Zoontje van vrienden overleden

Lieve Nelleke...

Ik kan dit topic eigenlijk niet lezen zonder tranen te krijgen steeds...
Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe jij en je zus het hebben gedaan? Moeilijk hoor, dapper en wat een eer eigenlijk!

Dikke knuffel, marieke
 
Nou, toch maar even inloggen dan (heb het echt zooo druk! allemaal leuke dingen hoor, dus ik ben niet zielig, maar ff lekker reageren hier zit er even niet in).

De dienst was echt heel indrukwekkend! Super-verdrietig natuurlijk, maar zo mooi gedaan allemaal! Ze hadden het kindje in de wieg meegenomen. Ze wonen tegenover die kerk en het wiegje was zo'n soort rieten mand met hengsels eraan. Dus ze hebben het kindje gewoon thuis met wieg en al opgepakt en meegenomen naar de kerk. Daar zetten ze het vlak voor zich neer. Net of ze het kindje gewoon even meegenomen hadden naar een kerkdienst. Iedereen kon nog even gaan kijken. Geen vervelend aanzicht van zo'n klein kistje.... brrr. Na de dienst namen ze het kindje weer mee naar huis en daar hebben ze het met de ouders en broers en zussen in het kistje gelegd en begraven bij de 'overgroot-opa en -oma' van het kindje.

Het zingen ging erg goed (voor het moment). Er werden een paar keer foto- en filmcollage's gedraaid op grote schermen, en daar moest ik wel echt m'n best doen om niet te gaan zitten grienen, want dan kan je een uur niet meer normaal zingen ofzo. Maar gelukkig konden we onze emoties de baas tijdens het zingen. Wel een bibbertje hier en daar en wat ingeslikte woorden, maar dat is op zo'n moment niet zo erg.

Het ging allemaal zo vredig! Bijna onwerkelijk.
Er waren ook wat kleine kinderen bij (het broertje en zusje + nichtje en neefje) en dat gaf wel wat lucht aan het geheel. Die zaten gewoon lekker een lollie te eten (door het stokje van de lollie blazen tot er spetters uitkomen enzo), klap-spelletjes te doen, af en toe even over het randje van de wieg spieken. Daardoor moest iedereen ook regelmatig even lachen. Dat scheelt een hoop. Je kwijnt zo niet weg in een verdrietig geheel zeg maar.

Tsja, en nu .... De ouders moeten verder. Ook voor de ander twee kindjes.
En dan te bedenken dat dit zo veel ouders per jaar overkomt. Ze zijn daar niet uniek in. Maar te bedenken dat er zo veel mensen dit moeten meemaken en daarna weer doormoeten ... daar sta je niet zo vaak bij stil. Helaas is het niet te voorkomen dat er leed in je leven is. Je moet er doorheen, al wil je dat niet.

Bedankt allemaal voor het meeleven. (terwijl het niet eens over mezelf gaat .... jullie zijn lief)

Liefs Nelleke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan