Veel discussies thuis

[Anoniemm]

Sinds 2.5 jaar gaat het bij ons thuis niet zoals t graag gezie word door ons.

Dit is voornamelijk na veel opgebouwde frustratie van de jaren er voor.
Mijn man die geen baan staande kon houden, 3 kids, mijn parttime baan, thuis.
Alles is altijd van mij verwacht en ergens is dat ook mijn schuld.
Ik heb graag de controle en wil dingen altijd weten omtrent de kinderen, afspraken etc. Maar ook t huishouden bijv.
Dit is vooral voort gekomen uit dat mijn man nooit wegwijs is gemaakt in het leven en alles aangereikt kreeg. Ik daar in tegen moest overal voor vechten en had geen goede jeugd.

Het komt nu op een punt dat ik een standaard moment heb op de dag dat ik uitval naar hem waar de kinderen bij zijn. Tot een harde stem aan toe.

Onze kids, 9, 6 en bijna 4 jaar heb ik meegegeven dat ruzie ook iets normaal is en je niet altijd elke dag vrolijk kan zijn.

Maar het schuld gevoel knaagt tegen over mijn kinderen!
Ik weet dat ik gelukkig wil zijn en zie dat plaatje nog steeds voor mij met mijn man en mijn kinderen.
Ik kan echter niet uit de negatieve spiraal komen.. en mijn frustratie bewaren tot de kids slapen kan ik ook niet. Alsof het er uit MOET op dat moment.

Elke avond brengt mijn man of ik de kinderen naar bed en krijgen ze een dikke knuffel en een kus.
Maar ik wil niet dat mijn kinderen leren dat elke avond, elke dag deze discussies normaal zijn.
Of dat de kinderen zich wellicht niet durven te uiten of iets dergelijks.

Ik had gezworen nooit mijn kinderen lang durig negatieve te laten mee maken. Mijn ouders vroeger hebben nooit echt ruzie gemaakt ook niet na scheiding toen ze elkaar TOTAAL niet meer mochten.
Toch was er voor mij geen ruimte voor uiten van emotie, en bijv een knuffel van mijn ouders kan ik me niet herinneren.
Na de scheiding moest ik snel volwassen worden en moest ik sterk zijn van mijzelf.
Al hoewel ik niet in een scheiding situatie zit, lijkt het als of ik nu precies t tegen overgestelde deed van mijn ouders. Wel die harde stem, en discussies

Ik zit hier heel erg mee en lijd onder een groot schuld gevoel tegen over mijn kinderen.

Wie heeft raad?

X moeder die zo graag dingen goed wil doen voor t gezin en de kinderen.

 

[Essil]

Als ik dit lees, denk ik vooral, focus minder op schuld, want je schuldig voelen lost weinig op.
Focus op oplossingen. Welke dingen vindt je dat je verkeerd doet, en zouden die anders kunnen?
Kan je overleggen met je man, desnoods met behulp van een therapeut, over wat wel zou werken?

Werkloosheid veroorzaakt veel stress in mijn ervaring. Er bestaan ook opties om gratis loopbaan begeleiding te krijgen. Wellicht is dat vsn nut voor je partner?

 

[Anoniemm]

Ik wil heel graag mijn kinderen een betere jeugd geven dan ik ooit heb gehad.
Als ik niet de moeder ben waarvan ik weet dat ik kan zijn, dan voel ik mij schuldig.

Mijn man heeft inmiddels een baan waarbij ze tevreden zijn over hem en veel toekomst zien.

Communicatie is ver te zoeken over gevoelige dingen.
Hij is in veel heel onzeker, en ik heb bij eerdere pogingen tot communicatie mijzelf zovaak en zoveel moeten herhalen dat ik de hoop op gegeven heb om nog echt begrepen te worden.

 

[Essil]

Ik wil heel graag mijn kinderen een betere jeugd geven dan ik ooit heb gehad.
Als ik niet de moeder ben waarvan ik weet dat ik kan zijn, dan voel ik mij schuldig.

Mijn man heeft inmiddels een baan waarbij ze tevreden zijn over hem en veel toekomst zien.

Communicatie is ver te zoeken over gevoelige dingen.
Hij is in veel heel onzeker, en ik heb bij eerdere pogingen tot communicatie mijzelf zovaak en zoveel moeten herhalen dat ik de hoop op gegeven heb om nog echt begrepen te worden.

En hoe kan je die moeder zijn, die je wilt zijn? Wat heb jij daarvoor nodig? Is het echt haalbaar?

Fijn dat de werkeloosheid voorbij is!

Dingen herhalen vatten mannen al snel op als gezeur. En ik merk bij mijn eigen man dat hij een kleine opmerking al meteen opvat als zware kritiek. Dus als hij heel onzeker is, misschien wat vaker de positieve zaken benadrukken?
En zorgen dat het soms ook gewoon gezellig is, zonder op alle slakken zout te leggen.

 

[Anoniemm]

Het is haalbaar want voor de afgelopen 2.5 jaar was ik die moeder.

Ik wil begrepen worden, ik wil gehoord worden, ik wil niet tegen een muur praten. Ik heb een partner nodig, geen 4e kind.

Dit laatste weet hij en hoe ik er over denk.
Ik weet dat ik niet perfect ben, maar waarom zou ik mij zelf aanpassen of dingen veranderen om hem te compenseren en hem tegemoet te komen in bepaalde vlakken.

Voor iets anders dan ons gezin had hij een afspraak ergens.
Uiteindelijk werd het zo gedraaid: acceptatie misschien meer? En aanpassen?

Het eerste wat ik dacht was: Pardon? Dus iedereen in t gezin moet bepaalde dingen accepteren die HIJ zou kunnen veranderen, en t gezin moet zich aanpassen aan zijn tekort komingen?
Wat is dat van omgekeerde wereld.

T probleem waarvoor hij kwam lag in beginsel NIET bij t gezin. Dit was al voor wij uberhaubt een gezin of stel waren.

Naja goed lang verhaal kort, ik zie door de bomen het bos niet meer en weet even geen oplossing.

 

[Anoniemm]

Dit gezegd te hebben wil niet zeggen dat ik niet bereid ben dingen anders te doen maar ik weiger alles op te lossen en te 'accepteren' voor wie dan ook zodat het gemakkelijker word voor die gene die een issue ergens heeft.