Zwanger en relatie net verbroken

Hallo, 
Ik zit hier dus ook te kijken of hier nog iemand komt... want ik zit dus in precies dezelfde situatie! Me’n gevoelens zijn net een achtbaan! De ene keer denk ik dat ik het wel red straks maar aan de andere kant denk ik hoe dan? En dan moet ik mijn ex steeds zien en zijn ouders want die zijn heel betrokken, en dat is heel lief maar kiezen natuurlijk ook zijn kant en ik ben nu degene die zwanger is en hij verteld me gewoon net dat ik zwanger was dat hij twijfelde aan ons... ik dacht eerst is dit een grap? En daarna had je dat niet eerder kunnen bedenken!? Boos was ik eerst maar nu eerder verdrietig! En t ergste vind ik nog dat ik nog steeds afhankelijk van hem ben doordat we een koophuis hebben en voordat ik een huurhuis heb gevonden zijn we denk ik 2 jaar verder! Ik wil door met me leven t liefste alleen zoals ik t nu voel! Nja alleen straks met me kindje! Wil me ex eigenlijk niet meer om me heen doet me teveel pijn!! Moest het ook even kwijt hier!
 
Hallo,
 
Mijn situatie komt overeen met die van Rins. Mijn ex en ik kenden elkaar vanaf 17/18 jaar. We zijn 2,5 jaar geleden gaan samenwonen in een koophuis. Liefde maakt blind, dus ik heb veel van hem getolereerd en zelf een burn out gehad met depressie. ik was echt totaal kwijt wie ik was, alsof mijn levensvlammetje zo laag aanstond dat hij elk moment uit kon worden geblazen of gewoon doofde.
Mijn ex zat op een zaterdagavond midden maart ineens huilend op de bank. Na veel vragen kreeg ik te horen dat hij begin februari op tinder is gegaan (reden onbekend, wist ie zelf niet eens). Hij had iemand ontmoet en voelde zich verliefd en zonder haar gezien te hebben zelfs al spreken van houden van. Ik vroeg hem te kiezen, zij of ik. Hij bleef zeggen ik heb tijd nodig ik weet het niet. Hij probeerde het zo te draaien dat hij zowel mij als zij had of dat hij eerst haar mocht zien in het echt voor hij zijn besluit nam. Uiteindelijk zei hij ik blijf bij jou en ik wil je niet kwijt. Ik hem ook niet. Hij zei een week voor hij op tinder ging een verlovingsring voor mij te hebben gekocht. Ik ginf ervan uit dat hij zijn best ging doen voor mij en ik kon hem wel vergeven (hij zei haar nooit in het echt gezien te hebben). We hadden seks, onveilig en in de emotionele rollercoaster had ik nergens op gelet. Stom en dom.
Ik heb het een week op zijn beloop gelaten en toen het uitgemaakt. Hij deed geen enkele moeite, nam totaal geen initiatief en naast huilen en zeggen dat het hem speet, niets aan daden die dat ondersteunden. 
Week later weer gepraat. Toen zei hij ik wil je niet langer laten wachten. Ik wil geen relatie meer. En geen enkele verantwoordelijkheid. Net als in de relatie en met de financiën en het huis viel alles op mij.
In de week terug bij mijn ouders had ik een auto gekocht, en een nieuwe baan gevonden. En daarnaast mijn eigen bedrijfje verder ontwikkelt (KvK aangevraagd, visitekaartjes etc.) Veel positieve dingen. Op een gegeven moment bedacht ik me dat ik wel al heel lang misselijk was. En toen ik rekende dacht ik nee he? Precies midden in mijn 28 cyclus seks gehad. Ik deed een vroege zwangerschapstest. Ik zag een licht streepje. Ik probeerde het te negeren, maar een paar dagen later (vandaag) een andere test gedaan en bam. Het knalde eraf de 2 streepjes. Ex vertelt en hij zei gelijk dat hij ergens iets wilde tekenen als ik het ging houden zodat hij er op geen enkele manier verantwoordelijk voor was. Hij is gewoon 180 graden omgedraaid een andere persoon of ik was zo ontzettend blind???
Ik heb me werkelijk nog nooit zo verscheurd gevoeld tussen emoties en verstand. Ik heb echt al van jongs af aan de wens om moeder te worden. Ik heb die wens al vanaf het begin van de relatie uitgesproken naar mijn ex, net als de wens om te trouwen. Hij gaf zelfs 28 februari dit jaar bij de psycholoog toen hij mee was nog aan 2 kinderen te willen. En hij wilde met mij een opknapboerderij, dieren etc... En toen ineens bam wilde hij helemaal niets meer, hield hij niet meer van mij en gaf hij niets meer om mij. Ik kan er nog steeds niet bij met mijn verstand. Hij kijkt nu alleen nog maar vol minachting naar me met een arrogante blik.
En nu zit ik dus in deze situatie. Mijn ouders steunen me met wat ik ook besluit. Ik ga maandag langs een abortuskliniek, maar eigenlijk is dat gewoon totaal niet wat ik wil (gevoel), maar ik weet gewoon niet hoe ik het doen moet alleen, terug bij mijn ouders inwonend, financieel niet ruim, net een nieuwe baan, geen partner en nog een eigen paard (verstand). Help.
Ik zou bovendien zeker ooit een andere partner willen, maar als dat het als alleenstaande moeder veel lastiger is een partner te vinden. En ik heb een heel naar gevoel dat als ik dit kind weg laat halen, ik nooit meer andere kinderen kan krijgen. Ik heb zeer waarschijnlijk al 2 vroege miskramen gehad oktober 2018 en januari 2019. Ik was toen niet regelmatig en had enorme buikkramp. Dus dat dit goed raak is, is ook een soort van opluchting dat het wel goed kan gaan ondanks alle stress en emoties in de achtbaan na zijn opbiechting.
Het is wel fijn om te lezen dat er ook goede ervaringen zijn met weer opnieuw een partner ontmoeten die een kind van een ander ook wil erkennen als zijn eigen kind.
Nou ja, ik heb dus nog even om erover na te denken. Alhoewel ik me wel met de dag meer zwanger voel en dus meer verantwoordelijk voor het groeiende embryo in mijn buik. En ik het geluksgevoel ook zeker heb dat ik een wonder in mij draag.
 
Wat een herkenbaar verbaal, ik zit hier al weken en met name sinds Dinsdags in intense verdriet en pijn. Ik dacht dat ik de enige was die zoiets meemaakte. Ik heb hier eerder al een topic over geschreven, maar de situatie is alleen maar erger geworden.. 
De relatie van mijn ex en mij is altijd al wat ingewikkeld geweest, maar een hele tijd ging het goed en kregen we samen de wens voor een kindje en zijn hier voor gegaan. Ik was vrij vlot zwanger, en omdat we niet getrouwd waren of geregistreerd eerd partnerschap hadden hebben we ook direct de erkenning (en zijn achternaam) geregeld. Helaas bleek het geluk van korte duur, en ging het tussen ons vrij snel minder goed. Na het nog een hele tijd te hebben willen proberen, voor ons kleintje, was voor hem de koek op en hakte die de knoop door uit elkaar te gaan. Ik ben erg verdrietig geweest, dit is niet hoe we het ons hadden voorgesteld, maar inmiddels kon ik het accepteren en inzien dat dit beter was. Voor ons en de kleine meid. Dit kwam ook omdat we nog erg goed met elkaar konden praten en alles rondom de baby samen deden. Niet veel later, hier ging ook mijn vorige topic over, sloeg het om. Ik kreeg allerlei verwijten naar mijn hoofd en hij eiste het kind na 3 mnd al om het weekend bij hem (zijn ouders, waar hij woont) en dreigde zelfs daar de rechter te gaan omdat hij het kind al erkent had en rechten heeft. Dit was een hele heftige periode, waarna we afgelopen maanden eindelijk een redelijk goed gesprek hebben gehad bij de pop poli samen. Ik was eindelijk wat rustiger. Tot de dag erna, dinsdagavond, hij mij appt dat hij een nieuwe vriendin heeft. Een vriendin van zo'n 10 jaar ouder, met 4 dochters. Het was pas "echt wat" sinds wij er definitief een punt achter hebben gezet (zo'n 2/3 weken geleden) maar hij zag haar daarvoor al wel. Naar mijn idee ben je dan al wat aan het opbouwen samen/groeien je gevoelens, terwijl je zegt het nog met mij te willen proberen. Ik ben gebroken. Hij heeft me voor de gek gehouden, is al zo snel verliefd op een ander, gooit alles wat we samen hadden zomaar weg, is al bezig met het opbouwen van een nieuw leven met een nieuw gezin terwijl zijn dochter waar die nog geen stap voor heeft gezet, nog geen schroef voor heeft aangedraaid en nog geen rooie cent aan heeft uitgegeven (ik doe/koop alles) nog geboren moet worden. Bij een andere vrouw, mij.. Ik kan het niet bevatten. Alles wijst erop dat hij gaat voor een nieuw leven, zijn eigen geluk, mij en zijn dochter laat hij hier maar zitten.. Maar hij eist haar straks als ze geboren is nog wel na 3 mnd om het weekend op. En dan zal die andere vrouw ook in haar leven zijn, dat idee doet me zo'n pijn.
Ik kan me jou situatie en gevoel dus heel goed voorstellen. Sterkte voor jou!
Liefs, L. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan