Nee, mijn vrouw is meestal aanwezig en ik denk dat dat juist het punt is. Verder ben ik ook erg onzeker over de situatie. Morgen is het extra spannend omdat mijn vrouw 7 uur weg blijft. Zoals je zegt; komt vast wel goed, maar ik ben er nu al erg zenuwachtig over.
vader in stress als zijn kind huilt.... klinkt bekend?
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hoi,
Ik las een keer de tip om oordopjes in te doen. Je hoort je kindje dan wel maar het komt veel minder scherp binnen waardoor jij ook rustiger blijft. Wie weet helpt het...
En geef jezelf de tijd. Jullie moeten allebei wennen aan de nieuwe situatie. Dus niet wanhopig worden als het chaos wordt. Volgende keer gaat het vast beter. En misschien valt het al meteen mee.
Wat bij mijn man helpt: met haar op de arm rondwandelen, door de lucht laten vliegen, stoeien.
Oh ja; en wat bij jouw vrouw werkt, werkt bij jou misschien niet maar bij jou werken andere dingen misschien weer. Dus gewoon uitproberen en kijken hoe je meisje reageert.
Veel plezier
Ik las een keer de tip om oordopjes in te doen. Je hoort je kindje dan wel maar het komt veel minder scherp binnen waardoor jij ook rustiger blijft. Wie weet helpt het...
En geef jezelf de tijd. Jullie moeten allebei wennen aan de nieuwe situatie. Dus niet wanhopig worden als het chaos wordt. Volgende keer gaat het vast beter. En misschien valt het al meteen mee.
Wat bij mijn man helpt: met haar op de arm rondwandelen, door de lucht laten vliegen, stoeien.
Oh ja; en wat bij jouw vrouw werkt, werkt bij jou misschien niet maar bij jou werken andere dingen misschien weer. Dus gewoon uitproberen en kijken hoe je meisje reageert.
Veel plezier
Hier een papa.
Ook ik word soms horendol als m'n zoontje (4wkn) huilt. Ik had dat ook met onze dochter (inmiddels bijna 7)
Het verschilt overigens wel van keer tot keer. De ene keer kan ik er goed tegen maar de andere keer (vooral als ik slecht geslapen heb) lijkt het 3x zo hard binnen te komen. Ik betrapte me hier afgelopen zondag op. De tv staat hier meestal op volume 25 tot 30 maar zondag deed het zelfs zeer aan m'n oren toen hij op 16 stond.
Ik denk dat het echt iets van papa's is. Om de een of andere reden word hij maar niet rustig in mijn armen terwijl hij dit wel doet bij mama.
Ik ben ook vrij "makkelijk" in dit soort situaties en kan de kleine makkelijk laten liggen huilen. Ligt ie bij mij op de bank en laat ik 'm lekker doorjanken. Mama komt dan vanzelf om te troosten. En ook ik kom er snachts niet uit als hij huilt. Daar is één hele simpele reden voor... Hij wordt toch niet rustig bij me.
Het meest vervelende is dat hij echt nog in de "om de 3 uur eten fase" zit en dat er een klein anderhalf uur na de voeding krampjes komen. Dus van slapen komt nauwelijks iets. Ja... Overdag dan heeft ie om de een of andere reden nergens last van.
Ik hoop dan ook echt dat het doorslapen heel snel gaat gebeuren en we beiden weer wat slaap kunnen pakken. Dit komt de relatie ook ten goede want nu is de spanning om te snijden.
Dit schrijven is dan ook een steuntje in de rug voor papa's die in hetzelfde schuitje zitten. Wij zitten nu eenmaal genetisch anders in elkaar en reageren ook anders dan vrouwen op bepaalde situaties. Ik vind het dan ook niet terecht dat wij hier op worden afgerekend. Een mama heeft het kind 9 maanden in de buik en groeit naar de baby toe. Voor mannen is er helemaal niets en dan ineens is daar een huilend, etend, poepend mensje. Je schiet in de stress en krijgt een kind niet rustig. Dat gebeurt nu eenmaal. Gelukkig zijn er moeders en die krijgen het wel voor elkaar.
Maar mannen er is hoop! Op een gegeven moment wordt alles weer stil in huis. Ja de relatie loopt een fikse deuk op vanwege deze verschillende handelswijze tussen papa's en mama's (kinderen nemen om een slechte relatie te lijmen is dan ook op voorhand kansloos, want het wordt een héél zware tijd) maar uiteindelijk komt het goed. Mijn dochter van bijna 7 is een pareltje en een schat van een meid. Onze zoon heeft nu wat opstartprobleempjes, maar ik hoop dat hij straks hetzelfde doet.
Ook ik word soms horendol als m'n zoontje (4wkn) huilt. Ik had dat ook met onze dochter (inmiddels bijna 7)
Het verschilt overigens wel van keer tot keer. De ene keer kan ik er goed tegen maar de andere keer (vooral als ik slecht geslapen heb) lijkt het 3x zo hard binnen te komen. Ik betrapte me hier afgelopen zondag op. De tv staat hier meestal op volume 25 tot 30 maar zondag deed het zelfs zeer aan m'n oren toen hij op 16 stond.
Ik denk dat het echt iets van papa's is. Om de een of andere reden word hij maar niet rustig in mijn armen terwijl hij dit wel doet bij mama.
Ik ben ook vrij "makkelijk" in dit soort situaties en kan de kleine makkelijk laten liggen huilen. Ligt ie bij mij op de bank en laat ik 'm lekker doorjanken. Mama komt dan vanzelf om te troosten. En ook ik kom er snachts niet uit als hij huilt. Daar is één hele simpele reden voor... Hij wordt toch niet rustig bij me.
Het meest vervelende is dat hij echt nog in de "om de 3 uur eten fase" zit en dat er een klein anderhalf uur na de voeding krampjes komen. Dus van slapen komt nauwelijks iets. Ja... Overdag dan heeft ie om de een of andere reden nergens last van.
Ik hoop dan ook echt dat het doorslapen heel snel gaat gebeuren en we beiden weer wat slaap kunnen pakken. Dit komt de relatie ook ten goede want nu is de spanning om te snijden.
Dit schrijven is dan ook een steuntje in de rug voor papa's die in hetzelfde schuitje zitten. Wij zitten nu eenmaal genetisch anders in elkaar en reageren ook anders dan vrouwen op bepaalde situaties. Ik vind het dan ook niet terecht dat wij hier op worden afgerekend. Een mama heeft het kind 9 maanden in de buik en groeit naar de baby toe. Voor mannen is er helemaal niets en dan ineens is daar een huilend, etend, poepend mensje. Je schiet in de stress en krijgt een kind niet rustig. Dat gebeurt nu eenmaal. Gelukkig zijn er moeders en die krijgen het wel voor elkaar.
Maar mannen er is hoop! Op een gegeven moment wordt alles weer stil in huis. Ja de relatie loopt een fikse deuk op vanwege deze verschillende handelswijze tussen papa's en mama's (kinderen nemen om een slechte relatie te lijmen is dan ook op voorhand kansloos, want het wordt een héél zware tijd) maar uiteindelijk komt het goed. Mijn dochter van bijna 7 is een pareltje en een schat van een meid. Onze zoon heeft nu wat opstartprobleempjes, maar ik hoop dat hij straks hetzelfde doet.
Ik vind sommige reacties onnodig heftig. Er word geïmpliceerd dat het kind (emotioneel) mishandeld word en ik vind niet dat er geoordeeld kan en mag worden adhv 2 bericht. Daarbij zoekt de topicstarter een plek om haar verhaal te doen en dergelijke reacties moedigen dat niet aan. Natuurlijk mag iedereen zijn mening geven en er iets van vinden maar er mag ook wel even bedacht worden wat dat met iemand kan doen.
Daarbij ben ik zelf een moeder die wel eens gestresst kan reageren als haar kind huilt en niet ophoudt (vooral met slaaptekort). Ik ben heel gevoelig voor geluid en kan dan niet meer nadenken. Ik heb zo mijn manieren gevonden om hiermee om te gaan maar als nieuwe moeder was dit in het begin wel eens lastig. Ook ik heb wel eens geroepen dat hij zijn bek moet houden. Daar heb ik me vaak genoeg schuldig over gevoeld maar ik weet dat ik ondanks dat een goede en lieve moeder ben. Ik heb hier alleen mee moeten leren omgaan. Daarmee wil ik het niet goed praten want we zullen het er vast allemaal mee eens zijn dat het niet bevordelijk is voor een kind als de ouders schreeuwt en je zijn veilige haven moet zijn. Maar we zijn ook mensen. Vergeet de ouders niet, die zijn ook lerende en het kan allemaal zwaar zijn. Ik vind wat begrip wel op zijn plaats.
Excuus voor de typfouten maar ik kan het niet aanpassen.
Daarbij ben ik zelf een moeder die wel eens gestresst kan reageren als haar kind huilt en niet ophoudt (vooral met slaaptekort). Ik ben heel gevoelig voor geluid en kan dan niet meer nadenken. Ik heb zo mijn manieren gevonden om hiermee om te gaan maar als nieuwe moeder was dit in het begin wel eens lastig. Ook ik heb wel eens geroepen dat hij zijn bek moet houden. Daar heb ik me vaak genoeg schuldig over gevoeld maar ik weet dat ik ondanks dat een goede en lieve moeder ben. Ik heb hier alleen mee moeten leren omgaan. Daarmee wil ik het niet goed praten want we zullen het er vast allemaal mee eens zijn dat het niet bevordelijk is voor een kind als de ouders schreeuwt en je zijn veilige haven moet zijn. Maar we zijn ook mensen. Vergeet de ouders niet, die zijn ook lerende en het kan allemaal zwaar zijn. Ik vind wat begrip wel op zijn plaats.
Excuus voor de typfouten maar ik kan het niet aanpassen.
Hier heb ik het zelfde aan de hand mijn vriend kan er ook niet tegen als ons dochtertje huilt en geraakt dan gestrest en soms begint ze dan te krijsen als ze hem ziet en dan doet hij er nog een schepje bovenop en schreeuwt dan ook op haar waardoor men meisje dan helemaal hysterisch word en moeilijk stil te krijgen is en ik boos word op hem omdat hij op haar begint te schreeuwen
Hier heb ik het zelfde aan de hand mijn vriend kan er ook niet tegen als ons dochtertje huilt en geraakt dan gestrest en soms begint ze dan te krijsen als ze hem ziet en dan doet hij er nog een schepje bovenop en schreeuwt dan ook op haar waardoor men meisje dan helemaal hysterisch word en moeilijk stil te krijgen is en ik boos word op hem omdat hij op haar begint te schreeuwen