Hey seven,
Ook ik heb het meegemaat,ga hier even mijn verhaal doen,ga het zo kort mogelijk proberen he
Ik had een vriend in november 2006,ik was toen net nog 21 en hij 18.
Heel veel problemen mee gehad maar toch verbrak ik de relatie niet,je weet liefde is blind he.
7 april 2007 beloot ik een zwangerschapstest te doen omdat mijn ms maar niet kwamen,wat bleek ik was zwanger!!!
Echt een slag in mijn gezicht want ik was hier volledig nog niet klaar voor.
Naar de gyn geweest en een echo gehad en wat bleek,ik was 10 weken en 1 dag zwanger,hij is toen meegegaan en was heel even NORMAAL.
Maar dit bleef natuurlijk niet zo en herviel al snel in zijn oude gewoontes.
Ik heb dan voor mezelf moeten uitmaken of ik het wel aankon om desnoods mijn baby'tje alleen op te voeden en ik wist dat het heel zwaar ging zijn maar ik wou echt alles doen voor het kindje in mijn buik.
Als ik 14 weken zwanger was is er vanalles gebeurd en heeft hij mij zelfs een slag in mijn gezicht gegeven,ik heb toen gezegd van als dit nog gebeurd dan is het voorgoed gedaan tussen ons,toch kon ik er nog geen punt achter zetten.
Ik voelde mijn kleintje stampen als ik 16 weken was,ik zei toen tegen hem,voel eens,het antwoord dat ik kreeg was,ja seg straks hoor,ben voetbal aant kijken,die moment wist ik dat ik er zeker alleen voor stond,een week later kwam hij thuis bij mij want woonde nog bij mijn ouders en hij had weer gedronken en heeft mij toen serieus geslagen,ik heb hem aan de deur gezet en dan had ik zoiets van oke,ik moet doorbijten,in het belang van mijn kind.
Ik heb dit dan ook gedaan en alle contact verbroken,hij bleef me smsjes sturen dat hij mij en het kindje iets ging aandoen,dat hij zo hard in mijn buik ging stampen als hij me zag en dergelijke.
Na een tijdje was dit toch voorbij en liet hij mij gerust.
Dat is voor mij een heel zware periode geweest,mijn papa had toen ook kanker en alles een beetje tesamen en ik had het echt moeilijk maar moest mij wel sterk houden want ik werd mama.
Ik ben dan uiteindelijk 5 weken te vroeg bevallen van men dochtertje,was dan een prematuurtje,ik heb naar hem niks laten weten dat ik bevallen was.
Hij belde mij ineens de avond na mijn bevalling,het nieuws was dus snel rond en hij begon te huilen en vroeg of hij naar zijn meisje mocht komen kijken,ja wat doe je op die moment...Al die emoties en ja hij was daar dan,leek te zijn veranderd en uiteindelijk zijn we toch terug iets begonnen,enkele maaden ging dit goed tot dat "het nieuw" er af was,dan was hij ze weer beu.
Ik heb dan opnieuw de stap gezet en er weer een punt achter gezet,mijn dochtertje was wel een moeilijke baby,was echt een huilbaby en op momenten zat ik er wel wat door,papa dat dan heel slecht was,niet slapen en er alleen voor staan en dan was ik wel jaloers op de vrouwen die hun mannetje hebben om hun bij te staan.
Ik ben blijven doorzetten,ben alleen gaan wonen met mijn dochter.
Ik hoorde niks meer van hem of zo dus ik dacht oke kan met mijn leven verder,hij heeft zelfs voor haar eerste verjaardag niks laten weten of zo.
Iets na haar verjaardag begon het weer,hij vroeg om haar te zien om de twee weken,eerst was ik hiermee niet akkoord maar dan had ik zoiets van,oke het is haar vader en ik ontneem haar om hem te kennen en bla bla,dus ging ze dan toch om de twee weken naar hem,bij zijn moeder uiteraard want alleen er voor zorgen dat kon hij toch niet.
Dit heeft zo een aantal keren geweest tot dat ik zei van,je hebt nooit niks gedaan voor haar en heb alles alleen moeten doen,financieel dan ook,hij had tot toen nog nooit iets gekocht of gedaan voor haar,ik moest zelfs eten en pampers mee geven.
Vanaf dat hij hoorde dat ik zei dat hij dan maar mee voor haar dingen moest kopen en zo verbrak hij het contact natuurlijk.
Ik heb dan gezegd tegen mezelf,oke dat ik vanaf nu ook gedaan,ik wil niet meer dat hij haar ziet,als ze alleen goed is om met haar wat te gaan stoefen tot als iedereen ze gezien heeft maar er niet voor wil opdraaien doe ik het gwn verder alleen.
Ze draagt trouwens mijn achternaam.
Ondertussen heb ik terug een vriend,echt een schat van een jongen,ook wat ouder,ben ondertussen 24 en hij bijna 28.
Hij zorgt heel goed voor ons,ook voor mijn dochtertje,zoals het zijn eigen kind is.
Ik wist niet dat ik het geluk nog mocht en kon hebben om zo iemand tegen te komen.
De vader horen we niks meer van,ben ook van nummer veranderd dus hij kan mij niet meer bereiken en mijn vriend wil ook niet meer dat ze ooit nog naar hem gaat,en ik ook niet.
Ondertussen zijn we zelfs aan het proberen voor terug zwanger te geraken,echt gepland deze keer,pas op was niet gepland maar wel heel welkom hoor.
Heb het heel zwaar gehad het eerste jaar,mijn papa is dan ook overleden en als je dit allemaal alleen moet verwerken,maar uiteindelijk ben ik fier op wie ik ben en waar ik geraakt ben en supergelukkig met ons gezinnetje.
Ik weet dit is een heftig verhaal en hopelijk verloopt het bij jou niet zo,maar ik wil hiermee maar even zeggen dat het zeker niet gemakkelijk gaat zijn maar dat het je zeker gaat lukken,je baby'tje geeft je de kracht om verder te gaan,wat er ook gebeurd.
Ik wil je alvast heel veel succes wensen en als er iets is,of je ziet het niet meer zitten,kom je maar eens praten opt forum,dat heeft mij heel veel geholpen toen.
En voor ik het vergeet,nog een superleuke zwangerschap en binnenkort een wolk van een baby'tje!!!
Liefs orchi
