Ik snap niet dat je vriend zo iets kan zeggen. Hoe sterk is jullie relatie dan vraag ik me af...
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Vriend dringt aan op abortus
- Onderwerp starter Angelllll
- Startdatum
een abortus is een zeer aangrijpend iets, ik spreek uit ervaring. Mijn situatie was destijds heel anders (ik was heel jong met veel problemen thuis) en ik heb dit jaren later pas kunnen verwerken. Spijt heb ik nog iedere dag.
het feit dat je je nu al heel zwanger voelt en hem amper aan kan kijken zegt denk ik genoeg.... Ga voor je moederinstinct. Je ouders staan achter je, het komt echt wel goed. De relatie is misschien niet voor altijd, maar je kind wel. Wat als de relatie wordt beëindigd wellicht mede door het feit dat hij jou dit heeft afgedwongen en jij daar niet meer mee kunt leven, dan heb je ook nog eens je baby weg laten halen.
Je hebt een mooie leeftijd ervoor en je hebt ouders die je willen steunen plus je ‘voelt’ je nu ook echt zwanger.... Tuurlijk het zal pittig worden. Maar menig vrouw kan dit. De liefde die je voelt voor zo’n kleintje is onbeschrijfelijk...... Ik heb nh een dochtertje van 11 weken. Als ik Naar haar kijk, voelt de abortus van 16 jaar geleden soms extra pijnlijk.
succes en sterkte de aankomende tijd. Kies voor jezelf. Welke beslissing het okk wordt. Het is jouw lijf. Jouw leven. Jouw baby.
het feit dat je je nu al heel zwanger voelt en hem amper aan kan kijken zegt denk ik genoeg.... Ga voor je moederinstinct. Je ouders staan achter je, het komt echt wel goed. De relatie is misschien niet voor altijd, maar je kind wel. Wat als de relatie wordt beëindigd wellicht mede door het feit dat hij jou dit heeft afgedwongen en jij daar niet meer mee kunt leven, dan heb je ook nog eens je baby weg laten halen.
Je hebt een mooie leeftijd ervoor en je hebt ouders die je willen steunen plus je ‘voelt’ je nu ook echt zwanger.... Tuurlijk het zal pittig worden. Maar menig vrouw kan dit. De liefde die je voelt voor zo’n kleintje is onbeschrijfelijk...... Ik heb nh een dochtertje van 11 weken. Als ik Naar haar kijk, voelt de abortus van 16 jaar geleden soms extra pijnlijk.
succes en sterkte de aankomende tijd. Kies voor jezelf. Welke beslissing het okk wordt. Het is jouw lijf. Jouw leven. Jouw baby.
Ik heb een fout gemaakt die me mijn relatie heeft gekost. Ik bedroog mijn vriend en hij maakte het uit met mij .. Ik kan echt niet uitleggen hoe het gebeurde, maar mijn grootste spijt was toen mijn vriend te weten kwam dat ik hem bedroog en toen vertelde hij me dat het tussen ons was. Ik hou zoveel van hem, maar ik weet echt niet hoe ik mezelf zo'n fout heb laten maken, ik smeekte mijn vriend maar hij weigerde te luisteren. Het leven was eenzaam en mijn gedachte om voor altijd bij hem te wonen was bijna weg toen ik getuigenissen van mensen tegenkwam die Lord Bubuza heeft geholpen. Ik nam contact op met Lord Bubuza en vertelde hem alles wat er was gebeurd en hij beloofde me te helpen. Hij vertelde me dat Nicole me zal vergeven en met me zal trouwen. Ik geloofde hem eerst niet, maar nadat ik de items had gekocht, sprak Lord Bubuza de betovering uit en vertelde me dat Nicole naar me zal komen bedelen. Uren later belde Nicole me en vroeg waar ik was, vertelde ik hem, hij kwam bedelend en huilend op zijn knieën en ik vergaf hem. Hij heeft me voorgesteld en we zijn nu 2 jaar getrouwd en we hebben samen een dochter. Het lijkt een droom, maar ik ben gaan begrijpen dat Lord Bubuza een God OP AARDE is .. Neem contact op met Lord Bubuza voor elke vorm van hulp via Whatsapp :: +1 505 569 0396 of via e-mail E-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com
Hi,
Ik heb een aantal jaar geleden voor een soortgelijke keuze gestaan, hoewel mijn vriend niet zó stellig was dat hij het uit zou maken, gaf hij wel aan dat hij het echt, echt niet wilde en er nog niet klaar voor was. Dat heeft mij toen best veel pijn gedaan, met name omdat alle randvoorwaarde aanwezig waren, stabiele relatie van meerdere jaren, koophuis, beide een vaste baan. Ik snapte zijn gevoelens maar was tegelijkertijd ook ontzettend boos op hem dat hij geen gehoor gaf aan mijn gevoelens, en geen liefde voelde voor wat er in mijn buik groeide (plus dat ik degene was die, dankzij hem, een rot ervaring van een abortus moest ondergaan)
Uiteindelijk heb ik voor een abortus gekozen, natuurlijk niet leuk, maar ik heb hier achteraf geen spijt van. Ik snap dat het voor sommige vrouwen altijd een zere plek zal blijven, maar dit hóeft niet zo te zijn. Ik denk er niet vaak meer aan, en als ik dat doe sta ik nog steeds achter mijn keuze. Ik heb inmiddels een heel leuk kindje van 1,5 met diezelfde vriend, de tweede is op komst, en we zijn nog steeds gelukkig samen.
Volg je gevoel, en speel beide scenario's uit in je hoofd, en kijk dan bij welke je je het beste voelt. Ook zou ik een goed gesprek voeren met je vriend, misschien was zijn ultimatum een heftige reactie omdat hij ervan schrok en is hij inmiddels iets bij gedraaid. Zo niet zou ik me toch afvragen in hoeverre je bij iemand wil zijn die jullie relatie op wil geven om zijn zin te krijgen én wat het voor jou betekend dat hij nooit kinderen met jou zou willen.
Succes, en sterkte!
Ik heb een aantal jaar geleden voor een soortgelijke keuze gestaan, hoewel mijn vriend niet zó stellig was dat hij het uit zou maken, gaf hij wel aan dat hij het echt, echt niet wilde en er nog niet klaar voor was. Dat heeft mij toen best veel pijn gedaan, met name omdat alle randvoorwaarde aanwezig waren, stabiele relatie van meerdere jaren, koophuis, beide een vaste baan. Ik snapte zijn gevoelens maar was tegelijkertijd ook ontzettend boos op hem dat hij geen gehoor gaf aan mijn gevoelens, en geen liefde voelde voor wat er in mijn buik groeide (plus dat ik degene was die, dankzij hem, een rot ervaring van een abortus moest ondergaan)
Uiteindelijk heb ik voor een abortus gekozen, natuurlijk niet leuk, maar ik heb hier achteraf geen spijt van. Ik snap dat het voor sommige vrouwen altijd een zere plek zal blijven, maar dit hóeft niet zo te zijn. Ik denk er niet vaak meer aan, en als ik dat doe sta ik nog steeds achter mijn keuze. Ik heb inmiddels een heel leuk kindje van 1,5 met diezelfde vriend, de tweede is op komst, en we zijn nog steeds gelukkig samen.
Volg je gevoel, en speel beide scenario's uit in je hoofd, en kijk dan bij welke je je het beste voelt. Ook zou ik een goed gesprek voeren met je vriend, misschien was zijn ultimatum een heftige reactie omdat hij ervan schrok en is hij inmiddels iets bij gedraaid. Zo niet zou ik me toch afvragen in hoeverre je bij iemand wil zijn die jullie relatie op wil geven om zijn zin te krijgen én wat het voor jou betekend dat hij nooit kinderen met jou zou willen.
Succes, en sterkte!
Lieve Angel,
ik ben wel benieuwd hoe het afgelopen is. Wat heb je beslist?
Momenteel zit ik in een heel gelijkaardige situatie. M'n vriend en ik zijn drie jaar samen. We zorgen samen voor zijn zoon die vijf is. Hoewel het moeilijke tijden zijn geweest (rechtzaak om hoederecht, corona, mijn kinderwens) zijn we en goed koppel.
Ik werd zwanger en weet dat nu ongeweer vijf weken. Ik ben tien weken ver. Dit was ongepland, voor ons beiden, maar voor mij zeker wel gewenst. Wel, ik zie een gezin met ons vier helemaal zitten en dat ik ook hetgeen ik hem al een jaar, en eigenlijk al van in het begin zeg. Hij heeft initieel steeds uitgesteld en het laatste half jaar begon hij steeds meer te zeggen "het zal zeker niet onder druk zijn dat ik zal het willen". Maar ik werd nu eenmaal zenuwachtig omdat hij me van het kastje naar de muur stuurde, terwijl ik aan leven voor ons, met zijn zoon bouwde. Letterlijk: onder mijn impuls ben ik het huis beginnen verbouwen. Onder mijn impuls omdat ik ondernemend ben, maar hij stond er wel achter.
Wanneer ik het hem vertelde was hij razend. Dat is hij zowat vier weken, met korte intervallen (toe ik geopereerd werd was hij zowat 48 uur lieft). Hij eist abortus. Hij gelooft niet dat die ongepland was, stelt dat ik moet kiezen tussen hem of alleenstaande moeder worden. Het is hartverscheurend want zoals gezegd zorgen we samen voor zijn zoon en geloof ik 100% dat we dit samen zouden kunnen. Alleen is hij de laatste weken zowat alles kapot aan het maken door gigantisch grof te zijn, zijn vorige relatie volledig op de onze te projecteren, maar vooral, door mij onder druk te zetten om een abortus uit te voeren zonder er een zinnig gesprek over te willen hebben.
Ik ben 35 en weet niet of ik een abortus te boven kom. Ook, hij stelt dat het misschien in de toekomst wel kan maar verdenk er hem van dat we gewoon terug gaan naar een jaar geleden, waar hij me van het kastje naar de muur stuurde en ik verder wel mooi ons hele gezin mag regelen.
Ik ben radeloos.
ik ben wel benieuwd hoe het afgelopen is. Wat heb je beslist?
Momenteel zit ik in een heel gelijkaardige situatie. M'n vriend en ik zijn drie jaar samen. We zorgen samen voor zijn zoon die vijf is. Hoewel het moeilijke tijden zijn geweest (rechtzaak om hoederecht, corona, mijn kinderwens) zijn we en goed koppel.
Ik werd zwanger en weet dat nu ongeweer vijf weken. Ik ben tien weken ver. Dit was ongepland, voor ons beiden, maar voor mij zeker wel gewenst. Wel, ik zie een gezin met ons vier helemaal zitten en dat ik ook hetgeen ik hem al een jaar, en eigenlijk al van in het begin zeg. Hij heeft initieel steeds uitgesteld en het laatste half jaar begon hij steeds meer te zeggen "het zal zeker niet onder druk zijn dat ik zal het willen". Maar ik werd nu eenmaal zenuwachtig omdat hij me van het kastje naar de muur stuurde, terwijl ik aan leven voor ons, met zijn zoon bouwde. Letterlijk: onder mijn impuls ben ik het huis beginnen verbouwen. Onder mijn impuls omdat ik ondernemend ben, maar hij stond er wel achter.
Wanneer ik het hem vertelde was hij razend. Dat is hij zowat vier weken, met korte intervallen (toe ik geopereerd werd was hij zowat 48 uur lieft). Hij eist abortus. Hij gelooft niet dat die ongepland was, stelt dat ik moet kiezen tussen hem of alleenstaande moeder worden. Het is hartverscheurend want zoals gezegd zorgen we samen voor zijn zoon en geloof ik 100% dat we dit samen zouden kunnen. Alleen is hij de laatste weken zowat alles kapot aan het maken door gigantisch grof te zijn, zijn vorige relatie volledig op de onze te projecteren, maar vooral, door mij onder druk te zetten om een abortus uit te voeren zonder er een zinnig gesprek over te willen hebben.
Ik ben 35 en weet niet of ik een abortus te boven kom. Ook, hij stelt dat het misschien in de toekomst wel kan maar verdenk er hem van dat we gewoon terug gaan naar een jaar geleden, waar hij me van het kastje naar de muur stuurde en ik verder wel mooi ons hele gezin mag regelen.
Ik ben radeloos.
Meid, ik ben 24, zwanger van de tweede en ja ik heb wel een leuke man en eigen huis. MAAR ik zou geen abortus plegen. Niet voor mijn man en niet voor wie dan ook. Waarom? Een kind hebben is zo een verrijking van je leven. Het is niet allemaal een sprookje, het is soms hartstikke zwaar en er zijn dagen dat je denkt: HOLY SHIT WAAR BEN IK AAN BEGONNEN. Er zijn dagen dat je kind er piekfijn uitziet en jij een beetje verslonst (eerlijk; van de 7 dagen zijn dat er 6 haha) maar geloof mij: als je nu al zegt: ik twijfel en ik voel me zo zwanger. Doe het niet. Je gaat spijt krijgen