Verwerking bevalling..


Het is ook niet niks he,.. een bevalling. Ook al is het allemaal voorspoedig gegaan, het is toch een hele prestatie. Er komt een boel gevoel en emotie bij kijken.. De spanning of het allemaal goed zal gaat en wanneer je nu eindelijk je kleine in je armen krijgt..

Tsja,..

Ik had eerder ook zoiets van 9 maanden ontzwangeren? Dat is wel héél lang!! Maar het is echt zo, pas na 9 maanden voelde ik me weer langzaam aan de "oude" (en dat komt niet omdat ik nu 30 ben!! haha..). Dat zegt eigenlijk al genoeg wat het van je lichaam vergt.

Wat betreft mijn weeen had ik ook érg veel pijn.. Ik begon meteen met rug- én beenweeen. Ik wist dus echt niet wat ik ermee aan moest, zitten kon ik niet, staan niet omdat ik door mijn benen zakte dat de verloskundige me meteen doorstuurde naar het ziekenhuis omdat het niet normaal was.. Die rit was ook geen lolletje..
Eenmaal in het ziekenhuis piekte mijn weeen ook van het CTG af, dus niet te lezen, en kwamen ze erachter dat de hartslag van Kay bij elke wee daalde naar 60 hpm. Dat was dus erg spannend.. mocht daarom ook geen pijnstilling omdat Kay anders zwakker werd.. Ik heb dus 12 uur deze weeen moeten opvangen en had toen nog maar net 3 cm. Het werd dus een keizersnee.
Nooit geweten dat weeen zó heftig waren.. Maar ja, nu had ik ook wel érg extreme weeen, weeen die men normaal pas op het laatst heeft vlak voordat ze mogen persen. Ik had ze dus meteen..

dat viel wel effe tegen,.. pff,.. als ik er nog aan denk haha.. tsjonge jonge..
en dat met een pens van 25  kilo en 35 graden buiten..






 
 
Hey,

Ik ben uiteindelijk met 41,1 weken in 47 uur bevallen. Dinsdag 3 oktober (was 27 september uitgerekend) begonnen aan het einde van de middag de weeën regelmatig te komen. Het wilde alleen niet zo vlotten. Woensdagnacht  was de vk  geweest en ik had nog maar 2 cm ontsluiting. Ik was inmiddels uitgeput, want ik was al anderhalve dag bezig. Dus naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik 2 prikken in mijn bovenbeen om de scherpe randjes van de weeen  er af te halen. Dat werkte van geen meter. Zo rond 08.30 uur kon ik niet meer. Ik was helemaal op en  had al dagen niet geslapen. Ik werd overgedragen aan de verloskundige van het  ziekenhuis en verhuist naar een andere kamer. Om 09.00 uur  kreeg ik een ruggeprik en een infuus met weeënopwekkers. De ruggeprik hadden ze niet helemaal goed gedaan, dus nog een keer opnieuw. (Ik ben in hetzelfde ziekenhuis bevallen als Ilse en de ruggenprik is ook door dezelfde man gezet.)  Geleidelijk aan hebben ze het infuus met de weeënopwekkers op de hoogste stand gezet. Om 15.00 uur had ik nog maar 3 cm ontsluiting. De gyneacolooog werd erbij gehaald en er werd gesproken over een keizersnede. 15 Minuten later had ik persdrang. Eigenlijk wilden ze het niet geloven, maar toch maar even getoucheerd. En inderdaad; volledige ontsluiting. Dus naar de verloskamer gereden en  ruggeprik uitgezet. Om 15.15 uur mocht ik meepersen. Er werd een knip gezet (waar ik overigens niets van voelde) en om 16.08 uur is  Dean geboren. Hij  was 53 cm en woog 3615 gram. De vk had bij het zetten van de  knip een bloedvat doorgeknipt. Ik had veel bloed verloren en had 20 hechtingen waar ze 3 kwartier mee bezig was. Omdat ik door de weeënopwekkers en de ruggeprik  koorts heb gekregen had Dean ook koorts. Omdat de koorts van mij kwam hebben ze bij Dean niets aan de koorts gedaan en het zakte ook weer vrij snel. Ik  moest aan de antibiotica en moest tot en met zondag in het ziekenhuis blijven. Ik kreeg ook nog een bacteriële infectie omdat ze m'n vliezen hadden gebroken. Via een infuus kreeg ik antibiotica. Zondag 8 oktober mochten we eindelijk naar huis. Al met al was het dus een lange bevalling en dat hoop ik niet nog eens mee te maken. Volgende keer wil ik het weer thuis proberen en als het niet lukt, dan moeten ze toch maar wat sneller handelen. Achteraf hoorde ik dat het helemaal niet nodig was geweest om me zolang door te laten sukkelen tijdens de bevalling. Ach, als ik de verhalen lees is er bij (bijna) iedereen wel wat. Gelukkig zijn alle kindjes en mama's er uiteindelijk goed doorheen gekomen.

Groetjes,
Nelly.
 
Ik ben met 41 weken en 2 dagen bevallen op 3 september.
's ochtends om 7 uur werd ik wakker met een soort van menstruatiepijn. Ik moest ook plassen en toen zag ik dat er bloed bij zat. Ik maakte mijn man wakker en zei hem dat het was begonnen.
Ik heb nog een uur verder geslapen om vervolgens  op te staan. Mijn man moest naar de repetitie van de harmonie (extra repetitie op zondag ochtend) Ik wilde niet alleen thuis blijven dus  we hebben mijn vader en moeder gebeld. Mijn vader is huisarts en hij zou wel kunne inschatten of mijn man naar de repetitie kon gaan terwijl mijn moeder bij mij zou blijven. Ze kwamen en ze zagen dat ik er nog rustig bij zat. Mijn moeder is gebleven en mijn vader en Rob zijn naar de repetitie gegaan. Toen Rob om 13 uur weer thuis kwam waren mijn moeder en ik 2 volledige potjes yathzee en een heleboel weëen verder. Ik kon ze goed aan. Mijn vader en moeder gingen naar huis en toen heeft Rob telkens de tijd tussen de weëen opgenomen. Om 15 uur heeft hij de verloskundige gebeld.

De verloskundige kwam en ik had 3 cm ontsluiting. Ze zou om  20 uur terug komen. Ik ben lekker in bad gaan liggen en kon de weëen goed opvangen. Het grappige is wel dat Rob mij niet meer alleen wilde laten. Ik wilde niets eten (had er de energie niet voor, had het drukker met het opvangen van de weëen) maar Rob wel en heeft een pizza opgegeten in de badkamer terwijl ik in bad lag.

Om 20 uur stond de verloskundige weer voor de deur. Ik had 7 cm en toen ging het voor mijn gevoel snel. Ik ben op bed gaan liggen. De vk heeft mijn vliezen gebroken. Ik kon persen. Ik kon alles goed meevolgen omdat Rob een spiegel aan het voeteind van het bed had gemaakt. Het persen vond ik het zwaarste. Elke keer zag ik het hoofdje en  elke keer trok  het weer terug. Jezus wat deed dat zeer zeg! Ik had het gevoel dat ik niks opschoot, maar Rob en de vk hielden vol dat het wel zo was.
Om 23.39 is Ilse geboren. Wat een super moment!!!!!! Ik mocht ze zelf aanpakken en op mijn buik leggen. Iets wat ik nooit meer zal vergeten.

Wat Nelleke schrijft klopt als een bus: de hechtingen vond ik het vervelendste van de hele bevalling. De verdoving, dat deed zeer man!

Verder heb ik dus een perfecte bevalling, kraamperioden etc etc gehad. Het was de mooiste tijd van mijn leven en hier teken ik nog wel een paar keer voor!!!

Een uur nadat Ilse geboren is hebben we iedereen wakker gebeld en een half uur later was het een drukte van belang rond mijn bed. Gezellig en wat was ik trots!!

Als je de mogelijkheid hebt om thuis te bevallen raad ik het iedereen aan. Geen toeters en bellen en de baas over jezelf en het voornaamste over je kind! Ik mocht zelf bepalen waneer ze in haar wiegje moest liggen en wanneer ik haar (en het liefste de hele dag) wilde vasthouden!!!!

Tja ik kan nog wel een paar blz vol schrijven hoe geweldig het heb gevonden en hoe het nog steeds gaat, maar ik besef ook wel dat het allemaal niet vanzelfsrekend is. De volgende keer gaat het vast heeeeeel anders.

Liefs Jeske
 
Jeetje als ik mijn verhaal hierzo terug lees krijg ik weer de tranen in mijn ogen

Sorry...

Jeske
 
Hi,

Ik wil ook graag mijn bevalling kwijt, alleen al omdat ik er nu 2 dagen mee loop.....   heeft natuurlijk met Meike haar verjaardag te maken.

Al twee weken rommelde iedere dag mijn buik wel. Maar ik hield mij vast aan de woorden'als het begint dan herken je het echt wel' ik twijfelde iedere keer dus was het niks.

10  Juli uitgerend en die dag ging hijgend voorbij vanwege de warmte. 11 Juli was ik teleurgesteld en besloot de badkamer nog eens een beurt te geven om de tijd te doden...

s'Avonds wist ik het, de baby ging komen. Jack naar bed gestuurd met die mededeling en met de buren voor het huis nog gelachen en gebabbeld over de bevalling, kreeg nog een karbonade onder de neus en die opgegeten want dat zou voorlopig wel het laatste zijn....

Om 00:30 eerste wee, ging volgens het boekje, tussen 5 en 6 om de 10 minuten dus het werd tijd voor een douche, ontbijt, was in de droger, huis nog even opruimen, kraambed nog eens opmaken tot om 7 uur ik Jack moest roepen met een grote GVD. Alsof ik als een heipaal de grond in werd gedreund, ik kon geen kant op. Ik riep dat hij ha moest bellen, schoonouders, Isa aankleden......

En wat zei manlief met een bakkie koffie in de hand, 'ik moet p**pen',   JA, IK OOK L#L.

Dus hij heeft zich als een haastjerepje uit het zicht gehaald en gedaan wat hij van mij moest doen.

De hele bevalling had ik de regie, iedereen lachte erom maar ik kijk er goed op terug.

Met 2 huisartsen, verloskundige en Jack aan mijn hoofd is Meike geboren met 3x persen. Een modelbevalling waar alle ruimte was voor lachen, koffie en smerige praat.

Maar Meike had het koud, 35C en haalde geen tienen op haar score, en door de warmte buiten had ze het moeilijk en moest ze ieder uur drinken bij mama en dat was zwaar....

Ik was snel weer op de been en heb genoten van de eerste weken, ookal was dat wel afzien...

Dat was mijn bevalling, de eerste van Isa is in een roes aan mij voorbij gegaan omdat ik 17 uur bezig was, maar wel thuis..... maar zwaar.

Liefs Renske
 
Nou Maaike, juist fijn om zo’n mooi verhaal te lezen, zeker voor de meiden die nu zwanger zijn!!!

Hier de geboorte van Stijn:
Op donderdag ochtend stond ik op om naar gewoon naar kantoor te gaan. Maar ik verloor bloeden, zo veel bloed dat ik het niet vertrouwde. Ik was 33 weken zwanger! We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan. Daar viel ik flauw, viel de hartslag van de baby weg en ben ik met spoed naar de ok gebracht. Onder volledige narcose is Stijn toen geboren (keizersnede). Twee uur later werd ik (snik) alleen wakker op de verkoever, zonder baby...

In de tussentijd heeft Stijn heel hard gevochten en maar een beetje zuurstof nodig gehad. Hij mocht in hetzelfde ziekenhuis blijven en z’n vader zat al die tijd naast zijn couveuse. Hij kwam mij toen halen met een Polaroid van Stijn. Zoiets moois had ik nog nooit gezien, alsof hij me vanaf die foto aankeek.

De dagen erna waren eigenlijk vreselijk. Ik had heel veel pijn door de naweeën die opgewekt werden, in de wond in mijn buik. Ik had veel bloed verloren dus moest vier zakken terug krijgen. Heb ook veel morfine gekregen. Daarnaast had ik een enorm schuldgevoel dat ik niet voor mijn kindje kon zorgen. Hoe lief iedereen ook is, twee keer per dag met bed en al de couveusekamer in is geen pretje! Ben toen ook snel in een rolstoel geklommen en nog een dag later ging lopend naar Stijn toe. Liep ik ’s nachts te wankelen langs de reling door de gangen naar m’n kindje. Met 2 ml gekolfde moedermelk. Dat kolven ging voor geen meter dus nog meer schuldgevoel. Nu kan ik het allemaal beter relativeren maar toen zag ik het als falen.

Na 8 dagen mocht ik naar huis, zonder Stijn. Ik heb nog nooit zo hard gehuild!!! Na drie weken mocht Stijn naar huis. Kon ik eindelijk alleen zijn met hem. En dat heb ik gedaan! Geen bezoek (mocht ook niet hoor) niemand, heerlijk alleen met het allermooiste mannetje van de hele wereld. Wat was en ben ik ongelofelijk dankbaar dat ik hem mee kon nemen naar huis.

Het heeft niet veel gescheeld. We wonen heel dicht bij het ziekenhuis, we hebben niet op een ambulance gewacht en de artsen stonden klaar in de ok.
Het spookt nog vaak door mijn hoofd, dat ik drie dagen eerder nog op een leeg strand van Ameland stond. Dat beeld gaat ook nooit meer uit mijn hoofd.

Pfiewww, zit te snotteren achter mijn laptop, maar het lucht altijd weer op.

Liefs.

ps. Ik ben in gedachte ook even bij de mamma hierboven die haar eerste kindje verloren heeft...

 
ff een paar van de verhalen gelezen, maar dan heb ik het nog makelijk gehad. Terwijl het voor mij heel traumatisch was.

Ik heb twee nachten weeen gehad, waardoor bijna niet geslapen maar ze waren niet regelmatig genoeg om te bellen (dacht ik)

Overdag hielden de weeen op. Aan het eind van de 3de dag was ik zo moe dat ik het niet meer zag zitten en de VK gebeld. Ik heb toen een slaapmiddel gehad voor de derde nacht. Liggen ging niet meer vanwege de pijn in mijn ribben en de derde nacht heb ik dus in een stoel doorgebracht met slapen, wakker worden voor een wee en weer slapen.

S'nachts weer de VK gebeld en zij heeft toen de vliezen gebroken om de boel echt op gang te laten komen.

In de ochtend weer de VK gebeld omdat ik helemaal uitgeput was en alleen maar rugweeen heb gehad.

Om 8 uur uiteindelijk de beslissing genomen om naar het ziekenhuis te gaan.

Daar aan een infuus gelegd om de weeen krachtiger te laten worden en pijnstiller. Nou die pijnstillers waren rotdingen! Ik had nog steeds ongelovelijk pijn, was uitgeput en kon door de vermoeidheid de weeen niet meer opvangen. Door de pijnstillers is heel veel langs me heen gegaan. Ik weet alleen maar dat ik ontzettend pjin had en dat het niet opschoot.

De VK bleef er bij, terwijl de gynacoloog het overhad genomen omdat ik zo uitgeput was. Zij heeft ook constant zitten toucheren om de boeel te versnellen maar niets hielp. De ontsluiting ging gewoon erg langzaam. Iemand hoefde maar naar me te wijzen en ik gilde het al uit van de pijn.

Vanaf het moment dat ik mocht persen heb ik gezegd, geef me een vacuumpomp want ik kan echt niet meer. UIteindelij khebben ze dat ook nog gedaan maar ik heb toch twee uur persweeen gehad.

Als klap op de vuurpijl lag Lukas verkeerd. Hij lag met zijn gezichtje naar boven, waardoor hij klem zati n het geboortekanaal. Ik had hem er hoe dan ook nooit uit gekregen.

Heel veel van de bevalling is langs me heen gegaan. Ik had het er laatst met mijn man over en hij vertelde dingen die ik echt niet meer wist. Wat me is bijgebleven is de pijn, maar ook het geluk toen Luukie er eindelijk was.

Wat ik tot op de dag van vandaag niet snap is dat ze me geen ruggeprik hebben gegeven. Zelfs de gynacollog zei dat het een hele zware bevalling was en dat ik veel pijn heb gehad. De VK vertelde dat het niet kon omdat de onstsluiting te ver was maar als ik lees dat ILSE al 9 cm had en nog een ruggeprik kreeg...

Annemieke
 

hoi hoi...
wat een verhalen allemaal...
Heb menige traantjes gelaten de hormonen gieren me om de oren!


sorrie maar  ik heb een kleine ingekorte versie bij toulouse haar topic geschreven!!!ivm lili's vroeggeboorte...
en ben niet zoon typster dus hier laat ik het bij!
liefs lonneke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan