Zwanger en relatie net verbroken

Wie heeft dit ook meegemaakt?
Ik ben 21 weken, 2 weken geleden maakte mijn vriend het uit.
Eerst dacht ik echt dat ik gek werd, ik voelde me al zo labiel door de hormonen, nu ging alles door elkaar: woede, verdriet, wanhoop, hem missen etc.

Nu voel ik me wel weer rustiger, wel leeg en futloos. Ik heb nu geen contact met hem (wil ik ook even niet).
 
Wat een moeilijke situatie! En wat ik ook heel moeilijk te begrijpen vind, is dat je samen aan een kindje begint en dat dan na 20 weken je relatie op de klippen loopt. Ik weet niet wat de reden is, maar ik vind dat echt betreurenswaardig. Nu sta je er alleen voor! En hij laat het afweten..... ik hoop dat hij moed toont en verantwoordelijkheid neemt voor zijn kindje. Want een zwangerschap-geboorte-opvoeding is niet zomaar een kleinigheid maar een levensdoel op zich. Ik wens je veel sterkte toe en dat alles goed zal komen, hoe het dan ook loopt.
 
Hoi meissie,
Wat een vreselijke situatie zit jij nu in...
Ben nu zelf zwanger van ons 4e kindje en ben juist euforisch...Wat een verschil...
Weet je, probeer, hoe moeilijk dat nu ook lijkt een beetje afleiding te vinden in je zwangerschap.Laat je troosten door je kindje.
Als het financieel kan, laat een extra (pret)echo maken.
Als je niet meer op je ex vriend kan rekenen stort je dan op je kindje, want die is er altijd.Draag je mee in je buik.Sta niet te lang stil bij het feit dat je het misschien allemaal alleen moet doen, maar zie het juist als een uitdaging om het samen met je kindje te doen.Begin een dagboekje.
Verders kan je misschien steun vinden bij je moeder, en ga met vriendinnen baby-shoppen.Want zo'n zwangerschap vliegt voorbij, en straks als je kindje geboren is moet je geen spijt krijgen dat je niet hebt genoten van het 2e deel van je zwangerschap...
Ik zal niet vragen hoe de breake-up is gekomen, maar adviseer je wel je te storten op de toekomst.  
Succes en als je wat kwijt wilt, kan dat altijd hier.
Groetjes Roos.  
 
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Relatie net verbroken (na bijna 8 jaar) en dan zwanger blijken te zijn. Aangezien mijn ex niets met het kindje te maken wilde hebben. Was bij mij de allesoverheersende emotie WOEDE!! En de ene week voelde ik me top en ging ik er helemaal voor. En de andere week was ik boos, verdrietig, bang enz...
Maar algauw me helemaal op mijn kindje gericht..en onze toekomst saampjes.

Nu is mijn zoontje inmiddels 15 maanden oud en woon ik samen met mijn nieuwe vriend. Maar nog steeds als ik aan mijn ex denk...gaan er een hoop emoties door me heen. Kijk ik heb nooit echt verdriet gehad omdat het uit was gegaan (het ging gewoon echt niet meer). Maar je denkt iemand goed te kennen, en als zo'n iemand dan zich zo afkerig houdt naar zijn kind valt dat zo tegen. Dus ja nog steeds last van ontzettend veel boosheid....en ik hoop eigenlijk gewoon dat ik hem eens 'live' (hij is verhuist) de kans krijg om eens te zeggen wat ik van hem vind.

Meid ik wens je heel veel sterkte toe. Het is niet makkelijk...en ook ik dacht toendertijd regelmatig dat ik mijn leven nooit meer op de rails zou krijgen. Maar als je eenmaal je kindje in je armen houdt...is het het allemaal zo waard geweest.
Mocht je meer willen weten, dan hoor ik het wel.
Sterkte en probeer je troost te halen uit je kindje in je buik.

Groetjes Rins

 
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar wat een vervelende situatie! (zacht uitgedrukt) Ik hoop voor je kindje dat zijn / haar vader het kindje wel wil erkennen. Het is voor jou moeilijk om contact te hebben met je ex, maar voor je kindje is het wel heel fijn om straks  te weten wie pappa is.

Dat contact hoeft nu natuurlijk nog niet, je moet er natuurlijk zelf wel mee om kunnen gaan. Maar het zou fijn zijn als hij er voor open staat.

Sterkte meid! Ik hoop dat je veel hulp om je heen helpt om dit gat op te vullen.

Liefs,

Marisa

 
Bedankt voor de reacties...
Ik moet wel even de situatie verduidelijken: we woonden niet samen, hij had niet een grote kinderwens. We hadden afgesproken dat ik de zorg en verantwoordelijkheid op me nam. En daar was ik OK mee, dus het is niet zo dat ik er heel erg tegenop zie om het praktisch alleen te doen.

Maar ik voel me wel heel erg in de steek gelaten dat hij de relatie zo makkelijk opgeeft. En ik wist ook niet van te voren wat de zwangerschapshormonen met me zouden doen, dat ik zo veel labieler ben en hij veel belangrijker voor me is geworden.
Ook dacht ik dat hij praktisch geen verantwoordelijkheid wilde, maar wel emotioneel betrokken zou zijn. Maar naarmate ik verder kwam in de zwangerschap, raakte hij juist minder betrokken... dat was zo pijnlijk.
 
Hey seven,

Ook ik heb het meegemaat,ga hier even mijn verhaal doen,ga het zo kort mogelijk proberen he:)
Ik had een vriend in november 2006,ik was toen net nog 21 en hij 18.
Heel veel problemen mee gehad maar toch verbrak ik de relatie niet,je weet liefde is blind he.
7 april 2007 beloot ik een zwangerschapstest te doen omdat mijn ms maar niet kwamen,wat bleek ik was zwanger!!!
Echt een slag in mijn gezicht want ik was hier volledig nog niet klaar voor.
Naar de gyn geweest en een echo gehad en wat bleek,ik was 10 weken en 1 dag zwanger,hij is toen meegegaan en was heel even NORMAAL.
Maar dit bleef natuurlijk niet zo en herviel al snel in zijn oude gewoontes.
Ik heb dan voor mezelf moeten uitmaken of ik het wel aankon om desnoods mijn baby'tje alleen op te voeden en ik wist dat het heel zwaar ging zijn maar ik wou echt alles doen voor het kindje in mijn buik.
Als ik 14 weken zwanger was is er vanalles gebeurd en heeft hij mij zelfs een slag in mijn gezicht gegeven,ik heb toen gezegd van als dit nog gebeurd dan is het voorgoed gedaan tussen ons,toch kon ik er nog geen punt achter zetten.
Ik voelde mijn kleintje stampen als ik 16 weken was,ik zei toen tegen hem,voel eens,het antwoord dat ik kreeg was,ja seg straks hoor,ben voetbal aant kijken,die moment wist ik dat ik er zeker alleen voor stond,een week later kwam hij thuis bij mij want woonde nog bij mijn ouders en hij had weer gedronken en heeft mij toen serieus geslagen,ik heb hem aan de deur gezet en dan had ik zoiets van oke,ik moet doorbijten,in het belang van mijn kind.
Ik heb dit dan ook gedaan en alle contact verbroken,hij bleef me smsjes sturen dat hij mij en het kindje iets ging aandoen,dat hij zo hard in mijn buik ging stampen als hij me zag en dergelijke.
Na een tijdje was dit toch voorbij en liet hij mij gerust.
Dat is voor mij een heel zware periode geweest,mijn papa had toen ook kanker en alles een beetje tesamen en ik had het echt moeilijk maar moest mij wel sterk houden want ik werd mama.
Ik ben dan uiteindelijk 5 weken te vroeg bevallen van men dochtertje,was dan een prematuurtje,ik heb naar hem niks laten weten dat ik bevallen was.
Hij belde mij ineens de avond na mijn bevalling,het nieuws was dus snel rond en hij begon te huilen en vroeg of hij naar zijn meisje mocht komen kijken,ja wat doe je op die moment...Al die emoties en ja hij was daar dan,leek te zijn veranderd en uiteindelijk zijn we toch terug iets begonnen,enkele  maaden ging dit goed tot dat "het nieuw" er af was,dan was hij ze weer beu.
Ik heb dan opnieuw de stap gezet en er weer een punt achter gezet,mijn dochtertje was wel een moeilijke baby,was echt een huilbaby en op momenten zat ik er wel wat door,papa dat dan heel slecht was,niet slapen en er alleen voor staan en dan was ik wel jaloers op de vrouwen die hun mannetje hebben om hun bij te staan.
Ik ben blijven doorzetten,ben alleen gaan wonen met mijn dochter.
Ik hoorde niks meer van hem of zo dus ik dacht oke kan met mijn leven verder,hij heeft zelfs voor haar eerste verjaardag niks laten weten of zo.
Iets na haar verjaardag begon het weer,hij vroeg om haar te zien om de twee weken,eerst was ik hiermee niet akkoord maar dan had ik zoiets van,oke het is haar vader en ik ontneem haar om hem te kennen en bla bla,dus ging ze dan toch om de twee weken naar hem,bij zijn moeder uiteraard want alleen er voor zorgen dat kon hij toch niet.
Dit heeft zo een aantal keren geweest tot dat ik zei van,je hebt nooit niks gedaan voor haar en heb alles alleen moeten doen,financieel dan ook,hij had tot toen nog nooit iets gekocht of gedaan voor haar,ik moest zelfs eten en pampers mee geven.
Vanaf dat hij hoorde dat ik zei dat hij dan maar mee voor haar dingen moest kopen en zo verbrak hij het contact natuurlijk.
Ik heb dan gezegd tegen mezelf,oke dat ik vanaf nu ook gedaan,ik wil niet meer dat hij haar ziet,als ze alleen goed is om met haar wat te gaan stoefen tot als iedereen ze gezien heeft maar er niet voor wil opdraaien doe ik het gwn verder alleen.
Ze draagt trouwens mijn achternaam.
Ondertussen heb ik terug een vriend,echt een schat van een jongen,ook wat ouder,ben ondertussen 24 en hij bijna 28.
Hij zorgt heel goed voor ons,ook voor mijn dochtertje,zoals het zijn eigen kind is.
Ik wist niet dat ik het geluk nog mocht en kon hebben om zo iemand tegen te komen.
De vader horen we niks meer van,ben ook van nummer veranderd dus hij kan mij niet meer bereiken en mijn vriend wil ook niet meer dat ze ooit nog naar hem gaat,en ik ook niet.
Ondertussen zijn we zelfs aan het proberen voor terug zwanger te geraken,echt gepland deze keer,pas op was niet gepland maar wel heel welkom hoor.
Heb het heel zwaar gehad het eerste jaar,mijn papa is dan ook overleden en als je dit allemaal alleen moet verwerken,maar uiteindelijk ben ik fier op wie ik ben en waar ik geraakt ben en supergelukkig met ons gezinnetje.


Ik weet dit is een heftig verhaal en hopelijk verloopt het bij jou niet zo,maar ik wil hiermee maar even zeggen dat het zeker niet gemakkelijk gaat zijn maar dat het je zeker gaat lukken,je baby'tje geeft je de kracht om verder te gaan,wat er ook gebeurd.
Ik wil je alvast heel veel succes wensen en als er iets is,of je ziet het niet meer zitten,kom je maar eens praten opt forum,dat heeft mij heel veel geholpen toen.
En voor ik het vergeet,nog een superleuke zwangerschap en binnenkort een wolk van een baby'tje!!!
Liefs orchi
 
Jeetje dat is zeker een heftig verhaal.
Bij mij is het ook nog erger geworden: hij is op de dag (!) dat hij het met mij uitmaakte een nieuwe relatie begonnen, waar hij zich nu helemaal instort.

Ik word echt gek als ik denk aan hem met een andere vrouw, terwijl ik zijn kind in me draag.
Ik heb een brief geschreven, of hij deze relatie een paar maanden kan uitstellen, om er te kunnen zijn voor mij tijdens de zwangerschap. Als hij dit niet voor ons over heeft, dan wil ik niks meer met hem te maken hebben.
Ik ben normaal altijd voor: de vader erbij betrekken, ook al is het uit. Maar hij gaat nu een grens over, het gaat echt te ver.

 
Terug
Bovenaan