Hoi meiden,
Hier ook een typisch geval van geen roze wolk hebben. Mijn meisje is inmiddels 6,5 maand dus de heftigste periode hebben wij gelukkig gehad. Vanaf het moment dat ik mijn dochter op mijn buik gelegd kreeg was ik bang. Ik liep de hele dag met een nerveus gevoel in mijn maag, ik kon niet genieten en was alleen maar bezig met haar of met het huishouden, ik nam nooit eens een momentje voor mezelf en voelde mij enorm opgejaagd. Het gevoel dat je 24 uur per dag klaar 'moet' staan voor je kind dat voelde zo als een last bij mij in het begin. Hoe doen andere mensen dat met 3 of 4 kinderen?, dacht ik dan. Na 7 weken ben ik dan ook compleet ingestort en ben ik door mijn moeder meegesleurd naar de dokter. Ik ben aan de medicijnen gezet en heb een paar gesprekken met een psycholoog gehad. Toen ging het gelukkig steeds beter. Ik moet ook zeggen dat het nu steeds leuker wordt. Het wordt steeds makkelijker en de kleine meid wordt steeds leuker en zelfstandiger. De eerste maanden zijn echt heel zwaar. Ik kan niet wachten totdat ze wat groter is en niet meer zo afhankelijk van mij is. Maar aan de andere kant wil ik dat ook weer niet denken, want het gaat allemaal al zo verschrikkelijk snel. Ik moet ook zeggen dat het heerlijk is om te gaan werken, even geen mama zijn. De afgelopen week hebben ik en mijn dochtertje een buikvirus gehad dus ze heeft erg veel gehuild en dan had je net haar luier verschoond en hups dan poepte ze weer en dan lekte ze weer door haar kleren heen en kon je weer van voor af aan beginnen. Nou dan ben ik ook niet gelukkig hoor. Dan is het alleen maar zwaar, vooral omdat ze 's nachts ook erg slecht slaapt. Het eerste jaar schijnt het zwaarst te zijn en vanaf dan wordt het steeds leuker, zeggen ze. Dus daar hou ik mij dan maar aan vast.
Nou, zo zie je maar, er zijn zoveel vrouwen die met deze gevoelens rondlopen, maar er wordt niet over gesproken. Toen ik tegen vriendinnen van mij vertelde wat er met mij aan de hand was kreeg je ineens de verhalen van 'ja, dat had ik ook', 'die gevoelens heb ik ook gehad', 'oh ja, ik vond het ook zo zwaar en zat niet op een roze wolk'. Ja, leuk al die vriendinnen die je gevoel begrijpen, maar als iedereen er nou eens eerlijk over is zijn heel veel vrouwen hierop voorbereid en hoeven ze zich niet schuldig te voelen als ze niet gelijk gelukkig zijn en niet op een roze wolk zitten.
Zo, ik mijn hart ook ff gelucht, hahahaha.
Het moederschap is niet alleen negatief hoor, helemaal niet zelfs. Ik heb een heerlijk kind, ze is super makkelijk en 's ochtends als ik haar uit bedje haal dan begint ze gelijk al te lachen. Ik ben gek op haar en ik zou haar voor geen goud willen missen ook al is ze ziekjes en vind ik het allemaal erg zwaar. Het gevoel wat je krijgt als je kind naar je lacht of als ze ligt te spelen en te schateren in de box is gewoon geweldig.
Fijne avond.
Groetjes Petra
Hier ook een typisch geval van geen roze wolk hebben. Mijn meisje is inmiddels 6,5 maand dus de heftigste periode hebben wij gelukkig gehad. Vanaf het moment dat ik mijn dochter op mijn buik gelegd kreeg was ik bang. Ik liep de hele dag met een nerveus gevoel in mijn maag, ik kon niet genieten en was alleen maar bezig met haar of met het huishouden, ik nam nooit eens een momentje voor mezelf en voelde mij enorm opgejaagd. Het gevoel dat je 24 uur per dag klaar 'moet' staan voor je kind dat voelde zo als een last bij mij in het begin. Hoe doen andere mensen dat met 3 of 4 kinderen?, dacht ik dan. Na 7 weken ben ik dan ook compleet ingestort en ben ik door mijn moeder meegesleurd naar de dokter. Ik ben aan de medicijnen gezet en heb een paar gesprekken met een psycholoog gehad. Toen ging het gelukkig steeds beter. Ik moet ook zeggen dat het nu steeds leuker wordt. Het wordt steeds makkelijker en de kleine meid wordt steeds leuker en zelfstandiger. De eerste maanden zijn echt heel zwaar. Ik kan niet wachten totdat ze wat groter is en niet meer zo afhankelijk van mij is. Maar aan de andere kant wil ik dat ook weer niet denken, want het gaat allemaal al zo verschrikkelijk snel. Ik moet ook zeggen dat het heerlijk is om te gaan werken, even geen mama zijn. De afgelopen week hebben ik en mijn dochtertje een buikvirus gehad dus ze heeft erg veel gehuild en dan had je net haar luier verschoond en hups dan poepte ze weer en dan lekte ze weer door haar kleren heen en kon je weer van voor af aan beginnen. Nou dan ben ik ook niet gelukkig hoor. Dan is het alleen maar zwaar, vooral omdat ze 's nachts ook erg slecht slaapt. Het eerste jaar schijnt het zwaarst te zijn en vanaf dan wordt het steeds leuker, zeggen ze. Dus daar hou ik mij dan maar aan vast.
Nou, zo zie je maar, er zijn zoveel vrouwen die met deze gevoelens rondlopen, maar er wordt niet over gesproken. Toen ik tegen vriendinnen van mij vertelde wat er met mij aan de hand was kreeg je ineens de verhalen van 'ja, dat had ik ook', 'die gevoelens heb ik ook gehad', 'oh ja, ik vond het ook zo zwaar en zat niet op een roze wolk'. Ja, leuk al die vriendinnen die je gevoel begrijpen, maar als iedereen er nou eens eerlijk over is zijn heel veel vrouwen hierop voorbereid en hoeven ze zich niet schuldig te voelen als ze niet gelijk gelukkig zijn en niet op een roze wolk zitten.
Zo, ik mijn hart ook ff gelucht, hahahaha.
Het moederschap is niet alleen negatief hoor, helemaal niet zelfs. Ik heb een heerlijk kind, ze is super makkelijk en 's ochtends als ik haar uit bedje haal dan begint ze gelijk al te lachen. Ik ben gek op haar en ik zou haar voor geen goud willen missen ook al is ze ziekjes en vind ik het allemaal erg zwaar. Het gevoel wat je krijgt als je kind naar je lacht of als ze ligt te spelen en te schateren in de box is gewoon geweldig.
Fijne avond.
Groetjes Petra