Verwerking bevalling..

A

Anoniem

Guest

Hoi mama's,

Omdat ik Toulouse d'r topic niet wilde vervuilen met bevallingsverhalen van moeders die geen te vroeg geboren kindje hebben, een aparte topic geplaatst. Ik vond het namelijk een erg goed onderwerp..

                                                                   

Ik denk dat er nog veel mama's zitten met een stukje verwerking..
In deze topic kunnen we er misschien samen over praten.

Liefs,

Esmé mv Kay

--------------

Ik ben met de 41 wkn en 1 dg bevallen, maar heb waarschijnlijk ook nog een boel te verwerken.

Na een 16 uur durige bevalling is Kay met een keizersnede ter wereld gekomen. De twee dagen in het ziekenhuis was ik in een soort van roes,  drong niet echt tot me door wat er allemaal was gebeurd. Je maakt het wel mee, maar toch,.. het gaat ook allemaal zo snel. De kraamweek was  zó ontzettend leuk, maar tegelijkertijd erg vermoeiend ivm het herstellen. Nog altijd contact met de kraamhulp, dus ze is er de volgende keer hopelijk ook weer bij..

Dat er dingen zijn die ik niet helemaal bewust heb meegemaakt vind ik soms nog erg moeilijk.. Al is het maar het gedeelte toen mijn vriend de familie beneden ging halen in het ziekenhuis en hun allereerste reactie heeft kunnen zien.. De blijdschap, de tranen en de reactie op zijn naam. Ik vind dit heeeel erg moeilijk. Ook het feit dat ik toen mijn familie na de geboorte  maar met 2 man per keer mocht ontvangen. Het was namelijk om middernacht. Ik had het liefste iedereen bij elkaar gehad dan zo om de beurt!!..

Ik heb verder een super begeleiding tijdens mijn bevalling gehad, maar ook de dagen in het ziekenhuis waren erg goed, zelf gezellig en kijk er met een smile op terug. Maar die roes.. zucht..

Ik had een eigen kamer, wat z'n voor en nadeel heeft natuurlijk. Misschien dat het beter tot me door had gedrongen als ik met iemand op de kamer had gelegen en erover had kunnen praten. Misschien als je dan andere mama's zo bezig ziet het meer doordringt van:"je bent bevallen, ligt ligt op de kraamafdeling". Ik was meer bezig met herstellen en lag afgezonderd alleen op een kamertje.. Toen ik naar huis mocht zag ik pas hoe de gang er uit zag en hoe de afdeling er uit zag, dat is echt gek haha..

Ik ben blij dat er erg veel gefilmt is de eerste dagen na de geboorte. Als ik het terug zie stromen de tranen over mijn wangen. Wat kan zoiets een inpackt op je hebben he.. zucht..

Maar heb me dus voorgenomen; volgende keer komt mijn hele familie dus binnen, een  zorg wat het ziekenhuis er van vind! En dan zal het nieuws ook in mijn  bijzijn  verteld worden.. Wie weet maak je het bij een tweede kindje allemaal wel bewuster mee..










 
O Esmé, je hebt gelijk hoor, volgens mij moet je idd iedere bevalling een plaats geven, ook al ging het van een leiendakje. Helaas gaat het meestal niet van een leiendakje dus er is nog veel te verwerken.

De topics sluiten mooi op elkaar aan. Nu zit ik weer met een brok in mijn keel na je verhaal over het ziekenhuis. O zo herkenbaar!!! Ik lag daar maar en Stijn in z’n couveuze terwijl ik niet voor hem kon zorgen omdat ik platgespoten en vast aan slangen zat... Snik, ik moet werken dus ik schrijf even niet verder...

Maar het is zo af en toe het verhaal te mogen doen, dus vermoedelijk zet ik het nog wel neer... ik krjg vandaag toch al weinig zinnigs uit m’n handen (k•t zonde van de tijd op kantoor...)

Blehhhhhh

 
Ik heb na de bevalling van Nick (geboren met 36 weken en drie dagen) echt in een roes geleefd. Hij had een slechte start en heeft 10 dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik heb drie dagen in het ziekenhuis gelegen waarvan twee dagen met moeders die hun kindje lekker bij zich hadden. Ik had het hier erg moeilijk mee, gelukkig kon ik via de televisie Nick zien er stond namelijk de hele dag een camera op hem gericht. Kon ik toch nog een beetje met hem pronken.

Na de bevalling van Tess die een stuk voorspoediger verliep kon ik lekker naar huis en heb ik een super kraamweek gehad. Wel merkte ik toen pas wat ik bij Nick heb moeten missen. En kon daar best heel verdrietig om zijn. Eigenlijk begon toen pas bewust de verwerking van de kraamperiode met Nick
Regelmatig schieten allebei de bevallingen nog door mijn hoofd (ik weet alles nog tot in de detail) en ik kan er nog steeds erg emotioneel van worden.

Liefs sandra
 
Hoi hoi,

Ik denk dat je gelijk hebt dat er nog aardig wat mama's zijn die een stukje aan t verwerken zijn.
Vindt het ook een goede topic van je... ook die van toulouse trouwens, je kan toch je verhaal doen en of praten.

Jaimey is geboren met 40,6 wk.
Ik werdt ingeleid vanwege een hoge bloedruk, de dag ervoor moest ik al blijven omdat mijn bloeddruk op 110 lag.
Tijdens mijn bevalling had ik zoveel pijn dat ik dacht dat het erbij hoorde (ik deed zelfs me vriend met kleine duwetjes slaan op zijn lichaam).
De hartslag van Jaimey lag ook rond de 60 en zakte constant.
Ze gingen kijken of mijn weeen wel sterk genoeg waren of dat het aan het kindje lag.
Ondertussen was de gynocoloog gebeld want met Jaimey zijn hartslag ging het niet goed.
Zij kwam en ging kijken hoeveel cm ontsluiting ik had, en toen was het foute boel ..
Ik werd gelijk naar de operatiekamer gebracht om een spoedkeizersnee te ondergaan.
Wat bleek mijn placenta was gedeeltelijk gescheurd en losgelaten.
Wij hebben heel veel geluk gehad dat Jaimey nog leefde.

Wat ik wel jammer vind is dat je na zo'n operatie niet gelijk bij de kleine kan zijn.
Eerst moest ik in de uitslaapkamer blijven liggen waar je in de gaten gehouden wordt.
En als je terug komt dan zie je daar je kindje liggen en je vriend weer en dat vondt ik super!

Verders heb ik weinig last gehad van de wond.
Was blij dat de kraamhulp weg was

En nu geniet ik iedere dag van hem!

gr kaat
 
Hoi hoi dames,

ik twijfelde een beetje of ik mijn verhaal hier wel neer zou zetten of niet. Ik heb nl helemaal geen probleembevalling gehad. Integendeel zelfs.
De laatste loodjes van de zwangerschap vond ik zwaar, omdat ik bijna niet meer kon lopen en het zo stikheet was. We hebben een border collie, dus die heeft veel beweging nodig. Ik durfde niet meer met haar te fietsen, want was bang dat ze me van de fiets zou trekken. Dat vond ik dus best balen. Maar goed. Mijn man en ik droomden altijd van een groot gezin, tegen het eind van de  zwangerschap vond ik 1 wel genoeg. hahaha

Toen ik 38,5 week zwanger was had ik een beetje buikpijn de hele dag (menstruatiepijn) Zocht ik niets achter. Mijn ouders kwamen vrijdagsavonds nog even op de koffie en gingen om 23.15 weg. Oh, eindelijk naar bed! Ik had een zere rug, dus mijn man had me gemasseerd. Nadat hij had gedoucht (00.15) en in bed lag, voelde ik een steek.

Dit ging een tijdje zo door en omdat mijn man de volgende dag een wedstrijd moest golfen ben ik maar even gaan douchen. Ondertussen was hij uit bed gegaan en wilde de verloskundige bellen. Ik zei nog dat hij niet goed wijs was, als ik weeen zou hebben, zou ik dat echt wel merken hoor, en het was half 3!!! dan bel je ze niet meer uit bed! Hij heeft toch gebeld (opdracht van mijn moeder, als je het niet vertrouwd gewoon bellen, maaike zegt toch dat het niet hoeft. hahahaha, wat kent ze me toch goed)

De verloskundige kwam een half uur later, had ik 5  cm ontsluiting. Ze dacht dat duurt nog wel even, maar als je persdrang hebt, moet je even weer bellen. 1 1/2 uur later weer gebeld. Ze was er voor de 2e x om 06.00 uur en toen had ik al volledige ontsluiting. Daar schrok ze van en heeft snel de kraamhulp gebeld. Die moest ook een half uur rijden voor ze er was.
De kraamhulp was er om 06.40 en Twan is om 06.48 geboren.

Ik ben niet ingescheurd of geknipt en kon eigenlijk gelijk alles al weer. Heb dus eigenlijk een prima zwangerschap en bevalling gehad. Toen Twan was geboren, riep ik, kom maar op met de rest!!!! ahhahahahahaha.

Dus eigenlijk weet ik niet of mijn verhaal wel bij die van jullie hoort, maar ik wilde het toch even kwijt.

Liefs Maaike
 
hoi

Lorenzo is met 39 weken geboren
het was de bedoeling thuis te bevallen maar dat liep toch heel anders
s'nachts zijn de weeën begonnen(4uur) en om 12 uur vond de verloskundige
het nodig mij naar het ziekenhuis te doen omdat Lorenzo niet indaalde
en omdat ik een weeënstorm had
 eenmaal in het ziekenhuis aan de monitor vonden de wee:en niet regelmatig
wat sterkte betreft dus aan een infuus dat steeds verder opgeschroeft werd
om 3 uur een ruggenprik gekregen dat hielp even totdat het infuus nog hoger moest
maar wat ze ook deden geen verdere ontsluiting dan 4cm

s'avonds om 9 uur kreeg ik hoge koorts en ging Lorenzo hartslag snel omhoog
een arts bijgehaald die constateerde dat Lorenzo klem zat en er zo niet uit kon
dus een keizersnede

Lorenzo bleek ook koorts te hebben dus moest in de couveuse met antibiotica
voor eventuele infecties ook ik heb drie dagen antibiotica gehad
hij is op dinsdag geboren(12 09 2006) en vrijdag mocht ik naar huis en op
zondag Lorenzo

ook ik lag eerst alleen op een kamertje en mocht op vaste tijden naar Lorenzo toe
wat ik zo naar vond is dat je bij je eigen kindje op bezoek komt terwijl ik hem
graag bij me had willen hebben
het verwerken van de bevalling vond ik heel zwaar want het was nog geen jaar geleden dat ik was bevallen van twee jongens die een week voor de bevalling zijn overleden
dus het was vooral emotioneel heel zwaar
toen ik op vrijdag naar huis mocht en Lorenzo nog niet vond ik het heel moeilijk
hem daar achter te laten want dat heb ik eerder moeten doen maar toen was er niets om voor terug te gaan

achteraf bleek dat de verloskkundige die me naar het ziekenhuis gestuurd heeft
aan de verloskundige daar gezegd heeft dat ze dacht dat het kindje klem lag
dus ze hadden veel eerder kunnen doorpakken zonder dat ze me een dag hebben
laten ploeteren

maar goed uiteindelijk is alles goed gekomen en heb ik een prachtige zoon
maar ik heb wel het gevoel dat ik een belangrijke week gemist heb namelijk
het eerste contact

al met al nog een heel verhaal geworden
maar wel prettig om het van je af te schrijven

groetjes
Bianca mv Lorenzo
 


Hoi Meiden
Nou hier mijn verhaal het staat nog op mijn netvlies allemaal gebrand.
En nu helemaal omdat Danique vandaag 1 is gewerden en dat je er al heel de dag mee bezig bent geweest.

Ik was maandag 10 juli uitgerekend.
Ik had een super zwangerschap gehad ik had de dag ervoor nog heerlijk op het strand gelegen en lekker wezen bbq en met onze vrienden.

Maar had eigenlijk al een paar dagen dat ik haar minder voelde en maakte me toch ongerust.

Dinsdag 11 Juli zijn mijn moeder en ik naar de verloskundige gegaan, omdat Werner was gaan werken. En ik niet meer kon rijden met die mega buik.
Ik was 24 kilo aangekomen.

De verloskundige heeft me naar het ziekenhuis doorgewezen aan de ctg scan.
Nou het ziekenhuis vroeg of ik er mee eens was of het  opgewekt zou worden.
Met een gel. Daar was ik mee eens.

12 Juli om half 8 stonden Werner en Ik in het ziekenhuis en werd er gel ingebracht.
De voorweeen begonnen meteen en heb heel de dag veel pijn gehad.
Maar wilde mezelf niet laten kennen.

13 Juli om 2 uur snachts dacht ik dat ik in mijn bed aan het plassen was maar dat was mijn vruchtwater, ik werd gelijk naar een andere kamer gebracht en daar begon het circus.
Ik was oververmoeid ik had ook al tijden niet geslapen.

Het was 7 uur en ik had nog maar 2 cm ontsluiting en ik wilde gewoon verlichting en kreeg een prik dat hielp een beetje.

Om half elf kon ik het weer niet meer houden en vroeg om een ruggenprik.
Ik had 3 cm ontsluiting.
Het schoot niet op en werd er bijna moedeloos van.

Ik werd om 11 uur naar de narcose ruimte gereden en Werner mocht niet mee die moest wachten voor de ruimte.
Nou ik werd een hoekje ingereden en ze lieten me zo liggen.
Maar ik kreeg een weeen storm en ging in 20 minuten van 3 naar 9 cm.
Ik hield het niet meer ik raakte in paniek omdat ik ook helemaal alleen was en ze lieten me daar aan mijn lot over.

Eindelijk kwam die vent   na een half uur en stak me 2 keer mis en verdween weer.
Ik heb echt geschreeuwd naar hem dat hij terug moest komen.
Na 10 minuten stond hij er weer en toen ging het in 1 keer goed.

Terug op zaal vertelde ik tegen de verloskundige dat ik  een poepend gevoel had  voordat ik die ruggenprik kreeg, maar.
Ze keek en moest gelijk mee komen naar de verloskamer.

Daar moesten ze het weer opwekken mijn weeen, echt waar na die hel heb ik er 5 minuten plezier aan gehad.
Na dat opwekken kon ik gaan persen maar omdat ze het opgewekt hadden kreeg ik alleen maar persweeen en geen rust

Na 3 kwartier alleen maar persweeen heb ik gezecht dat ik niet meer kon.
De gyneacaloog werd er meteen bij gehaal en werd verteld als de hartslag naar beneden ging dat er een keizersnee werd gepland.

Hij heeft er met de vacuum eruit gehaald en heb ook heel veel bloed verloren.
Heb er best wel een trauma aan overgehouden met dat gedoe met die ruggenprik.
Ik ben gewoon bang geworden.
Als het anders was gegaan dan had ik denk ik er heel andere herinnering aan overgehouden.
Ik heb het er heel lang best moeilijk mee gehad.

Maar ik heb zo'n lekkere meid aan overgehouden en geniet van haar elke dag.
En vandaag is ze 1

Liefs Ilse mv Danique

 
Wat een goed idee! Ik weet niet of iedereen alle verhalen helemaal gaat lezen, maar ik ga er vanavond of morgen eens goed voor zitten.

Ik heb maar 1 trauma: de hechtingen
De bevalling ging als een tiet, maar toen ...
Er moest nog even gehecht worden. Ze ging verdoven dus ik was er niet bang van. Maar dat was uiteindelijk het ergste van de hele bevalling! Ze deed echt haar best, maar de verdoving wilde niet zo. Ik krijg dus nog de kriebels daarvan. Volgende bevalling geen probleem, maar die hechtingen wil ik dus niet weer!
Ik heb geinformeerd of ik geen roesje kan krijgen de volgende keer, maar dat schijnt niet mogelijk te zijn. Maar ik denk dat het wel kan, en bij de eerste vk controle volgende keer ga ik beginnen met regelen dat ik 5 minuten weggemaakt wordt voor de hechtingen (of desnoods een ruggeprik). Er is vast wel een arts die dat wel wil doen.

Verder vond ik het raar dat ze meteen begonnen met bijvoeden. Hij was 9 pond, en voor zijn suikerspiegel deden ze dat. Maar als hij thuis was geboren (wat gewoon had gemogen, maar ik wilde zelf naar het zh) hadden ze hem niet eens getest op z'n suiker. Ik denk namelijk dat daardoor mijn bv niet op gang kwam. Kian vond het wel prima, want hij kreeg toch nog een toetje. Na wéken aanmodderen is eindelijk mijn bv goed gekomen. Toevallig was ik bij het eed-afleggen van mijn zusje (hbo-v) en een van de mede-studenten had haar adviesnota hierover geschreven. Ik heb gevraagd of ze het me wil mailen, want ik wil dat wel eens lezen.

O ja, en nog 1 puntje, het snachts bijvoeden. De nachtzuster haalde kian dus van de kamer af om bij te voeden. Ik lag alleen op die kamer, dus dat had niet gehoeven. Maar ik was te beduusd om sterk te zijn en te zeggen: dat wil ik niet.

Verder heb ik weinig te klagen gehad. Maar die roze wolk? Ik was KAPOT in de weken na de bevalling. Maar iedereen heeft mij enorm geholpen.

Heerlijk, voelt beter weer!
Liefs Nelleke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan