zwanger worden van een 2e

Hallo meiden,

Ik kom van het "voorjaar 2005" forum en wij zijn nu ook al iets meer dan een jaar bezig om zwanger te worden van ons 2e kindje. Helaas gaat het deze keer niet zo snel... Van onze dochter was ik vrijwel direct zwanger en nu... Misschien waren we er ook wel een beetje vanuit gegaan, dat het deze keer ook zo snel zou gaan. Althans er vanuit gegaan??? We hadden het natuurlijk wel gehoopt. Dit is dan ook een zware teleurstelling.... Inmiddels zijn we bij de HA geweest en heeft mijn man een "donatie" in het ziekenhuis mogen achterlaten. Dat heeft hij vanmorgen gedaan en eind van de week kunnen we de uitslag al verwachten. Vindt het allemaal erg spannend en wordt er erg onrustig van. Weet niet wat ons allemaal nog te wachten staat... We moeten sowieso volgende week weer terug naar de HA en dan zullen we wel doorgestuurd worden. Om ons heen wordt iedereen zwanger en lijkt het ook net alsof iedereen zwanger is... Dit is moeilijk om te zien en te horen. Ik vind het vooral moeilijk als iemand verteld dat ze (weer) zwanger zijn. Ik kan zwangeren en baby's goed zien hoor!!  Ik had van mezelf ook nooit verwacht dat ik zo zou reageren en dit gevoel zou hebben. Schaam me hier soms wel voor, maar als ik verhalen van andere meiden lees, is het erg herkenbaar en hoef ik me nergens voor te schamen. Om mij heen heb ik het er met weinig mensen over, alleen met een collega en een goede vriendin. Verder weet niemand het (nog), zelfs de wederzijdse ouders niet. Zodra we meer weten, zijn we van plan om ze wel in te lichten hoor, maar nu valt er nog niet zoveel te vertellen. Die collega is nu net zwanger (m.b.v. Clomid), nadat ze 4 maanden geleden ook het medische traject in zijn gegaan. Zij werd ook maar niet zwanger van de 2e, terwijl ze van de 1e direct zwanger was. Zij waren "pas" een half jaar bezig, maar omdat zij een uitgebreide voorgeschiedenis (cystes e.d.) heeft, werd ze vrijwel direct doorgestuurd. Vind het wel moeilijk om te horen en te zien (valt natuurlijk nog niet veel te zien...) dat zij nu wel zwanger is. Maar gelukkig begrijpt zij het heel erg goed en neemt ze mij niets kwalijk. Toen ze het mij vertelde, hebben we ook samen ff een traantje gelaten.

Ik hoop dat we hier steun aan elkaar kunnen hebben en dat we elkaar regelmatig zullen "spreken". Ik heb goede ervaringen op het "voorjaar 2005" forum, dus moet het hier ook wel goedkomen (hahaha). Dag allemaal en lekker genieten van het mooie weer!!!

Groetjes Snuffel.
 
Zo, de kogel is door de kerk ....

Afgelopen dinsdag zijn we weer naar de HA geweest en we worden gelukkig doorgestuurd naar het ziekenhuis. We hadden inmiddels al te horen gekregen, dat de "donatie" van mijn man, van goede kwaliteit is. Ik heb gelijk maar een afspraak gemaakt en we kunnen donderdag 6 maart al terecht. Ik vind het wel spannend allemaal, omdat we gewoon niet weten wat ons allemaal (nog)  te wachten staat... Ik vertelde de HA dat we deze maand weer gebuik hebben gemaakt van de ovulatietesten. Hier was hij niet over te spreken .... Hij vind ze niet betrouwbaar en we moesten het écht door de gyneacoloog laten uitzoeken. Kan me niet voorstellen dat die dingen onbetrouwbaar zijn, toch?? Ze zullen vast geen rotzooi verkopen en dit zijn gewoon de ovulatietesten van Sensitest. Volgens mij de meest aanbevolen testen... Nou ja, da's zijn mening!! Wij worden in ieder geval doorgestuurd.

Wordt vervolgd......
 
hallo meiden, hier is nog steeds alles hetzelfde was in tussen weer eens ong geworden!! is nu weer voorbij gelukkig!!

en moet morgen weer in het zkh komen om te kijken of er weer een eitje zit , en hoe groot en dan horen we het wel weer,

we gaan weer verder, nog 10 kansen he!!
en dan is het jaar weer voorbij en dan gaan we er mee kappen, dan vind ik het na 4 jaar wel welletjes hoor!!

maar ja zo ver zijn we nog niet!!

iedereen heel veel succes!!!

tot snel weer , dikke kus van wendy
 
hallo snuffel
, ik heb alles bij een nieuw onderwerp gezet , over hoe het bij de gyn was!!
dus als je zin   hebt om het te lezen?? het staat onder IUI of IVF???

hoor je snel weer,

dikke kus van mij
 
Hallo allemaal,

Wat een verhalen zeg...... Het is toch ongelofelijk te zien dat er behoorlijk wat mensen in het zelfde schuitje zitten.

Ik ken heel goed de opmerkingen.. je bent nog jong, je hebt al een kindje bla bla. Ook ik wordt er soms niet goed van. Helaas weten ook heel veel mensen dat wij al een tijd bezig zijn en dat vind ik ook soms wel vervelend... aan de andere kant is het juist ook wel lekker omdat je er soms over kan praten.

Ik zal me trouwens nog even kort voorstellen. Ik ben Nathalie en samen met mijn man de trotse ouders van een zoon die 5 april al weer 5 wordt. Wij zijn nu bijna 2 jaar  bezig voor de tweede  en hebben 4 miskramen achter de rug. Na diverse testen is nu geconstateerd dat ik het  antifosfolipidensyndroom heb. Dit is een soort stollingsziekte en je maakt antistoffen aan tegen de opbouw van de goede cellen. Inmiddels ben ik weer volledig hersteld van mijn laatste curettage (14-01-08)  en zit sinds 18 januari  aan de medicatie. We 'proberen' het weer in de hoop dat het met de medicatie het resultaat zal geven waar we op wachten. Als ik straks zwanger ben en een echo heb gehad met hartactiviteit zal ik elke dag mezelf moeten prikken, maar dat is het ons allemaal 300% waard!!!!!!!!!

5 jaar geleden werden we wel in een keer zwanger van  ons zoontje en hebben daar verschrikkelijk veel geluk mee gehad. Ik heb van zijn zwangerschap wel pre-eclampsie gehad (op zich niet echt spannend), maar wel achteraf. Pre-eclampsie is ook een van de kenmerken van het syndroom wat ik heb en we hebben ontzettend veel geluk gehad. In het ergste geval hadden we hem in een later stadium van de zwangerschap   of bij de geboorte kunnen verliezen. Ik ben in het ziekenhuis bevallen en dat is maar goed ook anders was hij er nu niet geweest........ Toendertijd leek het een samenloop van omstandigheden, maar nu kijken we daar toch héél ander tegenaan. Als ik naar hem kijk ben ik ontzettend dankbaar dat alles goed is afgelopen, maar de keerzijde is weer dat je soms iets te voorzichtig wordt.... Wat ik echt jammer vind is dat ik  niet meer op die heerlijke roze wolk kan klimmen.... in je achterhoofd hou je de gedachte hoe fout het kan lopen. Er zijn momenten dat ik er even niet bij stil sta, maar toch die wens is sterker dan wat dan ook.

Vanwege de curettage in januari en mijn ongi van vorige week is dit nu de eerste maand dat we het weer echt kunnen proberen om zwanger te worden. Op zich wordt ik (niet lullig bedoeld voor sommige lezers) wel gemakkelijk zwanger, maar blijft hetsteeds niet zitten. Hopelijk gaat dat met de medicatie nu dus wel lukken, maar het is geen garantie...... Van de 20% zijn we nu naar de 70-80% gestegen dus er is wel een stuk meer hoop.


Liefs, Nathalie
 
Terug
Bovenaan