Verwerking bevalling..

Ja inderdaad de bevalling..... Ook ik kan er nog regelmatig een traantje om laten.
Het is een lang verhaal geworden, maar dan ben ik het tenminste weer een keertje kwijt....

Ik had van te voren besloten dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen.
Maar toen de verloskundige met 7 centimeter ontsluiting vertelde dat dat het moment was om te gaan, voelde ik me al zo elllendig (overgeven) dat ik het echt niet zag zitten om nog in de auto te stappen. De ontsluiting verliep best vlot en na tien uur weeen mocht ik gaan persen. Alleen dat lukte dus niet. Na een uur en tien minuten zei de VK dat ze de ambulance ging bellen. Op dat moment leek het of iedereen het te druk had met bellen, tassen inpakken e.d.  maar ik lag daar nog wel nog steeds met heftige persweeen! Toen moest ik die ambulance in... ik kon echt niet meer op mijn benen staan en de ambulancebroeders hebben mij "gedragen" van de trap af, ondertussen leek het of ik sloten vruchtwater verloor, ik heb me niet vaak zo ellendig gevoeld. De weeen  bleven maar komen... op de brancard liggend werd ik de ambulance ingereden. Intussen was het  halve dorp uitgelopen,iedereen vond het wel interessant zo'n ambulance met gillende sirenes. En ik zag er zacht gezegd niet meer op  mijn best uit na intussen anderhalf uur persweeen.  Mijn man mocht niet mee in de ambulance, die moest met eigen  vervoer, daar lag ik weer alleen met mijn weeen....  
In het ziekenhuis aangekomen stond er een heel team klaar met een vastbesloten gyn. Ik kreeg een spuit met weeenopwekkers, werd ingeknipt en er ging een verpleegster op mijn buik zitten die enorm hard mee ging duwen (heftig!). Toen werd David geboren.  
De eerste twintig minuten  kan ik me niet meer herinneren. Ik was helemaal van de wereld. Ook ik weet echt niet meer dat ze vroegen hoe het kindje ging heten, dat íe huilde, hoe hij er toen, net geboren uitzag.  Ik was zo uitgeput na twee  uur en een kwartier persen....  

NA de bevalling....   het allervervelendste:  

Het ging niet goed met David, alleen had niemand dat in de gaten! Ik werd naar huis gestuurd dezelfde avond. En zei in de auto al tegen mijn man dat hij zo gek ademde. Stokkerig en heel snel.
Mijn bezorgdheid werd steeds weggewuifd, door de VK die de nacontrole deed. Toen ik twee dagen na de bevalling zelf weer op krachten was gekomen en bij positieven was wilde ik actie: hij dronk niet, werd geel was suf en ademde echt veel te snel! Nog steeds werd mijn bezorgdheid niet serieus genomen maar als ik erop stond mochten we wel even naar de kinderarts. Aangekomen in het ziekenhuis bleek hij  heel ziek. Hij werd meteen opgenomen op de high care. Kreeg een infuus met antibiotica in zijn hoofdje, moest direct aan de zuurstof (hij kreeg veel te weinig zuurstof binnen), sondevoeding en onder de lamp vanwege zijn gele kleur.  
Hij  bleek een longinfectie te  hebben en heeft er elf spannende dagen over gedaan om op te knappen. In die elf dagen dachten ze ook nog dat hij een  hartafwijking  had waarvoor we in de ambulance op transport zijn geweest  naar het academisch ziekenhuis van Maastricht. Dat was uiteindelijk gelukkig niet het geval: maar die spanning!  
Ik was helemaal op en heb daar in het ziekenhuis zo veel zitten janken. Je bent zo bang dat het niet meer goed komt.

Inmiddels ben ik dus weer in verwachting. Ik hoop dat ik een gezond kindje mag krijgen en misschien nu ook wel een echte kraamtijd!

Liefs, Sascha.  
 
Hallo allemaal,
Mijn verhaal is zeker niet zo heftig als veel andere mama's maar wil het wel graag met jullie delen...
Ik was 27 augustus uitgerekend maar die datum ging zomaar voorbij.
Hier in Emmen is het zo dat als je in het weekend bevalt,je naar het zh moet.
De oudste is thuis geboren en dat wilde ik dit keer ook héél graag.
Op vrijdag 1 september baalde ik enorm toen het avond werd,óf ik liep na het weekend nóg met een dikke buik,óf ik moest in het zh bevallen.
Mijn moeder is op 1 sept.jarig dus wij daar 's avonds op visite(ze woont hier vlakbij).
Wij zijn tegen 00.30 uur naar huis gegaan en direct  naar bed.
Om 01.45 werd ik wakker,ik dacht dat ik in bed geplast had,het bleken mijn vliezen te zijn.
De weeen begonnen direct en ook meteen hevig.
Om 02.45 het zh gebeld en we moesten meteen komen.
Gelukkig sliep de oudste bij de jarige oma dus daar hoefden we niets voor te regelen.
In het zh aangekomen waren de weeen nauwelijks op te vangen,om 03.40 mocht ik al persen en om 03.59 is Delano geboren!
Tussen  het wakker worden door gebroken vliezen en de geboorte zat dus 2 uur en een kwartier!!!
Daar ben ik wel een paar dagen van ondersteboven geweest,het ging zó snel allemaal.
Ik heb verder nooit moeite gehad met de verwerking van mijn bevallingen,wel vind ik het altijd leuk om erover te vertellen.
Nou,dit was mijn verhaal.
Groetjes Tanja
 
jeetje, dacht dat ik de enige was met nog zoveel emoties omtrent de bevalling.
kan er soms zo maar van huilen.

Twee uur 's nachts, mijn bed nat..mooi.. de vliezen zijn gebroken. Net als bij mijn twee vorige bevallingen een prettig seintje.
Ik heb er zin in, ben die dikke buik goed zat, ben nu 40 weken en een paar uur....
De baby was niet ingedaald dus ik moest plat blijven liggen. De dokter na een uurtje gebeld..de weeen werden steeds erger, ik wil bewegen.
Hij komt, 2 centimeter ontsluiting, weke baarmoedermond en rond 8 uur komt hij terug. Navelstreng zit goed. Gaat het sneller even bellen.
Rond zeven uur trek ik het niet meer. Weet niet meer waar ik de weeen heen moet puffen. We bellen de dokter. 8 uur komt hij zegt hij. MIjn man accepteert dat. ik wordt woest. Ik trek het niet meer!
Kwart over 7...ik moet op het bed...het gaat komen hoor, ik voel de drang om te persen en herken dit van de vorige twee bevallingen.
Mijn man belt weer de dokter..hij komt zodra hij kan, hij zit bij een hartaanval...
Wij bedenken niet dat hij gewoon een andere dokter  moet bellen, maar wachten maar af.

Half 8 geweest, ik hou het niet meer. Ik ga op bed liggen trek mijn onderbroek uit, dirigeer mijn man naar het bed en zeg hem goed te kijken wat er gebeurd. Dit kindje gaat komen, met of zonder dokter.
Hij zegt, doe nou rustig dit kan niet. Ik zeg, dit kan wel, je hebt twee keer eerder meegeholpen, we weten wat we moeten doen, ogen open en goed nadenken.
Ik begin nu echt woest te worden op die dokter.
Het is echt menis, ik voel het gewoon.
De persweeen zijn nu zo oersterk dat ik ze niet meer tegen kan houden. Mijn man beseft dit ook. We kijken elkaar aan en gaan er voor. Ik ga liggen en ga persen. Het hoofdje schiet steeds terug. Ondertussen houden we buiten in de gaten of we de arts zien. Hij komt aanrijden. De voordeur stond open. Ik hoor zijn voetstappen op de trap en met een grote pers staat het hoofdje. terwijl hij binnen stapt.
Ik zie hem schrikken. Hij rukt zijn handschoenen aan en kan nog net het hoofdje opvangen en het lijfje schiet erachter aan.
Dit allemaal in een paar minuten tijd. Een stortbevalling zoals ze dit noemen.
Ik denk op dat moment... geboren heerlijk in mijn eigen bed...4440 gram!

Even is er rust. De arts is knalrood en werkt als een bezetenen om de boel nu te begeleiden bij de nageboorte. Chris ligt lekker op mijn borst en ik voel me even rustig. Al snel krijg ik zo'n gevoel over mij van er klopt iets niet. Ik voel af en toe hele scheuten vocht uit mijn onderkantje komen. Ik vraag ernaar. Hij mompelt wat, heeft het te druk met het controleren van Chris. Ik vertrouw het niet. Chris doet het goed, maar ik niet. Ik voel dat dit niet klopt. Hij komt toch maar kijken. Ondertussen lig ik in een grote plas bloed. Dit klopt niet. De nageboorte komt. Het vijfde matrasje gaat vol bloed de vuilniszak in. Mijn man heeft het niet zo door. Het was ook zo hektisch, die staat nog bij te komen van de bevalling, die hij praktisch gedaan heeft.

Mijn moeder komt even naar boven, zodat mijn man de twee jongens beneden kan vertellen dat er een klein  broertje bij ons gekomen is.
Mijn moeder schrikt zich rot. Wat een bloed roept ze, dit is niet goed.
De arts kijkt de nageboorte na, die is niet compleet. Door het harde persen zonder begeleiding ben ik ook behoorlijk uitgescheurd. Dit kan hij thuis niet hechten.

De ambulance wordt gebeld.
Ondertussen blijft het bloed stromen. Hij begint nu toch wel nerveus te worden.
Deze thuisbevalling van de derde...begint een heel raar verhaal te worden.
Eerst komt de arts te laat en nu dit.
Een hoop lawaai, daar komt de ambulance, drie broeders denderen mijn slaapkamer binnen. Ik wordt direct aan het infuus gelegd en bloeddrukmeters.
Mijn bloeddruk verschiet van hoog naar laag.
Ze mogen mij niet vervoeren omdat ik bijna in shock ben.
45 minuten lang hebben ze infusen met vocht er in staan knijpen. Ik zie ze nog staan. Bloedplaatjes werden gegeven.
Na een klein uur kunnen we eindelijk naar het ziekenhuis.
In de buurt staan buren op de stoep, helemaal bezorgd, want de ambulance was zolang bezig. Ik kan ze vertellen dat ik zo'n lief klein moppie heb gekregen en meer niet, ik moet weg.
Mijn twee andere zoontjes lopen naar buiten. ze huilen echt keihard, het ging door merg en been. Mama, mama, hoor ik maar roepen. Ze mogen even de ambulance in om mij een kus te geven. Sam doet dat, maar Mick is helemaal hysterisch.
Zo moet ik weg. Chris is bij mijn man.
Ik huil tranen met tuiten. Drie huilende jongetjes achterlaten en een lege buik en lege armen.....
De broeder is erg lief. HIj houdt mijn hand maar vast. Het komt wel goed mevrouwtje.

In het ziekenhuis vliegt het personeel naar mij toe. Ben je er eindelijk we zijn zo ongerust. waar bleven jullie? Ze was bijna in shock, dus we moesten haar eerst stabiliseren voor vertrek....ik schrik hiervan...dat had ik nog niet begrepen

Ik word in een kamer gereden. Ik hoor al snel mijn man en zus met Chris.
Oh, gelukkig....mijn mannetje in mijn armen.

Ik moet plassen...5 zakken vocht...het moet er ook uit, maar ik lig nog in al mijn bevallingsbloed, ik ben heeeeeel vies. Het plassen op de steek lukt dus niet.
De verpleegkundige blijft maar proberen. Op een gegeven moment haalt ze de steek weg. Iedereen moet de kamer uit en alle kranen gaan open. Ik moet in mijn bed plassen van haar! Oh, wat vies is dit en wat wordt ik hier weer verdrietig van.
Ik plas, het doet zo zeer, voel me zo vies. Ik lig in plassen met bloed en urine.
Ik huil tranen met tuiten.

De verpleegkundige troost me. Ze zegt ik was je wel hoor.
Ze is heel lief en maakt me zoveel mogelijk schoon.

De gynacoloog komt. Hij moet mij inwendig onderzoeken terwijl ik zo uitgescheurd ben. Nog net geen totaalreptuur. Hoera...toch nog een meevaller.
Ik moet nu met spoed naar de ok...twee liter bloed kwijt.

Na anderhalf uur wordt ik huilend wakker. Het is klaar.
Ik mag nu hopelijk genieten. Ik krijg staaltabletten voor 4 maanden mee.

De volgende dag mag ik naar huis. 10 dagen volledige kraamhulp.
na een week overlijd mijn stiefvader.....hij was mij zo dierbaar...
Alle visite stoppen wij. Ik kan niet meer. Dit kan er gewoon niet meer bij.

Mijn herstel heeft lang geduurd. Drie kinderen thuis, een hb van 5,0, een rouwproces...het was mij het jaartje wel.

De tijd is ook zo snel voorbij gegaan. Chris is ons laatste kindje. Het is goed zo.
Ik ben stapelverliefd op hem en op zijn grotere broertjes.
De bevalling...het blijft mij zo bij...maar ik ben zo dankbaar voor mijn heerlijk ventje, dat het het toch waard is! Ben toch de gelukkigste moeder op de wereld.

liefs Pascal
 
Heel bijzonder om al die verhalen zo te lezen. Ik heb er tranen van in mijn ogen.
Hier mijn verhaal.
Ik was uitgerekend op 8 augustus. 1 augustus 's avonds wilde ik dat alles nu toch eens klaar stond voor de bevalling en ook de tas met kleren e.d. voor het ziekenhuis, mocht dat nodig zijn. Mijn man zei verder niets, maar hielp rustig mee. Hij dacht intussen, dat duurt niet lang meer.
Inderdaad de volgende ochtend werd ik om 5.15 u wakker van de eerste wee. Ze kwamen meteen vanaf het begin om de vijf minuten. Om 7.00 uur mijn man wakker gemaakt. De weeën bleven om de 5 minuten komen en om 8.45 u heeft mijn man de verloskundige gebeld. Deze kwam om 9.15 u en ik bleek 1 cm onsluiting te hebben.

Om 11.45 u voelde ik tijdens een wee iets knappen onder in m'n buik. Tijs werd ook even heel wild, achteraf heeft hij zich toen nog omgedraaid, met zijn gezicht de goede kant op. Maar door dat alles moest ik overgeven, het was even teveel in m'n buik blijkbaar. Mijn man de vk gebeld en die kwam meteen kijken. De vliezen waren inderdaad gebroken. Toen ze weer ging had ik 5 cm onstsluiting. Ze zou rond 15.00 uur weer terug komen. Ik had intussen om de 2 a 3 minuten weeën. Om 14.30 uur was ze er alweer. Ik had toen 7 cm en ze ging niet meer weg, wat was dat een geruststelling. Een kwartiertje later was het 8 cm en als ik persdrang kreeg, dan mocht ik niet meepersen, maar ik hoefde me ook niet in te houden. Ook dat was erg fijn. Iets na 15.00 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen.

na 1.15 uur persen is Tijs geboren. Tijs had een klein beetje in het vruchtwater gepoept, maar de vk vond het niet nodig om naar het ziekenhuis te gaan. Dat was wel fijn, op dat moment. Ik was wel een stuk vermoeider dan ik dacht. Ik wilde zelf gaan douchen, maar moest van de kraamhulp eerst maar eens vijf minuten op de rand van het bed gaan zitten. En als dat goed ging mocht ik gaan staan, en asl ook dat lukte mocht ik douchen. tijdens het zitten viel ik dus bijna flauw. M'n glas met drinken liet ik uit m'n handen vallen en ik viel bijna van bed af. De kraamhulp kwam heel geschrokken aanrennen, die was net even in de badkamer iets pakken (nadat ze had gevraagd of het goed ging!) Ik dacht van wel, maar niet dus. Ze heeft me snel weer in bed gelegd en me op bed gewassen.

Achteraf was het voor mij misschien beter geweest als we wel naar het ziekenhuis waren gegaan.  Tijs viel niet in een roes, sterker nog, hij vond het niet nodig om te slapen. Hij huilde veel, was te onrustig om aan de borst te drinken. Hij hapte wel goed aan, maar nam niet de tijd om rustig te drinken. In de eerste 48 uren na de bevalling heeft Tijs af en toe een half uurtje of 3 kwartier geslapen. Als hij dan sliep lag ik met gespitste oren te luisteren, we moesten namelijk in de gaten houden of hij niet ging kreunen in zijn slaap, dat kon duiden op een infectie door het vruchtwater. Ik heb die 2 dagen en nachten dan ook geen oog dicht gedaan. Tijs is op woensdag geboren en op vrijdag was ik doodmoe. Ik voelde me ook helemaal niet lekker.

Tijs kreeg die dag voor het eerst bijvoeding, want de borstvoeding wilde nog niet. Ik ben die middag ook gaan kolven. Nadat Tijs bijvoeding had gehad werd hij rustig en ging hij wel slapen. Het lijkt er dus op dat hij die 2 dagen gewoon al honger heeft gehad en daarom zoveel huilde en weinig sliep. Die nacht durfde ik niet te gaan slapen. Bang dat ik Tijs niet zou horen, het was nl een rare gewaarwording dat hij nu wel goed sliep. Doordat ik een paniekaanval kreeg (wist ik achteraf pas dat ik die heb gehad), heb ik overgegeven en door die druk weer in m'n bed geplast. Dus een hele hoop heisa. Weer bijna niet geslapen die nacht. Wat waren we iedere ochtend blij dat de kraamhulp er weer was. De volgende nacht weer hetzelfde, die nacht de vk gebeld en uitgelegd dat ik niet durfde te gaan slapen. Ze heeft me de figuurlijke schop onder de kont gegeven die ik nodig had op dat moment. En heb die nacht eindelijk een beetje geslapen. De vk bood de volgende dag haar verontschuldigingen aan dat ze 's nachts zo hard was geweest. Ik heb haar gezegd dat het precies was wat ik nodig had en er erg blij mee was.

Het kolven ging goed, dus ik begon het allemaal ook weer wat zonniger in te zien. Wat een paar uur slaap al niet goed kan doen. De volgende nacht heerlijk geslapen. Alleen m'n eten viel nog steeds niet lekker. En die avond (maanagavond) voelde ik me misselijk en ben vroeg naar bed gegaan. Op dinsdag voelde ik me echt beroerd, dacht dat het de oververmoeidheid was, maar slapen hielp ook niet meer.  Die dag nog gaan overgeven, bleek ik een buikgriep te hebben. Dus stortte ik lichamelijk gezien weer helemaal in (geestelijk gelukkig niet, dat ging nu wel goed). Al met  al was ik een week na mijn bevalling 17 kg afgevallen. Aangezien ik maar 7.5 kg was aangekomen, zat ik dus 10 kg onder het gewicht van voor m'n zwangerschap. Uiteindelijk is door de lichamelijk uitputtingsslag de borstvoeding niet goed opgang gekomen en ben ik daarmee na 3.5  weken helemaal gestopt. Ik zat iedere 2 uur te kolven, en na 3x kolven had ik pas een volledige voeding. Toen ik daarmee gestopt ben ging ik lichamelijk gezien met sprongen vooruit en kon ik pas echt gaan geniet.

De bevalling is voor mij prima verlopen, maar de eerste weken hebben voor mij in het teken gestaan van eten (ik had continue honger, doordat mijn lijf zo verzwakt was), kolven, borstvoeding proberen geven e.d. Ik heb er absoluut niet van genoten. Ik hoop dat als er bij ons een tweede kindje mag komen, ik wel kan genieten vanaf het eerste moment.

Ik vond het wel erg fijn om thuis te bevallen, lekker je eigen badkamer en je eigen bed.

Al met al is ook dit een erg lang verhaal geworden. Maar het is toch weer fijn om het nog eens zo te kunnen vertellen.

Groetjes,
mama van Tijs
 
Ik was 31 juli uitgerkend, en 10 augustus liep ik smorgens nog rond met n dikke buik.
Rond 12.00 voelde ik soort menstruatie pijn die steeds na 3 minuten terug kwam en duurde nog geen minuut.De weeen waren begonnen.
Om 14.00 kwam de vk en ik had 0 cm ontsluiting.
Ze kwam terug om 18.00 en nogsteeds 0 cm.
Omdat ik al 6 uur zo rond liep om die weeen op te vangen en het niet vorderde besloot ze dat ik naar het ziekenhuis moest (wilde thuis eigenlijk), om daar aan het infuus te gaan om die weeen sterker te maken.

In het ziekenhuis besloten ze af te wachten... ik ben er nog boos om... ik kreeg een prikje met wat verdoving om me lekker te laten slapen daar die nacht en zo de volgende morgen wel verder te kijken. (de gyn die dienst had: dat word wel morgen of overmorgen).
De weeen bleven toch aanhouden (waren licht), en bij de wisseling van gyn om 23.30 ging die nieuwe mij toucheren : 3 cm, en ze brak per ongeluk mijn vliezen.
Om 00.00 ging ik aan het infuus en om 00.15 (11 augustus inmiddels) kwam ik in een ware weeenstorm.
Een uur later van 3 cm naar 10!
Alles werd klaar gemaakt en ik mocht gaan persen... 1 pers en ik moest meteen ophouden van ze want het hoofd kwam er al uit!
Ik hield op...en floep..echt een lansering, ze konden merel net opvangen.

Die bevalling vond ik niet erg... maar ik was in en uitwendig ingescheurd door die lansering. (net geen totaal-ruptuur)
Terwijl manlief heerlijk met Merel op schoot zat lag ik daar nog ruim 20 minuten om me te laten hechten....dat was vreselijk!

Ik mocht daarna op een kamer met nog iemand die paar uurtjes eerder bevallen was van ook n dochter...ik heb niet geslapen die nacht. Merel lag naast mij in haar eigen bedje.. ik kon mijn ogen niet van haar af houden!

De kraamweek vond ik   minder omdat door die hechtingen ik niets kon doen. en dat weekend kwam meteen de familie over de vloer en vrienden.
dat wil ik de volgende keer niet meer, niet zoveel mensen op 1 dag. pffff, ik was kapot!
(vooral omdat sommige echt 4 uur bleven plakken, je bent zelf in een roes om er iets van te zeggen, dus de volgende keer: half uurtje...en dan hup naar huis.)
 
Poeh hee... Ik lees verhalen zeg....   Die zijn inderdaad tranen waard hoor.. ( Pas... )

Vrijdag 4 augustus, D-DAY kwam en ging... Op woensdag 9-8 kreeg ik last van mijn rug dat gestaag veranderde naar PIJN in mijn rug. Ik heb de hele nacht wakker gelegen of gezeten, of rondgewandeld of... alles gedaan behalve slapen eigenlijk.
Op 10-8 om 09:00 de VK maar eens gebeld of het inmiddels begonnen kon zijn want die rug! Nee hoor, waarschijnlijk een blaasonstekeing zei ze,  en een leuke dooddoener: als het begint dan merk je het wel. Om 23:00 nogmaals gebeld, want ik had inmiddels een constante pijn   in mijn rug en dat dit geen blaasonsteking was, daar ben ik namelijk specialist in! We mochten langskomen en op de praktijk en na een klein onderzoek ( lees strippen!!) braken mijn vliezen bij haar op kantoor om 23:45. ( Gatver de gatver, gelukkig lag die drek niet in mijn bed ! !) We werden weer naar huis gestuurd met de optimische mededeling: tot vannacht dan maar, bijna papa en mama.
Nou, weer niet geslapen van de pijn in mijn rug, wel jankbuien van machteloosheid en pijn. Hubbie lag heerlijk te slapen: Ik kan toch niks voor je doen schat en het wordt straks toch een lange ruk, maak me anders maar wakker...
11-8 Om 09:00 staat de VK uit zichzelf al aan de deur, ze had verwacht dat we allang gebeld hadden! Ze keek me aan en zei dat hoe heldhaftig ik ook mocht zijn, dit zou ik niet redden zonder slaap. ( het was me dus duidelijk aan te zien, met rode jankogen..) Na overleg zouden we naar het ZH gaan voor pijnbestrijding en 2 uur goede slaap en dan op voor een thuisbevalling. Dus klein tasje gepakt en op naar het ZH. Daar zei de GYN   dat we beter voor een ZH bevalling konden kiezen want de ervaring leerde dat.... Ik vond inmiddels alles best, als die parasiet die baby heet maar uit me kwam!! Epiduraal in mijn rug Catheter in mijn blaas, veel draden en gefriemel aan en in  mijn frut, en ik was inmiddels de wanhoop nabij. Ik zei al tegen Hubbie: ik hoef hem niet meer, en ik poep hem zo het raam uit, hij krijgt de eerste jaren geen zakgeld, hoe duft hij zijn moeder zoveel pijn te doen... Ach ja, je roept wat. Tussen 14:00 en 16:00 zagen we niemand meer op de verloskamer en ik wilde die pijnstilling omhoog hebben. Hubbie heeft toen geklaagd dat ik hem anders zelf omhoog zou doen omdat de dame toevallig VPLK is. Toen was het zo geregeld, medicijnen werden langzaam opgeschroeft naar maximaal. Ondertussen gebeurde er helemaal niks aan de onderkant, Baby bleef zitten waar ie zat en ik verging nog steeds van de pijn in mijn rug! Wij hadden toen zelf inmiddels al ingezet op een KS!! Uiteindelijk na een laatste stootkuur opwekprut en een laatste inwendig onderzoek door een arts met bouwvakkershanden werd besloten tot een accute KS.. JOEHOE!! DANK JE WEL!!
Op de ok een ruggeprik gekregen, wat een feest als je moe bent en pijn hebt, Ik voelde helemaal niets meer, ik lag voor het eerst sinds maanden heerlijk, en ik was zo daas als een stoned konijn door alle medicatie die ineens begon te werken, hihihi!
Vanaf dat moment weet ik bar weinig meer, het ging langs me heen, de ruggeprik sloeg en beetje omhoog en terwijl ik lag te kotsen werd thomas na twee pogingen uit mijn buik geplukt, tsjokklem had ie gezeten! Hij had gewoon een hele rand om zijn hoofd zitten, het leek wel een cone-head! Ik heb alles gemist dus, heb hem niet gezien ook niet toen ze hem voor me hielden, navelstreng met papa gemist, felicitaties Ga maar door! Ik lag gewoon nog steeds heerlijk pijnvrij en bijna stoned op die tafel. 12-8 om 02:30 lag ik eindelijk met Thomas in mijn armen op bed op "mijn" kamer. Die mama-band was er echt nog niet hoor, kan ook niet anders denk ik nu. Door alle bloedverlies was mijn HB gezakt naar onder het minimale 3,3!! Dus heb een bloedtransfusie gehad met 4 zakken bloed, weg ongestoorde kraamdag!
De periode in het ZH is me eigenlijk wel goed bevallen, letterlijk. Niemand kon weten dat ie hartstikke klem lag, dat mijn ontsluiting niet verder kwam als 7 cm, of dat ik geen weeen had maar pijn in mijn rug... Alle bezoek mocht langskomen wanneer men wilde, Thomas heeft 4 dagen naast mijn bed gestaan in mijn kamer voor 4 voor mij alleen, en was aardig voor mij, hubbie en Thomas!

MAARRR: Het heeft lang geduurd eer mijn "mama-gevoel" zich had ontwikkeld. Ik heb zo vreselijk veel gemist of half meegekregen dat ik me heel lang schuldig heb gevoeld daarover. Echt zo van: het is mijn kind maar het doet me nog niet zo veel op dit moment... Gelukkig kwam dat helemaal goed zodra de kraamhulp weg was en ik heerlijk alleen met mijn kind kon gaan tuttelen en leren kennen. Nu moet je niet aan mijn kind komen want dan kom je aan mij! Het oer-gevoel is er, en hoe!!

Ben nu 12 weken zwanger van nummer 2 en zie op tegen een vaginale bevalling, straks past ie weer niet... Met 34 weken ga ik over naar de GYN en volgens de VK kunnen we daar bijna gelijk in mijn situatie een geplande KS van maken. We zien het wel, baby zit erin en baby zal er echt ook wel uitkomen....

-X- Marieke mv Thomas 53 cm en 4510 gr........
 
Mijn bevalling is ook behoorlijk heftig geweest maar ach ik denk er niet eigenlijk niet zoveel meer aan (maar als ik het nu lees) hier komt mijn verhaal (zal proberen kort te houden)
vrijdag 4 augustus
Controle in het ziekenhuis, mijn bloeddruk bleek veel te hoog te zijn de zuster vroeg wel 3 keer aan mij of ik me wel goed voelde want ik was die dinsdag bij de vk geweest en toen was mijn bloeddruk 65 en nu 95. Ik moest dus blijven!!  Ik zou na het weekend ingeleid worden en als mijn bloedruk nog steeds hoog bleef werd ik eerder ingeleid (ik was daar zo bang voor)
We mochten nog even naar huis (had al wel mijn spullen bij me had een voorgevoel) Kwam mijn overbuurvrouw vragen hoe het was en ik begin toch te huilen! (zij is een hele goede vriendin van me)
Ik had al de hele dag last van mijn buik en s' avonds werd het erger ik kon er niet van slapen dus ben ik de hele gang over gaan lopen vreselijk. Ik lag daar zo alleen, een vrouw die kei en kei hard aan het snurken was en een andere vrouw die ook hele erge buikpijn had. Ik had het idee dat ik gestraft werd, manlief ligt lekker in zijn eigen bedje en ik lig hier in een ziekenhuis te kramperen van de pijn!!!!!! Uiteindelijk (1 uur s'nachts heb ik manlief gebeld en gezegd dat ik hele erge pijn heb maar dat hij niet hoefde te komen) De vk heeft toen even gekeken en toen zei ze 'je bent nog maar aan het rommelen' ROMMELEN??? HOE MOETEN DE WEEEN DAN NIET VOELEN????? De vk heeft (ik had gevraagd of mich mocht komen) mich gebeld en mich kwam. Ben lekker lang onder de warme douche gegaan en ik kreeg een kamer alleen.
Om 7 uur had ik 5 cm ontsluiting en om 1 uur.......... nog steeds 5 cm (mich had om een uur of 10 mijn ouders gebeld en mijn vader die op de moter in de ardennen was om te zeggen dat binnen nu en 3 uur de kleine werd geboren)
Ik kreeg een infuus en een opium prik zodat de pieken van de weeen wat minder werden en dat ik een beetje rust kreeg. Er kwam een verpleegster bij me zitten en zij ging met mij puffen en ze zei steeds dat ik het goed deed blabla zij was ook 3 maanden geleden bevallen. Helaas kwam de gynecoloog ook even kijken en moest natuurlijk ook even voelen (en het was zo'n leuke vent) Om een uur of 6 had ik (na wat hulp van de gyn.) volledige ontsluiting maar ik had geen persweeen. Dus moest ik op de weeen gaan persen. Het ging niet en ze belde al vrij snel dat de gyn moest komen en ja hoor daar kwam hij met de vacuum!!!! Ze hebben 4 keer geprobeerd om dat ding er in te krijgen(was niet een met flexibele kop) en de 5e keer ging met grof geweld erin. Ik ben nog nooit zo bang geweest echt ik ben met 5 man tegen gehouden anders was ik dat bed afgesprongen vreselijk ik heb het uitgegild (wat moesten die zwangere vrouwen wel niet denken) ik heb die vacuum gehad zonder knip dus je begrijpt wel......
En daar was hij dan eindelijk 18.45 Thomas. Mich fluisterde in mijn oor Thomas is geboren, dus toch een Thomas (was heilig van overtuigd dat het een meisje zou worden)
De schade was niet zo erg,  paar hechtingen. Toen mijn moeder kwam kwamen ook de tranen ik zei tegen haar 'Ik heb het heel zwaar gehad'   'ja ik weet het zei ze tegen me' Dat arme mens heeft 7 uur vol spanning in het ziekenhuis zitten wachten en mijn vader is gelijk naar het ziekenhuis gekomen en vond het te lang duren dus is hij maar naar de verloskamer gegaan..... alleen bij de verkeerde! Mijn moeder zei altijd dat haar bevalling makkelijk was.
Vond het heel raar dat ik zo ineens een kindje had. Thomas moest een nachtje op de kinderafdeling blijven omdat hij heel erg wit was en een hersenschudding had opgelopen. Toen ze Thomas de volgende dag kwamen brengen moest ik steeds naar dat wiegje kijken. Ik heb hem gepakt en lekker geknuffeld want dit was de eerste keer dat ik echt alleen met hem was.
Als ik dit nu opschrijf zit ik toch te huilen! Ik mis het ook wel een beetje zo'n klein ventje wat zo lekker in je armen ligt en lekker ruikt, zacht gewoon zucht.. En nu is het al zo'n grote jongen dat al zijn eigen gangetje gaat, lekker spelen en kruipen maar bij mama zitten..... nee dat wil hij niet meer zo, alleen als hij moe is.
Zo dit was mijn verhaal!
Dikke kus Esther
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan