Verwerking bevalling..

Wat een prachtige, ontroerende verhalen! EN wat een respect heb ik voor alle mama's! Als ik sommige van jullie verhalen lees en hoe zwaar jullie het hebben gehad...ik neem mijn petje af voor jullie!! Mijn verhaal hoort in de categorie 'volgens het boekje'en dat besef ik maar eens temeer nu ik jullie verhalen lees. Wat een bofkont ben ik dat ik mocht bevallen zoals ik het graag wilde...

Ik was uitgerekend op 19 augustus. Prima zwangerschap gehad, alles nog kunnen doen, lekker alles op tijd klaargemaak en 11 augustus de laatste hand gelegd aan de 'kraamkadootjes'. EN hoe maf..de volgende dag begon het! Mijn man zit veel op de weg en was als de dood dat hij te laat zou zijn. Ik moest hem dan ook direct bellen als ik wat voelde..maar ons meisje heeft netjes gewacht tot hij thuiswas! Vrijdagavond 12 augustus hebben we samen boodschappen gedaan, er was geen bier meer in huis en die zware kratten tilde ik natuurlijk niet meer. Om half negen zaten we op de bank en om kwart voor tien moest ik plassen..op de wc dacht ik dat ik het niet meer op kon houden, maar dat was dus vruchtwater! Mijn man geroepen, netjes wat opgevangen in een bekertje (die ik toevallig net die dag op de trap had gezet om mee naar boven te nemen voor het geval dat...) Vruchtwater ws helder, baby goed ingedaald dus afwachten.. Ik heb nog lekker een film afgekeken en om 11 uur is mijn man naar bed gegaan. Ik had zoeits van doe maar, je weet nooit hoe lang het nog duurt. EN ik voelde nog niet veel. Om 12 uur zelf ook maar naar bed gegaan en gaan lezen. Maar de krampjes werden stedds heftiger en kwamen eerst om de vijf pagina's toen om de drie..etc. Even op de wekker geken en..toch manlief maar wakker gemaakt! Ik zei dat ie moest bellen, hij zegt is goed, draait zich om en slaapt verder! Toch maar iets harder geschud. Hij belde en de verloskundige kwam anderhalf uur later even kijken (half drie). Ik had vier cm ontsluiting en ze zei dat het priam ging. Ze zou smorgens terugkomen tenzij ik dacht dat het eerder nodig was...ik dacht nog, hoe weet ik dat nou?? MAar of ik het wist!! Na het douchen (ik riep mijn man dat ie me er NU onderuit moest halen en afdrogen) werd het echt heftig en ik kreeg persdrang. Mijn man weer gebeld en de VK kwam eraan, ze hoorde geloof ik op straat al dat ik zover was! Dus zij als een gek door het huis, kruikjes vullenetc. Kraamhulp gebeld en die kwam binnenvliegen op het mometn dat Puck d'r hoofdje geboren werd! Tijdens het 'staan'van het hoofdje heb ik nog wel even gevloekt (ik dacht'.. komt ze niet door het verkeerde gat, zo voelde het tenminste!!) Maar toen hoorde ik iemand zeggen 'pak het maar!" en ik mocht haar pakken en op mijn borst leggen....dat vergeet ik nooit meer! Na een  paar minuten riep ik "wat is het!"en ze zei 'kijk zelf maar'en hield haar omhoog..een meisje!! Toen kwmaen bij mijn man de waterlanders.. we wisten echt niet wat het werd..hij vond het zo mooi!   Ze was 3380 gram en 50 cm en deed het super. Placenta kwam direct, een paar kleine hechtinkjes (ik heb van het vedoven en het hechten weinig gevoeld...) Dus echt SUPER!!  
Wat een geweldig  bezit, ik ben iedere dag weer dolgelukkig als ik r zie..

Ik hoop dat de  nieuwe mama's in  spe net zo'n bevalling mogen hebben, ik vond thuis bevallen echt geweldig! Ik lag als een prinses in bed, nadat ik heerlijk gedoucht was door mijn man, zittend op een stoel.  En  natuurlijk ons meissie in haar wiegje naast me..  
Wat gaat zo'n jaar snel en wat wordt een bevallingsverhaal toch altijd uitgebreid...!!
Liefs, Marcia mv Puck.  
 
Zo, heb eindelijk de tijd om mijn verhaal te schrijven!

16-08:
Nauwelijks geslapen, want Lyanne was veel te rustig. Ik moest op controle bij de vk, Lyanne bewoog de hele dag al niet veel, maar ik dacht dat ze een rustdag had, dus niets over gezegd bij de vk.  's Avonds toch maar de vk gebeld, ik was er niet gerust op. Ze stuurde mij meteen door naar het zh voor een ctg.
Op de ctg was te zien dat ze idd niet veel bewoog, normaal zag je een zwarte balk van de bewegingen, nu maar 3 blokjes van beweging te zien in een half uur tijd.
Ik moest morgen weer terug komen voor nog een ctg.

17-8:
Na een nacht zonder slaap en zonder beweging van Lyanne, weer naar het zh, daar moesten we om 10:30 uur zijn.Ik maakte me veel meer ongerust, voor mijn gevoel zat het helemaal niet goed! Weer aan de ctgen die gaf geen beweging aan, het hartje klopte wel goed gelukkig.
Bloed geprikt voor allerlei onderzoeken, maar de uitslag wilde ze niet afwachten. Ik kwam terug van het toilet om 11:30 en er stonden 2 gyn en 1 vplk aan mijn bed, ze kwamen mij vertellen dat ik meteen werd ingeleid en kreeg een gel in gebracht.
Al snel kwamen de weeën op gang, tot 16:00 weeën gehad en toen stopte het op eens, ik had nog geen ontsluiting!
Om 17:00 naar de affdeling gebracht en Jorg ging naar huis. Om 19:00 bezoekuur, Jorg, mijn schoonouders en schoonzusje kwamen. We waren even naar de kantine om wat te drinken en ik kreeg in eens weer flinke weeën snel achter elkaar.Ik zei ïk wil NU naar de afdeling". Ze hadden nog niets in de gaten en wilden hun koffie op drinken, tot ik een wee weg begon te puffen en toen snapte ze waarom ik terug wilde. Jorg ging om 20:00 naar huis en ikmoest aan het ctg.De weeën kwamen snel en de hartslag van Lyanne ging naar 60. De vplk rende naar de gang om een collega te halen en  ik werd met spoed naar de verloskamers gebracht, Jorg werd gebeld en kon dus weer terug komen, hij was net thuis. Tot 01:00 hevige weeën gehad en toenzakte het weer af, ik had 1-2cm ontsluiting. Aaarrrggghhhh!!!! Terug op de afdeling kreeg ik een slaapmiddel, maar dit hielp niet, want naast mij lag iemand het tropisch regenwoud om te zagen.

18-08:
Om 08:00 werd ik naar de verloskamers gebracht, Jorg was er ook al. Mijn vliezen werden gebroken, maar de weeën waren niet sterk genoeg, dus kreeg ik wee-opwekkers, nou, dat heb ik geweten! Ze kwamen snel er waren meteen heel hevig! Ik heb gesmeekt om pijnstilling, maar kreeg dit niet! Om 15:00 kwam de gyn, ik had 7cm en mocht eindelijk pijnstilling, daar heb ik 10 minuten van mogen genieten, want ik had het idee dat ik moest poepen. Volgens de vplk konik nog geen persdrang hebben, onmogelijk, want ik had net nog 7cm. Vuil kreng!!! Er kwam weer een wee en ik moest echt persen en deed dat dus ook. Zij als een gek de gyn gehaald, ik had idd 10cm en mocht gaan persen. Maar er waren nog 2 dames "bezig"en we hadden alle drie tegelijk 10cm! Paniek in de tent, want er was maar 1 gyn, dus moesten er hulptroepen worden bij gehaald. Vanaf 15:30 mocht ik dus gaan persen, om 16:30 kon ik echt niet meer (vind je het gek na 3 nachten nauwelijks slaap). Ze besloten om te gaan helpen, Lyanne kreeg een kiwi op haar hoofd, ik werd ingeknipt en de vplk duwde op mijn buik. Vanaf 15:30 trouwens een andere vplk, wisselig van de wacht, gelukkig!!!
Om 16:56 werd Lyanne geboren, wat een prachtig moment!!!! Ik was alleen zo ver heen en zo moe, dat ik niets mee heb gekregen van het doorknippen van de navelstreng.
We moesten een nachtje blijven en ik lag nog aan het infuus, omdat de gyn tijdens de knip een adertje had geraakt. Ik heb de hele tijd liggen kijken naar Lyanne. Ik was blij dat om 20:00 het bezoekuur voorbij was, heerlijk wat een rust. Ik lag samen met nog iemand op de kamer die ook net was bevallen, zij was ook blij dat iedereen weg was.

19-08:
Om 11:00 waren we thuis en om 13:00 kwam de kraamverzorgster (kv).
Dankzij haar heb ik een super kraamtijd gehad!! Ik kon niet lopen ivm mijn bekken en de knip, maar ze deed alles voor me en ik kon ook heel goed met haar praten, ikhad mega-last van kraamtranen namelijk. Ik vond het dan ook vreselijk dat ze na een week ging!

Helaas de tijd erna,bleef ik enorme buikklachten houden, iedere week naar de HA. had met de bevalling te maken, niets aan de hand.

Na 6 weken kon eindelijk de bekkentherapie beginnen, de fysio, een vrouw, gaf mij electro-therapie, dus moest ze goed voelen hoe slap mijn spieren waren aan de binnenkant.
Zij vertelde mij dat mijn blaas, baarmoeder en vaginavoorwand was verzakt en daarom had ik zoveel buikpijn.
De volgende dag meteen naar de ha endie bood haar verontschuldigingen aan, ja, alsof je daar iets aan hebt!

Het is volgende maand dus een jaar geleden, maar lichamelijk ben ik nog lange niet hersteld. Ondanks een zware zwangerschap en bevalling, zou ik dolgaarg een 2e willen,maar nu nog even niet.

Zo, flink verhaal geworden, maar wel lekker om even van je af te schrijven!

Groetjes, Marieke mv Lyanne

 
O'ja, ik was eigenlijk 27-08 uitgerekend!
Lyanne woog 3680 gram, de lengte meten ze hier niet meer.
 
pff, nu pas de moed om echt te gaan lezen omdat mijn eigen bevalling me nogal hoog zit. Erg fijn om jullie verhalen te lezen. misschein kan ik mijn eigen bevalling daardoor een plekje geven.

Maar neit teveel verhalen in een keer, want ze zijn allemaal stuk voor stuk erg emotioneel.

Annemieke
 
Hoi,
Ik was uitgerekend op 3 augustus maar op vrijdag 21 juli begon er wat te 'rommelen'..... tijdens die bloedhete dagen, ik was helemaal blij (toen nog wel) dat ik 'verlost' ging worden van mijn buik.
Na een dagje lichte weeen werd het 's avonds toch wat serieuzer, de verloskundige maar gebeld. Ze kwam en ik had al 4 cm ontsluiting....... dat ging snel...... ze  kwam om half 5 's nachts terug.......... nog steeds 4 cm ontsluiting...... verdomme.
Toen de vliezen gebroken, helder vruchtwater en belangrijkste, het zou de weeen laten doorzetten. Nou, dat gebeurde ook. Enorme weeen en binnen 1 uur ging ik van 4 naar 9 cm. Maar toen, het wilde niet verder. Allerlei trucjes werden uit de kast gehaald, lopen, zitten, liggen (linkerzij, rechterzij), catheteriseren, het laatste randje wegduwen, niks hielp. Na uren van verschrikkelijke pijnen (dit waren echt de pijnlijkste uren uit mijn leven) werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar ging ik aan een infuus om de weeen sterker te maken...... het enige wat ik riep was: Worden ze dan NOG pijnlijker....????? Nee, ze worden niet pijnlijker, ze worden effectiever. En dit was gelukkig ook zo.
De gynaecologe heeft de laatste cm weggeduwd en toen mocht ik gaan persen. Wat een opluchting zeg. Na ruim anderhalf uur persen was daar dan eindelijk Skip. Helaas is ie met z'n armpje naast zijn hoofdje geboren en daardoor liep ik een subtotaal ruptuur op. Dat vond ik wel een enorme domper. Ik moest gelijk gehecht worden op de OK, eigenlijk onder algehele narcose, maar dat wilde ik ECHT niet. Gelukkig mocht ik toen een ruggenprik. Echt pijn door de hechtingen heb ik maar 3 dagen gehad, maar voordat alles echt helemaal genezen was, was ik wel bijna 5 maanden verder.
Ik vond de bevalling zeer pijnlijk, maar ook bijzonder, ingrijpend, mooi, interessant en fantastisch. Het gevoel wat ik had toen Skip op mijn buik werd gelegd, GEWELDIG.
Ik kijk er dan ook niet met een slecht gevoel op terug, al had je me dit niet moeten vragen  in de weken na  de bevalling. Toen riep ik alleen maar dat ik dit NOOIT nog een keer zou doen. Maar ja, een tweede kindje is toch wel erg leuk.
Groetjes, Noortje mv Skip.
 
Hoi,
Ik was uitgerekend op 3 augustus maar op vrijdag 21 juli begon er wat te 'rommelen'..... tijdens die bloedhete dagen, ik was helemaal blij (toen nog wel) dat ik 'verlost' ging worden van mijn buik.
Na een dagje lichte weeen werd het 's avonds toch wat serieuzer, de verloskundige maar gebeld. Ze kwam en ik had al 4 cm ontsluiting....... dat ging snel...... ze  kwam om half 5 's nachts terug.......... nog steeds 4 cm ontsluiting...... verdomme.
Toen de vliezen gebroken, helder vruchtwater en belangrijkste, het zou de weeen laten doorzetten. Nou, dat gebeurde ook. Enorme weeen en binnen 1 uur ging ik van 4 naar 9 cm. Maar toen, het wilde niet verder. Allerlei trucjes werden uit de kast gehaald, lopen, zitten, liggen (linkerzij, rechterzij), catheteriseren, het laatste randje wegduwen, niks hielp. Na uren van verschrikkelijke pijnen (dit waren echt de pijnlijkste uren uit mijn leven) werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar ging ik aan een infuus om de weeen sterker te maken...... het enige wat ik riep was: Worden ze dan NOG pijnlijker....????? Nee, ze worden niet pijnlijker, ze worden effectiever. En dit was gelukkig ook zo.
De gynaecologe heeft de laatste cm weggeduwd en toen mocht ik gaan persen. Wat een opluchting zeg. Na ruim anderhalf uur persen was daar dan eindelijk Skip. Helaas is ie met z'n armpje naast zijn hoofdje geboren en daardoor liep ik een subtotaal ruptuur op. Dat vond ik wel een enorme domper. Ik moest gelijk gehecht worden op de OK, eigenlijk onder algehele narcose, maar dat wilde ik ECHT niet. Gelukkig mocht ik toen een ruggenprik. Echt pijn door de hechtingen heb ik maar 3 dagen gehad, maar voordat alles echt helemaal genezen was, was ik wel bijna 5 maanden verder.
Ik vond de bevalling zeer pijnlijk, maar ook bijzonder, ingrijpend, mooi, interessant en fantastisch. Het gevoel wat ik had toen Skip op mijn buik werd gelegd, GEWELDIG.
Ik kijk er dan ook niet met een slecht gevoel op terug, al had je me dit niet moeten vragen  in de weken na  de bevalling. Toen riep ik alleen maar dat ik dit NOOIT nog een keer zou doen. Maar ja, een tweede kindje is toch wel erg leuk.
Groetjes, Noortje mv Skip.
 
Jeetje wat hebben we allemaal veel mee gemaakt zeg!!! Nou ik zal niet achter blijven.

Ik heb een heerlijke zwangerschap gehad, zeer weinig klachten lekker relax en veel genieten.

Ik was 08 aug uitgerekent maar Elisa vond het zo gezellig bij me dat ze pas 25 aug geboren is.

De vrijdag voor de 25e vond de VK dat ik toch een beetje weinig vruchtwater had en heeft me naar het ziekenhuis gestuurd daar kreeg ik te horen dat ik onder hun controle bleef. Teleurstelling... dat wordt dus niet in ons eigen huisje bevallen maar in een eng ziekenhuis. Ik moest het weekend elke dag komen voor controle van de hartslag van Elisa (nou die was helemaal perfect sterk en goed niets mis mee) Die vrijdag is ons ook verteld dat ze me maandag zouden inleiden. Dus ik maandagochtend 07.00 uur sharp op de verlos afdeling met onze tas vol spullen.... Tja ik zal een stukje overslaan maar het komt er op neer dat ik 6x geprimed (gegeld) ben, al die keren niet aangeslagen. Tot donderdagochtend de gyn het zelf wel even zou doen. Nou dat heb ik geweten. 10 uur de gel erin en half elf had ik heftige weeen. Man o man..... Ik heb geloof ik tot 15.00 uur op de wc gezeten omdat dat echt het beste was. Om 17 uur komt meneer terug nou laten we nog maar 1x gel er in doen dan gaat het goed beginnen !!!!! Ik was hier niet helemaal gelukkig mee maar goed het werd nu toch echt tijd dat elisa even haar koppie liet zien aan papa en mama.

Rond twaalf uur s'nachts kwam er nog even iemand kijken hoeveel ontsluitng ik had omdat de weeen toch wel erg heftig waren. Oke teleurstelling een schamele 2 cm en dat zei hij nog om mij niet nog meer verdrietiger te maken..... Afijn half 3 s'nachts vliezen gebroken en half 6 gesmeekt om een ruggenpril (terwijl ik dat compleet niet wilde!!!!!!!!!!!) maar ik kon echt niet meer. Ook heb ik rond 8 uur wee opwekkers gekregen en om 17.00 uur kon ik het niet meer houden en moest ik echt puf-pers doen terwijl dit nog niet mocht.

rond die tijd is volgens mij ook mijn happy drug afgezet of het werkte niet meer geen idee ik voelde me in ieder geval niet meer zo happy en mijn praatjes die ik vanaf 6 uur weer had waren echt nergens meer te bekennen.

De arts-ass. was redelijk druk en schrok zeer erg toen ze daar beneden even een kijkje kwam nemen ik ben in verkeerde beugels gezet (links-rechts en andersom) en ik mocht  om 19.00 uur gaan persen en om 19.03 was elisa er.... Een kleine 1,5 uur later was ik dichtgenaaid met 12 hechtingen en kon ik ook gaan genieten maar hoe dat is gegaan dat wil ik het leifst vergeten......

Dit was mijn ingekorte verhaal maar zoals jullie allemaal zal er wel veel meer te vertellen zijn dan zo'n klein stukje tekst.....
 

Hoi Meiden,


Ik heb er even over gedacht en wil m'n verhaal toch ook wel graag vertellen.


Mijn zwangerschap had eigenlijk twee kanten.Als ik mijn kleine meisje voelde schoppen of hikken,
zat ik helemaal al in tranen en verlangde zo naar haar of hem(want dat wisten we niet).En aan de
andere kant was ik zo bang, we moesten iedere 4 weken naar het Erasmusziekenhuis in R'dam
op controle en ik kreeg dan ook iedere keer een echo. Dat was iedere keer zo spannend,ook omdat
we bij ons Nouk al die controles kregen en iedere keer zeiden ze dat het er goed uitzag en bij 32wkn
stopte toen de controles in R'dam.Ik probeerde om zo rustig mogelijk te blijven,stress is niet gezond.
Maar bij ons Tess hebben we tot de laatste dag scherp onder
controle gestaan en ik moet zeggen dat het de laatste weken toch wel heel vermoeiend en slopend
was voor mijn geestelijke toestand.Ik was op 24 september uitgerekend,maar op vrijdag de 22ste
toen ik s'ochtends uit mijn bedje stapte voelde ik toch al wel het een en ander.Ik had gedacht dat ik
gestresst zou worden,maar ik was de rustigheid zelf.Corne moest late dienst (van 14:00t/m22:00)
werken en is gewoon gaan werken(vlakbij,dus hij is zo thuis).Om een uurtje of half 3 begon ik toch wel
meer weeen te krijgen en ze kwamen ook zo om het kwartier.Ik heb Corne al smsende op de hoogte
gehouden,want die arme man was ook hartstikke nerveus en al liet hij het niet zo merken,bang was hij
ook hoor.Helemaal niet erg hoor,gezien onze geschiedenis.Ik heb een beetje rondgelopen,geprobeerd een beetje
te lezen.Gedoucht en dat was wel een beetje ontspannend.De weeen werden heftiger en om half 5 heb
ik 't Sophiaziekenhuis gebeld.want daar zou ik gaan bevallen.We mochten direct komen,dus Corne gebeld..
..nou die was zo thuis.We zijn maar gelijk vertrokken en gelukkig stonden er geen files.Om kwart over 6 lag ons Kitje
aan de monitoren en al direct werden de weeen pittiger,maar ik kon ze nog steeds goed opvangen.Kwam er ondertussen
nog een verpleegster vragen of SBS 6 mijn bevalling mocht filmen voor tv.Kom je met je kind op tv zei ze nog.NEE,geen denken
aan,ik ga niet met mijn blote kont op tv en in onze situatie...nee.De weeen kwamen ondertussen om de minuut
en ik had nog maar 4cm ontsluiting...tjee dacht ik nog..dat wordt morgenvroeg pas.Kwam de zuster ook nog een
infuus met antibiotica aanleggen,omdat ikzelf een lekje in mijn klep heb doen ze dat uit voorzorg.
Na twee uurtjes was de ontsluiting 6cm en na een half uurtje braken mijn vliezen en ik voelde dat ik al moest
persen.De verpleegster keek en ze zei...o we zullen jullie maar naar de verloskamer brengen,want ik zie
al haartjes,het hoofdje komt al....(het is nu 12 minuten voor 11)
We waren de deur van de verloskamer nog niet in of ons Tess lag al op mijn buik
.Ach m'n kleine meisje,ben je daar al en wat ben je mooiiiii.Ik laat je nooit meer los.
Maar dat moest natuurlijk wel,want ze werd gelijk door de kinderarts nagekeken en ons wondertje is kerngezond!
Ik moest zo verschrikkelijk huilen,we zijn zo gelukkig met ons meisje.(Ik zit weer flink te janken nu)
Toen ons Nouk is overleden had ik zoveel liefde(moederliefde) in me lijf en ik kon er geen kant mee uit,
eindelijk kan ik het aan mijn kindje geven.Ik zeg nog steeds altijd dat ons Tess dubbele liefde krijgt.
(Niet verkeerd begrijpen hoor,want elk kindje hier op het forum krijgt veel liefde.)
We mogen ze houden en mee naar huis nemen.Tess blijft bij ons!!Corne en ik hebben de hele nacht naar
haar zitten kijken.De verpleegster kwam steeds zeggen dat ik moest rusten,
maar slapen kon ik nu toch niet.Maandags mochten we naar huis en ik heb een hele emotionele,maar geweldige
kraamweek gehad.Ik had ook een geweldig lief mens van een kraamhulp.Heel het dorp hier heeft zo meegeleeft,
we hebben zo ontzettend veel kaarten gekregen.Fantastisch hoe de meeste mensen dan toch met je meeleven.
Ik denk nog vaak aan de bevalling,ook aan die van ons Nouk.
Het is een beetje lang verhaal geworden...sorry.


Liefs Kitty en Tess.En voor altijd in mijn hart en gedachten..onsNouk*.
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan