Noelie, dat gevoel ken ik maar al te goed: heerlijk als ze 's avonds op bed ligt. Maar wat leuk om haar er weer uit te halen. Ook de slaapjes overdag vind ik heerlijk, even rust. Maar toen ik gisteravond thuis kwam van mijn werk, en ik krijg zo'n brede glimlach en ze steekt haar armpjes blij naar me uit.. nou, dan ben ik de gelukkigste mama ter wereld.
vinden jullie het ook vaak moeilijk?
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hallo moeders,
Wat fijn dat dit onderwerp aangekaart wordt want na 5 maanden heb ik die roze wolk nog steeds niet gevonden. Ik begrijp niet dat hier niet meer over wordt geschreven in de bladen, dat er schijnbaar nog zo'n taboe op heerst. De eerste tijd heeft mijn dochtertje erg gehuild, tot krijsen toe, bijna continu. Ik mocht van de kraamhulp om de 3 uur voeden en moest me strikt aan de richtlijnen houden. Ik heb gehuild, was zo onzeker ... we gingen naar de osteopaat, de wijkverpleegkundige was nl geweest en had gezegd dat het een huilbaby was. Na 2 maanden kwamen we er achter dat het kindje gewoon honger had!!! Niks speciale voeding, flessen, spenen etc.Wat meer flesjes en ze fleurde op! De eerste tijd was zo ontzettend moeilijk, je luisterd naar iedereen .
Nu is ons spruitje 5 maanden, ik voel me beter maar de angst zit er wel in. Dan ben ik bang dat er dingen gaan gebeuren die ik niet meester ben. Het leven met een kindje is nl nooit hetzelfde en die controle moet ik zien los te laten, ik wil weer genieten.
Natuurlijk wordt ik blij als ze lacht en ben ik blij dat zij er is maar het heeft me compleet veranderd. Af en toe denk ik; "waar ben IK eigenlijk". Ik ben veeeeeeel thuis, zoek naar ritme, mis contacten en voel nog de hormonen door mijn lijf gieren. En over dat lijf gesproken ... ook de overtollige kilootjes nog accepteren valt niet mee.
Het ontzwangeren vind ik heel zwaar. Wat mij betreft mag die 9 maanden snel voorbij zijn en hoop ik dat ik spoedig weer een beetje de oude ben.
Groetjes Esther
Wat fijn dat dit onderwerp aangekaart wordt want na 5 maanden heb ik die roze wolk nog steeds niet gevonden. Ik begrijp niet dat hier niet meer over wordt geschreven in de bladen, dat er schijnbaar nog zo'n taboe op heerst. De eerste tijd heeft mijn dochtertje erg gehuild, tot krijsen toe, bijna continu. Ik mocht van de kraamhulp om de 3 uur voeden en moest me strikt aan de richtlijnen houden. Ik heb gehuild, was zo onzeker ... we gingen naar de osteopaat, de wijkverpleegkundige was nl geweest en had gezegd dat het een huilbaby was. Na 2 maanden kwamen we er achter dat het kindje gewoon honger had!!! Niks speciale voeding, flessen, spenen etc.Wat meer flesjes en ze fleurde op! De eerste tijd was zo ontzettend moeilijk, je luisterd naar iedereen .
Nu is ons spruitje 5 maanden, ik voel me beter maar de angst zit er wel in. Dan ben ik bang dat er dingen gaan gebeuren die ik niet meester ben. Het leven met een kindje is nl nooit hetzelfde en die controle moet ik zien los te laten, ik wil weer genieten.
Natuurlijk wordt ik blij als ze lacht en ben ik blij dat zij er is maar het heeft me compleet veranderd. Af en toe denk ik; "waar ben IK eigenlijk". Ik ben veeeeeeel thuis, zoek naar ritme, mis contacten en voel nog de hormonen door mijn lijf gieren. En over dat lijf gesproken ... ook de overtollige kilootjes nog accepteren valt niet mee.
Het ontzwangeren vind ik heel zwaar. Wat mij betreft mag die 9 maanden snel voorbij zijn en hoop ik dat ik spoedig weer een beetje de oude ben.
Groetjes Esther
quote: esther36 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('11-02-2009 19:35:53&apos
);
Hallo moeders,
Wat fijn dat dit onderwerp aangekaart wordt want na 5 maanden heb ik die roze wolk nog steeds niet gevonden. Ik begrijp niet dat hier niet meer over wordt geschreven in de bladen, dat er schijnbaar nog zo'n taboe op heerst. De eerste tijd heeft mijn dochtertje erg gehuild, tot krijsen toe, bijna continu. Ik mocht van de kraamhulp om de 3 uur voeden en moest me strikt aan de richtlijnen houden. Ik heb gehuild, was zo onzeker ... we gingen naar de osteopaat, de wijkverpleegkundige was nl geweest en had gezegd dat het een huilbaby was. Na 2 maanden kwamen we er achter dat het kindje gewoon honger had!!! Niks speciale voeding, flessen, spenen etc.Wat meer flesjes en ze fleurde op! De eerste tijd was zo ontzettend moeilijk, je luisterd naar iedereen .
Nu is ons spruitje 5 maanden, ik voel me beter maar de angst zit er wel in. Dan ben ik bang dat er dingen gaan gebeuren die ik niet meester ben. Het leven met een kindje is nl nooit hetzelfde en die controle moet ik zien los te laten, ik wil weer genieten.
Natuurlijk wordt ik blij als ze lacht en ben ik blij dat zij er is maar het heeft me compleet veranderd. Af en toe denk ik; "waar ben IK eigenlijk". Ik ben veeeeeeel thuis, zoek naar ritme, mis contacten en voel nog de hormonen door mijn lijf gieren. En over dat lijf gesproken ... ook de overtollige kilootjes nog accepteren valt niet mee.
Het ontzwangeren vind ik heel zwaar. Wat mij betreft mag die 9 maanden snel voorbij zijn en hoop ik dat ik spoedig weer een beetje de oude ben.
Groetjes Esther
Hoi Esther,
Oei, kippenvel krijg ik van jouw verhaal. Wat ze toch verzinnen he, een kindje laten huilen en iedere 3 uur voeden....Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar enorm onzeker van werd! Zeker als het je eerste is, want dan weet je toch ook niet beter?? Afgrijselijk hoor.
Bij mijn eerste kindje heb ik ook bijna een jaar moeten ontzwangeren, ik was helemaal mezelf niet. Dat is inderdaad echt niet leuk!! Ik hoop dat je er snel doorheen komt en een beetje de oude wordt (al verander je natuurlijk toch altijd wel een stukje door het moeder zijn).
Wat je zegt, over dat er dingen kunnen gebeuren die je niet meester bent, is natuurlijk altijd waar. Maar gelukkig wordt het allemaal wel een stukje makkelijker als je kindje ouder wordt! Als ze al eens kunnen praten en niet meer alles met huilen hoeven te zeggen, dat scheelt al heel veel. En die tijd komt sneller dan je denkt! Dus probeer tussendoor toch maar een beetje te genieten!
Nou meid, succes ermee, ik duim voor je!
(en overigens was het bij mijn tweede totaal anders en had ik zowel tijdens zwangerschap en daarna geen last van hormonen. Er is dus nog hoop ;-) hihi.
); Hallo moeders,
Wat fijn dat dit onderwerp aangekaart wordt want na 5 maanden heb ik die roze wolk nog steeds niet gevonden. Ik begrijp niet dat hier niet meer over wordt geschreven in de bladen, dat er schijnbaar nog zo'n taboe op heerst. De eerste tijd heeft mijn dochtertje erg gehuild, tot krijsen toe, bijna continu. Ik mocht van de kraamhulp om de 3 uur voeden en moest me strikt aan de richtlijnen houden. Ik heb gehuild, was zo onzeker ... we gingen naar de osteopaat, de wijkverpleegkundige was nl geweest en had gezegd dat het een huilbaby was. Na 2 maanden kwamen we er achter dat het kindje gewoon honger had!!! Niks speciale voeding, flessen, spenen etc.Wat meer flesjes en ze fleurde op! De eerste tijd was zo ontzettend moeilijk, je luisterd naar iedereen .
Nu is ons spruitje 5 maanden, ik voel me beter maar de angst zit er wel in. Dan ben ik bang dat er dingen gaan gebeuren die ik niet meester ben. Het leven met een kindje is nl nooit hetzelfde en die controle moet ik zien los te laten, ik wil weer genieten.
Natuurlijk wordt ik blij als ze lacht en ben ik blij dat zij er is maar het heeft me compleet veranderd. Af en toe denk ik; "waar ben IK eigenlijk". Ik ben veeeeeeel thuis, zoek naar ritme, mis contacten en voel nog de hormonen door mijn lijf gieren. En over dat lijf gesproken ... ook de overtollige kilootjes nog accepteren valt niet mee.
Het ontzwangeren vind ik heel zwaar. Wat mij betreft mag die 9 maanden snel voorbij zijn en hoop ik dat ik spoedig weer een beetje de oude ben.
Groetjes Esther
Hoi Esther,
Oei, kippenvel krijg ik van jouw verhaal. Wat ze toch verzinnen he, een kindje laten huilen en iedere 3 uur voeden....Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar enorm onzeker van werd! Zeker als het je eerste is, want dan weet je toch ook niet beter?? Afgrijselijk hoor.
Bij mijn eerste kindje heb ik ook bijna een jaar moeten ontzwangeren, ik was helemaal mezelf niet. Dat is inderdaad echt niet leuk!! Ik hoop dat je er snel doorheen komt en een beetje de oude wordt (al verander je natuurlijk toch altijd wel een stukje door het moeder zijn).
Wat je zegt, over dat er dingen kunnen gebeuren die je niet meester bent, is natuurlijk altijd waar. Maar gelukkig wordt het allemaal wel een stukje makkelijker als je kindje ouder wordt! Als ze al eens kunnen praten en niet meer alles met huilen hoeven te zeggen, dat scheelt al heel veel. En die tijd komt sneller dan je denkt! Dus probeer tussendoor toch maar een beetje te genieten!
Nou meid, succes ermee, ik duim voor je!
(en overigens was het bij mijn tweede totaal anders en had ik zowel tijdens zwangerschap en daarna geen last van hormonen. Er is dus nog hoop ;-) hihi.
Hoi Esther,
wat vervelend, hè, die onzekerheid. Ik heb in die fase veel steun gehad aan dit forum. Want weet je: miljarden moeders zijn ons al voor gegaan. Wat raar eigenlijk, dat we allemaal steeds weer opnieuw het wiel moeten uitvinden.
Als het je allemaal teveel wordt: vraag dan een (schoon)moeder, zus, vriendin, buurvrouw, gastouder, echtgenoot om eens een dag op je kleine spruit te passen, zodat jij even kunt bijtanken. Nog beter: laten ze je kindje meenemen, zodat jij het huis helemaal voor jezelf hebt.
Lekker uitslapen, kalm aan doen, even helemaal niks: zo'n dag doet wonderen!
Neem de tijd voor jezelf en gun jezelf om te genieten, als is het maar van kleine momenten.
Groetjes, Marijon
wat vervelend, hè, die onzekerheid. Ik heb in die fase veel steun gehad aan dit forum. Want weet je: miljarden moeders zijn ons al voor gegaan. Wat raar eigenlijk, dat we allemaal steeds weer opnieuw het wiel moeten uitvinden.
Als het je allemaal teveel wordt: vraag dan een (schoon)moeder, zus, vriendin, buurvrouw, gastouder, echtgenoot om eens een dag op je kleine spruit te passen, zodat jij even kunt bijtanken. Nog beter: laten ze je kindje meenemen, zodat jij het huis helemaal voor jezelf hebt.
Lekker uitslapen, kalm aan doen, even helemaal niks: zo'n dag doet wonderen!
Neem de tijd voor jezelf en gun jezelf om te genieten, als is het maar van kleine momenten.
Groetjes, Marijon
Volgens mij bestaat de roze wolk alleen in reclameblaadjes.
En ik erger me eraan. Want het betekent voor veel verse ouders een enorme bons op de grond als ze zich realiseren dat de roze wolk niet bestaat.
En ik erger me eraan. Want het betekent voor veel verse ouders een enorme bons op de grond als ze zich realiseren dat de roze wolk niet bestaat.
Mijn eerste kind, een zoon, is nu 4 jaar. Ik had hélemaal geen roze wolk bij hem. Precies zoals jij omschrijft: heel onzeker, bang zijn dat je het fout doet, de bv slokt je op enz. Ook ik ging pas na 5 á 6 weken een beetje genieten en relaxen. Toen kreeg ik ook pas een moedergevoel. Na 5 weken begon ik dat langzaam op te bouwen. Ik had dus écht niet het moedergevoel en heb me daar heel druk om gemaakt. Was ook depressief, en net toen ik na 6 weken naar de dokter zou gaan, ging het beter met me gelukkig.
Toch bestaat de 'roze wolk' wel deels. Bij een tweede kind dan.
Bij mijn dochterje van nu anderhalf jaar, heb ik écht een feestgevoel gehad, op één dag na. Echt zo relaxed en gelukkig!
Heel veel succes en geluk!
Toch bestaat de 'roze wolk' wel deels. Bij een tweede kind dan.
Bij mijn dochterje van nu anderhalf jaar, heb ik écht een feestgevoel gehad, op één dag na. Echt zo relaxed en gelukkig!
Heel veel succes en geluk!
Roze wolk, nee, dat vind ik niet het goede woord. Het is een bijzondere combinatie van (intense) vermoeidheid, een nieuw ritme vinden en genieten van het kleine wondertje dat zo snel groot wordt!!!
Hoi,
Ook ik heb de eerste tijd echt niet alleen op een roze wolk gezeten, het verschilt per moment, je hebt gewoon intens fijne momenten als je bijv even rustig je kind voed en je dolgelukkig voelt op dat moment, maar soms kan die wolk ook donker zijn als je er de derde keer die nacht uit moet of je kindje huilt en je weet niet hoe je hem/haar moet troosten!
Geniet van de fijne momenten en als je het even minder leuk vind dan probeer dat los te laten, dat heeft iedere moeder wel eens, als je geen mindere momenten had zou je ook niet kunnen genieten van de fjne momenten!
Gr MJ
Ook ik heb de eerste tijd echt niet alleen op een roze wolk gezeten, het verschilt per moment, je hebt gewoon intens fijne momenten als je bijv even rustig je kind voed en je dolgelukkig voelt op dat moment, maar soms kan die wolk ook donker zijn als je er de derde keer die nacht uit moet of je kindje huilt en je weet niet hoe je hem/haar moet troosten!
Geniet van de fijne momenten en als je het even minder leuk vind dan probeer dat los te laten, dat heeft iedere moeder wel eens, als je geen mindere momenten had zou je ook niet kunnen genieten van de fjne momenten!
Gr MJ