Wat voor mama ben jij?

A

ANONYMOUS_USERNAME


Hoi mama's,

Naar aanleiding van een reactie van Lilian vond ik het wel leuk om een aparte topic te openen.

Het zal misschien voor wat discussie zorgen, de een vind dit belangrijk en de ander dat. Het gaat er immers om wat past binnen je leven,.. misschien wel je normen en waarde? Of is het er gewoon zo ingeslopen?.. Uiteraard moeten we iederen in hun waarde laten maar vraag me gewoon af;


Wat voor mama ben jij eigenlijk??


Ik vind mezelf een rustige, makkelijke maar  zéér consequente moeder..  Kay mag eigenlijk alles, krijgt alle vrijheid en mag lekker kind zijn,  máár ik wil wel dat hij zich "normaal" gedraagt. Op momenten dat hij dit niet doet grijp ik meteen in en is het afgelopen met de pret..

Met normaal gedragen bedoel ik dus geen "gejammer" en "gemiep" als er geen reden toe is. Ik vind het vreselijk als een kind al aan je been loopt te hangen en te zeuren als ze iets van je willen of bij elke scheet beginnen te janken.. Hier dus een moeder die alleen toegeeft wanneer Kay zich normaal opstelt; dus goed gedrag wordt hier  alleen beloond!

Kay zou hier dus niet eens de kans krijgen om te trappen met zijn benen om bv niet in de stoel te willen. Dan maar NIET in de stoel, dan GEEN eten en absoluut GEEN aandacht!! Laat staan mij bewust te  slaan of te krabben..  ja,.. dan ben ik héél streng.. Na een kwartiertje is alles weer over en lachen we weer met elkaar, maar op dát moment laat ik heel duidelijk merken dat ik dat gedrag absoluut niet tolereer.

Als Kay zich écht pijn heeft gedaan dan knuffelen en kussen we hier natuurlijk alle pijn weg. Maar ook bij dit soort "aanstel-acties" of vorm van negatieve aandacht vragen is het alleen maar hem weer op de voetjes zetten, aai over de bol en verder er geen (of niet te veel) aandacht aan schenken...

Kay heeft zo zijn vaste tijden en gewoontes waar we ons thuis aan vasthouden. Als we weg zijn dan wordt er creatief mee omgegaan.

Ik ben zelf van mening dat een ouder consequent hoort te zijn omdat een kind sterk de behoefte heeft aan duidelijkheid, regelmaat en structuur.. Ik denk dat het in het geval van Kay al vroeg zijn vruchten heeft afgeworpen, ik hoef hem nog maar nauwelijks tot zelden op een dag te corrigeren..

Mijn motto is dan ook altijd:

Kay heeft zich aan ons (ouders) aan te passen, en niet andersom!

Ik ben erg benieuwd wat voor moeder jullie zijn?!!

Esmé mv Kay
 
Ik denk dat ik ongeveer net zo'n moeder ben. Misschien iets makkelijker.
Als hier bijvoorbeeld met de benen geschopt wordt in de kinderstoel, dan gaat ie zeker de kinderstoel in .. want ik ben de baas. En ik wil dat ie op dat moment de stoel in gaat, dus dan maar met geblèr.
Kian moet regelmatig gecorrigeerd worden, omdat ie zo graag dingen uitprobeerd. Hij probeerd graag grenzen te verleggen. Tot op zekere hoogte ga ik daarmee akkoord, maar als ik het genoeg vind, is het genoeg.

Het allerbelangrijkst vind ik rust in huis. Dat kan gerust met een kind dat schreeuwd van plezier, het gaat om de sfeer. We gaan lief met elkaar om, en daar hoort inderdaad niet bij schoppen en slaan. Maaaaaar, ik denk ook dat het geheel afhankelijk is van je kindje. Sommige kinderen hebben dat een beetje in zich, en dan is het makkelijk praten van "ik zou dat niet toestaan".

Ik ben van mening dat een kind voor het grootste deel produkt is van de opvoeding. Wat je erin stopt, komt er ook weer uit. Dus ik zing veel met 'm, doe gezellig, lach veel tegen 'm ,geef complimentjes hoe goed hij iets doet (doe het wel weer over als ie niet kijkt).

Natuurlijk heb je als ouder niet overal invloed op, maar het meeste wel.

Verder vind ik het prima als er geknoeid en gesmeerd word, maar niet om de boel stuk of smerig te maken. Als er lekker gespeeld wordt is het goed, maar als ie bewust de boel aan het verbouwen en mollen is, dat vind ik absoluut niet goed.

Ik denk dat ik dus wel streng ben, maar aan de andere kant ook erg makkelijk. Gaat het niet de ene kant om, dan maar de andere kant. Lekker nuchter ook. Koppie stoot, luizie dood... niet zeuren. Behalve uiteraard als ie echt verdrietig is, dan mag ie altijd bij pappa en mamma komen!

Best lastig nog om jezelf te beschrijven. Omdat er niet 1 lijn is, maar een heleboel "tenzij's".
Liefs NElleke
 
Poeh he das een lastige, er zitten zoveel kanten en maar's aan.

Ik ben een mama van structuur en regels, maar de structuur kan ik ook in ene keer aan de kant leggen en iets heel anders doen. Behalve met slapen, want dat is een vast ritueel dat als we afwijken weer een aantal dagen duurt voor het weer rustig wordt.

Als Yoëll gaat jammeren of dreinen heeft hij pech als het niet nodig is. Niet in de kinderstoel willen en schoppen en gillen, dan gaat hij er juist in en wacht ik net zo lang met zn eten tot hij stil is.
Met driftbuien dweilt hij over de grond en schopt en slaat tegen de muur of grond met handen voeten of zijn hoofd. Ik negeer hem en na een paar minuten vraag ik of hij klaar is dan staat hij op en komt een kusje geven.

Ik waarschuw 2 keer, bij de derde keer tel ik tot 3. Luistert hij niet bij tel 3 gaat hij op de gang en komt pas terug als ik hem haal.

Oei wat lijk ik nu streng haha.
Ik merk wel dat hij het vanaf half vijf wel een beetje heeft gehad en moe wordt. Dan ben ik wat minder streng, maar hij mag nog steeds niet alles. Ik negeer het dan gewoon wat meer.

Yoëll is best een pienter mannetje en weet heel goed wat wel en niet mag en wat mama met een gezichtsuitdrukking bedoeld. Hij weet ook al wat beter wat zn grenzen zijn en dat maakt hem een stuk rustiger.

Heel verhaal, laat het hier even bij. Misschien spring ik straks nog even in.
 
Hoi wat weer een leuke , wel lastige topic
Lastig om het over je zelf te zeggen.

Ik ben zelf een lieve , gezellige en consequente moeder.
Annique mag best veel, naar mijn inzien... Ook al ligt de kamer helemaal op de kop, maakt me niet zoveel uit.
Immers als ze maar helpt met opruimen, en dat weet ze heel goed.
Zodra ik zeg, kom we gaan alles weer opruimen dan helpt ze me mee.. Het is zelfs zo erg dat zodra ik een puzzelstukje bij de bak met duplo in doe. dan zegt madam   ' nee nee nee ' om vervolgens het stukje er uit te halen en het in de goeie bak te stoppen.

Verder vind ik gepiep om niets, niet iets waar ze aandacht mee dient te krijgen, ik negeer dit gedrag en als het me te gek wordt zet ik haar ff een halve minuutje in de gang.. Als ik dan de deur weer open doe , dan komt ze bij me  om een kusje te halen en knuffel en dan is het weer klaar. Misschien raar maar ik leg haar  na die tijd altijd even uit waarom ikhaar even op de gang had gezet. Ik vind het belangrijk dat ze ook weet waar  ze aan toe is, en waarom ik bepaalde dingen doe. Dingen verwoorden en uitleggen vind ik wel belangrijk in de opvoeding.    
Boze driftbuitjes negeer ik, en als het echt te gek wordt dan gaat ze ook even in de stoel.

Verder maak ik het erg gezellig vind ik thuis. Muziekjes aan, gezellig zingen, boekjes lezen, torentjes bouwen bla bla en leuke dingen samen doen. Dit vind ik wel erg belangrijk, want ik ben het er helemaal mee eens dat ,datgene wat je geeft je ook weer terug krijgt van je kindje.
Ik vind het ook erg belangrijk om lekker veel buiten te zijn, lekker wandelen. fietsen, rondlopen met Annique op de driewieler enz. heerlijk, en ik zie dat Annique daar ook erg van geniet.

Verder vind ik het nog belangrijk om zelfstandigheid te stimuleren en niet bij elke piep uit Annique haar gelijk te helpen. Wel tot op zekere hoogte uiteraard...Als ik weet dat ze iets zelf best kan en ze piept erom, dan heb ik zoiets , dag dame, probeer t eerst maar en als het dan lukt dan reageer ik heel enthousiast, waar Annique dan ook weer met een brede glimlach op reageert. Verder hoeft ze niet om alles te huilen als ze iets wil, dat vind ik niet nodig.  Als ze dat doet en ik zeg  'nee hoor Annique' dan gaat het vaak over in ''die die?''    
Straks gaat het  vast wel over in Mag ik? hahaha
En ik vind het ook belangrijk dat ze dingen moet vragen als ze iets wil ( in de toekomst haha )  Ik heb er een hekel aan , als  kinderen zeggen , ik moet, of ik wil...
Nou dit is ongeveer hoe ik ben, en wat ik belangrijk vind...  

Kan vast nog wel meer bij,, maar kan zo ff niets meer bedenken..
ben benieuwd naar de rest van de verhalen, echt boeiend om te lezen....

liefs sandra
 
 
koppie stoot, luizie dood  ,,,whaha...zal ik als luizencoordinator op school onthouden!

Ik vind het heel moeilijk om jezelf te omschrijven.
Ik merk dat dat ook veranderd in de loop der jaren.
Met 1 kind van ruim een jaar vond ik het achteraf gezien gewoon erg makkelijk.
Zeker zolang het alleen is in het gezin.  Het corrigeren was heel anders als bijvoorbeeld met nu een kind van 5 en 7 jaar.
Ik had ook heel veel ideeen over hoe ik het zou gaan doen.

toch gaan dingen soms anders als je zou willen of van te voren voor ogen had

Ik heb nu 3 jongens en die hebben alledrie heel duidelijk een eigen karakter.
Dacht ik na de eerste het wel door te hebben...kwam nummer 2 waarbij ik echt de gebruiksaanwijzing weer moest zoeken...totaal ander kind.
Nu bij nummer 3 gaat alles heel makkelijk, maar toch...ook hier hoort weer een andere gebruiksaanwijzing bij. Ook hier niet bij geleverd...dus zoeken.

Zo is mijn opvoeding bij alledrie met dezelfde normen en waarden. We zijn beleefd, zeggen netjes dank u wel, we vragen niet om een snoepje bij andere mensen,  we doen de schoenen uit in huis. We jokken niet. We zeggen mensen netjes gedag en bedanken voor het spelen enz.

Toch is bij alledrie een hele andere aanpak gewenst.
Bij Sam kan ik alles bespreken, hij is een gevoels kind en snapt alles. Bij Mick moet ik heel veel negeren en juist de goede dingen benoemen, anders stuitert hij het huis door. Chris is nu in de fase van uitproberen. Hier kan ik steeds heel streng over doen, maar dan blijft het leuk.
Dus meestal wordt het gewoon afleiden en werkt dat veel beter.

Ik probeer dus eigenlijk te zeggen...iedere situatie is uniek en vraagt een andere aanpak. Hoe zit je kind in zijn vel, hoe is de situatie, hoe zit ik in mijn vel...

En...lachen mag ook. Humor doorbreekt heel veel negatief gedrag.

'Op zich hou ik van rust en  regelmaat
Ze liggen hier altijd alledrie om half 8 in bed.
Er wordt gegeten en gedronken.
Hoe hard je ook piept er moet iets van groente gegeten worden. Geen borden vol, 1 hap is al genoeg.
De dagindeling is op normale schooldagen vol ritme en regelmaat. Dat vind ik  eigenlijk ook wel prettig. De meeste kinderen functioneren dan ook beter.
Maar...in de vakantie kan ik dan ook weer helemaal genieten van lange ochtenden in pyama, filmpje kijken, bakkie chips erbij, lekker naar het bos enz.

Wat ik moeilijk vindt aan de opvoeding is het geruzie van de kinderen. Het schijnt allemaal normaal te  zijn en zelfs goed (?) maar ik kan er slecht tegen.
Dat gemiep....dan verlies ik mijn geduld nog wel eens...

Alles bij elkaar....ik doe alles op gevoel.
Daar vertrouw ik op en soms gaat het niet goed, dan zeg ik netjes sorry tegen mijn kinderen, maar meestal krijg ik 's avonds een knuffel en de woorden
"je bent de liefste mama van de wereld"...dus ik zal gerust wel iets goed doen

liefs Pascal
 
zo dat is een lastige...

vind het wel erg leuk om het van anderen te lezen, dus ga toch maar een poging wagen om mezelf als moeder te omschrijven...

ik probeer heel consequent te zijn, maar merk dat dat me niet altijd even gemakkelijk afgaat. soms doe ik of ik het even niet zie... ik ben me zeer bewust van het feit dat kinderen goed varen bij een ritme en vaste structuur, en dan bedoel ik vooral wat mag wel wat mag niet. Qua dagindeling hebben we een redelijk vast ritme, maar ik kan dit heel makkelijk omgooien als dat nodig is. Ivar is laatst bv tot half 11 opgebleven op een verjaardag, zolang hij vrolijk blijft vinden wij het best.  De volgende dag zorgen we dan dat hij bij kan komen.

Ik probeer veel leuke dingen te doen (lezen, bouwen, liedjes luisteren, wandelen, naar de kinderboerderij en speeltuin) maar soms vind ik het wel eens makkelijk om te bedenken wat we nu weer moeten gaan doen. Ik ga dan gewoon lekker bij Ivar op de grond zitten en speel met hem mee, hij vindt het al leuk als hij Duploblokjes uit elkaar kan trekken en die aan mij kan geven.

ik merk ook wel verschillen (klein) in gedachten over opvoeding tussen Edwin en mij, varierend van wel of niet staan in de kinderstoel (ik zorg gewoon dat ie er niet uitdondert, Edwin wordt echt boos) tot geen tussendoortje voor het normale eten (ik wil dat ie eerst normaal eet, als hij goed eet mag hij gerust daarna nog een tussendoortje, Edwin wil nog wel eens een doosje rozijntjes geven als hij nog niet eens brood heeft gehad 's ochtends).

Tenslotte: ik vind mezelf ook een lieve moeder, ik kan hem echt bij wijze van doodknuffelen en zeg ook heel regelmatig, je bent een kanjer, mama is zo blij met je, mama houdt van je etc etc.

Liefs Jenneke mv Ivar
 

Mooi gesproken pascal!!

Ja ik zeg altijd "niet zo miepen,.."
Vroeg m'n moeder laatst wat ik daarmee bedoelde hahaha,.. K' weet niet,.. noem dat gewoon zo hahahahah..

Miepen is bij mij dus jammeren/zeuren/zeveren/piepen om niks  etc..

Grappig dat je dat ook gebruikt hahaha..
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan