Bedankt voor alle 'sterkte-wensen'. Ik heb m'n zusje gevraagd mee te zingen. Dan sta ik niet alleen, en kan ik me concentreren op het samenzingen in plaats van hoe, en vooral waarom ik daar sta.
We zingen een lied dat door een stel geschreven en gezongen is dat hetzelfde heeft meegemaakt. Het gaat ook over dat kindje. Dat ze 'm vasthouden, maar moeten laten gaan, en ze vragen God om 'm mee naar 'huis' te nemen tot de dag dat ze elkaar weer zullen zien.
Dit is de tekst (voor wie het interesseert hoor):
Joshua
I watch her waiting powerless
She can’t understand this is her son
Holding him tight late at night
Knowing she’ll never rock him to sleep
She’s singing him songs
As she fights the tears
I watch him holding his hand
Kissing his face carefully,
Saying hello, saying goodbye
Never forget the smell of his skin
As the tears fill his eyes
Every move of his boy he’s taking in
I close my eyes as I cry
and see You coming closer
With Your arms open wide we hand him over
We want to see him grow
But we know he can’t stay
So please take him home
To the place where one day
We’ll meet again
Now that you’re gone
There’s a wound in my heart
You’re blood of my blood
Now that you’re gone
There’s an empty space
That can never be filled
That can never be filled
Calling out your name
Reminds us we are parents
Calling out your name
Proves you are a part of us
Cause our heart cries
and our soul aches
We hebben ondertussen iets meer info. Het kindje ging bij de geboorte niet uit zichzelf ademen. Het is met de trauma heli naar het ziekenhuis gebracht. De MRI heeft uitgewezen dat het kindje geen toekomst zou hebben. Er is geadviseerd de behandeling te stoppen. De ouders hebben toen om een second opinion gevraagd omdat ze niet wilden beslissen over het leven van hun kindje op basis van 1 advies. Die arts heeft een nieuwe mri gemaakt en verteld dat het kindje ernstig beschadigd was in de motoriek, maar wel een gezond verstand zou hebben. Dat zou betekenen dat het kindje opgesloten zou raken in z'n eigen lichaam. Het zou niet kunnen bewegen en communiceren, maar zou dat dus ook beseffen.
Toen hebben de ouders besloten het kindje op te dragen aan God en daarna de behandeling te stoppen.
Zo, en nu ga ik erover ophouden, want anders maak ik de aanstaande moeders hier ook bang. En dat is nergens voor nodig. Gelukkig is dit een uitzondering. Er worden veel meer kindjes geboren zonder problemen.
Liefs Nelleke
