Vriend dringt aan op abortus

Nogmaals; eigen keuze. Maar ik ben gewoon een voorstander van; een kind hoeft je in niks tegen te houden. Ik heb een goede carriere, ik heb een fijn leven, ik kan nog steeds op vakanties etc. Een kind maakt het allemaal niet moeilijker. Het is maar hoe je het bekijkt. Je kan het positief bekijken en denken: stuk gezelliger. Of negatief en denken; extra kosten, zit vast aan een kind. Tja, net hoe je het bekijkt.

Ik oordeel niet over een abortus. In sommige gevallen kan het idd een betere keuze zijn en voor sommige mensen ook. Maar ik vind het wel belangrijk dat je ook weet hoe het leven wel kan worden als je ervoor kiest het te houden…

Ik geloof erin dat elk kindje zijn of haar geluk op de wereld meeneemt. En dat geluk kan jij ook krijgen. Ik wist niet wat ik wilde met mn leven, ik was nog zo onverantwoordelijk en toen kwam mn dochtertje en ik wist ineens wat ik wilde, wat ik zocht en precies dat heb ik gekregen.

Het is hard werken en je bent vaak moe en je denkt soms: wat als..
Maar in mijn geval is het het 100 procent waard. Er is geen dag dat ik niet denk: wauw wat had ik zonder mn kindje gemoeten.
 
Zie je jezelf over 10 jaar nog met deze vriend? Als hij geen kinderen wilt en jij nu al twijfelt. Ben je dan bereid (ongeacht of je het kindje nu weghaalt) ben je dan bereid je wens voor een eventueel kindje op te geven?
 
@Gebruiker1035 jeetje wat een heftige situatie. Als je een (sterke) kinderwens hebt, zou ik kiezen voor het kindje. Zijn reactie vind ik namelijk echt buiten proportioneel, alleen al het feit dat hij niet gelooft dat het ongepland is, zegt veel over hoe hij jou ziet. Waar is het vertrouwen? Dat is niet samen praten en beslissen wat je doet maar iemand dwingen. En dan ook nog alleen omdat ie het “later” pas zou willen? Ik geloof dat geen seconde. Je bent ook 35, tuurlijk het kan nog jaren goed gaan allemaal maar het is ook niet meer zo jong dat je zegt; ik heb tijd zat. Tenminste zo zou ik erin staan. ? Ik zou daarnaast door deze reactie (na de eerste shock, tuurlijk kan even heftig zijn maar daarna moet je er toch over kunnen praten) twijfelen over zijn karakter en de relatie. Je zou (nu) veel verliezen door voor dit kindje te kiezen, maar je hebt als “partner van” ook geen rechten en als hij dus besluit over een tijd van, nah ik ga toch weg, dan zit je daar, alleen, zonder kindjes. Dit is een doemscenario en het hoeft zeker niet zo te gaan maar ik zou het wel meenemen in de overweging, gezien zijn reactie en gezien de twijfels die ik lees in je bericht.
 
Hoi.
Allereerst wil ik je veel sterkte en wijsheid toewensen. Ik sta er denk ik anders in dan de meeste dames. 
Oordelen is makkelijk, maar ik weet niet waardoor de zwangerschap is ontstaan. Nalatigheid vanuit jou of zijn kant? Of toch door de voorbehoedsmiddelen heen? 
Hoe dan ook mijn broer heeft zoiets soortgelijks meegemaakt. Deed alles beschermd, het liefst 3 dubbel. En toch raakte zij zwanger. Hij was vanaf begin relatie altijd duidelijk en eerlijk dat hij geen kinderwens heeft. En gaf zijn toenmalige vriendin ook de "keus". Je kan niemamd dwingen tot abortus, maar je kan, vind ik, ook niemamd dwingen tot kinderen. 
Waarbij ik de kanttekening maak dat nalatigheid wel ff wat anders is dan wanneer je er ook alles aan doet om het te voorkomen.
Hoe dan ook denk ik dat als je er voor kiest je kindje te houden, dat je je partner niets kan opdwingen. Je kindje heeft er niets aan als de vader met tegenzin een deel van zijn of haar leven "moet" vormen. Wil je echt een levenlang de teleurstelling in de ogen van je kindje? Geloof me ik spreek uit ervarimg. Mijn vader werd ook "gedwongen" om vader te zijn. Ik was beter af als ik hem gewoonweg niet in mijn leven had. 
Mijn ma is al jaren gelukkig met dr partner en die man zie ik ook gwoon als mijn vader. Het hoeft geen bloed te zijn. 
Hoe dan ook, ik snap de reactie van je vriend, maar ik snap jou ook heel goed. En wellicht is er geen win-win situatie en zul je moeten kiezen. Maar aub vergeet niet dat het ook voor de man geen leuke situatie is. 
Succes!
 
Terug
Bovenaan