Sja, wat voor moeder ben ik.... Moeilijk, maar ik zal me er ook aan wagen.
Ik probeer als moeder vooral rustig te zijn en ik probeer Stef zoveel mogelijk te stimuleren om zichzelf te vermaken. UIteraard spelen we ook heel veel samen en doen we leuke dingen, maar ik vind het ook heel belangrijk dat hij alleen kan spelen. Ik doe dan ook meestal het huishouden als hij beneden is. Hij speelt dan ondertussen lekker met de stofzuiger of hij haalt "zijn" keukenkastje leeg... Het wil uiteraard niet altijd lukken, en dan doen we samen iets leuks, maar ik probeer het dagelijks te stimuleren.
Verder probeer ik om zoveel mogelijk alles makkelijk te houden. Ja=ja nee=nee. En als Stef het ergens niet mee eens is, heeft hij pech en gebeurt het dus zeker! Ik kan dan ook met een krijsend kind over straat lopen en geen spier vertrekken omdat ik vind dat iets gewoon even moet. Helaas krijst Stef dan vaak ook, daar is ook gewoon niets tegen te doen (negeren, terugschreeuwen, boos worden, straffen) En ik heb me daar (redelijk) bij neergelegd. Het blijft niet leuk en ik probeer zo nu en dan nog wat, maar ik vrees dat het vanzelf over moet gaan..... Wat het eten betreft....Dat hebben we opgegeven. We geven hem wat hij wel wil en wachten tot het moment dat hij weer gaat eten. Het heeft nu in al die maanden (al zeker 3 maanden eet hij amper) zoveel frustratie opgelever, we zijn er klaar mee!
Ik ben verder een bijzonder makkelijke mama (denk ik) Stef maag heel veel en onze rituelen en vaste tijden, zijn altijd flexibel. Stef heeft daar verder ook niets van. Hij weet dat het allemaal echt wel gebeurt, alleen dan wel als het mama uitkomt. Ook heeft hij veel vrijheid omdat ik bepaalde dingen speciaal voor hem heb gemaakt omdat hij niet een opgeef-karakter heeft (helaaaaaas) Zo heeft hij dus een eigen keukenkastje wat hij wel mag openmaken en leeghalen., omdat het niet te doen is om hem steeds opnieuw nee te zeggen en geen alternatief te geven. Ik was hier geen voorstander van, maar het is echt niet anders...
Sja enne.....dat is het wel denk ik.
Oh ja, Miepen! Daar doe ik ook niet aan. Als er niks is, laat ik hem zo op de grond zitten en loop weg. Als er echt iets is, wil ik hem zo snel mogelijk bij me hebben om het " beter te maken" en dat weet hij ook best wel. Helaas kan Stef me weol goed uitdagen door gewoon te gaan gillen. Ik vind het nog altijd moeilijk om daar mee om te gaan, maar ik red me ermee.....
Nou, als ik nog wat bedenk schrijf ik het nog wel op.
Liefs Annet