Bij ons gaat het ook precies zo. Ik vind het wel fijn om te horen dat het bij andere dus precies het zelfde gaat.. Als ik er niet ben zorgt mijn man wel goed voor onze dochter. (Dan heeft hij ook geen andere keus haha). Maar ik moet wel precies zeggen wat hij moet doen. Ik zorg dat haar kleding/pyjama klaar ligt als hij haar moet omkleden, als ik dit niet doe legt hij haar gerust met vieze kleding in bed. Denk dat ik wel op 1 hand kan tellen hoe vaak hij haar in bad heeft gedaan, en dan ook niet op eigen intiniatief. (ze is bijna 2) Als hij haar eens naar de oppas moet brengen, moet ik zorgen dat de tas kant en klaar staat. En zodra mama thuis is komt de hele verzorging op mama haha. Het is wat, het leven van een moeder.. Maar ik doe het met alle liefde!
Verdeling thuis, hoe doen jullie dit?
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Wat vervelend dat het zo gaat. Hier werkt mij man volledig en ik op zaterdag paar uurtjes dus dat is al heel anders als bij jullie thuis. Doordeweeks doe ik alles zelf. Als me man thuis komt en er moet wat gedaan worden (vaatwasser, schone luier, douche of wat ook) doet wr dat samen. Wat betreft stuk lopen komt me man vaak zelf mee dus vaak na het eten lopen we nog even stukje met de baby en onze 8jarige zoon. Nagels knippen heeft hij van het weekend voor het eerst gedaan bij onze zoon dit meer omdat hij bang was om in vinger te knippenndan dat hij niet wou. Ik vind persoonlijk je kiest met zijn 2en voor kind dus ook met zijn 2en opvoeden en alles wat erbij hoort.
Ik herken het wel en zo te lezen is dit het geval in de meeste huishoudens..
Wij hebben een dochter van bijna 8 maanden en werken allebei 4 dagen. We hebben dus allebei één dag met de kleine thuis en de overige dagen gaat ze naar het kdv of naar opa&oma.
De dingen die je beschrijft doe ik eigenlijk ook allemaal: luiers kopen, rompers/kleertjes kopen, tasjes klaar maken, nagels knippen etc.
Ik heb hier ook met mijn man over gesproken en die gaf aan dat hij het vaak echt niet ziet en sommige dingen lastig vindt met kledingmaten etc. Eigenlijk vind ik het niet zo erg en hier is een beetje vanzelf een verdeling ontstaan: Mijn man gaat 2x per week onder de douche met onze dochter, dat is echt hun momentje geworden. Ik pak haar dan aan en droog haar af, ik geef 's avonds nog borstvoeding dus dan kan ze daarna meteen naar bed.
Ik bestel de boodschappen (en dus ook de luiers) en mijn man kookt, hij kookt dan ook meestal voor de kleine. Aangezien ik de boodschappen bestel bepaal ik wat we eten haha.
Nagels knippen doe ik, mijn man is als de dood dat hij in haar vingers knipt. Maar ik vraag hem dan om haar even af te leiden.
Kleertjes kopen doe ik, mijn man heeft er geen kijk op en geen interesse in. En ik vind het heel leuk om nieuwe dingen voor haar uit te zoeken dus dikke prima!
Andere taken in huis: mijn man ziet het niet als er iets nodig is, maar als ik hem vraag om iets te doen dan doet hij dat altijd. Tja, dat is misschien irritant maar dat gaan niet veranderen en hij helpt wel dus ik kan me daar niet zo druk over maken. Ik doe het altijd zo van: ik ga de keuken opruimen, zou jij even een stofzuiger door de woonkamer willen halen? dan kunnen we straks lekker samen op de bank chillen. Of: ik heb het beddengoed in de was gedaan, wil jij zo de bedden even opmaken?
Ik vind het geen probleem dat het zo gaat en hij ook niet. Wat ik er wel fijn aan vind is dat hier altijd alles aan kant is op het moment dat het mij uitkomt
Wij hebben een dochter van bijna 8 maanden en werken allebei 4 dagen. We hebben dus allebei één dag met de kleine thuis en de overige dagen gaat ze naar het kdv of naar opa&oma.
De dingen die je beschrijft doe ik eigenlijk ook allemaal: luiers kopen, rompers/kleertjes kopen, tasjes klaar maken, nagels knippen etc.
Ik heb hier ook met mijn man over gesproken en die gaf aan dat hij het vaak echt niet ziet en sommige dingen lastig vindt met kledingmaten etc. Eigenlijk vind ik het niet zo erg en hier is een beetje vanzelf een verdeling ontstaan: Mijn man gaat 2x per week onder de douche met onze dochter, dat is echt hun momentje geworden. Ik pak haar dan aan en droog haar af, ik geef 's avonds nog borstvoeding dus dan kan ze daarna meteen naar bed.
Ik bestel de boodschappen (en dus ook de luiers) en mijn man kookt, hij kookt dan ook meestal voor de kleine. Aangezien ik de boodschappen bestel bepaal ik wat we eten haha.
Nagels knippen doe ik, mijn man is als de dood dat hij in haar vingers knipt. Maar ik vraag hem dan om haar even af te leiden.
Kleertjes kopen doe ik, mijn man heeft er geen kijk op en geen interesse in. En ik vind het heel leuk om nieuwe dingen voor haar uit te zoeken dus dikke prima!
Andere taken in huis: mijn man ziet het niet als er iets nodig is, maar als ik hem vraag om iets te doen dan doet hij dat altijd. Tja, dat is misschien irritant maar dat gaan niet veranderen en hij helpt wel dus ik kan me daar niet zo druk over maken. Ik doe het altijd zo van: ik ga de keuken opruimen, zou jij even een stofzuiger door de woonkamer willen halen? dan kunnen we straks lekker samen op de bank chillen. Of: ik heb het beddengoed in de was gedaan, wil jij zo de bedden even opmaken?
Ik vind het geen probleem dat het zo gaat en hij ook niet. Wat ik er wel fijn aan vind is dat hier altijd alles aan kant is op het moment dat het mij uitkomt
Hier ook een mama die alles zo'n beetje regelt in de opvoeding en het huishouden.We werken allebei fulltime (ik heb nu wel 1 dag ouderschapsverlof) en mijn man werkt nog altijd thuis. Denk maar niet dat tussen zijn werk door iets gebeurt in het huishouden..het ziet er precies uit zoals ik het in de ochtend achterlaat.
Ik ben inderdaad degene die kleertjes koopt, luiers en luierdoekjes regelt, contact onderhoudt met kdv, huisarts en andere instanties, nagels knippen, aangeven wanneer het badtijd is, tassen inpakt etc.
Als mijn man al een van die taken op zich pakt, laat ik het hem ook volledig doen. Ik geef misschien nog wel eens een tip, maar hij leert gaandeweg steeds meer. Net zoals met een kind: fouten maken mag, daar leer je juist van.
Ik moet trouwens wel bekennen: als ons kind ziek van de opvang naar huis wordt gestuurd, is mijn man degene die in actie komt en zijn werk aan de kant legt. Dit ook omdat het helaas niet anders kan met mijn werk (ik ben leerkracht op een basisschool en niet in de mogelijkheid om 22 kinderen de rest van de dag alleen te laten ?)
Als het volledig loslaten je nog te eng lijkt, werk dan met lijstjes of herinneringen in zijn agenda.
Mannen blijken ook (is echt onderzocht) vaker te moeten horen over een taak voordat ze dit oppakken. Iets met verschil in de hersenen van mannen en vrouwen.
En wat betreft huishouden, daar ruziën we een keer per kwartaal over, dat verbetert iets en valt dan terug in het oude ritme. Ik heb ook geaccepteerd dat dat nooit eerlijk verdeeld zal zijn, net zoals de verzorging van ons kind (opvoeding is wel echt gelijk). Maar daar heb ik vrede mee. Ik kies nu wel mijn prioriteiten en laat sommige zaken ook wat langer liggen (strijken bv).
Ondertussen hebben we een robotstofzuiger en andere handige huishoudelijke hulpjes om ons te ontlasten. Of een poetsvrouw/-man nemen. Dan ben je meteen klaar met al het gezeur
Ik ben inderdaad degene die kleertjes koopt, luiers en luierdoekjes regelt, contact onderhoudt met kdv, huisarts en andere instanties, nagels knippen, aangeven wanneer het badtijd is, tassen inpakt etc.
Als mijn man al een van die taken op zich pakt, laat ik het hem ook volledig doen. Ik geef misschien nog wel eens een tip, maar hij leert gaandeweg steeds meer. Net zoals met een kind: fouten maken mag, daar leer je juist van.
Ik moet trouwens wel bekennen: als ons kind ziek van de opvang naar huis wordt gestuurd, is mijn man degene die in actie komt en zijn werk aan de kant legt. Dit ook omdat het helaas niet anders kan met mijn werk (ik ben leerkracht op een basisschool en niet in de mogelijkheid om 22 kinderen de rest van de dag alleen te laten ?)
Als het volledig loslaten je nog te eng lijkt, werk dan met lijstjes of herinneringen in zijn agenda.
Mannen blijken ook (is echt onderzocht) vaker te moeten horen over een taak voordat ze dit oppakken. Iets met verschil in de hersenen van mannen en vrouwen.
En wat betreft huishouden, daar ruziën we een keer per kwartaal over, dat verbetert iets en valt dan terug in het oude ritme. Ik heb ook geaccepteerd dat dat nooit eerlijk verdeeld zal zijn, net zoals de verzorging van ons kind (opvoeding is wel echt gelijk). Maar daar heb ik vrede mee. Ik kies nu wel mijn prioriteiten en laat sommige zaken ook wat langer liggen (strijken bv).
Ondertussen hebben we een robotstofzuiger en andere handige huishoudelijke hulpjes om ons te ontlasten. Of een poetsvrouw/-man nemen. Dan ben je meteen klaar met al het gezeur
Ook hier doe ik dit soort dingen vooral. Eigenlijk ook omdat ik het ergens heel fijn vindt. Mijn man heeft 1 dag in de week alleen met de baby en dat gaat prima. Ik denk dat het er vooral in dit dat jullie zoveel werken allebei. Als je thuis werkt, ben je met je hoofd op 2 plaatsen tegelijk als je dan ook de zorg voor je kindje hebt. Dat lijkt me een beetje veel en lastig.. Misschien toch even zolang je kleintje klein is allebei een werkdag inleveren zodat je meer kunt genieten. Dan gaat je man vanzelf meer zien wat er allemaal nodig is voor een kindje. Succes!
Onze kleine is nog niet geboren, maar qua huishoudelijke taken werkt het bij ons 50/50.
Gelukkig heb ik daar zelf niks aan hoeven doen en is dat eigenlijk vanzelf zo gegaan. Wij werken ook allebei fulltime dus qua werktijden nauwelijks verschil.
Voordat in zwanger werd heb ik al af en toe het gesprek met mijn partner gehad. Hij wilde namelijk altijd al vader worden terwijl ik zelf eigenlijk neutraal was over kinderen krijgen. Ik wilde van tevoren al weten wat zijn idee van vaderschap is en wilde zeker weten dat hij het serieus neemt. Mijn eigen vader is namelijk nauwelijks met mij en mijn zus bezig (de ironie wil dat nu hij grootvader wordt hij ineens wel veel contact opneemt) en ik wil niet dat mijn partner ook zo met zijn kinderen om gaat.
Tijdens de zwangerschap merkte ik toch al snel dat ik altijd degene was die het initiatief nam als het ging om dingen regelen, informeren etc. Ik heb toen ook vrij snel aangegeven dat ik dit niet oké vind: we worden allebei ouders en gaan allebei samen ons kind opvoeden. Voor mij is er een verschil tussen vader zijn en een papadag. Ik verwacht van mijn partner dat hij initiatief neemt en zelf dingen doet, nu en wanneer de baby geboren is. Zoals anderen al reageerden: hij kan zichzelf op het werk organiseren, dus ook thuis. Hij kan bedenken dat hij zelf regelmatig moet eten, douchen, zijn nagels moet knippen, etc., en dat de baby dat dus ook nodig heeft. Het is algemeen bekend dat kinderen groeien tot een bepaalde leeftijd en dus regelmatig nieuwe kleren nodig hebben, en is het echt niet zo'n gekke gedachte dat die niet vanzelf uit de lucht komen vallen. Het is geen hogere wiskunde. Gelukkig kan ik met mijn partner altijd alles rustig bespreken. In dit geval gaf hij me gelijk en heeft hij echt zijn best gedaan om te verbeteren. Het resultaat mag er zijn. Is het perfect? Nee, maar dat ben ik zelf ook niet.
Het idee dat vrouwen hier van nature nu eenmaal beter in zijn of dat mannen langer de tijd voor nodig hebben vind ik persoonlijk onzin. Er is door wetenschappers nooit ook maar enige aanwijzing gevonden dat in het bloed of de genen van vrouwen een bestanddeel zit dat ervoor zorgt dat vrouwen beter voor kinderen kunnen zorgen. Ik wist zelf helemaal niks van baby's of opvoeding en ben me gewoon gaan inlezen toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Mannen kunnen dat net zo goed (en hebben er net zo goed als vrouwen pak 'm beet 9 maanden de tijd voor!).
Het is alleen zo dat het lastig is om een patroon te doorbreken dat al eeuwen bestaat - zelfs mensen die bewust zouden aangeven voor 100% gelijkheid te staan, zijn onbewust vaak toch bevooroordeeld, ook als ze dit zelf niet eens willen. Ook als het gaat om opvoeding van kinderen. Onze (on)bewuste vooroordelen houden het patroon in stand.
Dat is een schrale troost als je er echt mee zit dat je alles moet doen en ik kan me heel goed voorstellen dat je het anders wil. Voor mij persoonlijk zou 'het werkt nou eenmaal zo' nooit een acceptabele reden zijn om het te slikken en er verder niets meer aan te doen.
Gelukkig heb ik daar zelf niks aan hoeven doen en is dat eigenlijk vanzelf zo gegaan. Wij werken ook allebei fulltime dus qua werktijden nauwelijks verschil.
Voordat in zwanger werd heb ik al af en toe het gesprek met mijn partner gehad. Hij wilde namelijk altijd al vader worden terwijl ik zelf eigenlijk neutraal was over kinderen krijgen. Ik wilde van tevoren al weten wat zijn idee van vaderschap is en wilde zeker weten dat hij het serieus neemt. Mijn eigen vader is namelijk nauwelijks met mij en mijn zus bezig (de ironie wil dat nu hij grootvader wordt hij ineens wel veel contact opneemt) en ik wil niet dat mijn partner ook zo met zijn kinderen om gaat.
Tijdens de zwangerschap merkte ik toch al snel dat ik altijd degene was die het initiatief nam als het ging om dingen regelen, informeren etc. Ik heb toen ook vrij snel aangegeven dat ik dit niet oké vind: we worden allebei ouders en gaan allebei samen ons kind opvoeden. Voor mij is er een verschil tussen vader zijn en een papadag. Ik verwacht van mijn partner dat hij initiatief neemt en zelf dingen doet, nu en wanneer de baby geboren is. Zoals anderen al reageerden: hij kan zichzelf op het werk organiseren, dus ook thuis. Hij kan bedenken dat hij zelf regelmatig moet eten, douchen, zijn nagels moet knippen, etc., en dat de baby dat dus ook nodig heeft. Het is algemeen bekend dat kinderen groeien tot een bepaalde leeftijd en dus regelmatig nieuwe kleren nodig hebben, en is het echt niet zo'n gekke gedachte dat die niet vanzelf uit de lucht komen vallen. Het is geen hogere wiskunde. Gelukkig kan ik met mijn partner altijd alles rustig bespreken. In dit geval gaf hij me gelijk en heeft hij echt zijn best gedaan om te verbeteren. Het resultaat mag er zijn. Is het perfect? Nee, maar dat ben ik zelf ook niet.
Het idee dat vrouwen hier van nature nu eenmaal beter in zijn of dat mannen langer de tijd voor nodig hebben vind ik persoonlijk onzin. Er is door wetenschappers nooit ook maar enige aanwijzing gevonden dat in het bloed of de genen van vrouwen een bestanddeel zit dat ervoor zorgt dat vrouwen beter voor kinderen kunnen zorgen. Ik wist zelf helemaal niks van baby's of opvoeding en ben me gewoon gaan inlezen toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Mannen kunnen dat net zo goed (en hebben er net zo goed als vrouwen pak 'm beet 9 maanden de tijd voor!).
Het is alleen zo dat het lastig is om een patroon te doorbreken dat al eeuwen bestaat - zelfs mensen die bewust zouden aangeven voor 100% gelijkheid te staan, zijn onbewust vaak toch bevooroordeeld, ook als ze dit zelf niet eens willen. Ook als het gaat om opvoeding van kinderen. Onze (on)bewuste vooroordelen houden het patroon in stand.
Dat is een schrale troost als je er echt mee zit dat je alles moet doen en ik kan me heel goed voorstellen dat je het anders wil. Voor mij persoonlijk zou 'het werkt nou eenmaal zo' nooit een acceptabele reden zijn om het te slikken en er verder niets meer aan te doen.
Applaus voor jou!! Serieus, zo sta ik er ook precies in. Ik heb een man die mij belt: "Haal ook even luiers, het laatste pak gaat open", of zegt "ze heeft last van haar voeten, misschien grotere schoenen kopen?" Of "Nagels zijn geknipt hoor". En hij is een heel gewone (tuurlijk, voor mij bijzondere) man die helaas zelf ouders heeft gehad die er allebei niet goed waren voor hem, dus hij besloot: ik doe dat anders. Er is voor elke man gewoon een keuze te maken hierin.