Zwanger en relatie net verbroken

Owh en dan die hormonen he? Herkenbaar hoor. Mijn ex heeft zich 2 weken nadat het uit was gestort in een nieuwe relatie. Hij was notabene op date met haar dat ik de zwangerschapstest deed.
Eerst wilde ik ook heel graag dat hij emotioneel iig betrokken zou zijn bij het kindje. Maar na een aantal nare opmerkingen (o.a. jouw keus om het te houden dus jouw probleem). Was ik er zo mee aan. Het kwam er echt op neer dat hij eigenlijk niks wilde, maar voor de buitenwereld deed alsof hij wel wilde. Zo stelde hij voor een bezoekregeling van 1x in de 6 weken een weekend. Nou jah zoiets kon ik gewoon niet serieus nemen. Das toch niks!!

Ik vind het soms nog steeds moeilijk dat mijn zoontje zijn vader buitenbeeld is. Mijn zoontje is zo'n fantastisch mannetje! En het voelt  raar dat iemand zo weinig zijn best voor hem doet. Mijn zoontje verdient gewoon zo.
Aan de andere kant ben ik zo blij dat z'n vader uit beeld is. Het maakt het voor mij en en mijn vriend weer makkelijker. We zijn echt een gezinnetje met z'n 3-tjes. En hoeven niet rekening te houden met anderen.

Maar goed...het blijft altijd lastig. En gevoelsmatig blijf ik het moeilijk vinden.
Hoop dat je wat herkenning in mijn verhaal ziet.
 
Bedankt voor je reactie, heb ik wel wat aan.
Ja, door de hormonen is het 10x zo erg, het lijkt of er nu geen deksel meer zit op mijn emoties, het gaat maar door.
Wanneer heb je je nieuwe vriend leren kennen?
En hoe lang duurde het voor je er OK mee was dat de vader er niet bij betrokken is, was je daar je hele zwangerschap verdrietig over?
 
nou dames, gelukkig is mijn relatie nog gewoon goed af en toe voelt mijn vriend zich enkel een beetje machteloos als ik weer zoo moe ben of misselijk maar dat geeft niet.
Ik wil jullie allemaal wel een tip geven vecht niet te hard ervoor dat het kind een band met de vader krijgt. mijn verwekker (   want de naam van vader mag hij niet eens dragen) heeft 6 kinderen en geen van alleen wil hem zien. alleen de oudste 3 ( waarvan ik er 1 van ben) zijn niet bang voor hem. mijn jongste half broertjes mochten naar hem toe van hun moeder als hun half zus en ik er bij waren. dit ging 4 keer redelijk toen kon ik een keer niet omdat hij geruild had en dit met mij zou overleggen allen heeft hij dit nooit gedaan. toen heeft hij de gene van 3 de hele dag in een poepluier laten lopen en degene van 1,5 bier in zn flesje gegeven . het halfzusje van toen 8 geslagen. dit bleek hij wel vaker te doen als zij even drinken kwam halen of binnen 1 van de luiers verschoonde maar zijheeft mij dit nooit durven zeggen. dus alsjeblieft als de vader met gekke regelingen aan komt kijk alsjeblieft uit!!!!!!!

( oke ben hem was het wel een feit dat er al meer huweklijk stuk waren gelopen dus dat de moeder van deze kinderen al iets kon verwachten en achteraf toch te veel vertrouwen in hem en zijn nieuwe vriendin en moeder had( want deze waren er allemaal elke keer bij en meestal het zusje van 8 en ik)
 
Bedankt voor je reactie, heb ik wel wat aan.
Ja, door de hormonen is het 10x zo erg, het lijkt of er nu geen deksel meer zit op mijn emoties, het gaat maar door.
Wanneer heb je je nieuwe vriend leren kennen?
En hoe lang duurde het voor je er OK mee was dat de vader er niet bij betrokken is, was je daar je hele zwangerschap verdrietig over?

Fijn dat je iets aan mijn verhaal hebt.
En wanneer het OK vond? Nou eigenlijk kreeg ik pas echt rust op het eind van mijn zwangerschap. Je moet je erop een gegeven moment wel bij neerleggen. Ik heb tegen mijn ex gezegd dat hij een keuze moest maken er vol voor gaan, of helemaal niet. Geen half werk. Toen blijf hij bij zijn eerdere standpunten (wilde ons kindje niet eens erkennen). En toen kwam voor mij eigenlijk de rust. Voor mijn gevoel had ik er echt alles aan gedaan. En ben me toen op de toekomst gaan richten van mij en mijn kindje. En heb al het contact met mijn ex afgekapt.  

Mijn huidige vriend kon ik al heel lang (hoe ironisch maar ken hem via mijn ex)...maar waren mekaar uit het oog verloren. En vorig jaar mei contact gekregen via msn om eens wat af te spreken (mijn idee was om gewoon even bij te kleppen). Maar eigenlijk zijn we sinds die afspraak een stel. Hij was vroeger altijd al gek van me (bekende hij later).  Dus we zijn 9 maanden bij mekaar. Wonen sinds 2 maanden samen....en wat helemaal een topper is, hij ziet mijn zoon helemaal als zijn zoon. En aankomende week hebben we een afspraak bij het gemeentehuis, en gaat hij mijn zoontje erkennen!!
Dus de biologische vader is helemaal uit beeld. Hij stuurt wel iedere maand een kaart naar mijn zoon. Die bewaar ik voor hem (maar ik lees ze wel, wil voorkomen dat er onwaarheden in staan).
Moet je wel eerlijk bekennen dat ik toch altijd wel een beetje van slag ben als ik die kaartjes lees. Ik heb vrede met de situatie nu, maar blijf het onbegrijpelijk vinden.

Het komt echt goed hoor!! Ook met jou en je kindje. Alleen het is wel een moeilijke weg die je gaat. Maar ook bij jou komt vast alles op z'n pootjes terecht. Sterkte met je emotie-achtbaan (want zo voelt het echt). En mocht je dingen van je af willen kletsen...gewoon hier lekker doen. Zelf heb ik zoveel aan dit forum gehad.



 
Ik ben ook bang dat, omdat ik nu zo verdrietig en kwaad ben, mijn baby daar last van heeft. Heb jij het gevoel gehad dat die periode een impact op je baby heeft gehad?
Dat 't 'n onrustige of huilerige baby was?
 
Ik heb wel het gevoel dat het invloed heeft gehad op mijn zwangerschap. Ik moest toen in de laatste 2 maanden veel meer gaan rusten omdat de baby wat klein bleef. Door alle stress had ik geen rust in mijn kont. Ik ben toen wel meer gaan rusten maar bleef dat erg lastig vinden. Of mijn zoon er verder last van heeft gehad, dat denk ik niet. Hij is van het begin af aan een temperament vol jochie geweest, maar dat is volgens mij echt een karaktertrekje. Hij is verder niet huilerig of zoiets geweest.

Hoe gaat het nu verder met je? Verder nog wat gehoord van de vader of niet? En hoe gaat je zwangerschap tot nu toe?

Liefs
 
Hij heeft niks van zich laten horen, ook geen antwoord op de brief.
Over een week ga ik 2 weken op vakantie, daar verheug ik me op.
Ben veel kwaad of verdrietig, ik zoek veel afleiding maar heb daardoor ook inderdaad helemaal geen rust in mijn kont, heb wel 't gevoel dat ik boven mijn energie-nivo leef.

De zwangerschap zelf gaat goed; ben nu 23 weken, vgl. week weer controle.
Voel me zo machteloos met die woede, want als iemand weg is, kan je er nergens mee naar toe...
 
Ik heb nog een vraag aan Rinzz:
Ik ben nu ook bang, dat ik niet 100% van de baby zal kunnen houden, omdat het zijn kind is en ik alleen maar kwaad en verdrietig ben als ik aan hem denk.
Volgens mijn zus hoef ik daar echt niet bang voor te zijn; is een baby zo'n eigen wezentje en zo lief en hulpeloos dat je vanzelf alleen liefde voelt.

Hoe was dat voor jou? Toen 'ie geboren was, moest je toen weer aan je ex denken, of kon je er gewoon helemaal van genieten?

groetjes,
sel
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan