Hallo allemaal, afgelopen maandag hen ik ontdekt dat ik (onbedoeld) zwanger ben. Na een nacht waarin ik droomde dat ik zwanger was heb ik 's morgens een test gedaan welke positief was. Nu 3 testen later, durf ik wel met zekerheid te zeggen dat er geen twijfel meer mogelijk is.
Ik ben 25 jaar en woon nu ruim 3.5 jaar samen met mijn vriend. Allebei hadden wij geen kinderwens en waren het er samen over eens dat mocht dit ooit gebeuren, wij voor een abortus zouden kiezen. Mijn vriend wil dit dan ook, en is daarin heel duidelijk. Abortus en anders einde relatie. Hij zegt dat ik zijn leven verpest als ik deze zwangerschap doorzet omdat hij geen kinderen wilt.
Ik twijfel, ik voel me ontzettend zwanger en sta niet achter een abortus maar zie het ook absoluut niet zitten om alleen met de kleine verder te moeten maar denk dat als ik de abortus doorzet ik vreselijk veel spijt krijg, en uiteindelijk ik hem dat zal verwijten. Ik kan hem nu al amper aankijken.
Ik heb dinsdag meteen mijn ouders op de hoogte gesteld en deze waren heel begripvol en zeggen dat ik deze keuze alleen voor mijzelf moet maken, omdat ik er anders aan kapot ga. Ik mag terug komen naar hun en hun willen mij helpen met de baby.
Maar hoe kan ik een goede keuze maken? Verpest ik mijn leven of het zijne? Iemand iets soortgelijks meegemaakt en hoe zijn jullie of ben jij hier uit gekomen?
Ik ben 25 jaar en woon nu ruim 3.5 jaar samen met mijn vriend. Allebei hadden wij geen kinderwens en waren het er samen over eens dat mocht dit ooit gebeuren, wij voor een abortus zouden kiezen. Mijn vriend wil dit dan ook, en is daarin heel duidelijk. Abortus en anders einde relatie. Hij zegt dat ik zijn leven verpest als ik deze zwangerschap doorzet omdat hij geen kinderen wilt.
Ik twijfel, ik voel me ontzettend zwanger en sta niet achter een abortus maar zie het ook absoluut niet zitten om alleen met de kleine verder te moeten maar denk dat als ik de abortus doorzet ik vreselijk veel spijt krijg, en uiteindelijk ik hem dat zal verwijten. Ik kan hem nu al amper aankijken.
Ik heb dinsdag meteen mijn ouders op de hoogte gesteld en deze waren heel begripvol en zeggen dat ik deze keuze alleen voor mijzelf moet maken, omdat ik er anders aan kapot ga. Ik mag terug komen naar hun en hun willen mij helpen met de baby.
Maar hoe kan ik een goede keuze maken? Verpest ik mijn leven of het zijne? Iemand iets soortgelijks meegemaakt en hoe zijn jullie of ben jij hier uit gekomen?