat vaak de eerste letter van een woord over.
Vorige week had hij een loopoor, druppeltjes voor gekregen en het is weer over. Dat was de eerste keer na januari.
Het is weer een gezonde vrolijke jongen.
Het is een lang verhaal, maar het lucht wel op om het eens op te schrijven.
De assistente heeft een reprimande gekregen, omdat ze me niet serieus nam. We zijn niet van diehardlopers, maar als we komen dan is er ook echt wel iets aan de hand en zeker als het om kinderen gaat, kun je niet voorzichtig genoeg zijn.
Caroline
