Verwerking bevalling..

[Anoniem]

Wat een prachtige en ontroerende verhalen allemaal zeg!! Ik zit gewoon met tranen in m'n ogen te lezen.

Zal mijn verhalen ook even opschrijven.

Nadia is geboren na een zwangerschap van 39 weken en 3 dagen. Het was een vreselijk zware bevalling. Ik heb in totaal 43 uur weeën gehad. Na 36 uur weeën had ik nog maar 3 cm ontsluiting en mocht ik eindelijk naar het zh. Daar kreeg ik een ruggeprik en wee-opwekkers. Na een uur zat ik toen al op 6 cm, dus toen ging het vlot. Toen ik uiteindelijk persweeën had ging het helemaal snel, na 9 minuten persen was ze er al.

Toen ik zwanger was van Céline zag ik vreselijk tegen de bevalling op, ik was bang dat het weer zo lang zou gaan duren. De vk zei dat ze me echt niet meer zo lang zouden laten lopen. Céline is ook met 39 weken en 3 dagen geboren. Bij haar heb ik 18 uur weeën gehad, ik kwam weer niet verder dan 3 cm ontsluiting en ging na 12 uur naar het zh. Weer ruggeprik en wee-opwekkers. En weer ging het toen ik eenmaal persweeën had erg snel, na 8 minuten was Céline er.
Helaas bleef er een stukje van de placenta zitten, waardoor ik enorm veel bloed verloor. Het was zo erg dat er een plasje bloed onder het bed lag, was door de matras heengegaan.
Dus ik moest met spoed naar de OK, waar de placenta onder narcose werd verwijderd. Dit vond ik echt verschrikkelijk. Ik lag op de OK, terwijl onze ouders al in het zh waren om onze 2e dochter te bewonderen. Mijn moeder vond dit ook heel naar vertelde ze achteraf, ze maakte zich natuurlijk erg veel zorgen om me.
Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen, alhoewel ik wel erg blij was dat ik in het zh beviel toen.

Omdat haar zussen allebei een paar dagen te vroeg kwamen, ging ik er van uit dat het bij Marin ook zo zou gaan. Maar mevrouw was lekker eigenwijs en bleef zitten tot 41 weken precies. (wat viel die laatste week me tegen zeg!!)
Op 2 sept. had ik de hele dag een beetje buikpijn, maar niet dat ik dacht het begint ofzo. Om 18.30 toch de vk maar even gebeld en mijn ouders, want die zouden op de oudste 2 passen. De vk kwam om 20.30 en toen bleek ik al 4 cm ontsluiting te hebben!! Terwijl ik voor mijn gevoel nog geen echte wee had gehad. De vk heeft toen de vliezen gebroken en ging om 20.45 weer weg. Mijn ouders vertrokken om 21.00 met de meiden.  We zeiden nog tegen m'n ouders, nou, tot morgen, want we gingen er vanuit dat het weer minstens 12 uur ging duren.
Meteen toen zij weggingen kreeg ik een enorme weeënstorm. Echt aan een stuk door, zonder adempauze.
Na 20 min. zei ik tegen Marcel: bel de vk maar, want dit houdt ik echt niet lang vol zo. Dan maar weer  een ruggeprik.
Marcel zegt: ja, ik ga nu echt nog niet bellen hoor, ze is net een half uurtje weg. Maar om 21.30 heeft hij toch maar gebeld. De vk zei dat we dan maar naar het zh moesten komen. (ik moest in het zh bevallen ivm de bloeding bij Céline)
Dus wij in de auto. Ik kon bijna niet zitten en heb dus halfstaand de rit gemaakt. Had een enorme druk bij m'n stuitje.
Marcel zette de auto op de parkeerplaats bij het zh. Dus ik moest lopen naar de ingang. (lekker slim hè, ip dat hij me bij de ingang eruit zette)
Kon haast niet lopen op de parkeerplaats, maar Marcel zei: Je kunt je hier niet gaan aanstellen, want iedereen ziet je. (mannen........)
Wij naar de verloskamer. Daar waren we om 22.00. Toen bleek dat ik al volledige ontsluiting had en volop persweeën!! Ik kon het echt niet geloven!! Had pas 1,5 uur weeën!! De vk moest nog wat spullen klaarzetten, dus ik moest nog heel even puffen.
Om 22.05 mocht ik persen en om 22.14 was onze Marin er al!! Ik was echt helemaal overdonderd!! Had echt nooit kunnen denken dat ik nog eens zo'n snelle bevalling zou hebben!!
Helaas kwam de placenta niet en werd de gynaecoloog er bij geroepen. Eindelijk na een uur hebben ze met grof geweld de placenta eruit getrokken.
Omdat het zo lang geduurd had met de placenta, mochten we pas na een uur onze ouders bellen. M'n moeder wist niet wat ze hoorde dat ik al bevallen was!!
Helaas moest ik wel een nachtje in het zh blijven, want door dat gedoe met de placenta was ik 1,7 liter bloed verloren.
Maar de volgende dag mochten we lekker naar huis!!

In de kraamweek kwma de vk natuurlijk en die zei: Nou, je hebt geluk dat je niet in de auto bent bevallen, als je iets had meegeperst was dat gebeurt!!

Op zich vond ik het heerlijk zo'n snelle bevalling, maar voor de verwerking ging het wel te snel eigenlijk, heeft wel een half jaar geduurd voor ik er een beetje overheen was.

Liefs Annemarie.

Ps: sorry voor de lange verhalen

 

[Anoniem]

Hallo allemaal,

Hier ook "even" mijn verhaal. Ik was op 6 augustus uitgerekend en die dag kwam en ging, balen, maar ik had ook niet anders verwacht, zelf ben ik 3 weken te laat geboren dus ik had me op het ergste voorbereid. Met 41wk zou de vk gaan kijken of ze kon strippen, nou niet dus, alles zat nog pot dicht, wel heeft ze me doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat ik echt geen zin had om langer dan 42wk zwanger te zijn. Daar werd er een ECG en echo  gemaakt, alles prima, we zien  je woensdag weer. Dus woensdag terug, weer een ECG, ik kreeg daar op de kamer steeds meer pijn in mijn rug, maar op het ECG was weinig wee te bekennen, kom maandag maar terug dan gaan we je inleiden. Joepie fijn, want dan was ik 42 wk en een dag. Op de terug weg naar huis kreeg ik steeds meer pijn in mijn rug, ach zou wel een verkeerde houding zijn geweest, het was net of er steeds een zenuw wegschoot.

Mijn zusje is gekomen om te koken en ik heb nog gegeten, maar die rugpijnen bleven. Even na 20:00 is ze weg gegaan, ik moest me toen soms al echt concentreren op de weeën (maar het waren toch geen weeën? Dus wel) Mijn zusje heeft thuis gezegd, ik denk dat ze weeën heeft. Ik ben op een gegeven moment naar boven gegaan, dacht dan maar slapen, nou op bed werd het alleen maar erger, ik werd er zo misselijk van dat ik "snel" een emmer ben gaan halen, de volgende wee was die dus ook echt nodig. En oh wat voelde ik me eenzaam. Om 1 uur heb ik mijn ouders gebelt, mijn moeder en zus zijn meteen gekomen. Ik ben ondertussen beneden gaan zitten, want zitten was het enige wat ik kon. Om 3 uur kwamen de weeën om de 5min en hebben ze de vk gebelt. Helaas maar 1cm ontsluiting, lekker douche en proberen te slapen. Nou douche heb ik gedaan, maar lekker was het niet, door de pijn stond ik te tollen op mijn benen. Weer even op bed gelegen, maar dat ging echt niet, dus lekker op een stoel gehangen. Om 8 uur was de vk er weer, nog maar 3cm en ik was moe (al nachten sliep ik slecht, komt vaker voor heb ik hier boven gelezen). Ze stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan (daar zou ik toch al bevallen, want anders moest het in de woonkamer, nou echt niet!) om daar pijnbestrijding te krijgen zodat ik iets kon ontspannen en slapen.

Wij in de auto, stond de brug open en we moesten van Alphen naar Woerden dus het verkeer was ook druk, onderweg heb ik een beetje kunnen dommelen. Eindelijk waren we er. De verpleging dacht oh dat valt wel mee, dus er was niet zo veel actie (ik liep niet te krijzen en aan mijn gezicht zag je ook weinig, bij een wee sloot ik mijn ogen en probeerde zo rustig mogelijk te ademen, ik keerde echt in mezelf, hoorde wel alles en iedereen mij zei geen woord) wel werd er een infuus aangebracht met opwekkers, en een half uur aangezet. Eindelijk kwam de vk kijken en werden de vliezen gebroken en een hartmetertje aangebracht. En ja ik had 7cm dus pijnbestrijding werd niet meer gedaan. Wel nog ff het infuus omhoog. Misschien was het een idee als ik nog even ging plassen, nou ik braaf naar de wc, begint opeens mijn buik onwijs te trillen, ik schrik me een ongeluk, wat was dit nu meer, plassen ging toch ook niet, dus ik terug, ik lig nog niet op bed komt het nogmaals. Nou de vk kijkt... oh het is al 10cm, je mag gaan persen als je persweeën hebt. wat was ik blij, ik kon nog steeds niet liggen, toch moest dat voor het persen. Het infuus ging uit. De eerste de beste wee heb ik uit voole macht geperst, gossie dat brand, de 2e wee voelde ik niet echt maar wist dat hij er moest zijn, dus uit volle macht geperst en huppa daar was ze dan. Zo'n mooi moment, ik was wel een beetje buiten adem, daar ik even vergat te ademen, tja je kan niet aan alles denken. Tess is geboren met 41wk en  4 dagen om 12:54, ze woog 4020gr en was 52cm

Wel was de navelstreng erg kort dus die moest snel geknipt worden want het zat echt niet lekker. Dit mocht ik zelf doen, taaispul hoor! Ik heb mijn kleine meid kunnen bewonderen, wat was ze mooi, behalve haar neus, oh jee toch de neus van haar vader, arm kind, gelukkig is dit neit het geval, hij is nu netjes uitgedeukt en heeft ze een prachtig europees neusje)!

Toen de placenta nog, ik moest persen, tja waar mee, dus ik mijn best doen, niets, even wachten, eerst Tess controleren, Nogmaals persen en duwen op mijn buik. Nog steeds niets, hmmm we wachten nog even af en halen de gynaecoloog. Nog een keer, persen, duwen en trekken door de gyn, shout de navelstreng brak af. Hmmm... we gaan de OK klaar maken, dit wordt hem niet. De verpleegkundige vertelde nog even, je bent echt aan het gieteren, o ja joh, ik merk niets, heb wel dorst mag ik water, nee helaas je moet onder narcose, balen. Dus alles werd af en uit gedaan en ik kreeg zo'n schort aan. Toen naar de OK, daar nog een infuus en toen ging het licht uit, was echt raar. Toen ik bij kwam heb ik gevraagd of het goed was gegaan, ja, mag ik nu drinken, ja hoor, fijn, daarna nogmaals gevraagd of het goed was gegaan, was toch nog niet helemaal wakker. Eindelijk mocht ik terug naar mijn kindje. Iedereen was blij dat ik er weer was. Opa was ook gekomen en ze zaten de kleine te bewonderen en een flesje te geven? He? Ja ze huilde zo erg.... ok.... we hebben haar daarna wel nog aangelegd, en ze hapte goed maar liet steeds snel los. 's nacht heeft de verpleegkundige haar ook een flesje gegeven, ze sliep steeds niet meer dan 30min, ik was kapot, kon hier door ook niet slapen.

De volgende mochten we naar huis, ik kon zelf lopen en moest rustig aan doen. Ik ben zefl naar de burgerlijke stand geweest en heb mijn dochter aangegeven. Toen naar huis, heerlijk, thuis.

De kraamweek was een ramp, ik had de rust niet, was van 's morgens vroeg op tot 's avonds, nachtvoeding, alles. Ik had gelukkig altijd iemand in huis, of mijn moeder of mijn zusje, maar toch lukte het niet om te ontspannen. Ik was onzeker en voelde het als falen als ik wilde slapen. Ik had maar 4 uur per dag kraamzorg, want het was erg druk. Nou die 4 uur hadden ze ook niet hoeven te komen, ik had er weinig aan. De eerste was een lief mens hoor, maar er kwam zo weinig uit, zij was ook erg oververmoeid, had het wel een beetje met haar te doen. De 2e was een kreng, echt ik mocht haar niet. Tess heeft de eerste maanden veel gehuild, en weinig geslapen, ik was zo moe, dacht echt de 2e week, is dit het nu, is dit wat leuk moet zijn?? einde van die week ben ik gestopt met de bv, ik had niets, ik heb alles geprobeerd om het opgang te krijgen, maar het wilde gewoon niet, als ik 10cc had gekolfd was ik blij, meestal bleef het maar bij 1 of 2cc. Onder tussen kreeg Tess al bij voeding, want ze viel heel erg af, gelukkig kon ze wel wat hebben, maar dat huilen, verschrikkelijk, geen zacht baby gejammer, nee een heus luchtalarm. We hebben haar ingebakerd en van alles geprobeerd, vooral regelmaat. Niets hielp. Maar het went.

Nu is alles goed gekomen, ze slaapt nu heerlijk overdag en 's nachts. Soms zeggen we als ze langer dan 2uur overdag slaapt, ze haalt de schade van de afgelopen maanden in. Dit is echter pas sinds maart, voor die tijd was het 30min en dan weer wakker. Nu is het een heerlijk kindje, ze kan alleen niet zo heel goed alleen spelen, maar dat komt vast ook wel goed.

Ik heb zelf lang nodig gehad om over mijn vermoeidheid heen te komen en moet zeggen dat ik nog steeds snel moe ben, maar nu loopt het zo lekker dat ik per dag meer energie krijg.

Nou het is geloof ik wel een lang verhaal geworden. Ik ben vast nog wat dingen vergeten, sommige dingen ben ik ook kwijt, kan ze niet meer herinneren.

Lieve groeten Nanda

 

[Anoniem]

tranen tranen tranen en dat bij de bevallingsverhalen van andere. Moet ik de mijne nog gaan opschrijven. Ik denk er nu al zo vaak aan terug omdat Tyche bijna 1 is. Zal een grote jankpartij worden op haar verjaardag.

15 augustus werd ik opgenomen in het ziekenhuis omdat ik zwangerschapsvergifitging had. Ik was 's ochtends naar de verloskundige geweest en mijn bloeddruk was te hoog. Als ik nu hoofdpijn kreeg of andere klachten (band om maag) dan moest ik meteen bellen. Kom ik thuis en je raad het al..... Maar toch nog tot 's avonds gewacht want ik dacht dat het kwam omdat ik gespannen was omdat de verloskundige dat gezegd had haha.

's Avonds doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar gebleven. Ik voelde me helemaal niet ziek dus vond het onzinnig dat ik er lag. Maar heb het wel leuk gehad met mijn buurvrouwtje en de zusters. Lol.

Ze besloten me zaterdag (19 aug)  te gaan inleiden. Gel ingespoten en ik voelde niks. Tot een uur later. Ik kreeg een wee-en storm niet normaal. Ze kwamen om de minuut en kon ze niet wegpuffen ofzo. Ik dacht ook dat ik moest poepen haha. (ja nu is het lachen, toen niet). In bad geweest maar dat hielp niet. Ruggenprik aangevraagd. Moet je eerst zo'n vragenlijst invullen zucht.

Op de OK mocht ik niet zeggen dat ik al perswee-en had want dan zouden ze de ruggeprik niet plaatsen. Nou ik hield mn gemak wel hoor. Daarna ging het een stuk beter en heb alles redelijk weg kunnen puffen (had alleen de scherpe kantjes ervan af zeg maar).

Toen ging de baby's hartje achteruit en hebben ze bloed van het hoofdje afgenomen. Dit tot 3 keer toe. En toen is besloten met de vacuum te gaan halen. En daar was hij!!! In brabant zeggen ze tegen alles 'ie'. Dus de gyn. zei: 'daar is ie dan'! Ik dacht ook dat het een jongen was, heel de zwangerschap, Maar Hans zei: 'nee het is een meisje'.   Alles was meteen goed met haar!

Hans mocht mee om te wegen en de apgar score te doen. Hij kwam terug en zei: Ik heb de naam al gezegd en ik: ja ik ook! Haha dat voelde zo apart.

Ik moest nog gehecht worden maar het deed echt zeer dus vroeg om een verdoving. Hans heeft toen mee mogen helpen. Ook erg apart.
Ik vond het ook zo leuk om de familie en vrienden op te bellen.....

Groetjes Kirsten trotse mama van mijn MEISJE Tyche

 

[Anoniem]

hallo,
ik vind dit inderdaad een hele goede topic.
vorige week (12 juli) is mijn dochter 1 jaar geworden, een jaar geleden was nog maar de vraag of ik dit mee ging maken.
bij mijn eerste had ik twee en halve liter bloed verloren, dus moest ik nu uit voorzorg al in het ziekenhuis bevallen.
op zaterdagavond om twaalf uur beginnen de weeen goed door te komen, ik heb drie centimeter ontsluiting  dus besluit de veloskundige mij gelijk door te sturen naar het ziekenhuis. het is best een stukje rijden zo'n   drie kwartier. daar aangekomen blijkt al dat ik vijf centimeter heb, ik denk dat gaat lekker.
maar ik moet op bed gaan liggen en wordt aangesloten op allerlei snoertjes, en een infuus uit voorzorg. ik mag dus niet meer opstaan en dit vind ikerg zwaar, na vijf uur houden de weeen op en heb ik zeven centimeter ontsluiting, ze geven me ween opwekkers, ze komen weer op gang maar zakken ook weer af, dus infuus omhoog, om elf uur mag ik eindelijk gaan persen. na drie kwartier persen is mijn kerngezonde dochter er, ze weegt 4,5 kilo. en ze is zo mooi.
maar nu nog wachten op de placenta, ik wordt gelijk op een infuus aangesloten die de placenta prikkelt, maar na drie kwartier wachten, besluit de verpleegster eindelijk om de gynacoloog erbij te halen. deze besluit gelijk om de placenta manueel te verwijderen.ik word wel algeheel onder narcose gebracht.

twaalf uur later wordt ik wakker ik heb geen flauw idee waar ik ben er staan tien mensen om me heen in witte jassen, en er zit iets in mijn keel. ik lig op de ic van een ander ziekenhuis en lig aan de beademing, hardbewaking en heb tien infusen. een hele rare ervaring. ik blijk tien liter bloed verloren te hebben, mijn baarmoeder wou niet krimpen, en hebben ze dus embalisatie toegepast. mijn moeder en (ex) vriend zijn door een hel gegaan, ik had veertig procent kans dit te overleven.
een week later mag ik naar huis, nog geheel verzwakt een hb van 4,1 en nog maar kraamzorg voor vijf dagen. maar ik was wel heel blij toen ik weer thuis was.
nu een jaar later gaat het weer goed, maar het was nog wel emotioneel op de geboortedag van mijn dochter, de blijheid dat zij er was en het rare gevoel dat ik dit gewoon had kunnen missen.
groetjes steffie