vader in stress als zijn kind huilt.... klinkt bekend?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,
heb nog nooit eerder gereageerd, maar wel altijd met veel aandacht en plezier de reacties van anderen gelezen. Nu echter moet me zelf iets van het hart, wat in het kader van huiluurtjes 's nachts past.

Gelukkig komt het niet al te vaak voor, maar met periodes, maar onze zoon van nu ruim 9 maanden wordt dan ook 's nachts wakker, en weigert dan weer in slaap te vallen. Wil niet in bed blijven, staat rechtop te huilen in bed in zijn slaapzakje en wordt hysterisch als je na het troosten weer weggaat. Op schoot in slaap wiegen werkt met heel veel geduld, met het risico dat hij weer wakker wordt zodra zijn hoofd zijn bedje weer raakt. En zo ben ik snel een paar uur verder als het tegen zit.

Ik zeg met nadruk 'ik' want hier zit ook mijn probleem. Mijn man kan er absoluut niet tegen wanneer onze zoon huilt, laat staan 's nachts, wanneer hij er wakker van wordt of wanneer we er niet van in slaap komen.
'Er niet tegen kunnen' betekent: uiteindelijk volslagen over de rooie gaan. Als hij te lang huilt zijn kamer binnen stormen, schreeuwen, hem uit bed halen en wakker houden onder het motto "jij wilt niet slapen, dan blijf je ook maar wakker'.
Dus ga ik bij de geringste kik mijn bed uit, en probeer hem zsm weer te laten slapen, uren lang met hem rondlopen wanneer nodig etc. Iets wat ik op zich niet het ergste vind, mits het er maar voor zorgt dat er geen scene komt. Wat ik af en toe  niet kan  voorkomen, omdat ik hem niet tijdig stil krijg.....

En, zoals jullie wel verwachten: ons kind is verder echt fantastisch! Hij is lief, lacht de hele dag en kan al veel voor zijn leeftijd. En zijn vader is straalverliefd op zijn kind, zolang het lachen maar blijft...

Mijn man wordt ondertussen  bijna overspannen door deze stress, net als ik. Ik  verwacht geen pasklare antwoorden of tips, maar ben al blij mijn verhaal kwijt te kunnen.  

 
Jeetje Danielle, ik wil je even sterkte wensen.
Helaas geen tips of herkenning sorry. Hier namelijk een moeder die vaak 's nachts door het gehuil heen slaapt en een geduldige vader die er dus vaak uitgaat.

Succes
 
Hoi Daniella,

Ik had dit zo kunnen schrijven. Ik had jij kunnen zijn. Zelfs mijn dochter is ook 9 maanden.  
Ken je die reclame van het korte lontje, mijn mannetje heeft hier ook zo af en toe last van. En helemaal  als Sigrid de hele nacht loopt te spoken.
Als hij een drukke week achter de rug heeft helemaal, dus vertikt hij het om ook  af en toe zijn bed uit te gaan. Normalitair  hebben we de afspraak dat we om en om het bed uitgaan. Maar goed, als  het jank door gaat, zegt hij gewoon  ijskoud, van Petra  zorg dat ze de kop houd. Het is niet dat hij haar wat aan zou doen, maar hij kan soms wel tegen haar  zijn stem verheffen of haar een beetje  ruw aanpakken.  Ik loop de boel dan altijd maar te sussen en zeg dat hij het op die manier alleen maar erger maakt. Dat het dus helemaal niet helpt als hij zo doet.
Maar ik word hier ook soms wel moe van. Letterlijk en figuurlijk!!! Want als er op zo'n nacht alle last op mijn schouders rust, ben ik de volgende dag gekraakt en voor mij als mama gaat alles dan gewoon door. Ook als ik moet werken (doe ik ook 4 dagen in de week).
Het gebeurd gelukkig niet vaak.  Verder is Sigrid een heerlijk meid en is erg lief. Ook haar papa vindt haar het liefste op aarde als er niet gehuild wordt.
Wat een herkenning he?! Als het weer een nacht "bal" is geweest, spreek ik het altijd nog wel een keer met hem door. Op een moment dat hij lekker rustig is en mijn "kritiek" aankan.  En zeg ik op een rustige manier, dat hoe hij reageerde die nacht niet acceptabel is. En dat het helemaal niet helpt. Ik geef aan hoe ik het doe en probeer wel met hem op een lijn te blijven. Ik zou ook zeker zorgen dat dit bij jullie ook zo is, want dat zorgt ook voor s'nachts voor een goede sfeer.
Ik had vannacht dus ook weer zo'n nacht. Ik heb er ook vanmorgen  een stukje over geschreven op dit forum, met het onderwerp "slapeloze nacht". Hier kun je ook mijn tip van  mijn CB lezen.

Succes!!!
 
Hoi,
Ik zou hier even over praten met een opvoedingdeskundige of ga naar volgens mama .nl
dat je partner zo begint te screeuwen werkt niet echt motiverend vaak demotiverend! anders kijk even bij de bibliotheek voor meer info.
Er bestaat altijd nog de kans dat je kindje juist door dit gedrag van de vader niet meer z'n leuk kind blijft en vaak het gedrag van papa na gaat doen.
Met als gevolg twee vervelende mensen en een kind wat zelfs bang word van z'n eigen papa.
Kinderen zijn vaak een ster in het kopieeren van gedrag van de ouders .
Ik bedoel dit niet verkeerd ,maar hoop dat je er iets mee kunt

groetjes monique
 
Ik heb juist een man die nergens wakker van wordt, dus ik ga er meestal uit als een van onze dochters wakker wordt. Als het te vaak op een nacht gebeurt, maak ik hem wel wakker, zo van het is nu jouw beurt.
Advies heb ik voor je dus niet helaas, maar er samen over praten lijkt me een goed begin.
 
Die mannen ook he... Op zich klinkt je verhaal erg bekend. Mijn dochter (inmiddels 2 jaar) huilde de eerste drie maanden verschrikkelijk veel en hard en lang en aaaarghh. Daar heb je al helemaal geen puf voor maar mijn man kon er inderdaad ook niet tegen en ging dan ook nog lopen zeuren en driftig lopen doen. Hopeloos werd ik ervan. Toen ik (ja ik, man stond er niet achter in het begin) ben gaan inbakeren ging het een stuk beter. Nu nog kan hij niet tegen babygehuil... wat een leuk vooruitzicht wordt want ik ben net zwanger van de tweede. Bij een oppaskindje dat hier af en toe is kan hij ook niet tegen het gehuil. Ik weet nu dat het ophoudt (dat huilen) en hoop dat hij dat ook snapt. Maar moeilijk is het wel. Je bent al helemaal kapot van dat gebroken slapen en dan ook nog zo'n man die tegenwerkt.

Als mijn dochter nu huilt (voor bij het slapen gaan) dan ga ik er 1 keer heen. Zodra ik weet dat alles goed is (gegeten, schone luier, niet te warm of te koud) dan is het klaar. Naar binnen gaan zonder iets te zeggen, aai over de bol (meestal was ze dan ook weer stil) en dan weer weggaan. Het helpt echt. Gewoon volhouden. Die ukkies hebben meer door dan je denkt en weten heel goed hoe ze jou kunnen dwingen om naar ze toe te komen. Maar ik heb nog nooit een mama gezien waar er "gek" op haar voorhoofd staat. Dus een beetje hard zijn   helpt soms wel.

Wat die mannen betreft, het is maar goed dat zij geen kinderen hoeven te krijgen. Was de mensheid al eeuwen geleden uitgeschakeld.

Suxes
 
Het spijt me zeer, maar dit kan gewoon niet! Tekeer gaan tegen je kind omdat het huilt!? Ook al is het midden in de nacht, het kind doet het niet express. Dat je dan zo tekeer gaat kan ik met mijn pet niet bij. Wij als volwassenen kunnen dingen beredeneren en dingen doorzien, dat kunnen die kleintjes nog niet en ook al lijkt  iets soms voor ons onbenullig, voor zo'n kleintje kan iets dan heel groot zijn en heeft dan aandacht/troost nodig en geen grote bek van een hysterisch vent! Laat ze eens lekker nadenken! Dat het zijn nachtrust kost, jammer dan. Dat haal je dan maar weer een keer in. Dat kunnen wij mamma's toch ook (hoewel ik me de laatste keer dat ik genoeg heb geslapen niet meer kan herinneren...)

Ik heb ook wel eens een kort lontje maar bedenk me dan altijd op tijd dat het geen nut heeft uit te vallen. Je kind wordt bang voor je en begrijpt het toch niet. Werkt alleen aafrechts. Of denken deze mannen dat het kind zo onder de indruk is van hun geschreeuw dat het denk ' je hebt gelijk pap, ik ga gelijk weer slapen'. Nee, zo'n kind wordt doodsbang voor zijn eigen vader! Moet ie zich dat maar eens voorstellen. Dat hij zo klein is en dat er een grote vent tegen 'm staat te schreeuwen. Een grote vent die 'm zou moeten beschermen en voor 'm zou moeten zorgen... Daar gaat je vertrouwen in je vader.

Kinderen zijn leuk als ze lachen, maar als ze huilen hebben ze je meestal  het hardste  nodig.
 
Die mannen moeten een schop onder hun kont krijgen!
We hebben allemaal dat we wel eens een heel enkele keer verkeerd reageren op een kind, maar dit slaat echt alles zeg!
Of je man moet overwerkt of overspannen zijn, misschien dat dat meespeelt?
Anders heb ik er geen goed woord voorover.
Het enige wat ik als tip kan geven: praat hier over met je man, net zolang tot dat je samen tot een oplossing komt. Want ik mag aannemen dat je man het ook heel vervelend vindt dat hij zo reageert? Dan moet je hem helpen, maar ook duidelijk maken dat je dit niet accepteerd.

Succes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan