<p>Hoi dames, </p><p>Ik merk dat ik heel graag mijn verhaal kwijt wil.. ik zit namelijk in een behoorlijk lastig pakket. </p><p>Vandaag ben ik 32 weken zwanger van mijn eerste kindje. Ik ben intens gelukkig hiermee en verlang er ook ontzettend naar om de kleine vast te houden. Mijn zwangerschap opzich verloopt eigenlijk prima.. alle testen waren goed, kindje groeit goed, is lekker actief in de buik en lichamelijke klachten heb ik niet extreem. </p><p>Buiten dit allemaal, is mijn relatie het tegenover gestelde. We zijn nu iets langer dan een jaar samen en ik ben dus ook vrij snel zwanger geworden. </p><p>Sinds mijn zwangerschap gedraagt mijn vriend zich anders.. hij is behoorlijk koppig en kan snel boos worden als dingen afwijken als hoe hij het in zijn hoofd had.. ik ben voor hem vanaf mijn woonplaats verhuist naar zijn woonplaats om samen iets op te kunnen bouwen. Hierdoor heb ik mijn werk, vrienden en familie ‘achter’ moeten laten. Nadat ik in zijn woonplaats ben komen wonen had ik vrij snel een nieuwe baan. Jammer genoeg toen ik vertelde dat ik zwanger was, is (volgens hun) om een andere reden mijn contract beëindigd waardoor ik nu dus thuis zit.. ik voel me behoorlijk eenzaam en opgesloten en heb hier niemand.. </p><p>Mijn vriend steunt mij hier niet echt in.. hij neemt het me vaak kwalijk dat ik nu geen werk heb, zegt vaak dat ik niks kan en boort mij behoorlijk de grond in.. zo heeft hij vanavond nog gezegd dat hij alleen maar bij me is omdat ik zwanger ben.. nu ken ik hem wel een beetje en weet dat hij stomme dingen zegt als hij boos is.. maar toch begint dit te blijven hangen. Ik probeer omdat ik me schuldig voel, andere dingen te doen om het goed te maken. Zo zorg ik ervoor dat het huis piek fijn eruit ziet, alles gewassen is, ik smeer zijn brood, kook in de avond, alles wat ik kan doe ik. </p><p>Onze relatie kan ook best explosief zijn.. zo spuugt hij regelmatig naar me als ik mijn stem wat verhef omdat ik niet binnen kom bij hem.. Ik ben nogal onzeker en jaloers door dingen uit mijn verleden, maar dit gaat niet weg als ik elke dag alleen maar voor alles en nog wat wat uitgemaakt.. maar hoe stom het ook klinkt, ik hou nog van hem.. ik vergeef en vergeet t elke keer omdat ik wil dat dit slaagt, voor onze kleine.. </p><p>Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik ben benieuwd of er vrouwen zijn die dit herkennen, of misschien iets soort gelijk hebben meegemaakt.. </p><p>Liefs x </p>
Zwanger en niet gelukkig..
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hoi! Wat vervelend dat je in deze situatie zit
zelf vind ik het bizar dat je op je laat spugen,dat is geen gezonde manier van je emotie tonen.
je hebt straks ook een kind die dat moet zien en een vader die op een moeder spuugd dat kan niet leuk zijn voor een kind en het laatste wat je wilt is dat je kind dat soort gedrag normaal vind.
je kan van iemand houden en willen dat iets slaagt maar je kunt als kind beter uit een gebroken gezin komen dan er in één leven
ik moedig je niet aan om je relatie te verbreken ik ben alleen wel van mening dat als de kans zo klein is dat deze relatie op langer termijn slaagt je er beter gelijk korte mette mee kunt maken zodat je kind niet beter weet dan dat papa en mama niet samen zijn
Veel geluk met je kleintje
zelf vind ik het bizar dat je op je laat spugen,dat is geen gezonde manier van je emotie tonen.
je hebt straks ook een kind die dat moet zien en een vader die op een moeder spuugd dat kan niet leuk zijn voor een kind en het laatste wat je wilt is dat je kind dat soort gedrag normaal vind.
je kan van iemand houden en willen dat iets slaagt maar je kunt als kind beter uit een gebroken gezin komen dan er in één leven
ik moedig je niet aan om je relatie te verbreken ik ben alleen wel van mening dat als de kans zo klein is dat deze relatie op langer termijn slaagt je er beter gelijk korte mette mee kunt maken zodat je kind niet beter weet dan dat papa en mama niet samen zijn
Veel geluk met je kleintje
Ik ben het met de anderen eens. Dit klinkt niet als een gezonde relatie. Zeker dat gespuug... Ik snap echt dat je het voor jullie kindje wil proberen, maar zorg dat je zelf gelukkig bent. Daar heeft jullie kindje met aan. Even een eerlijke vraag... hoe denk je dat hij is als vader? Ben je nooit bang dat hij met jullie kindje ook zo raar omgaat? Succes in elk geval.
Heel erg vervelend voor je maar dit kan echt niet! Ik begrijp dat je nog van hem goud maar soms is dat gewoon niet genoeg. Die dingen die die tegen je zegt gaan al te ver en dat spugen is helemaal belachelijk. Ik zou in jou geval echt nu terug gaan naar je eigen plekje, je familie, vrienden, omgeving (als dat mogelijk is) het gaat nog veel en veel zwaarder worden en dan weet je ook nog niet hoe die gaat doen als de kleine er is. Heel veel sterkte en hoop dat je die laatste weken nog een beetje kan genieten.